ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่1227 คุณ​จะแต่งงาน​ไม่ได้นะ

“คุณแต่งงานได้ยังไง” เจียงสื้อสื้อร้อนใจขึ้น​มา​ทันที “คุณจะแต่งงานไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ”

นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ทำไมเธอถึงดูต่อต้าน​มากขนาดนี้

“คุณเป็นอะไรกับผมหรือไง” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยถาม

“ฉันกับคุณ…” เจียงสื้อสื้อสบตากับสายตา​ที่​สงสัย​ของเขา ถึงได้​รู้​ว่า​ตัวเองมีปฏิกิริยา​ตอบสนอง​รุนแรง​มากเกินไป “ขอโทษด้วยค่ะ”

เธอก้มหน้า​ลง แล้ว​รีบปรับอารมณ์​ให้เป็นปกติ​

บรรยากาศ​รอบด้าน​เงียบลง

สักพัก​ เจียงสื้อสื้อก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “คุณ​ชายเฟิงเฉินคะ คุณ​รักคุณ​หนู​หรือเปล่า​คะ​”

“อืม…” จิ้นเฟิงเฉินนิ่งคิดอย่างจริงจัง “ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมรักเธอหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าผมจะทำผิดกับเธอไม่ได้ เพราะเธอช่วยชีวิตผมไว้”

“เธอบอกกับคุณว่าอย่างนั้น​เหรอคะ” เจียงสื้อสื้อถาม

“อืม”

“เฮอะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มเยาะเย้ย “เธอช่างกล้าพูดจริงๆ”

เสียงนั้นเล็กมาก จิ้นเฟิงเฉินได้ยินไม่ชัดเจน “คุณ​พูดว่าอะไรนะ”

“ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “ถ้าเมื่อก่อนคุณ​เคยแต่งงานแล้ว ตอนนี้จะแต่งงานอีกครั้ง จะไม่รู้​สึก​ผิด​กับ​อดีตภรรยาของคุณบ้างเหรอคะ”

“อดีตภรรยาของผม…” จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้า​ลง มุมปากของเขาเหมือนจะกระตุก​เล็กน้อย​ “แต่ผมลืมไปหมดแล้ว”

“เพียงแค่เพราะคุณลืมไปแล้ว​ ก็สามารถแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างนั้นเหรอคะ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขาลืมอดีตไปแล้ว แต่ก็ยังอดที่จะโกรธไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบไปสักพัก​ ก่อนจะพูดขึ้น​มา​อีกครั้ง “ที่จริง​แล้ว​ผมเคยพบกับอดีตภรรยาของผมแล้ว ภาพตอนที่เธอร้องไห้​ยังไม่สามารถลบเลือน​ไป​จากสมองจนถึงทุกวันนี้”

เขาพูดแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ทำไมผมถึงนอนไม่หลับ ก็เพราะว่าพอหลับตาลง ใบหน้า​ของ​เธอที่กำลังร้องไห้อย่างเสียใจก็ผุดขึ้น​มา​ในสมองของผม”

พอได้ยินเขาพูดออกมาจากปากของเขาเอง หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง ขอบตา​ของ​เธอร้อนผ่าว แล้วเริ่มมีม่านน้ำตาคลอในดวงตา

“ฉันจะคิดได้ไหมคะ ว่าในใจของ​คุณ​ยังมีเธออยู่”

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับไปมอง แล้วขมวดคิ้วแน่น “คุณหมายความว่าผมยังไม่ลืมเธออย่างนั้น​เหรอ​ครับ​”

เจียงสื้อสื้อเม้มปากยกยิ้ม “อย่างน้อยคุณก็ยังจำเธอได้ในส่วนลึกของความทรงจำคุณ​”

จิ้นเฟิงเฉินเริ่มลังเล “แต่ว่า… ผมจำเธอไม่ได้จริงๆ”

“เจ้าจะต้อง​จำได้แน่นอน​ค่ะ” เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นยืน แล้วสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันหลัง​กลับ​ แล้วมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ “คุณ​ชายเฟิงเฉินคะ คุณ​จะต้องจำอดีตภรรยาของคุณได้อย่างแน่นอนค่ะ”

พอพูดจบ เธอก็โค้งตัวให้เขา แล้วเดินจากไป

จิ้นเฟิงเฉินถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในสนามหลังบ้านอันกว้างขวาง​แห่งนี้ เมื่อตะกี้​มีเธออยู่ด้วยจึงไม่คิดว่ามันเงียบเกินไป พอเธอเดินจากไป ความเงียบตรงหน้าก็ทำให้​เขาขมวดคิ้วขึ้นมา

ในคืนนี้ จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับสนิท​ ไม่ฝันเห็นหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้เลย

……

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟางยู่เชินมีอาการเมาค้าง และปวดหัวมาก

ดูท่าทางทรมานของเขา ซ่างหยิงก็อดที่จะบ่นพึมพำไม่ได้ “ลูกบอกมาสิว่าดึกๆดื่นๆทำไมถึงดื่มเยอะขนาดนี้ จริงๆ​เลยนะ โตขนาดนี้ยังไม่รู้​จัก​ยับยั้ง​ซะบ้าง”

“คุณ​แม่ครับ ผมทรมานมากพออยู่แล้ว อย่าบ่นอีกเลยครับ” ฟางยู่เชินนวดขมับที่ปวดเมื่อย แล้ว​พูด​ขอร้อง

“ลูกคิดว่าแม่อยากจะบ่นมากหรือไง” ซ่างหยิงมองเขาอย่างไม่พอใจ แล้ว​ยื่นการ์ด​เชิญบนโต๊ะให้เขา “นี่เป็นงานฉลองครบรอบของห้างสรรพสินค้า​ตระกูล​เย่ ลูกต้องไปร่วมงานด้วย”

“เมื่อไหร่​ครับ”

“คืนนี้”

ฟางยู่เชินวางมือลง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “คืนนี้เหรอครับ”

“ใช่ มีอะไร​หรือเปล่า​” ซ่างหยิงมองเขาด้วยความสงสัย

“ผม…ยังไม่หายเมาค้างเลยนะครับ คืนนี้จะไปงานเลี้ยง​ได้ยังไงกัน”

“ฟางยู่เชิน” ซ่างหยิงวางตะเกียบในมือของเธอลง “อย่าคิดจะหาเหตุผลหลบเลี่ยงนะ ลูก​ต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้​”

พอเผชิญกับแรงกดดันของมารดาตนเอง ฟางยู่เชินก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ได้ครับ ผมจะไปร่วมงานด้วย”

ซ่างหยิงก็ยิ้มอย่างพอใจ เธอหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “พ่อของลูกก็จะไปด้วยเหมือนกัน”

“คุณ​พ่อ​ก็ไปด้วยเหรอครับ” ฟางยู่เชินรู้สึกมีลางสังหรณ์​ไม่ดีขึ้นมาทันที “ไปทำไมครับ”

“เขาไปร่วมงานด้วยไม่ได้หรือไง” ซ่างหยิงไม่ตอบแต่ถามกลับ

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ ผม…” ฟางยู่เชินคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไปเอง “ช่างเถอะ​ครับ ถือว่าผมไม่ได้ถาม”

หลังจาก​กินข้าวเช้าเสร็จ เขาก็ลุกเดินออกไปทันที

ในเวลานี้เอง ซ่างหยิงจึง​พูด​ขึ้น​มา​ “ลูก​ต้องอยู่ที่นั่นจนจบงาน ไม่อย่างนั้น​แม่ไม่ปล่อยลูกแน่ๆ”

พอได้ยิน​เธอพูดแบบนี้ ฟางยู่เชินก็ตระหนักได้ว่าบางทีคงไม่ใช่ว่าเขาคิดมากไปเอง แต่พวกเขาคงจะมีจุดประสงค์แอบแฝง​อยู่​จริงๆ

เขานิ่งคิดอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้น​มา​ “คุณ​แม่ครับ ผมขอเตือนไว้ก่อนนะครับ อย่าคิดจะบังคับ​ผม ช่วงนี้ในบริษัทมีงานยุ่งมากพออยู่แล้ว​ ผมยุ่งมากจริงๆ​”

ซ่างหยิงฟังแล้วรู้สึกไม่พอใจขึ้น​มา​ “บังคับ​อะไรของลูก คุณคิดว่าพ่อแม่เป็นอะไร”

“ก็ผมกลัวว่าคุณแม่จะจัดการหาคู่หมั้นให้ผมโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผมนี่ครับ”

“ลูกคิดมากเกินไปแล้ว” ซ่างหยิงหลบสายตาอย่างร้อนตัว แล้วโบกมือไล่อย่างไม่พอใจ “ไหนบอกงานยุ่งไงล่ะ รีบไปทำงานเถอะ”

“งั้นผมไปแล้ว​นะ​ครับ​”

หลังจากมองลึกเข้าไปในดวงตา​ของ​เธอสักพัก​ ฟางยู่เชินก็เดินออกไป

ทันทีที่เขาเดินจากไป ซ่างหยิงก็วางตะเกียบลงทันที แล้ว​ขมวดคิ้ว พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ “เจ้าลูกคนนี้ทำไมถึงฉลาดแบบนี้นะ”

จากที่เธอรู้จักลูกชายของเธอมา ถ้าหากจู่ๆก็ประกาศ​การแต่งงานระหว่างสองตระกูล​ในคืนนี้ คงจะทำให้​เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากแน่นอน​

หรือว่าจะบอกให้พ่อของเขาชะลอเรื่องนี้ไปก่อนดี

หลังจากที่คิดอยู่สักพัก​ สุดท้ายซ่างหยิงก็ยอมแพ้ไป

ช่างเถอะ เดิมทีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์​สองตระกูล​ก็เป็นการตัดสินใจ​ของ​พ่อแม่อยู่แล้ว​ เขาไม่มีสิทธิ์​ที่จะคัดค้าน