ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1198 เป็นคู่ควงของฉัน

อยู่ๆ เบอร์เกนก็ได้ตะโกน สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย แล้วก็ถอยไปกี่ก้าวอัตโนมัติ

“คุณท่าน” มาร์ซิวก็ได้เอากล่องๆ หนึ่งส่งให้เบอร์เกน

เบอร์เกนรับมา เงยหน้ามองไปทางเจียงสื้อสื้อ รอยยิ้มที่มุมปากก็ได้เข้มขึ้น “นี่เป็นของขวัญที่จะให้เธอ”

เจียงสื้อสื้อไม่มองกล่องนั้นเลยแม้แต่น้อย ก็ได้ปฏิเสธไป “ฉันไม่มีทางรับของขวัญของคุณ”

ที่จริงปฏิกิริยาของเธอก็เป็นไปตามที่คาดเดาไว้ แต่ตอนที่มองหน้าที่ปฏิเสธแล้วก็ระวังของเธอ ในใจของเบอร์เกนก็ได้ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

เขาจ้องเธออยู่นาน อยู่ๆ ก็ได้เข้าใกล้เธอ

เจียงสื้อสื้อในใจก็ได้รน ก็ได้ถอยอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับโดนเขาคว้ามือไว้

“สื้อสื้อ!” ซ่างหยิงก็ได้ร้องออกมาอย่างตกใจ อยากจะเข้าไปช่วยเขา

เวลานี้ เบอร์เกนก็ได้พูดเสียงเข้ม “หยุดนะ! ถ้าคุณกล้าเข้าใกล้ ผมก็จะพาตัวเธอไป!”

ได้ยินคำนี้ ซ่างหยิงยังจะกล้าขยับที่ไหน ก็ทำให้แค่มองเจียงสื้อสื้ออย่างไม่รู้จะทำยังไง

“นายอยากจะทำอะไรกันแน่?” เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาด้วยสายตาที่น่ากลัว

เบอร์เกนยิ้มมุมปาก “ผมบอกผมก็แค่มาเที่ยวหาเธอ แล้วก็เอาของขวัญให้เธอ เธอเชื่อไหม?”

เจียงสื้อสื้อก็ได้จ้องเขา ไม่ตอบ

เบอร์เกนก็ไม่สนใจ เขาก็ได้เอากล่องในมือส่งให้เธอ “เธอรับของขวัญ ผมก็กลับไป”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้เชื่อคำพูดของเขา เพราะงั้นก็ไม่ได้รับกล่องนั้นมา

“โซเฟย่า ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่ผมตามหา ผมได้ทำร้ายเธอบ้างไหม?” เบอร์เกนถาม

เจียงสื้อสื้อเม้มปากไม่ส่งเสียง

เบอร์เกนหัวเราะเบาๆ ก็ได้สมเพชตัวเอง “ที่แท้ผมเป็นคนที่ไม่มีค่าแก่การให้คนเชื่อใจ”

เป็นไปตามที่เขาพูด เขาไม่เคยที่จะทำร้ายเธอเลย

เจียงสื้อสื้อก็ได้กัดฟัน ถาม “แค่ฉันรับของขวัญของคุณ คุณก็จะกลับไป?”

“อืม” เบอร์เกนพยักหน้า

เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดหายใจลึกๆ “ได้ ฉันรับของขวัญของคุณ”

พูดจบ เธอก็ได้รีบกล่องในมือของเขามา

“ปล่อยฉันได้หรือยัง?” เจียงสื้อสื้อถาม

เบอร์เกนก็ได้ค่อยๆ ปล่อยมือ ก็ได้ยิ้มอ่อนโยนบางๆ ให้เธอ “โซเฟย่า กลับไปเปิดของขวัญมาดู ผมรอเธอ”

พูดจบ เขาก็ได้ก้มตัวให้ซ่างหยิง แล้วก็หันตัวขึ้นรถ

มองรถที่ได้ขับออกไป ซ่างหยิงก็ได้ถอนหายใจหนักๆ ราวกับปลดปล่อย

“สื้อสื้อ คนนั้นเป็นคนที่อยากจะจับตัวหนูมาตลอด จริงไหม?” ซ่างหยิงถาม

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองเธอสักพัก พยักหน้า “ค่ะ เป็นเขา”

พอได้คำตอบที่ชัดเจน ซ่างหยิงร้อนใจทันที “วันนี้เขามาหมายความว่าอะไร?”

“อาจเป็นเพราะ……ก็แค่ให้ของขวัญเองมั้งค่ะ” เจียงสื้อสื้อหยักไหล่

ซ่างหยิงก็ได้มองกล่องในมือของเธอ คิ้วได้ขมวด “ของนี้ก็โยนทิ้งไปเถอะ เลี่ยงที่จะเป็นอะไรที่มันไม่ดี”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอ่อนๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เขาไม่มีทางให้ของที่ไม่ดีหรอกค่ะ”

จากนั้น ก็ได้หันไปพูดต่อ ว่า “พวกเราเข้าบ้านไปเถอะค่ะ”

……

กลับเข้าไปในบ้าน เจียงสื้อสื้อก็ได้คุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยกับซ่างหยิงสักพัก ก็ได้ขึ้นไปชั้นบน

เข้าไปในห้อง เธอก็ได้เปิดกล่องออก ข้างในนั้นเป็นชุดออกงานสีดำ แล้วก็การ์ดใบหนึ่ง

เธอก็ได้เอาการ์ดขึ้นมา

โซเฟย่า: คืนพรุ่งนี้ที่โรงแรมเคลิเร่มีงานเลี้ยง หวังว่าเธอนั้นจะสามารถที่จะใส่ชุดออกงานนี้ไปเข้าร่วม ผมรอเธอ

ชื่อการ์ดแน่นอนว่าเป็นเบอร์เกน

คิ้วบางได้ขมวด เจียงสื้อสื้อก็ได้มีสีหน้าที่รังเกียจแล้วก็เอาการ์ดโยนลงไปในกล่องชุดออกงาน ปิดลง แล้วก็โยนไปที่มุมห้อง

ตลก!

เธอไม่มีทางที่จะไปร่วมงานเลี้ยงนี้แน่นอน เบอร์เกนก็แค่ทำอะไรที่เปล่าประโยชน์

ก็ในเวลานี้ อยู่ๆ โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น

ต่อให้เป็นตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังมองออกว่าเป็นเบอร์ของเบอร์เกน

เธอไม่ได้ลังเลแล้วกดวางไปเลยทันที

แต่ว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักยอมแพ้ ก็ได้โทรไปไม่หยุด

เจียงสื้อสื้อทนต่อไปไม่ไหว ก็ทำได้แค่รับขึ้น “มีเรื่องอะไร?”

“เห็นของขวัญหรือยัง?” เบอร์เกนไม่ได้โมโหที่เธอนั้นกดวางสายเขาไปไม่หยุดเลยสักนิด น้ำเสียงฟังแล้วนิ่งเรียบมาก

“เห็นแล้ว”

“งั้นก็ดี ผมรอเธอที่โรงแรม”

“ฉันไม่มีทางไป”

ได้ยินแบบนั้น เบอร์เกนเลิกคิ้ว “เธอมั่นใจ?”

“แน่นอน คุณไม่ต้องรอฉัน” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองกล่องที่มุมห้องด้วยหางตาสักพัก หัวเราะอย่างเย็นชา “เบอร์เกน ฉันไม่รู้ว่าคุณนั้นอยากจะทำอะไรกันแน่ แต่ว่าฉันสามารถที่จะบอกคุณได้ว่า ไม่ว่าคุณจะทำอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่มีทางที่จะกลับอิตาลีกับคุณ”

“หึ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ได้ดังมา เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว

“โซเฟย่า ผมก็แค่จะเชิญเธอไปเป็นคู่ควงของผม ไม่มีความหมายอื่น”

“ฉันไม่มีทางรับปากคุณ หาคนอื่นเถอะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้จะวางสายไป เวลานี้ เธอก็ได้ยินเสียงที่ถามมาของเบอร์เกนจากปลายสาย “หรือว่าเธอไม่อยากจะรู้ข่าวคราวของจิ้นเฟิงเฉินเหรอ?”

พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ใจก็ได้บีบแน่น ไล่ถาม “คุณหมายความว่ายังไง?”

“ซ่างกวนหยวนโทรมาหาผมแล้ว บอกให้ผมช่วยเขา เธอว่าผมควรจะช่วยเขาไหม?”

“เบอร์เกน!” เจียงสื้อสื้อร้อยใจเลยทันที “ฉันไม่อนุญาตให้พวกคุณทุกคนทำร้ายเฟิงเฉิน”

“ผมไม่ทำร้ายเขา แต่ว่าข้อแม้คือเธอก็ต้องเชื่อฟังก่อน” เบอร์เกนก็ได้หรี่ตาลง มุมปากก็ได้ยิ้มแบบต้องได้มาแน่นอน “ไปเป็นคู่ควงของผมอย่างว่าง่าย ผมก็สามารถให้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกัน”

เจียงสื้อสื้อก็ได้กำมือเล็กๆ แน่น จากนั้นก็ได้ปล่อย พูดออกไปเรียบๆ ว่า “ได้ ฉันรับปากคุณ”