บทที่ 88 ตบหน้า
กระเป๋าLVแสนกว่า?
ครอบครัวของจ่าวเสี่ยวเหรินตกใจเมื่อพวกเขาได้ยินและมองไปที่หลินอี้เจีย
“ยังดีอยู่เลย แต่ฉันให้เพื่อนไปแล้ว ฉันกำลังจะไปซื้ออีกใบ” หลินอี้เจียพูดความจริง ไม่เพียงแต่มีเงินฝากหนึ่งล้าน ตอนนี้บัตรสุพริมของลุ่เฉินยังอยู่กับเธอ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินสดตอนไปไปห้างซินเทียนเจ๋อซื้อของ
พอดีเมื่อวานเพื่อนสนิทเธอชอบกระเป๋าLV เธอก็เลยยกให้ไปเลย แต่ตัวเธอเองยังไม่ได้ซื้อ
“เอ่อ งั้นเธอก็ไปซื้อที่โกนหนวดให้ฉันด้วยละกันของฉันโดนฉีฉีทำเสียแล้ว” ลู่เฉินพูด
“เอายี่ห้ออะไร? เฟยลี่ฟูไหม เมื่อวานคุณพ่อเพิ่งซื้อ แค่19998 เอง ถูกมากเลย”หลินอี้เจียพูด
ที่โกนหนวดเครื่องละเกือบสองหมื่น นี้ถูกแล้วหรอ?
ครอบครัวเจาถอนหายใจอย่างแรก หรือว่าครอบครัวหลินถูกหวย?
กระเป๋าแสนกว่าของลูกสาวให้คนอื่นอย่างง่ายดาย และหลินดาไห่ ก็ใช้ที่โกนหนวดเกือบสองหมื่น?
เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางแน่นอน!
พวกเขาส่ายหัวไปมา รู้สึกว่าลู่เฉินกับหลินอี้เจียกำลังตั้งใจแสแสร้ง
พวกเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวหลินดาไห่
เงินฝากไม่กี่แสนมากกว่าก็หนึ่งล้าน เงินฝากเท่านี้ ทำไมกิจการถึงพังล่ะ
“เอ่อ ได้สิ” ลู่เฉินพยักหน้า
“พ่อคะ เมื่อวานที่พ่อซื้อแบบไหนคะ” หลินอี้เจียหันไปถาม
“อยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ไปดูเอาเอง ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังชงชาอยู่” หลินดาไห่พูดแบบใส่อารมณ์
“ผมไปเอาดีกว่าครับ” ลู่เฉินพูดเสร็จก็เดินขึ้นห้องหลินดาไห่
แปบเดียวเขาก็เอาที่โกนหนวดรุ่นs9988/68ออกมา
“รุ่นนี้แหละ ห้ามซื้อผิดล่ะ”ลู่เฉินบอกหลายละเอียดให้หลินอี้เจีย
อืม หลินอี้เจียพยักหน้าเล็กน้อย เอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปไว้
กูซินหยานขยิบตาให้เจาเชาเทียน เขาพยักหน้าเข้าใจ
“อี้เจีย ฉันขอดูที่โกนหนวดของพ่อเธอหน่อยได้มั้ย” เจาเชาเทียนมองไปที่หลินอี้เจีย
ก็แค่ของสองหมื่น มีอะไรน่าดู หลินยี่จยาหัวเราะ แต่ก็ยื่นเครื่องโกนหนวดให้
เจาเชาเทียนรับมา และไม่ได้พูดถึงอะไร ยังไงเขาก็ดูไม่ออกว่าเป็นของจริงหรือปลอม
เขาแอบจำรุ่นของเครื่องโกนหนวดไว้ ยิ้มไปด้วยคืนของให้หลินยี่จยาไปด้วย
จากนั้นอาศัยเวลาที่ลู่เฉินกับหลินอี้เจียไม่มองมาที่เขา เขาได้เอาโทรศัพท์แอบกดถ่ายเอาไว้
แปบเดียวสีหน้าของเขาก็ดูซีด
เครื่องโกนหนวดรุ่นเฟยลี่ฟู่s9988/68ราคาอันละ 19998 จริงด้วย!
เห็นสีหน้าลูกชาย จากนั้นกูซินหยานก็รีบไปดูโทรศัพท์ของลูกชาย
สักพัก สีหน้าของเธอก็ซีดตาม
เกือบสองหมื่นจริงๆด้วย!
“อาหลินเอ๋ย บ้านเธอถูกหวยหรอ ใช้เครื่องโกนหนวดเครื่องละเกือบสองหมื่นเชียว” เมื่อเห็นหลินดาไห่มาพร้อมกับชาที่ชงเสร็จ กูซินหยานพูดด้วยความพูดแบบไม่สบายใจ
“ก็ไม่เท่าไหร ลู่เฉินเป็นคนกตัญญู ช่วยฉันหาเงินได้ตั้งหลายสิบล้าน” หลินดาไห่ยิ้มเล็กน้อย
“ห่ะ ลู่เฉินทำอะไร ทำไมถึงหาเงินได้เยอะขนาดนี้? เล่นหุ้นหรอ?” กูซินหยานรีบถามแบบตกใจ
หลินดาไห่กำลังจะบอกความจริง ลู่เฉินก็หัวเราะก่อน:”ฉันอ่ะ ไม่ทำงาน แต่ด้วยความโชคดีของฉัน ซื้อลอตเตอรีให้พ่อเลยถูกรางวัลที่หนึ่ง”
“รางวัลที่1?” สามคนตระกูลเจาตกใจ โชคเข้าข้างที่จะซื้อลอตเตอรีเพื่อให้ได้เงิน 1 แสนเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก ไม่คิดว่าลู่เฉินซื้อให้หลินดาไห่ และก็ถูกรางวัลที่หนึ่งด้วย เด็กคนนี้โชคดีจัง
เมื่อเห็นว่าลู่เฉินไม่ต้องการบอกความจริงกับกูซินหยาน หลินดาไห่ยิ้มและพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ ลู่เฉินแทบไม่มีโชคอะไรเลย แต่เขาสามารถเป็นดาวนำโชคให้กับครอบครัวเราได้”
หลินดาไห่พูดคำนี้มาจากใจของเขา ถ้าไม่ใช่ลู่เฉิน เขาจะสบายขนาดนี้หรอ ขนาดความคิดของภรรยาที่มีต่อเขายังเปลี่ยนเลย
เป็นเรื่องที่บอกไม่ได้ว่าเขาคิดอะไรกับลู่เฉิน
แม้ว่าครอบครัวของกูซิงเยียนจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ต้องเชื่อในความโชคดีของลู่เฉิน ลูกเขยคนนี้เป็นดาวนำโชคของหลินต้าฮายจริงๆ
เมื่อเห็นว่าลู่เฉินกลายเป็นคนตกงานกูซินหยานก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า: “คูุณหลิน ลู่เฉินอายุยังน้อยยังไม่มีงานทำทำงาน ถึงแม้ว่าเขาจะชนะหวยให้คุณถึง 100 ล้าน แต่มันก็ยังไม่พอกับกิจการของเขา ถ้าให้ฉันพูด วัยรุ่นสมัยนี้ควรมีงานมีการทำนะ เอาให้เหมือนเชาเหยินบ้านฉันสื ที่ทำงานใน บริษัท ใหญ่เช่น ยี่ฉี่เทคโนโลยี ต่อไปรับประกันได้เลยว่าไม่ต้องมาขอเงินพ่อแม่อีก”
“ใช่ๆ ถึงคุณจะมีเงินเพิ่มอีก แต่คนรุ่นใหม่ไม่มีความสามารถ ก็ไม่มีอะไรดีอยู่ดี”เจาชวนเลยก็พูดขึ้น
ดูเหมือนว่าเจาเชาเหยินจะกลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง โดยไม่สนใจลู่เฉินเลยสักนิดเลย
ไม่ว่าลู่เฉินจะโชคดีแค่ไหนเขาก็จะไม่สามารถถูกหวยได้อีก และเขาเชื่อว่าหลังจากถูกหวย ลู่เฉินน่าจะต้องไปต่งนานแล้ว และจะต้องจมอยู่กับความฝันที่จะถูกหวย และอีกไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะกลายเป็นคนไม่ประโยนช์
เขาต้องพยายามอย่างมาก ต่อไปอยู่ที่บริษัทยี่ฉี่เทคโนโลยีจะดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน
หลินดาไห่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาอยากบอกว่าลูกเขยของเขาเป็นมหาเศรษฐีเขามากเลย แต่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูก่อน
“อี้เจีย ไปเปิดประตู” หลินดาไห่มองไปที่หลินยี่จยา
“ได้ค่ะ” หลินอี้เจียพูดเสร็จก็รีบลุกขึ้นเพื่อเปิดประตู
ประตูเปิดออกและมีชายวัยกลางคนยืนอยู่ข้างนอกสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมและถือถุงพลาสติกสองใบ
“ ขอโทษนะ ที่นี่คือบ้านของหลินดาไห่หรือป่าวครับ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยความเคารพ
“พ่อ มีคนมาหา” หลินอี้เจียพูดและหันกลับไปที่โซฟา
ชายวัยกลางคนเห็นหลินต้าฮายปิดประตูและเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
“ลุงหลิน สวัสดี ฉันชื่อเจิ้งเฉียสซาน ฉันเป็นเจ้านายของจินซิฟู่จิวเวลรี่ ฉันขอรบกวนและโปรดยกโทษให้ฉันด้วย” ชายวัยกลางคนมาหาหลินต้าฮายด้วยสีหน้าเคารพ
“อ่า บอสเจิ้ง เราดูเหมือนจะไม่รู้จักกันนะ”หลินดาไห่พูดด้วยความประหลาดใจ
“คืองี้ครับ ผมรู้ที่อยู่จากอาจารย์ฮวาง ฉันได้ยินมาว่าคุณชอบดื่มชา นี่คือเมาเฟิงที่ฉันนำมาจากฮวางซานเมื่อวานนี้ อยากให้ท่านได้ลองชิมมันครับ”เจิ้งเฉียสซานได้ยื่นถุงให้หลินต้าฮาย
วันนี้เขามาหาหลินต้าฮายเพื่อพาเขาไปพบกับลู่เฉิน
คืนนั้นลู่เฉินแสดงความเก่งในเกมการพนันเขาได้ชนะเจิ้งฉี่เหออันดับสามของประเทศแถมเขายังชนะยวี่โจวและจงยวินด้วย ในอนาคตพวกเขาต้องนำเข้าหินจากลู่เฉิน, ดังนั้นฉันต้องหาลู่เฉิน เพื่อจัดการความสัมพันธ์ หวังว่าลู่เฉินจะไม่ติดกับดักพวกเขาในที่สุด
ชาเมาเฟิงของฮวานชานมีราคาค่อนข้างแพงนิ โปรดนั่งลงก่อนครับบอสเจิ้ง “หลินดาไห่ไม่กล้าที่จะไม่สนใจ แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเงินเก็บอยู่ 40 ล้าน แต่ก็เพื่อให้เกียจเจิ้งเฉียส
“มันไม่แพงหรอกครับ มันแค่โลละเจ็ดหรือแปดแสนเอง มันเป็นเรื่องเล็กน้อย” เจิ้งเฉียสซานยิ้ม
ครอบครัวเจาเมื่อได้ยินแล้วก็ตกใจพร้อมกันและใบหน้ารู้สึกร้อนเล็กน้อยในทันที
เมื่อกี้เจาเชาเหยอนให้กระเป๋าใบละ 5,000 กับหลินยี่จยา แต่กลับโดนหลินยี่จยาตบหน้าเขาอย่างไร้ความปราณี เมื่อได้ยินว่าลู่เฉินไม่มีงานทำ พวกเขาก็พบอะไรบ้าง ตอนที่พวกเขารู้สึกว่าถูกตบอีกครั้ง
แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่านั้นคือหลังจากที่เจิ้งเฉียสซานนั่งลงเขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของลู่เฉิน
