ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1353 ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่นะ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตกใจ “ทหารรับจ้าง”

เธอแค่เคยได้ยินมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นกับตามาก่อน

แต่ว่า เธออยู่ในจุดที่ต้องให้ซ่างกวนหยวนใช้วิธีแบบนี้แล้วเหรอ?

คนที่ตั้งใจและแน่วแน่มาตลอดก็คือซ่างกวนหยวน แต่ตอนนี้เธอเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้ว

“แล้วนายรู้ไหมว่าใครเป็นคนสั่งพวกเขา?” เจียงสื้อสื้อถาม

อิ้งเทียนส่ายหน้า “เรื่องนี้ตรวจสอบไม่ได้ครับ ทาง ‘เทียนหลัง’ สนใจแค่เงินครับ ถ้าพวกเราให้เงิน ไม่มีเรื่องชั่วเรื่องไหนที่พวกเขาจะไม่ทำ และที่สำคัญองค์กรของพวกเขานั้นลึกลับมาก พวกเขารับภารกิจมาได้อย่างไร เรื่องนี้ผมจำเป็นต้องตรวจสอบอีกทีครับ”

“ต้องใช้เวลาเท่าไหร่?” จิ้นเฟิงเฉินที่เงียบมาโดยตลอด เขาได้ถามออกมา

“อันนี้ไม่แน่ใจครับ บางทีอาจจะต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง” อิ้งเทียนตอบตามความจริง

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “อืม ถ้าได้อะไรคืบหน้ารีบมารายงานฉันทันที”

“ครับ” อิ้งเทียนก้มหน้าลงด้วยความเคารพ

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วครุ่นคิด “เฟิงเฉิน คุณคิดว่าจะใช่ซ่างกวนหยวนไหม?”

“คุณคิดว่าไม่ใช่เหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินถามกลับไป

“เพื่อจัดการฉัน ซ่างกวนหยวนจำเป็นต้องใช้ทหารรับจ้างเลยเหรอ?”

“เธอถึงกับใช้ยากับฉันแล้ว ยิ่งเรื่องแบบนี้ยิ่งไม่ต้องคิด”

ความสงสัยในตอนแรกของจิ้นเฟิงเฉินไม่เปลี่ยนไป

“มันก็จริง” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปสั่งอิ้งเทียน “นายช่วยตรวจสอบสถานการณ์ในช่วงนี้ของซ่างกวนหยวนด้วยนะ”

“ครับ”

ตอนที่อิ้งเทียนหันตัวกลับและเตรียมจะจากไป มันเหมือนว่าเขาคิดเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างออก เขาเลยมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินอีกรอบ ก่อนจะถามออกมา “คุณชายใหญ่ครับ พวกคุณคิดว่าจะทำยังไงครับ ยังจะอยู่ที่ฝรั่งเศสต่อไหมครับ?”

“ไม่ พวกเราตั้งใจจะกลับประเทศ”

อิ้งเทียนรู้สึกแปลกใจ “กลับประเทศ?”

“อืม ตอนนี้สำหรับฉันกับสื้อสื้อแล้วในประเทศคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด” จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเจียงสื้อสื่อไว้ เขาจะไม่มีทางให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

อิ้งเทียนพยักหน้า “ครับ งั้นผมจะจัดเตรียมบอดี้การ์ดส่งพวกคุณกลับประเทศครับ”

“บอดี้การ์ด?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นแบบนั้น อิ้งเทียนจึงพูดอธิบาย “ต่างก็เป็นคนที่คุณชายใหญ่ได้ฝึกอบรมมากครับ และพวกเขาก็เคยได้รับการฝึกอบรมเฉพาะทางด้วย ดังนั้นคุณชายใหญ่กับคุณนายหญิงวางใจได้เลยครับ พวกเขาจะส่งพวกคุณให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”

อิ้งเทียนครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจพูดว่า “ผมส่งพวกคุณกลับบ้านเองดีกว่าครับ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขาไม่วางใจ แล้วเธอก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีก ก็เลยพูดว่า “ลำบากพวกคุณแย่เลย”

“เป็นสิ่งที่พวกผมสมควรจะทำครับ”

ไม่ว่าจะเป็นส้งหยาวหรือว่าอิ้งเทียน พวกเขาต่างก็ภักดีต่อจิ้นเฟิงเฉินมากๆ

“งั้นเดี๋ยวผมจะจองตั๋วเครื่องบินให้ครับ พวกคุณเก็บสัมภาระได้เลย พวกเราสามารถกลับประเทศได้ตลอดเวลา” อิ้งเทียนพูด

“จองวันพรุ่งนี้” จิ้นเฟิงเฉินพูด “อีกฝ่ายคือทหารรับจ้างที่รับเงินไปแล้ว ภารกิจครั้งแรกของพวกเขาล้มเหลว แน่นอนว่าพวกเขาจะปฏิบัติภารกิจครั้งที่สองในเร็ววันนี้ ตอนนี้ในประเทศฝรั่งเศสถือว่าอันตรายมาก”

“ครับ ผมจะไปจองตั๋วเครื่องบินตอนนี้เลยครับ”

หลังจากที่อิ้งเทียนจากไป เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะถามด้วยความกังวล “ถ้าพวกเรากลับประเทศ มันจะทำให้เฟิงเหราและคุณพ่อคุณลำบากหรือเปล่า?”

“ไม่หรอก” จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่ของเธอไว้ “ถ้าเรากลับประเทศ พวกมันไม่กล้าทำอะไรแน่นอน”

“อืม” เจียงสื้อสื้อซบลงบนไหล่ของเขา ก่อนจะถอนหายใจและพูดว่า “ที่เรารับปากว่าจะพาเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าไปเที่ยว ก็คงต้องยกเลิกไปก่อน”

“รอให้เรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวผมจะพาคุณกับลูกๆ ไปเที่ยวเอง”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้น ตาของเธอจ้องไปยังสันกรามที่ชัดเจนของเขา “สัญญาแล้วนะ”

เจียงสื้อสื้อกางแขนออกและกอดเอวเขาไว้ ก่อนจะเอาหัวซบลงไปในอ้อมอกของเขา และฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา เธอพูดเบาๆ ว่า “ที่จริงแล้ว แค่มีคุณอยู่ด้วยมันก็ดีมากแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมันก็ดีมากๆ แล้ว”

“อืม” จิ้นเฟิงเฉินยกมือขึ้นลูบผมที่อ่อนนุ่มของเธอ และก็มีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากของเขาเสมอ

……

หลังจากที่เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนรู้ว่าจะต้องกลับประเทศ พวกเขาต่างก็ชะงักไป

บนใบหน้าของเถียนเถียนเต็มไปด้วยความสงสัย “ทำไมต้องกลับประเทศ ไหนบอกว่าจะไปที่ประเทศYกันไงคะ?”

“เพราะว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊มีธุระต้องกลับประเทศก่อน” เจียงสื้อสื้อพูดอธิบาย

“แต่ว่าหนูอยากไปประเทศYนี่คะ” เถียนเถียนบึนปาก ซึ่งดูน่าสงสารเป็นพิเศษ

เจียงสื้อสื้อลูบหัวเธอด้วยความอ่อนโยน และพูดด้วยน้ำที่อ่อนโยน “พวกเรากลับประเทศกันก่อน หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ไปที่ประเทศYโดยตรงเลย แบบนี้ได้ไหม?”

เถียนเถียนครุ่นคิดอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าด้วยความยากลำบาก “ก็ได้ แต่หม่ามี๊ห้ามโกหกหนูนะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมาอย่างห้ามไมได้ “วางใจเถอะ หม่ามี๊จะโกหกหนูได้ยังไงกัน”

จากนั้น เธอก็มองไปทางเสี่ยวเป่า “แล้วเสี่ยวเป่าล่ะ?”

วันนั้นเสี่ยวเป่าเห็นกับตาว่ามีคนมาจับตัวหม่ามี๊ไป ในใจก็สามารถคาดเดาได้ว่าที่มีการเปลี่ยนแปลงการเดินทางน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เขาจึงพูดอย่างเป็นเด็กดีว่า “ผมฟังหม่ามี๊ครับ”

สำหรับเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊

เพื่อความปลอดภัยสูงสุด อิ้งเทียนได้จองตั๋วเครื่องบินตอนกลางคืนในวันถัดไป

คืนวันนั้น หลังจากที่เจียนสื้อสื้อได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเด็กน้อยทั้งสอง และเธอก็จูงมือพวกเขาลงมา

ในตอนนั้นภายในใจ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินและอิ้งเทียนรออยู่ชั้นล่างแล้ว ตอนที่พวกเธอเดินเข้าไปใกล้ จิ้นเฟิงเฉินก็กระซิบถามว่า “เก็บของเสร็จแล้วเหรอ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “อืม เสร็จแล้ว”

“แด๊ดดี้ อุ้ม” เถียนเถียนปล่อยมือออก ก่อนจะกางแขนไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟินเฉินอุ้มเธอด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับมือของเจียงสื้อสื้อไว้

เขาหันกลับไปมองอิ้งเทียน “ออกเดินทางได้เลย”

อิ้งเทียนพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไป

“พวกเราไปกันเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้เจียงสื้อสื้อ ก่อนจะจูงมือเธอเดินไปข้างนอก

อิ้งเทียนได้จัดเตรียมเส้นทางจากคฤหาสน์ไปยังสนามบินไว้ล่วงหน้าแล้ว ทันทีที่เขาขึ้นรถ เขาก็ได้รายงานแผนของเขาให้จิ้นเฟิงเฉินฟัง

“คุณชายใหญ่ครับ ถ้าเกิดว่าระหว่างทางเกิดอะไรขึ้น จะมีรถอีกคันหนึ่งขับมาด้วยความรวดเร็ว เพื่อรับคุณชายกับคุณนายหญิงออกจากสถานที่นั้น ส่วนเรื่องอื่นๆ ผมกับบอดี้การ์ดจะเป็นคนจัดการเอง”

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อก็เป็นกังวลอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของอิ้งเทียน เธอก็รู้สึกเป็นกังวลมากกว่าเดิม มือทั้งสองข้างของเธอกำไว้อย่างแน่น

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือไปวางบนมือของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “วางใจเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไป ก่อนจะสบตากับดวงตาที่ดำสนิท ในใจเธอก็รู้สึกสงบทันที “อืม”

เด็กน้อยทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง ก็เกาะอยู่ตรงกระจกรถและมองไปข้างนอก พวกเขาทั้งสองต่างก็ดูตื่นเต้นกัน

เจียงสื้อสื้อหันไปมองพวกเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พวกหนูนั่งที่ให้ดีๆ นะ แล้วก็คาดเบลท์ด้วย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนรีบนั่งลงทันที

“หม่ามี๊ ดูเหมือนว่าพวกเราจะลืมซื้อของขวัญให้น้อง” เถียงเถียงพึมพำ

น้องที่เธอหมายถึงก็คือลูกชายของจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิด “ไม่เป็นอะไร พวกเราค่อยไปซื้อกันที่สนามบินก็ได้”

เถียนเถียนยิ้ม “ได้ค่ะ!”

เจียงสื้อสื้อตอบรับเบาๆ “อืม” ก่อนจะมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินด้วยความกังวล

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ “ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่นะ”

เจียงสื้อสื้อฉีกยิ้ม ใช่แล้ว มีเขาอยู่ เธอไม่จำเป็นต้องกังวลหรือกลัวอะไรเลย