จากการสืบมาหลายต่อหลายครั้ง คนที่ซ่างกวนเชียนส่งออกไปในที่สุดก็ได้สืบที่อยู่ที่จิ้นเฟิงเฉินอยู่ตอนนี้ได้
“ท่านประธาน จิ้นเฟิงเฉินทั้งครอบครัวอยู่ที่ฝรั่งเศสครับ”
ได้ยินที่ผู้ช่วยรายงาน ซ่างกวนเชียนก็ได้ขมวดคิ้วแน่น “อยู่ที่ฝรั่งเศส?”
“ครับ” ผู้ช่วยพยักหน้า “ได้ยินมาว่าออกไปเที่ยว จะบอกคุณหนูไหมครับ?”
จะบอกหยวนหยวนไหม?
ซ่างกวนเชียนลังเลไปสักพัก
ในใจเขานั้นอยากที่จะให้จิ้นเฟิงเฉินกลับบ้านตระกูลจิ้นเร็วๆ
ตอนนี้เป็นไปตามที่หวังแล้ว เขานั้นไม่อยากที่จะให้หยวนหยวนไปเกี่ยวข้องอะไรกับจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ
แต่ว่าเขารู้แล้วไม่บอก ถึงตอนนั้นหยวนหยวนรู้เข้า ต้องโมโหมากๆ แน่ๆ ถึงขั้นชาตินี้คงไม่สนใจเขาอีกแล้วแน่
พอคิดว่าเธออาจจะไม่สนใจตัวเขาอีก ซ่างกวนเชียนก็รู้สึกว่าในใจได้หน่วงๆ
ก็ได้ถอนหายใจออกมา เขาพูดเสียงเบาว่า “ไปบอกเธอเถอะ”
ผู้ช่วยก็ได้ตอบอย่างสุภาพว่า “ครับ” จากนั้นก็ได้หันตัวเดินออกไป
“อะไรนะ? พวกเขาอยู่ที่ฝรั่งเศส?” ตอนที่ซ่างกวนหยวนรับสายของผู้ช่วยนั้น กำลังที่จะตรวจสอบไฟล์บินของพวกจิ้นเฟิงเฉินพอดี
เดิมทีเธอที่สืบอะไรไม่ได้เลยเตรียมที่จะยอมแพ้ ใครจะไปคิดว่าขนาดพระเจ้าก็ได้ช่วยเธอ
เธอก็ได้หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก็ได้รีบสั่งผู้ช่วยผ่านโทรศัพท์ว่า “ฉันจะไปที่ฝรั่งเศส รีบไปจองตั๋วให้ฉัน ยิ่งเร็วยิ่งดี”
“คุณหนูจะไปที่ฝรั่งเศส?”
ผู้ช่วยก็ได้ส่งเสียงด้วยความตกใจ ซ่างกวนหยวนก็ได้ถามด้วยความไม่พอใจว่า “ไม่ได้เหรอ?”
“แน่นอนว่าได้ครับ ผมจะไปจองตั๋วเดี๋ยวนี้”
วางสายไป ผู้ช่วยคิดไปสักพัก หันหน้าแล้วก็เดินไปที่ห้องทำงานประธาน
เขารู้สึกว่ายังต้องบอกให้ประธานรู้
……
ซ่างกวนหยวนไม่ได้เก็บสัมภาระเลย ก็ได้ตรงไปที่สนามบิน
ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องพาจิ้นเฟิงเฉินกลับมาให้ได้
พอไปถึงที่สนามบิน เธอก็ได้ผ่านก็ตรวจ แล้วก็ได้ไปที่ห้องVIPรอขึ้นเครื่อง
ซ่างกวนเชียนเดินเข้าไปรอที่ห้องขึ้นเครื่อง ก็ได้เห็นร่างที่เบาะบางที่อยู่บนโซฟามุมห้องทันที เขาก็ได้หรี่ตา เดินไป
“หยวนหยวน”
ซ่างกวนหยวนใส่ผ้าปิดตาพักผ่อน อยู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังขึ้น
เธอก็ได้ดึงผ้าปิดตาลง ตอนที่เห็นซ่างกวนเชียนนั้น ก็ได้ถามอย่างเย็นชา “ทำไมนายอยู่ที่นี่?”
“ฉันไปฝรั่งเศสเป็นเพื่อนเธอ”
ซ่างกวนเชียนก็ได้นั่งบนโซฟาตรงข้ามเธอ
“นายไปเป็นเพื่อนฉัน?” ซ่างกวนหยวนก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “นายเตรียมที่จะขัดขวางแผนฉันเหรอ?”
“เธอเป็นน้องสาวของฉัน ฉันต้องช่วยเธอแน่” ซ่างกวนเชียนก็ได้พูดออกไปเรียบๆ
ซ่างกวนหยวนก็ได้ขำออกมา แล้วก็ได้เอาผ้าไปปิดตาอีกครั้ง “ทางที่ดีนายมาช่วยฉัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางที่จะปล่อยนายไปแน่”
ซ่างกวนเชียนก็ได้จ้องมองเธอนิ่ง
ก็มีแค่ตอนที่เธอมองไม่เห็นเท่านั้น นัยน์ตาของซ่างกวนเชียนถึงได้แสดงความรู้สึกที่ได้มีต่อเธอออกมาอย่างไม่ปิดบัง
เขาก็ได้หัวเราะอย่างข่มขืน ทำไมเธอต้องสงสัยความจริงใจของเขาล่ะ?
สิบกว่าชั่วโมงในการบิน ซ่างกวนเชียนกับซ่างกวนหยวนแทบไม่ได้ที่จะคุยอะไรกันเลย
จนกระทั่งลงจากเครื่องบิน ซ่างกวนหยวนถึงได้เปิดปากถามว่า “นายรู้ว่าที่อยู่ของพวกเขาอยู่แถวไหนไหม?”
“รู้”
ก่อนที่จะมาฝรั่งเศส ซ่างกวนเชียนก็ได้สั่งให้คนมารับพวกเขาที่สนามบินก่อนแล้ว
พอออกจากเครื่องบิน เขาก็ได้พาซ่างกวนหยวนตรงไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างถนน
ขึ้นรถ ซ่างกวนเชียนก็ได้บอกที่อยู่ไป
ซ่างกวนหยวนเห็นว่าเขานั้นได้เตรียมการทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ถึงได้พูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจว่า “ขอบใจนะ”
ได้ยินแบบนั้น มุมปากของซ่างกวนเชียนก็ได้มีรอยยิ้มอ่อนๆ “ฉันเป็นพี่ชายของเธอ ไม่ว่าทำอะไรมันก็สมควร”
……
ผ่านเรื่องเมื่อวาน เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีอารมณ์ออกจากบ้าน ก็ได้อยู่เล่นกับเด็กสองคนที่บ้าน
จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ก็ได้มองพวกเขาที่ได้ต่อตัวต่ออย่างมีความสุขเงียบๆ สายตาอ่อนโยนมากๆ
อยู่ๆ ข้างนอกก็ได้มีเสียงเบรกรถที่แสบหูดังขึ้น จากนั้น เสียงเคาะประตู “ตึ้งๆ” ก็ได้ดังขึ้น
อีกฝ่ายออกแรงเคาะประตู มีท่าทางแบบว่าจะพังประตูเข้ามา
เจียงสื้อสื้อหันไปสบตากับจิ้นเฟิงเฉินสักพัก งงเล็กน้อย
พวกเขาอยู่ที่นี่ไม่มีคนรู้จักนี่นา
ใคร?
ใจที่ได้อุ้มความสงสัย เธอก็ได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู
พอประตูเปิดออก ก็ได้มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา
เธอก็ได้มองสักพัก คิดไม่ถึงว่าเป็นซ่างกวนหยวน สีหน้าก็ได้ซีดทันที
เธอหาที่นี่เจอได้ยังไง?
“ขอรบกวนด้วย” ซ่างกวนเชียนที่มาช้าหน่อยก็ได้พยักหน้าให้เธออย่างเกรงใจ
ซ่างกวนหยวนก็ได้ตรงไปทางจิ้นเฟิงเฉิน อยากที่จะกระโจมไปในอ้อมกอดของเขา แต่เขากลับหลบ
แสงเย็นก็ได้แสดงอยู่นัยน์ตาซ่างกวนหยวน จากนั้นเธอก็ได้ยืนตั้งหลัก ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เฟิงเฉิน ฉันคิดถึงนายมาก”
เจียงสื้อสื้อตั้งสติได้ ก็ได้รีบวิ่งไป ขวางอยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน น้ำเสียงที่น่ากลัวก็ได้พูด “คุณหนูซ่างกวน เชิญเธอออกไป พวกเราที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ!”
ซ่างกวนหยวนก็ได้มองเธออย่างเย็นชาสักพัก ไม่ได้สนใจเธอ “เฟิงเฉิน ฉันมาพานายกลับบ้าน”
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ริมฝีปากบางได้พูดว่า “ภรรยาของฉันพูดแล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ!”
ภรรยา?
ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว “นายฟื้นความจำแล้วเหรอ?”
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบ
“ซ่างกวนหยวน เชิญเธอออกไป!” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดอย่างน่ากลัวอีกครั้ง
“เจียงสื้อสื้อ” ซ่างกวนหยวนถึงได้หันไปมองเธอ พูดอย่างโมโห “ฉันเป็นคนช่วยเขากลับมา เธอมีหน้าอะไรมาแย่งเขาไปกลับไป?”
“เขาเป็นสามีของฉัน” เจียงสื้อสื้อเชิดหน้าขึ้น ก็ได้ตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“สามี?” อยู่ๆ ซ่างกวนหยวนก็ได้หัวเราะออกมา กัดฟันพูดว่า “เจียงสื้อสื้อนะเจียงสื้อสื้อ เธอทำไมหน้าไม่อายขนาดนี้? เธอทำให้เขานั้นตกอยู่ในอันตราย ถ้าไม่ใช่ฉัน เขาไม่รอดตั้งนานแล้ว!”
ประโยคนี้ได้แทงใจดำเจียงสื้อสื้อ
เป็นเพราะว่าตัวเองจริงๆ ตอนนั้นเฟิงเฉินถึงได้ถูกเบอร์เกนจับตัวไป
เธอก็ได้กำหมัดแน่น “ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็เป็นสามีของฉัน นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้!”
“ไปกับฉัน” ซ่างกวนหยวนก็ได้ออกแรงผลักเธอออก แล้วก็ได้คว้ามือของจิ้นเฟิงเฉิน
เจียงสื้อสื้อยืนไม่นิ่ง ก็ได้ล้มไปกับพื้น ก้นกบก็ได้เจ็บ
เจ็บจนสีหน้าได้เปลี่ยน
“สื้อสื้อ!” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้สะบัดมือซ่างกวนหยวนออก แล้วก็ได้รีบไปประคองเธอขึ้นมา
“ล้มโดนตรงไหนแล้ว?” เขาก็ได้ถามด้วยสีหน้าร้อนรน
เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “เปล่า”
เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินปวดใจเพราะเจียงสื้อสื้อแบบนั้น ใบหน้าที่ได้แต่งมาสวยของซ่างกวนหยวนก็ได้ตึงเครียดลงไปทันที
“คุณนั่งก่อน ผมมาจัดการเอง” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ประคองเจียงสื้อสื้อไปนั่งที่โซฟา พูดเสียงอ่อนโยน
เขาก็ได้หันไปจะเดินไปทางซ่างกวนหยวน
อยู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็ได้คว้ามือเขา
เขาก็ได้หยุดลง หันไปมองเธอ
“เรื่องที่คุณรับปากฉัน คุณอย่าลืมนะคะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มให้เขา
รอยยิ้มของเธอดูฝืนมากๆ สามารถที่จะมองเห็นความกังวลในตาของเธอได้อย่างชัดเจน
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มมุมปาก “อืม ไม่ลืมหรอกครับ”
ต่อด้วย เขาก็ได้เดินไปตรงหน้าซ่างกวนหยวน มองเธอด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว ฉันไม่มีทางกลับไปกับเธอ”
“ไม่ใช่นะ เฟิงเฉิน นายต้องกลับไปกับฉัน หรือว่านายได้ลืมเรื่องที่สัญญากับคุณย่าแล้วเหรอ? นายได้รับปากเธอแล้ว จะไม่มีทางที่จะผิดต่อฉัน”
พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เยือกเย็นกว่าเดิม เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “เป็นพวกคุณที่หลอกลวงฉันก่อน มีหน้าอะไรมาให้ฉันรักษาสัญญา?”
“เฟิงเฉิน นายฟังที่ฉันอธิบาย……” ซ่างกวนหยวนก็ได้ยื่นมือจะไปจับเขา
แต่เขากลับหลบไป “รู้ตัวหน่อย แล้วก็ออกไปเอง”
