“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแป้น แววตาอันสวยงามไหลรินไปด้วยความอบอุ่น
จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ ยืนขึ้น สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ของเธอ “คุณมาได้ยังไงครับ?”
เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น ไม่ตอบแต่ถามกลับ “คุณคิดว่าไงล่ะคะ?”
ขะ……เขาจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?
จิ้นเฟิงเฉินขยับริมฝีปาก ตอนที่ตั้งใจจะพูดอะไรออกมา น้ำเสียงที่ดีอกดีใจก็ดังขึ้น
“เฟิงเฉิน ใช่เธอจริงๆ ด้วย!”
หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าเขา เข้ามาจับมือเขาไว้ พร้อมกับใบหน้าที่ดีใจ
“นี่คือ……” จิ้นเฟิงเฉินมองหน้าเจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย
“เธอเป็นน้าสะใภ้เล็กของฉัน และเป็นน้าสะใภ้เล็กของคุณด้วยค่ะ” เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็งมาที่เขา
“น้าสะใภ้เล็กเหรอครับ?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วอย่างแรง ความทรงจำในหัวไม่มีอะไรเกี่ยวกับหญิงวัยกลางคนคนนี้อยู่เลย
พอเห็นเขาจำตัวเองไม่ได้ แววตาของซ่างหยิงก็ดูผิดหวังทันที เธอปล่อยมือเขาออก ถอนหายใจออกมา “เธอได้ลืมฉันกับสื้อสื้อจนหมดสิ้นแล้วจริงๆ”
เมื่อได้ยินการกล่าวโทษจากคำพูดของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขอโทษไปทันที “ขอโทษครับ”
พอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อก็ถึงกับเกร็ง เมื่อเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเขา ในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที “นี่มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ”
ซ่างหยิงสังเกตไปรอบตัวของจิ้นเฟิงเฉิน คิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน “ถ้าเธอไม่ได้มีหน้าตาที่เหมือนกับเฟิงเฉินละก็ ฉันคงต้องสงสัยแน่เลยว่าเธอใช่เขาจริงๆ รึเปล่า”
จิ้นเฟิงเฉินนั้นรักเจียงสื้อสื้อเท่าไหร่ พวกเธอนั้นเห็นมาจนหมดแล้ว
พวกเธอไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะลืมเจียงสื้อสื้อไปแล้วจริงๆ
ตอนนี้พอได้มาเห็นกับตาตัวเอง ถึงได้มั่นใจว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นความจำเสื่อมไปแล้วจริงๆ
ซ่างหยิงดึงเจียงสื้อสื้อมาข้างหน้าเขา “มองเธอสิ จำได้รึเปล่าว่าผู้หญิงเป็นใคร?”
จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเจียงสื้อสื้อ แล้วส่ายหน้า “จำไม่ได้แล้วครับ”
“นี่คือภรรยาของเธอ และเป็นผู้หญิงที่เธอรักมากที่สุดด้วย เธอลองตั้งใจนึกดูอีกทีซิ”
จิ้นเฟิงเฉินพยายามนึกถึงความทรงจำที่เกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อ แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง สมองก็ยังว่างเปล่าอยู่ดี
สุดท้าย เขาก็ส่ายหน้า “ขอโทษครับ ผมนึกไม่ออกจริงๆ”
“นี่! เด็กคนนี้นี่” ซ่างหยิงอยากที่จะโกรธ แต่ก็โกรธไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจอย่างแรง “ใจบาป ซ่างกวนหยวนนี่ช่างใจบาปจริงๆ”
ซ่างกวนหยวนกำลังลองชุดเจ้าสาวอยู่ในห้องลองชุด พนักงานช่วยเธอรูดซิปที่หลังขึ้นมา แววตาดูทึ่งมาก
“คุณซ่างกวนคะ พอคุณได้ใส่ชุดเจ้าสาวชุดนี้แล้ว มันช่างดูงดงามจริงๆ ค่ะ ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเห็นเข้า ต้องรู้สึกทึ่งและชอบมากแน่ๆ ค่ะ”
“จริงเหรอคะ?” ซ่างกวนหยวนก้มลงไปมองชุดเจ้าสาวที่ตัวเองกำลังสวมใส่ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
จะเป็นอย่างที่พนักงานพูดจริงๆ เหรอ พอเฟิงเฉินเห็นเข้าเขาจะรู้สึกทึ่งจริงๆ เหรอ?
เธอหายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้น “พรึบ” ดึงผ้าม่านออก
“เฟิงเฉินคะ!” เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉินนั้นสีหน้าก็ “พรึบ” ซีดเซียวไปทันที
เธอถกกระโปรงขึ้น แล้วรีบเดินเข้าไป
“เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?” เธอพรวดพราดเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วมองเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าที่ระแวง
เมื่อเทียบกับอาการตื่นเต้นของเธอ เจียงสื้อสื้อกลับดูนิ่งกว่าเยอะ สายตาค่อยๆ เลื่อนต่ำลงจากใบหน้าของเธอ หลังสังเกตไปรอบหนึ่ง มุมปากก็แย้มขึ้น “ชุดเจ้าสาวสวยมากเลยนะ”
“เจียงสื้อสื้อ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่?”
ความนิ่งของเธอ ทำให้ความรู้สึกไม่สบายใจของซ่างกวนหยวนนั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วที่จับกระโปรงไว้ก็กำแน่นโดยอัตโนมัติ
เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองเธอด้วยสายตาที่เรียบเฉย มุมปากที่แย้มขึ้นดูลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม “ฉันมาหาสามีของฉัน”
ซ่างกวนหยวนหรี่ตาลง แล้วพูดออกมาเสียงดังว่า “เขาไม่ใช่สามีของเธออีกแล้ว”
“หือ?” เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น “แต่ในทางกฎหมาย เรายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่เลยนะ”
ว่าแล้ว สายตาของเธอก็มองไปยังจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังซ่างกวนหยวน สีหน้าก็ดูอ่อนโยนลงมาก “เขาคือสามีของฉันแน่นอน ฉันไม่มีทางจำผิดหรอก”
จิ้นเฟิงเฉินสบตากับสายตาที่ลึกซึ้งของเธอ หัวใจก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมา
“ไม่ เขาไม่ใช่สามีของเธอ!” น้ำเสียงของซ่างกวนหยวนสูงปรี๊ดขึ้นมา ราวกับมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถยืนยันได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา “นี่ซ่างกวนหยวน แค่เธอบอกว่าไม่ใช่มันก็ไม่ใช่แล้วอย่างนั้นเหรอ? ขอแค่เขายังไม่ได้หย่ากับฉัน เขาก็แต่งงานกับเธอไม่ได้”
สิ่งที่ไม่ชอบใจที่สุดก็คือการทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอนี่แหละ ซ่างกวนหยวนโกรธจนยิ้มออกมา ยิ้มด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย “เจียงสื้อสื้อ เขาไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉินที่เธอรู้จัก เขาคือจิ้นเฟิงเฉินที่ฉันลงทุนลงแรงช่วยออกมา เขาจึงต้องเป็นของฉัน”
เจียงสื้อสื้อกำสายกระเป๋าแน่น จ้องเขม็งไปยังใบหน้าที่ไม่อาจปกปิดความได้ใจของซ่างกวนหยวน
ซ่างหยิงทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว เธอมองซ่างกวนหยวนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “นี่หยวนหยวน ทำไมตอนนี้เธอถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้?”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเธอทีหนึ่ง แล้วเชิดคางขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฉันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอดแหละค่ะ”
“จริงเหรอ? งั้นแผนการของเธอก็แยบยลมากเลยนะ” ซ่างหยิงส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กดีมาโดยตลอด แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะทำเรื่องที่ทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้”
ซ่างกวนหยวนไม่พูดไม่จา
ซ่างหยิงพูดต่อ “ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เป็นสามีของสื้อสื้อที่ถูกต้องทุกประการ เธอใช้ทุกวิถีทางเพื่อแย่งตัวเขาไป มันไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอ?”
“คุณน้า!” ซ่างกวนหยวนโมโหแล้ว เธอจ้องเขม็งมาที่ซ่างหยิง “ถึงฉันจะเคารพคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะพูดจาเลอะเทอะได้นะคะ!”
“ฉันพูดจาเลอะเทอะอย่างนั้นเหรอ?” ซ่างหยิงหัวเราะออกมา เธอหันไปมองพนักงานกับผู้คนรอบๆ ที่กำลังมองมาทางนี้แล้วตะโกนออกไปว่า “นี่ทุกคน พวกคุณคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีอะไรในการแย่งสามีของคนอื่นไป วันนี้ฉันจะมาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเลยนะ!”
สีหน้าของซ่างกวนหยวนเปลี่ยนไปทันที แล้วถามออกไปเสียงดังว่า “นี่คุณน้าคิดจะพูดอะไร?”
“กลัวเหรอ?” ซ่างหยิงถาม จากนั้นก็หัวเราะออกมา พร้อมกับพูดเยาะเย้ยไปว่า “เธอจะกลัวอะไร เธอมีเหตุผลมากไม่ใช่รึไง?”
ซ่างกวนหยวนทำหน้าบึ้งตึง สีหน้าดูไม่ได้เลย
เธอสามารถขายหน้าได้ แต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลซ่างกวนเสื่อมเสียไม่ได้
“คนเขามาให้สื้อสื้อซะ แล้วเรื่องนี้ก็จะถือว่าแล้วกันไป” ซ่างกวนหยวนพูด
“ไม่มีทาง!” ซ่างกวนหยวนตอบทันที โดยไม่ผ่านการไตร่ตรองใดๆ ทั้งสิ้น
ซ่างหยิ่งหรี่ตาลง “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะป่าวประกาศเรื่องที่เธอทำออกไป ให้คนทั้งเมืองหลวง หรือคนทั้งประเทศได้รู้ในสิ่งที่เธอทำลงไป”
“นี่คุณกำลังขู่ฉันอยู่ใช่มั้ย?” ซ่างกวนหยวนหรี่ตาลง
ซ่างหยิงแย้มปากแล้วยิ้ม “ใช่ ฉันกำลังขู่เธอ ฉันคิดว่าถ้านายท่านหญิงซ่างกวนได้รู้เรื่องขายหน้าที่เธอได้ทำลงไป ท่านต้องโมโหมากแน่ๆ”
พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็ร้อง “อ้า” ออกมาทีหนึ่ง “จริงสิ ร่างกายของนายท่านหญิงไม่ค่อยจะดีใช่มั้ย?”
ซ่างกวนหยวนไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะฟังไม่ออกล่ะว่าเธอกำลังข่มขู่เรื่องอะไรอยู่?
เธอจ้องเขม็งไปยังซ่างหยิงที่กำลังยิ้มร่าด้วยความโมโห
ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะได้เฟิงเฉินมาครอบครอง แล้วเธอจะยอมคืนเขากลับไปได้ยังไงล่ะ?
