บทที่ 66 แน่นอนว่าอยากจูบคุณ
เมื่อคณพศกลับถึงคฤหาสน์ ก็มองเห็นนาราที่กำลังรอเขากลับมา
คนตัวเล็กคนหนึ่ง นั่งอยู่บนโซฟา สายตาก็มองโทรทัศน์
เมื่อมองเห็นนารา เรื่องที่วิษณุส์ทำร้ายคณพศก็หายไปทั้งหมด
เขากดให้รถวิวแชร์เลื่อนเข้าไปหาเธอ แล้วมองเธอ “ที่รักคุณรอผมอยู่หรอ หืม”
นาราปิดเทอมแล้ว ทุกวันก็นอนเล่นอยู่ที่บ้าน และไม่ไปไหนมาไหนกับเคนโด้
ดังนั้นทุกวันที่คณพศเลิกงานกลับมา ก็จะเห็นเธอนั่งอยู่ นั้นทำให้เขาสบายใจขึ้นมา
เพียงแน่นึกถึงนาราที่นั่งรอเขากลับมาที่บ้าน เขารู้สึกราวกับว่าเขาไม่มีพลังงาน
ทุกวันที่ทำงานเสร็จ สิ่งเดียวที่นึกถึงก็คือ รีบกลับบ้านมาอยู่กับนารา
。
ตอนแรกนารากำลังดูโทรทัศน์ กำลังสนุกอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงรถวิวแชร์เข้ามาจนถึงข้างตัวของเธอ
เธอหันหน้ากลับไปดูก็เห็นคณพศที่พึ่งกลับมา นั่งอยู่บนรถวิวแชร์ สายตาทั้งสองของเขาก็จ้องเธอไม่ขาดสาย
พอโดนเขาจ้องเธอ ใบหน้าของนาราก็แดงขึ้น
จนไม่กล้ามองสายตาของคณพศ ทำได้แค่พูดเสียงต่ำๆว่า “อืม ลุงบีมบอกว่าวันนี้คุณจะกลับเร็ว ดังนั้นผมอยากจะรอคุณกลับมา”
ตอนแรกโรงเรียนปิดเทอม นาราสามารถพูดกับคณพศได้อย่างสบายใจ และออกไปเล่นกับไลลาได้
แต่ว่าพักอยู่กับคณพศที่นี้ นาราก็ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดอะไรขึ้น
ไม่เพียงแต่ไม่ต้องการออกไปข้างนอก ทุกวันนอนเล่นอยู่ที่บ้าน
แม้กระทั่งวันนี้ตอนเช้า ไลลาโทรศัพท์หาเธอบอกว่าจะนัดเธอไปเที่ยว แม้แต่สถานที่เที่ยวเธอยังฟังไม่ชัดเจน ก็รีบปฏิเศษเธอแล้ว
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าในใจของคณพศคิดอย่างไร แต่เธอเองก็พอจะรู้
หากว่าคณพศเลิกงานกลับมาแล้วไม่เห็นเธอ เขาคงจะอารมณ์ไม่ดีเป็นแน่
“เก่งจริง พอเลิกงานก็เห็นคุณเลย ผมสบายใจมาก” คณพศมองนาราที่กำลังเขินอาย
เพิ่งเอื้อมมือออกไป ค่อยๆลูบหน้านารา
จากนั้นมือของเธอก็เลื่อนจากแก้มของเธอไปที่คางเล็กของเธอ เมื่อเขาจับมันได้โดยตรงเขาก็เหยียดคอให้มา
ตอนแรกนาราโดนคณพศมองอย่างนี้ ลูบแบบนี้ ก็รู้สึกเขินมากแล้ว
ใบหน้าของเธอแดงเหมือนแอ๊ปเปิ้ล
และรู้ดีว่าการที่พวกเขาอยู่สนิทกันเกินไป ทำให้คนใช้เองอายจนไม่กล้าเดินออกมา
กลัวทำให้คุณชายสามของพวกเขาไม่พอใจ ถึงตอนนั้นคงไม่ใช่การล้อเล่นเป็นแน่
ดังนั้นเธอมองคณพศที่ยิ่งใจกล้า ขนาดจะจูบเธอตรงกลางห้องโถงนาราเองก็ตกใจ
ใบหน้าของเธอแดง ในขณะที่เธออยู่ห่างจากคณพศไม่ถึงสามเซนติเมตร พอเธอเอ่ยปากจะพูด “คณพศคุณจะทำอะไร”
แม้ว่าที่นี้จะเป็นบ้านของเขา แต่ก็ถือเป็นที่สาธารณะอยู่
เขาทำไมถึงทำแบบนี้ได้อยากจะลูบก็ลูบ อยากจะพุ้งเข้ามาก็พุ้งเข้ามา เขาจะไม่รู้สึกอายเลยหรือ
เมื่อคณพศจะหน้าตาดู ในเวลาที่เขาไม่โกรธก็ถือว่าเขาอ่อนโยนอยู่เช่นกัน
เพียงแค่นาราที่แกล้งหลงลืม แต่คณพศเองก็ไม่สนใจ “แน่นอนว่าจะจูบคุณ”
ยิ่งนาราเขินอายมากเท่าไร คณพศก็ยิ่งอยากจูบเธอมากยิ่งขึ้น
เขามองริมฝีปากของเธอที่แดงอยู่นั้นก็ยิ่งทำให้เขาคิดไปไกล
เหมือนตอนเดือนมีนาคมหลังฝนตกนั้น ผลลูกท้อที่อยู่บนต้น มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเธออีกครั้ง
เพียงแค่พริบตาคณพศก็ทำให้นาราหน้าแดงไปจนถึงลำคอ
นาราอายที่จะครางออกมา “ ทำไมคุณไม่ปกติ นี้ไม่กลัวมีคนเห็นหรอกหรอ”
“ผมไม่ปกติ” เขานึกไม่ถึงที่นาราจะกล้าถามนั้นทำให้คณพศขมวดคิ้วทันที
เขาจับที่คางของเธอ และค่อยๆไล่ไปที่คอของเธอแล้วลากนิ้วเบาๆที่ลำคอของเธอ
เมื่อกี้เขายังกล้าต่อปากกับเขา นาราที่กำลังเขินอายอยู่นั้นอยู่ๆก็นั่งนิ่งๆบนตักของเขา
“คณพศ คุณ” เขาทำแบบนี้อีกแล้ว ดึงเธอเข้ามาที่ขาของเขาและไม่กลัวที่ขาของเขากะเกิดอะไรขึ้น
มองนาราที่เคร่งเครียดอยู่นั้น ก็รู้สึกอยากได้เธอขึ้นมา
เขาคิดถึงเธอทั้งวันกว่าจะได้กอดเธอ เขาจะปล่อยเธอได้ยังไง
ดังนั้นสายตาของเขาจึงเร็วมาก ครั้งนี้เขาใช้แรงไปที่เธอ เรียวแขนที่มีแรงนั้นก็ค่อยๆลูบไปที่สะโพกของนารา
เขาจ้องเธอแล้วพูดว่า “ทำไมฉันจะไม่ปกติ ผมจูบภรรยาของผม ถึงแม้จะมีคนอื่นมาเห็นผมก็ไม่อาย”
ในขณะคณพศพูดอยู่นั้น ได้อยู่ใกล้นารามาก
เสียงของเขาทุ่มต่ำ แล้วเงียบฟังเสียงหัวใจของนารา ใบหน้าก็แดงก่ำ
ปากนั้นก็อดที่จะพูดไม่ได้ “ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณสักหน่อย พิม”
ตอนแรกนาราได้ยินคณพศเรียกเธอว่าที่รัก นาราก็อดไม่ได้ที่จะเตือนสติเขา
แต่ว่าพึ่งจะพูดได้ไม่กี่คำ แต่พอนึกขึ้นได้ตอนที่เขาได้ยินคำคล้ายกันนี้ก็โกรธ กัดฟันพูดจะหย่ากับพิมมี่และแต่งงานกับเธอ และนั้นทำให้นาราหยุดพูดทันที
กลัวคณพศโกรธ เธอเบิกตาโต แอบมองเขา
“ทำไม คุณกำลังอยากจะพูดอะไรอีกใช่หรือไม” มองนาราที่ไม่พูดอะไรต่อ
คณพศก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา
เธอก้มหน้าลงมาชนที่หน้าผากของเธอ แล้วจูบเข้าที่ใบหน้าของเธอแล้วจูบเข้าที่ใบหูของเขา เขาลูบที่ใบหูของเธอ
แค่นี้ก็ทำให้นาราหน้าแดง ในตอนนี้ตัวของเธออ่อนลง
คณพศหัวเราะ เสียงของคณพศอ่อนโยนเหมือนน้ำ “วันนี้ผมเรียกบุรินทร์เข้าไปหาที่บริษัทแล้ว”
อยู่ต่อหน้านารานั้น คณพศควรเรียกบุรินทร์ว่าพ่อตา
แต่พอนึกถึงบุรินทร์ที่ทำแบบนี้ทำให้นาราโดนพิมมี่รังแก
คณพศเรียกพ่อตา แต่จะเรียกยังไงก็เรียกไม่ออก
ที่พิมมี่ทำเรื่องนั้น เขาอดทนอดกลั้น ทำให้ตระกูลวรชัยลภัสไม่หายไปจากเมืองธิตกล นั้นถือว่าเป็นการให้หน้าบุรินทร์มากที่สุดแล้ว
หากไม่ใช่เพราะให้กำเนิดนารามา ทำให้เขาได้ครอบครองเธอ ตระกูลวรชัยลภัสอยู่สงบได้จนถึงทุกวันนี้สิถึงจะแปลก
“อะไรนะ คุณเรียกหาพ่อฉันทำไม คณพศคุณ” พอได้ยินว่าคณพศเรียกให้พ่อเธอเข้าพบ
