ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1213 คนที่นายรักคือฉัน

ซ่างหยิงก็ได้ขมวดคิ้ว “ยู่เชิน ลูกเป็นอะไร?”

ฟางยู่เชินหันหน้าไปมองเจียงสื้อสื้อสักพัก พูดความจริงออกไป “ผมอยู่ที่โรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล?” ซ่างหยิงก็ได้ร้องออกไปด้วยความตกใจเบาๆ

ฟางเถิงที่อ่านหนังสือก็ได้วางหนังสือลง เงยหน้า มองเธอด้วยความสงสัย

ซ่างหยิงก็ได้รีบถามไป “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้อยู่ที่โรงพยาบาล?”

“สื้อสื้อสลบไปครับ”

ได้ยินแบบนั้น ร่างกายของซ่างหยิงก็ได้เซ ฟางเถิงก็ได้รีบไปประคองเธอ

สองมือก็ได้จับโทรศัพท์แน่น เธอก็ได้ถามต่อ “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมสื้อสื้อถึงได้สลบไป?”

“แม่ครับ พูดในโทรศัพท์มันไม่เข้าใจ กลับไปเดี๋ยวค่อยๆ เล่าให้พวกท่านฟังครับ”

“พวกลูกอยู่ที่โรงพยาบาลไหน?” เธอจะไปรอให้พวกเขากลับมาไหวได้ยังไง? ในใจร้องรนจนแทบตาย!

ฟางเถิงกับซ่างหยิงก็ได้รีบไปที่โรงพยาบาล มองเจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่ที่เตียงคนไข้นั้น ทั้งสองก็รับไม่ได้เล็กน้อย

ตอนที่ออกจากบ้าน คนก็ยังดีๆอยู่แท้ๆ นี่ผ่านไปเท่าไหร่เอง ก็ได้นอนอยู่ตรงนี้ไม่ขยับแล้ว

“ยู่เชิน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” ฟางเถิงหันไป สายตาที่แหลมคมก็ได้มองไปทางลูกชาย

ฟางยู่เชินก็ได้เงียบไปสักพัก ถึงได้ค่อยๆ พูดออกมาว่า “พ่อครับ แม่ครับ มีเรื่องหนึ่งที่ผมได้ปิดบังพวกท่านมาตลอด”

ได้ยินแบบนั้น ฟางเถิงกับซ่างหยิงก็ได้สบตากัน จากนั้นก็ได้มองไปทางเขา

“ก่อนหน้านี้เฟิงเฉินได้หายตัวไปในอิตาลีครับ”

“หายตัว?” ซ่างหยิงตกใจเอามากๆ

“ครับ ต่อมาถึงรู้ว่าซ่างกวนหยวนเป็นคนเอาตัวไป”

“หยวนหยวน?”

นี่มันน่าตกใจยิ่งกว่าเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไปอีก

“หยวนหยวนจะเป็นไปได้ยังไง?” มากกว่าความตกใจ ซ่างหยิงก็ยังไม่เชื่อเล็กน้อย

“วันนี้เธอได้พาตัวเฟิงเฉินกลับประเทศแล้วครับ”

ฟางเถิงขมวดคิ้ว “เพราะงั้นพวกลูกก็ได้ไปที่สนามบินตอนกลางคืน?”

ฟางยู่เชินพยักหน้า “ครับ เดิมทีอยากจะพาเฟิงเฉินกลับบ้าน แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิงเฉินได้ลืมสื้อสื้อไปแล้ว ถึงขั้นลืมไปว่าเขาเป็นใคร”

“ทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้?” ซ่างหยิงหันหน้าไปมองเจียงสื้อสื้อที่อยู่บนเตียง สายตาก็ได้มีความปวดใจ

“แล้วตอนนี้เฟิงเฉินเขาล่ะ?” ฟางเถิงถาม

“ถูกซ่างกวนหยวนพากลับบ้านแล้วครับ”

ซ่างหยิงยิ่งคิดก็ยิ่งตลก “เดี๋ยวนะ หยวนหยวนทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ล่ะ? เฟิงเฉินเขาเป็นสามีของสื้อสื้อ เธอแย่งคนไปทำไม?”

ฟางยู่เชินก็ได้ขยับมุมปาก “เธอชอบเฟิงเฉิน”

“ชอบก็ไม่สามารถทำร้ายคนอื่นนะ เสียดายที่สื้อสื้อคิดว่าเธอเป็นเพื่อน” ซ่างหยิงโมโหแล้ว “ไม่ได้ แม่ต้องไปถามเธอให้เข้าใจ”

พูดจบ เธอก็หันตัวจะเดินออกไป

ฟางเถิงก็ได้รีบลากตัวเธอไว้ “คุณจะไปหาคนที่ไหน?”

“ฉันจะไปที่บ้านตระกูลซ่างกวน!” ซ่างหยิงโมโหเอามากๆ จริงๆ โดยเฉพาะอีกฝ่ายนั้นก็เป็นคนที่เธอชอบพอสมควรคนหนึ่ง

ซ่างกวนหยวนทำแบบนี้ นั่นมันไม่เกรงใจกันเลยสักนิด

“เอาหน่า ดึกขนาดนี้แล้ว คุณไปแล้วจะได้เจอกับคนเขาเหรอ?” ฟางเถิงก็ได้ตบหลังของเธอเบาๆ “คุณเฝ้าสื้อสื้อตรงนี้ก่อน เรื่องของเฟิงเฉินให้ยู่เชินไปจัดการ”

“ใช่ครับ แม่ ถ้าแม่ไป คนเขาก็ไม่อาจจะยอมมาเจอแม่” ฟางยู่เชินก็ได้พูดเสริม

ซ่างหยิงก็ได้ถอนหายใจหนักๆ “แม่สงสารสื้อสื้อจริงๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”

ฟางเถิงก็ได้ตบเธอเบาๆ พูดกับยู่เชินว่า “พวกเราไปคุยกันข้างนอก ให้แม่แกอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อที่นี่”

“ครับ”

ฟางยู่เชินกับฟางเถิงก็ได้เดินตามกันออกไปจากห้องคนไข้

“แกคิดจะทำยังไง?”

ทั้งสองเธอไปที่มุม ฟางเถิงก็ได้เปิดปากถาม

ฟางยู่เชินส่ายหน้า “ในหัวผมตอนนี้สับสนไปหมดเลยครับ ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี”

ฟางเถิงเงียบไป

“พ่อครับ ถ้าเกิดพวกเราหักหน้าตระกูลซ่างกวน ผลกระทบกับตระกูลฟางหนักไหมครับ?” ฟางยู่เชินถาม

ฟางเถิงเงยหน้า “แกมีวิธีแล้ว?”

“ก็ไม่ถือว่ามีวิธี ผมก็แค่คิดว่าถ้าเกิดไม่ได้จริงๆ ล่ะก็ ก็แย่งคนมาเลย”

“ตอนนี้เป็นสังคมกฎหมาย แกจะไปแย่งยังไง? พุ่งไปในบ้านของเขาแบบนั้นเหรอ?” ฟางเถิงไม่เห็นด้วยกับวิธีของเขา

“งั้นทำยังไงครับ?”

ก็เพราะว่ารู้จักซ่างกวนหยวนดีพอ เขาถึงได้คิดที่จะเข้าไปแย่งเลย

ยังไงซะซ่างกวนเชียนก็ทำอะไรซ่างกวนหยวนไม่ได้

“ไปคุยกับซ่างกวนหยวนดีๆ เถอะ” ฟางเถิงพูด “ถ้าไม่ได้ล่ะก็ ให้ซ่างกวนเชียนออกหน้า”

ฟางยู่เชินหัวเราะ “พ่อครับ งั้นพ่อก็คิดผิดแล้ว ซ่างกวนหยวนไม่มีทางที่จะฟังพี่ชายเธอแน่”

“จริงเหรอ?” ฟางเถิงขมวดคิ้ว เขาคิดๆ พูด “เอางี้พ่อไปที่ตระกูลซ่างกวนเอง ไปหาซ่างกวนหยวน ไม่แน่เห็นแก่ที่พ่อเป็นผู้ใหญ่กว่า อาจจะให้หน้าพ่อบ้าง”

ความเป็นไปได้ก็ไม่ค่อยมี

แต่ฟางยู่เชินก็อยากจะลอง

“ครับ พรุ่งนี้เช้าพวกเราไปตระกูลซ่างกวนด้วยกัน”

ฟางเถิงพยักหน้า “ได้”

……

จิ้นเฟิงเฉินนั่งบนรถ สายตาก็ได้มองเจียงสื้อสื้อผ่านกระจกหลัง

ใจ ก็ได้เจ็บเล็กน้อย

“พอแล้ว ไม่ต้องดูแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้หันหน้าเขามา ยิ้มให้ “ต่อไปคนคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาย รู้หรือยัง?”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “หยวนหยวน เขาเป็นอะไรกับฉันกันแน่? เป็นคนที่ฉันรักจริงๆ เหรอ?”

“ไม่ใช่ คนที่นายรักเป็นฉัน” ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดออกไปทีละคำอย่างชัดเจน

“แต่ว่า……”

“พอแล้ว ไม่พูดแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้ปิดปากของเขา ก็ได้มองเขาอย่างลึกซึ้ง “นายก็แค่จำไว้ว่า คนที่นายรักเป็นฉัน ก็พอแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ

เขาก็ได้หันไปมองวิวที่ผ่านไปนอกหน้าต่างรถ ตั้งแต่ที่เขาตื่นมาแล้วก็เห็นซ่างกวนหยวนนั้น ก็ได้เชื่อเธออย่างไม่มีข้อแม้

แต่ว่าตอนนี้ เขาก็ได้เริ่มสงสัยในคำพูดของเธอ