บทที่ 61 ในเวลานั้นเขากุมมือของเธอเข้ามาไว้ตรงกลางหน้าอก
เมื่อถึงเมืองธิตกลเป็นเวลารุ่งอรุณแล้ว ชายสวมหน้ากากลุกขึ้นแล้วเดินก้าวใหญ่ อุ้มหญิงที่ตัวร้อนลงเรือ เขาสวมหน้ากากตั้งแต่ต้นจนกระทั่งสุดท้าย เขาไม่คุยอะไรกับเคนโด้เลยสักนิด
เคนโด้“……”ทำไมเขากลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
ถึงฝั่ง ลุงบีมรีบเดินเข้ามาพยุงนาราที่ไม่รู้สึกตัว เขาเงยหน้ามองชายสวมหน้ากาก
“เธอไข้ขึ้นแล้ว ส่งเธอไปโรงพยาบาล เธอไม่มีเสื้อผ้า บอกป้าอ้ายด้วย”
ลุงบีมรีบพยักหน้า “ครับ” ลุงบีมมองเคนโด้ “ขอบคุณคุณที่ช่วยคุณหนูของเราไว้”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของผม”
ชายสวมหน้ากากหันหลังกลับ
เคนโด้มองชายสวมหน้ากากอีกครั้ง และรีบพานาราไปส่งโรงพยาบาลกับลุงบีม
นาราตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็คือวันที่สองแล้ว เธอลืมตาขึ้น แสงที่เข้ามาในดวงตาของเธอทำให้เธอรู้ว่านี้คือโรงพยาบาล
เธอโดนคนโยนลงทะเลและถูกช่วยชีวิตเอาไว้ ชายสวมหน้ากากคนนั้นคือใครนะ
ในเวลานี้เองประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ป้าอ้ายถือกล่องเก็บความร้อนเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วย เห็นนาราลืมตาอยู่ ก็ยิ้มและเดินเข้าไป “คุณหนูสามตื่นแล้วหรือคะ ฉันคิดไว้แล้วว่าคุณต้องฟื้น เลยทำโจ๊กมาให้คุณ คุณหนูทานหน่อยนะคะ เมื่อคืนคุณหนูโดนผู้คุ้มกันช่วยชีวิตไว้กลับมาก็ไข้ขึ้น เกือบทำให้พวกเราตกใจแทบแย่
หากคุณชายทราบเรื่องที่คุณโดนจับตัวไป จะต้องตกใจเป็นแน่ ดีนะที่คุณไม่เป็นอะไร
นาราค่อยๆลุกนั่ง รู้สึกได้ถึงร่างกายที่ไม่มีแรง
เธอรับโจ๊กจากป้าอ้ายมากินสองสามคำ
“ป้าอ้าย เมื่อคืนคนที่มาส่งฉันที่โรงพยาบาลคือเพื่อนนักเรียนของฉันเคนโด้ของฉันหรอ”
“ไม่ใช่ คือผู้คุ้มกันของคุณชายช่วยคุณมานะคะลุงบีมพามานะค่ะคุณเคนโด้เพียงอยู่ในตอนนั้นแค่นั้นเอง” ป้าอ้ายพูด
ผู้คุ้มกัน คือชายสวมหน้ากากคนนั้นนะหรอ
เธอจำได้ว่าเคนโด้เองก็ได้ช่วยชีวิตเธอไว้ นาราขมวดคิ้ว เคนโด้จะรู้ได้ยังไงว่าเธอโดนลักพาตัว
“ป้าอ้าย ป้ารู้ไหมว่าคนที่จับตัวฉันไปเป็นใครรึเปล่า”
ป้าอ้ายคิดแล้วคิดอีก “เรื่องนี้กำลังสอบสวนอยู่ คุณชายรู้เรื่องนี้แล้ว เขาเป็นกังวลมาก คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว หลังจากนี้ไปไปโรงเรียนหรือเลิกเรียนก็ให้ลุงบีมไปส่งเถอะค่ะ”
หากว่าคุณชายไม่อยู่แล้วคุณเป็นอะไรไป พวกเราจะทำยังไงคะ”
นาราก้มหน้า “ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ฉันจะระวัง”เธอคิดไปคิดมาก็พอจะนึกออกว่าใครลักพาตัวเธอ เธอพึ่งจะเป็นเรื่องกับพี่สาวของเธอเข้า ก็โดนคนลักพาตัวแล้ว จะมีใครอีก
นาราพักฟื้นที่โรงพยาบาลสองวัน ก็เตรียมที่จะออกจากโรงพยาบาล
วันนี้ตอนบ่ายเคนโด้มาถึงโรงพยาบาล เขาเปิดประตูเข้ามาพบเธอนั่งอยู่บนเตียง ก็รีบเดินเข้าไปหา “นารา คุณดีขึ้นรึยัง”
นารายิ้ม “ดีขึ้นแล้ว ของคุณนายมากเคนโด้”
“ชายที่สวมหน้ากากคนนั้นเป็นใคร ทำไมเขาถึงได้ปรากฏตัวบนเรือที่คุณถูกลักพาตัว” เคนโด้
เพียงแค่คิดว่าเขามีแรงที่มากกว่าคนปกติ
“เขาคือคนคุ้มกันของคณพศ” นาราพูด
เคนโด้นั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย แล้วค่อยๆกุมมือของเธอ “นารา อาจจากคุณคณพศเถอะ ตัวของคุณไม่ใช่ภรรยาของเขา การที่เขากักขังคุณนั้นมันผิดกฎหมาย ไปอเมริกากับผมเถอะ”
นาราเจ็บปวดในใจ หากว่าเธอไม่แต่งงานแทน ไม่ตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อ เธอจะไม่ลังเลเลยสักน้อยที่จากไปจากเขา
แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ใช่นาราคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อ เธอยังไปไหนไม่ได้ หากว่าคณพศโกรธขึ้นมาแล้วทำอะไรคุณพ่อ เธอไม่สามารถทิ้งคุณพ่อโดยไม่สนใจได้
คณพศทุกครั้งมองเธอแล้วพูดว่า ห้ามจากเขาไปไหน อยู่ข้างๆเขาดีดี
เธอไม่รู้ว่าเขาอยากให้เธออยู่ข้างๆเขามีความจำเป็นอะไร หรือเป็นเพราะว่าชอบที่รูปร่างของเธอ
เธอคิดนอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว เธอก็ไม่มีค่าอะไรกับเขาที่จะอยู่กับเธอ
นิสัยของเขาไม่พูดมาก อยู่บนเกาะมาตั้งนาน เขาคิดว่าสิ่งที่เขาอยากจะได้ก็ต้องไปต่อสู้มา หากมีใครไม่เชื่อฟังเขา
เขาก็เหมือนกันเพส ไร้ซึ้งปราณี เธอยังไม่อยากไปไหน นอกเสียจากคณพศให้เธอไป
เธอถึงจะถอนมืออย่างเงียบ ๆ “ขอโทษ เคนโด้ ฉันไม่ใช่นาราคนเดิมอีกต่อไปแล้ว นายไปอเมริกาเถอะ ฉันไม่สามารถไปไหนได้”
เคนโด้มองใบหน้าของเธอ เธอเปลี่ยนไปแล้ว เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ไม่ใช่กระดาษขาวบริสุทธิ์อีกต่อไป
“คุณทำไมไม่ไปกับผม หรือว่าคุณรักเขาเข้าแล้วจริงๆ”ดวงตาของเขาสีแดง
“ไม่มี เคนโด้ มีหลายๆเรื่องที่ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ฉัน ไม่เหมาะกับคุณ คุณไปเถอะ” เธอหันหน้าหนี ไม่อยากจะอธิบายอะไร
เคนโด้ในใจเหมือนมีด “หรือว่าที่ฉันพูดคือเรื่องจริง นารา ทำไมคุณถึงหัวแข็ง
ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะรอคุณ รอให้คุณเลิกกับคณพศ และไปอเมริกากับผมและลืมเรื่องพวกนี้ไปให้หมด”
เขารับรู้ได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในกี่เดือนมานี้ ทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยและไม่มั่นใจ
เขารู้สึกมึนในใจ เขาลุกขึ้นค่อยๆจับไกลของเธอ “นารา ไม่ต้องกดดันหรือเครียดไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรไป ในใจของผมคุณดีที่สุด”
“คุณพักผ่อนเถอะ ไข้ของคุณลดแล้ว ผมจะไปจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้คุณ คืนนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลเถอะ”
“ไม่ต้องแล้ว อีกสักพักพ่อบ้านบีมจะมาจัดการ” นารารีบปฏิเศษ
“ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว ลุงบีมคงจะเตรียมอาหารค่ำแล้ว ผมไปทำแทนคุณเอง แล้วส่งคุณกลับไปที่บ้าน”
หลักจากที่เคนโด้จากไปแล้ว นาราก็หันหลังกลับมานั่งที่เตียง
ตอนที่เธอโดนลักพาตัว ในใจก็นึกถึงคณพศอยู่ตลอดเวลาแต่คนที่ปรากฏต่อหน้าเธอนั้นคือชายสวมหน้ากากและเคนโด้
เธอมองแผ่นหลังของเคนโด้ ดูเดียวดายเมื่อเขาเดินออกจากห้องผู้ป่วย อ้างว้าง
เขาคือความฝันของเธอ ในเวลานั้นเขาดูอบอุ่นและปกป้องเธอมาก กุมมือของเธอ หากว่าไม่แต่งงานแทน เธอและเขาคงจะลงเอยกัน
แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
ครั้งนี้เธอโดนลักพาตัว แม้ว่าจะไม่มีอันตรายใด ๆ แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่สงบอีกต่อไป เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในกรงที่ไม่มีอิสระอีกต่อไป
คณพศ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะว่าคุณไหม หากว่าคุณลุกขึ้นมาสู้ก็ดีสิ
เธอก็จะถอยออกไป และรอเขาลุกขึ้นมา แต่เหมือนตอนนี้จะเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ควรจะออกห่างเคนโด้ เขาเป็นคนดี ควรจะออกห่างจากเรื่องพวกนี้และมีชีวิตที่ดี
หกโมงเย็นเคนโด้ส่งนารา และจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาล เขาพาเธอเข้าไปในรถ เขาอยากให้นาราไปพักใกล้ๆกับคอนโดของเขา แต่นาราไม่ยอม
เคนโด้ไม่มีวิธี ได้แต่ส่งเธอกลับคฤหาสน์เจหงส์ เพราะตอนนี้นาราได้แค่พักที่คฤหาสน์เจหงส์เท่านั้น
รถของเคนโด้จอดที่หน้าคฤหาสน์เจหงส์ เขาเปิดประตูรถ นาราลงจากรถและเดินเข้าคฤหาสน์เจหงส์ ทั้งสองคนกลับไม่เดินเข้าไปด้วยกัน
วิลล่าเงียบสงบนาราเปิดประตู เงยหน้าขึ้นมอง
ผู้ชายที่นั่งบนรถวิวแชร์มองคนสองที่ที่กำลังเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ
