ตอนที่ 22 หล่อนคือลูกสาวคนรองของตระกูลวรชัยลภัส นารา
นาราร้องจนเสียงแหบ หมดแรง หล่อนร้องตะโกนอีกครั้งอย่างไม่มีแรง “พ่อคะช่วยหนูด้วย เคนโด้ช่วยฉันด้วย”
เขาได้ยินเสียงตะโกนของหล่อน มือใหญ่นั่นก็จับแน่นเข้าไปอีก สายตาที่เย็นชานั้นมองมาจากหน้ากาก
เขาจู่โจมเข้าไปที่ร่างกายของหญิงสาวอย่างไม่ลังเล
“คณพศช่วยฉันด้วย” น้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาอาบหน้าอันขาวนวล ร้องตะโกนประโยคสุดท้ายออกมา เจ็บจนสลบไปในทันที
เขาได้ยินเสียงตะโกนครั้งสุดท้ายของหล่อน เขาสะดุ้งไปทั้งตัว เขาก้มลงต่ำมองดูใบหน้าของหล่อนที่ตอนนี้เหมือนกับดอกบัวหิมะที่ไร้สี หนาวเหน็บและกำลังร่วงโรย ใจเขาสะดุ้ง
สติเขากลับมากว่าครึ่ง
ทันใดนั้นเขาก็เอาหน้ากากออก ใบหน้าที่เย็นชาราวกับปีศาจจ้องมองมาที่หญิงสาว เขาก้มลงมาจูบที่ปากอันขาวซีดของหล่อน
กลิ่นหอมจากตัวหญิงสาวทำให้เขาโกรธทันที แต่พอนึกอะไรได้ขึ้นมา สายตาของเขาก็กลับมาเย็นชาดังเดิม
อยากมาแทน ก็ต้องเตรียมที่จะมารับเล่นเกมกับเขา ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกสงบ เขารู้สึกดี หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงของวิษณุส์
ช่วงฟ้าใกล้สว่าง ฟ้าฝนเองก็ค่อยๆหยุดไป ในที่สุดผู้ชายก็ลุกเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาก็เดินออกมาแล้วมองไปที่หญิงสาวที่ยังหลับไม่ขยับตัวอยู่บนเตียง และดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่ง เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนไป
พระอาทิตย์ส่องแสงมาทางหน้าต่าง หญิงสาวที่อยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมา หล่อนรุ้สึกเหมือนถูกรถทับมายังไงอย่างนั้น
หล่อนฝันไปหรอ
แต่ที่ฝันมาตลอดไม่กี่ปีนี้มันไม่ใช่แบบนี้นะ ความเจ็บบอกหล่อนว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝัน
แต่เมื่อคืนนั้นมันใครกันล่ะ
ที่นี่คือที่ของคณพศ ใครมันจะกล้าขนาดนั้น หรือคนเมื่อคืนนี้จะเป็นคณพศ
ไม่ ไม่ ไม่ใช่เขาแน่นอน เขาพิการขาทั้งสองข้างนั่งอยู่บนรถเข็น จะเดินมาอยู่ตรงหน้าหล่อนได้อย่างไรกัน
นาราหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง หล่อนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ถูกคนมาย่ำยีความบริสุทธิ์ไป ก็เอากลับมาไม่ได้อีกแล้ว
นาราร้องไห้เถอะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
ร้องไห้เสร็จก็ยังคงต้องดำเนินชีวิตของเธอต่อ ต่อให้เป็นนรกก็เป็นเธอเองที่เป็นคนเลือก
วันนี้นาราไม่ได้ออกมาจากห้องนอนเลย หล่อนนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับ ป้าอ้ายทนดูไม่ได้จึงได้ยกอาหารขึ้นไปบนห้อง ตอนเย็นนาราได้แต่พยายามอดทนกินข้าวไปนิดหน่อย
ส่วนห้องนอนอีกห้องหนึ่งผู้ชายคนนั้นเขาเองก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน เมื่อคืนเขาขาดสติปล้ำผู้หญิงคนนี้ไป เขาเองก็สงบลง
เขาทำอะไรลงไป
แต่เขาก็ยังคงคิด หล่อนคือภรรยาของเขา เดินเข้ามาหาเขาเองจะมาโทษเขาไม่ได้
แต่พอวันที่สองเห็นหล่อนไม่ลุกมา เขาก็รู้สึกกังวลเขาไม่อยากยอมรับว่าผู้ชายคนเมื่อคืนคือเขา
เขาปลอบใจตัวเองอีกครั้ง เป็นหล่อนที่ปิดบังสถานะของหล่อนเอง เขาเองก็จะไม่พูดอะไรเขาจะรอดูว่าหล่อนจะโกหกไปได้อีกนานแค่ไหน
แต่ทำไมหล่อนไม่ลุกมากินข้าว หรือว่าเมื่อคืนเขาทำแรงเกินไป คิดๆดูแล้วยี่สิบกว่าปีมานี้นี่คือครั้งแรกที่เขามีอะไรกับผู้หญิง หรือเขาอาจจะไม่รู้ว่าแรงไปหรือเบาไป
แต่คนหยิ่งอย่างเขาจะไปดูหล่อน หรือจะให้ไปบอกว่าผู้ชายคนเมื่อคืนคือเขาได้อย่างไรกัน เขานั่งอยู่หน้าระเบียงห้องหนังสือ
ครู่หนึ่งลุงบีมก็เคาะประตูเข้ามา “นายน้อยไปสืบมาได้แล้วครับ”
เขายืนเอกสารฉบับหนึ่งให้กับคณพศ “นายหญิงน้อยสามที่แต่งเข้ามาคือลูกสาวคนรองของบุรินทร์ นารา เธอคือลูกที่บุรินทร์แอบไปมีกับผู้หญิงคนอื่น เธอถูกคนในบ้านรังแกมาโดยตลอด”
“พอคุณหนูใหญ่ตระกูลวรชัยลภัสรู้ว่าจากนายน้อยสองเปลี่ยนมาเป็นท่าน ก็วางแผนกับเขมินท์ให้คุณหนูรองนาราแต่งเข้ามาแทน พิมมี่หลบไปอยู่ที่อื่นสักพัก แล้วก็กลับมารักกับนายน้อยสองต่อครับ”
คณพศมองดูเอกสารที่อยู่ในมือ แล้วฟังลุงบีมพูด สายตาของเขาดูเย็นชา ดีมาก พิมมีวิษณุส์ฉันจะให้พวกเธอได้รู้ว่าการหลอกลวงฉันมันเป็นยังไง
“รีบติดต่อกับทางฝรั่งเศส แผนที่วางไว้ให้ดำเนินการก่อนได้เลย” การเปลี่ยนตัวเจ้าสาวดูถูกศักดิ์ศรีของเขา เขาจะทำให้วิษณุส์ต้องชดใช้คืนเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่า
ถึงแม้เขาจะไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับพิมมี่ แต่เขาก็รู้สึกโชคดีที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนของวิษณุส์ แต่คนแบบนี้ที่มาหลอกลวงเขา เขาจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่
ในโลกของเขา การถูกกลั่นแกล้งคือคนอ่อนแอ เขาเป็นผู้อ่อนแอมาเก้าปีแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากเป็นผู้อ่อนแออีกต่อไปแล้ว
ลุงบีมเดินถอยออกมาจากห้อง เขาค่อยๆเปิดดูเอกสารในมือ : นาราอายุยี่สิบปี เมืองธิตกลนักเรียนปีสอง เรียนสาขาออกแบบ รูปภาพหนึ่งนิ้วหล่อนยิ้มจนเห็นฟันสีขาวที่เรียงกันเป็นแถวสวยงาม ตาสีฟ้าครามราวกับน้ำ หล่อนยิ้มออกมาดูสวยยิ่งนัก
แต่เขากลับไม่เคยเห็นหล่อนยิ้มมาก่อนเลย เหอะ เหอะ แต่งงานแทนพี่สาวด้วยสำนึกบุญคุณ นี่คือนิยายน้ำเน่า แล้วหล่อนก็เชื่อ
เขาวางเอกสารลงเบาๆ มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า นารายังไงเธอก็มาเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องได้รับความทุกข์อะไรอีก ถึงเธอจะเป็นแค่ตัวแทนก็เถอะ
เวลานี้ประตูห้องหนังสือก็ถูกเคาะขึ้นมาอีกครั้ง เขาหันกลับมาคิดว่าเป็นนารามาแล้ว เพราะทุกครั้งช่วงเย็นแบบนี้หล่อนจะมาทำกายภาพให้เขา
แต่ไม่ใช่หล่อน เป็นป้าอ้าย สีหน้าของเขาดูขรึมขึ้นมาทันที
“นายน้อยคะ คุณนายน้อยสามไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว เธอไม่สบายหรือเปล่าคะ”
สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นไปอีก เมื่อคืนเขาแค่นอนกับหล่อนเองนะ นี่ถึงขั้นแกล้งป่วย ผู้หญิงคนนี้มันช่างไม่เจียมตัวเสียเลย เขายังไม่โกรธที่หล่อนหลอกลวงเขาเลยนะ แต่หล่อนกลับมาอดอาหารประชดเขา
“เธอไม่กินก็ปล่อยเธอไป” เขาไม่เชื่อว่าหล่อนจะทนหิวได้ตลอด รู้ว่าหิวแล้วจะตาย หล่อนจะไม่ตอบแทนบุญคุณแล้วหรอ จะไม่แกล้งหลอกเขาต่อไปแล้วหรอ
สองวันติดกัน นาราก็ไม่ได้ออกมาจากห้องเลย ทุกวันหล่อนจะกินแค่นิดหน่อยแล้วนั่งอยู่หน้าระเบียงห้องมองดูทะเลตรงหน้า ทำให้คนเห็นแล้วคิดว่าหล่อนคงจะต้องกระโดดลงทะเลให้มันตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
