ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1298 อย่าเรียกฉันว่าคุณ​เจียงค่ะ

ไม่ว่าซ่างกวนหยวนจะถามอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ยอมที่จะบอกเรื่องที่เจียงสื้อสื้อคุยกับเขา

สุดท้าย​ ซ่างกวนหยวนก็โกรธ​จนร้องไห้ออกมา

“ที่แท้​ในใจของ​คุณ​ฉันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป​แล้ว​”

พอเห็นเธอร้องไห้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ ซ่างกวนหยวนยังคงตะโกนต่อ “ถ้าคุณอยากจะกลับไปหาเจียงสื้อสื้อ คุณก็บอกกับฉันมาตรงๆ ไม่ต้อง​มา​ปิดบัง”

“หยวนหยวน…”

จิ้นเฟิงเฉินตั้งใจ​จะ​พูดอะไรบางอย่าง แต่ซ่างกวนหยวนไม่อยากฟัง “คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว​ ฉันจะให้คนใช้ช่วยคุณจัดของเดี๋ยวนี้”

พอพูดจบ เธอก็ยกมือปาดน้ำตา แล้วหันหลังเดินจากไป

“หยวนหยวน”

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปข้างหน้าเพื่อขวางเธอไว้

“ถอยไปนะ” ซ่างกวนหยวนยื่นมือผลักเขาออกไป แต่กลับถูกเขาจับข้อมือไว้แน่น

“เธอแค่พูดเรื่องในอดีตให้​ผมฟัง”

ซ่างกวนหยวนเงยหน้า​มองมาที่เขา “จริงเหรอคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ปมไม่มีความจำเป็นจะต้องโกหกคุณ”

ซ่างกวนหยวนกัดริมฝีปากของเธอ “ก็ได้ค่ะ ฉันจะเชื่อคุณ แต่คุณต้องสาบานว่าจะไม่ไปเจอเจียงสื้อสื้ออีก”

ไม่ให้​ไปเจอ​เจียงสื้อสื้ออีกอย่างนั้นเหรอ​?

แล้วเขาจะไปหาลูกได้ยังไง?

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “จำเป็นด้วยเหรอ?”

“ทำไมคะ คุณไม่ยอม​อย่างนั้น​เหรอ”

ในมุมมองของซ่างกวนหยวน พวกเธอจะอยู่อย่างสงบสุขได้ก็ต่อเมื่อเขาไม่ได้เจอเจียงสื้อสื้ออีกต่อไป

“ผมคิดว่าไม่จำเป็น” จิ้นเฟิงเฉินพูดออกมาตามความจริง

ซ่างกวนหยวนยิ้มเยาะเย้ย “มันไม่จำเป็น หรือเพราะคุณยังอยากเจอเธออีกกันแน่?”

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบ

ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างหลัง

ในครั้งนี้​ซ่างกวนหยวนไม่รีบร้อน เธอพูดช้าๆ “เฟิงเฉินคะ ในตอนนั้น เพื่อช่วยคุณ ฉันต้องไปขอร้อง​เบอร์​เกน จนตัวเองเกือบต้องตาย”

มือมฝทั้งสองข้าง​ของ​จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น

ซ่างกวนหยวนมองเขาเงียบๆ ก่อนจะพูดต่อ”ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้รักฉันจริง ๆ ไม่อย่างนั้น ทำไมคุณถึงไม่ยอมสาบาน?”

จิ้นเฟิงเฉินหลับตาลง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมามองเธอนิ่ง “ผมขอบคุณที่คุณช่วยชีวิต​ผมไว้ ถ้าไม่มีคุณ ก็คงไม่มีผมในตอนนี้”

“แล้วคุณจะยอมสาบานไหมคะ” แม้ว่าซ่างกวนหยวนจะรู้สึกประทับใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องจะให้​เขา​สาบาน

“ฉันสาบาน​เรื่องอื่นกับคุณได้ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้”

พอได้ยินแบบนี้ ​ซ่างกวนหยวนก็ยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ปรากฏ​อยู่ใน​แววตาของเธอเลย “เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อใช่ไหมคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใช่ และไม่ใช่”

“แล้วตกลงใช่หรือไม่ใช่​คะ” เสียงของซ่างกวนหยวนแหลมขึ้น จากนั้นเธอก็นิ่งคิด ก่อนจะถามด้วยความหวังริบหรี่ “หรือเป็นเพราะเรื่องลูก?”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย เขาไม่ต้องการที่จะเรื่องนี้อีกต่อไป จึงพูดเออออ​ไปด้วย “ใช่ เพราะเรื่องลูก ”

เขาทำเพื่อเจียงสื้อสื้อ และเพื่อลูกๆ

แต่ด้วยความที่ซ่างกวนหยวนถามแบบนั้น เขาจึงใช้โอกาสนี้เออออตามไปด้วย

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “ถ้าเป็นเพราะเรื่องลูกก็ได้ค่ะ ฉันให้คุณไปเยี่ยมลูกได้ แต่ต้องไม่เจอกับเจียงสื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น ไม่อยากที่จะตอบ

แต่มันก็ชัดเจน ว่าถ้าเขาไม่ตอบตกลงกับข้อเสนอ​ของ​เธอ เธอคงจะอาละวาด​จนมืด

เขาจึงพยักหน้ารับ “ตกลง ผมสัญญา”

คำสัญญาของเขาไม่ได้ทำให้ซ่างกวนหยวนรู้สึกสบายใจเลย

“คุณต้องทำตามที่คุณพูดด้วยนะคะ” ซ่างกวนหยวนเอ่ยพูด

“ครับ”

จากนั้นซ่างกวนหยวนก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “ไม่มีอะไรแล้ว​ค่ะ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่างกวนหยวนก็ค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นสีหน้า​เย็นชาเข้ามาแทนที่

เธอหันหลังและเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เรียกก่อนจะเรียกพ่อบ้านออกมาหา

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจับตาดู​คุณ​ชายเฟิงเฉินตลอด​เวลา และไม่อนุญาตให้เขาออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต​จากฉัน ถ้าเขาต้องการออกไป สั่งให้คนแอบตามเขาไปด้วย”

พ่อบ้าน​พยักหน้ารับคำสั่ง “ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว”

“เรื่องเหมือนวันนี้อย่าให้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด​” ซ่างกวนหยวนพูดเสริม

“ครับ”

พอจิ้นเฟิงเฉินกลับเข้ามาที่ห้อง เขาเดินไปนั่งที่ขอบเตียง แล้ว​หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เลื่อนหาเบอร์​โทร​ของเจียงสื้อสื้อ กำลัง​ลังเลว่าจะโทรหาเธอดีหรือเปล่า​

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา

คนที่โทรมาคือเจียงสื้อสื้อ

เขารีบกดรับสาย “สวัสดี​ครับ​คุณเจียง”

“ฉันบอกว่าอย่าเรียกฉันว่าคุณ​เจียงไงคะ”

เสียงไม่พอใจของเจียงสื้อสื้อดังมาตามสาย จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจเลย อีกทั้งมุมปากของเขาก็ยกยิ้มเล็กน้อย​

เขาเปลี่ยน​คำเรียก “สื้อสื้อ”

เสียงหัวเราะของเจียงสื้อสื้อดังมาตามสาย “ดีมากค่ะ”

“คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยถาม

“หรือว่าไม่มีเรื่องอะไรฉันจะโทรหาคุณ​ไม่ได้คะ” เจียงสื้อสื้อถามแทนตอบ

จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างรวดเร็ว “แน่นอนว่าต้องไม่ใช่​อยู่​แล้ว​สิครับ”

เจียงสื้อสื้อนิางเงียบไปสักพัก​ ก่อนจะพูดอีกครั้ง “ฉันแค่อยากถามว่าคุณกลับถึงบ้านหรือยังคะ?”

“ถึงแล้ว​ครับ​”

“เธอหาเรื่อง​ให้คุณลำบากใจหรือเปล่า”

เจียงสื้อสื้อกลัวว่าถ้าซ่างกวนหยวนรู้ว่าเขามาหาเธอ เธอจะทำให้เขาลำบาก​ใจ​

“ไม่ครับ”

เขาตอบเร็วเกินไป ทำให้​เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่เหมือนจริง

“เธอคงหาเรื่อง​ให้คุณลำบากใจสินะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

เพราะกลัวว่าเธอจะกังวล จิ้นเฟิงเฉินจึง​ได้เพียงอธิบาย “ไม่ครับ คุณ​อย่าคิดมาก เธอไม่ได้ทำให้ฉันลำบากใจอะไร”

“ทางที่ดีควรจะเป็นแบบนี้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อถามอย่างมีความหวัง: “จริง​สิคะ คุณ​ตั้งใจจะเข้าไปหาลูก​เมื่อไหร่​คะ เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าต่างก็คิดถึงคุณ​มาก”

พอเห็นท่าทางของหยวนหยวนในคืนนี้ จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าเขาคงจะออกไปไหนในช่วงเวลานี้ไม่ได้แน่ๆ

แต่เขาทนที่จะเห็นเจียงสื้อสื้อผิดหวังไม่ได้

ดังนั้น เขาจึงกะเวลาประมาณไว้​ “รออีกสักสองสามวันก็แล้วกัน​ครับ​”

“คุณห้ามโกหกฉันนะคะ” เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเขาจะพูดออกมาลอยๆ

“ฉันจะโกหกคุณได้ยังไง​ล่ะ” จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สังเกตเลยว่าน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน​

“ฉันเชื่อคุณค่ะ”

ขอแค่เป็นเรื่องที่เขารับปากกับเธอไว้ เขาก็จะทำตามที่พูด

ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง เพราะพวกเขากลัวว่าจะถูกซ่างกวนหยวนจับได้ เจียงสื้อสื้อจึงไม่กล้าคุยกันนานเกินไป​ เธอจึงวางสายไปอย่างไม่เต็มใจ

แต่ก่อนที่จะวางสาย เธอพูดย้ำเตือนจิ้นเฟิงเฉิน อย่าเก็บประวัติ​การโทรของเธอไว้ในโทรศัพท์

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ “ผมรู้ครับ ฉันไม่ได้บันทึกหมายเลขไว้ ฉันจำเบอร์​คุณ​ได้ขึ้นใจ​แล้ว​”

เจียงสื้อสื้อเพิ่งนึกขึ้น​ได้ว่าความทรงจำของเขาดีมากแค่ไหน แน่นอน​ว่า​ต้องจำหมายเลขของเธอได้ขึ้นใจ​แล้ว​

หลังจากวางสายไป เจียงสื้อสื้อก็เอนตัวลงบนเตียง เธอคิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงเฉินจะพัฒนาขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว​ มุมปากของเธอยกยิ้มกว้าง

เธอเชื่อว่าอีกไม่นาน เขาจะต้องจำเธอได้

……

อาการ​ของ​เจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นอะไรมาก แพทย์จึงให้เธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน​

ฟางยู่เชินมาที่โรงพยาบาลเพื่อพาเธอกลับบ้าน ระหว่างทางกลับ เธอบอกว่าจิ้นเฟิงเฉินมาหาเธอ

“เขามาหาน้องที่โรงพยาบาลอย่างนั้น​เหรอ?” ฟางยู่เชินตกใจมาก

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

“มาคนเดียว?”

“ใช่ค่ะ เขามาคนเดียว”

ฟางยู่เชินหันไปมองเธอ แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้น​”

“เขาเป็นห่วงฉัน ก็เลยมาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลค่ะ”

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “นั่นหมายความ​ว่าเขายังมีน้องอยู่ในใจอย่างนั้น​ใช่ไหม​”

“เขามีฉันอยู่ในใจเสมอค่ะ แต่เขาแค่สูญเสียความทรงจำไป” เจียงสื้อสื้อพูด