บทที่ 82 คู่หมั้นที่ไม่เคยเจอหน้า
อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีคนใช้ เพราะมีนิสัยที่กลัวความมืดและเสียงฟ้าผ่า
“ประธานจะกลับมานอนครับ ข้างในมีคนใช้เป็นคนฟิลิปปินส์ เขาจะดูแลชีวิตคุณเองครับ” เจส์มองผิงผิงแล้วพูดว่า “คุณผิงผิงถ้าไม่มีอะไรผมไปก่อนนะครับ”
“ได้ ขอบคุณนะ”ขอแค่มีคนใช้ก็พอแล้ว ถึงเธอจะชอบความสงบแต่ที่นี่เธอไม่คุ้นเคย
ผิงผิงผลักประตูอย่างเบาๆ ข้างในเต็มไปด้วยเฟอร์นีเจอร์ที่หรูหรา
พอก้มก็เจอบนชั้นวางรองเท้ามีรองเท้าเตะของผู้หญิง ยังเป็นคู่ใหม่ด้วย เธอเปลี่ยนแล้วเดินเข้าไป
ในห้องครัวมีผู้หญิงกำลังก้มตัวจัดข้าวของอยู่ ผิงผิงเดินเข้าไป “สวัสดี”
ผู้หญิงรีบเงยน้าขึ้น มองผิงผิงแล้วยิ้ม “สวัสดีค่ะ คุณคือคุณผิงใช่ไหมคะ?ฉันเป็นเมลี่ อนาคตจะดูแลคุณ มีอะไรก็สั่งมาได้นะคะ”
“เธอพูดจีนได้？” คิดไม่ถึงว่าเมลี่จะพูดจีนได้ด้วย จู่ๆเธอก็รู้สึกสนิทขึ้นมาก
“ใช่จ้า ที่รัก คุณตรัญบอกว่าคุณเป็นคนจีน ฉันเคยรับใช้เจ้านายที่เป็นคนจีนมา 3 ปี เพราะฉะนั้นภาษาจีนเลยไม่ใช่ปัญหา”
“คุณผิงพักก่อนนะ เดี๋ยวข้าวเย็นก็เสร็จแล้ว” เธอเอากระเป๋าเดินทางขึ้นไปชั้นบนแล้วไปยุ่งที่ห้องครัวต่อ
ดึกมากแล้ว ผิงผิงนั่งอยู่ในห้องคนเดียว เมลี่จัดการเรื่องข้าวเย็นให้เธอเสร็จก็กลับไปแล้ว
คฤหาสน์ที่ใหญ่มีแค่เธอคนเดียวจริงๆ
ชั้นบนมีห้องนอน 5-6 ห้อง เธอเลือกห้องที่อยู่ริมซ้ายสุด
เธอลองดูแล้ว ห้องที่นี่นอกจากห้องแรกเคยมีคนอยู่แล้ว ที่เหลือโล่งหมดเลย แต่ยังมีอีกห้องที่ล็อกไว้อย่างดี
ห้องแรกนั้นต้องเป็นคู่หมั้นที่เธอไม่เคยเห็นหน้าแน่นอน
เธอเปิดหน้าต่าง มองดาวบนท้องฟ้า
เธอลุกขึ้นไปเอาชุดนอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็นั่งอยู่บนเตียงเปิด QQในโทรศัพท์
พอเห็นไลลากับนาราก็อยู่ ทั้งสามคนก็ได้คุยกันอย่างสนุก
ผิงผิง: ฮาโหล ที่รักจ้า พวกเธอรู้ไหมว่าฉันเหงาแค่ไหน มาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้เลย
ไลลา:เธอไม่ได้อยู่กับคู่หมั้นหรอ ?วันนี้พึ่งไปก็ต้องไปดูบรรยากาศที่วิคตอเรียริเวอร์สิ
ผิงผิง:ฉันยังไม่เจอเขาเลย อยู่ในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตคนเดียว (เศร้า)
นารา:ผิง แล้วเขาไปไหน?
ผิงผิง:ไม่รู้ ไม่เกี่ยวกับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปดูที่โรงเรียน ว่ามีคาบเรียนเสรีไหม ฉันจะไปเรียน
ไลลา：โอ๋ ผิงผิงของฉัน น่าสงสาร ทำไมคู่หมั้นของเธอถึงไม่มีความเป็นผู้ชายเลย ให้ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้เฝ้าคฤหาสน์คนเดียวได้ยังไง
ผิงผิง：พอเถอะ ฉันไม่ต้องการ ฉันคนเดียวก็สบายดี
นารา:เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ มีอะไรก็โทรมาหาพวกเรา
ผิงผิง:ไม่เป็นไรหน่า ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเป็นใคร ผิงผิงที่ตีไม่ตายนะ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่มีเรื่องอะไรหรอก
ปิดQQเธอก็นอนลงไปที่เตียงแล้วหลับตา
ช่วยดึกจู่ๆก็ฝนตกหนัก เสียงฟ้าผ่าดังมาก เธอถูกเสียงฟ้าร้องทำให้ตื่น มองต้นไม้ที่ปลิวไปมานอกหน้าต่าง กลัวจนเธอรีบเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่ม
เธอหลบอยู่ในผ้าห่มขนถึงเช้า
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆผ้าห่มก็ถูกดึงออก
“อ้า”เธอตะโกนลั่น
“คุณผิง ฉันเอง คุณเป็นอะไร”เมรี่มาแต่เช้าแล้ว เห็นว่าผิงผิงยังไม่ตื่นสักที ก็เลยขึ้นมาดูที่ห้อง
คิดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นสภาพผิงผิงนอนอยู่ในผ้าห่ม เธอเลยยื่นมือไปดึงผ้าห่ม หลับทำให้เธอร้องดังลั่นเลย
“เมรี่ เป็นเธอเองหรอ”เธอมองดูที่หน้าต่าง แสงอาทิตย์ได้ส่องเข้ามาแล้ว ท้องฟ้าสว่างแล้ว
“เป็นอะไร คุณกลัวหรอ หรือว่าฝันร้าย”
“เปล่า”เธอจะไปกล้าบอกว่าตัวเองกลัวฟ้าผ่าได้ยังไง
“ไม่เป็นไร คุณพึ่งมาอาจจะยังไม่ชิน คิดถึงครอบครัว เดี๋ยวคุณตรัญกลับมาก็ดีขึ้น”เมรี่ยิ้มแล้วไปเอาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้ผิงผิง
“คุณผิงผิงต้องการให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไหม อาหารเช้าก็ทำเสร็จแล้ว”เมรี่เป็นแม่บ้านที่ดีจริงๆ
“ฉันเปลี่ยนคนเดียวก็ได้ ขอบคุณนะเมรี่ เธอลงไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามลงไป”
ผิงผิงกินข้าวเสร็จก็ไปโรงเรียนที่คุณปู่เธอได้ติดต่อไว้ให้ เธอได้เจอกับด็อกเตอร์ทอม เป็นอาจารย์ของเธอตอนที่อยู่ฝรั่งเศส
ด็อกเตอร์ทอมไว้ผมสีบลอนด์ยาว ร่างที่ผอมสูง พอยิ้มที่แก้มก็มีลักยิ้มที่ลึก
”คุณผิง คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาเร็วขนาดนี้ ผมคิดว่าจะได้เจอคุณหลังจากที่คุณเข้าเรียนซะอีก มาตอนนี้ก็ดีเลย ช่วงปิดเทอมที่นี่เราบังคับให้ต้องเรียนวิชาศิลปะ เหมาะกับคุณดี คุณยอมมาไหม?”ด็อกเตอร์ทอมยิ้มเห็นฟันที่ขาว
“ได้ค่ะ ด็อกเตอร์ทอม คุณเป็นอาจารย์ที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเจอ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณน่ารักจริงๆ คุณผิง หวังว่าเวลาต่อจากนี้ไปเราจะร่วมมือกันอย่างมีความสุขนะ”
หลังจากวันนั้น ผิงผิงก็เอาแต่เรียนอย่างเดียว
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป คู่หมั้นที่ว่านั้นก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมาสักที
ดีมาก ในเมื่อเขาไม่ยอมปรากฏตัว งั้นก็ต่างคนต่างใช้ชีวิตตัวเองไปเลย
แต่ว่าคนนี้ก็ไร้มารยาทเกินไป ถึงจะเป็นแขกมายังไงก็ต้องกล่าวต้อนรับหน่อยสิ แต่นี่เล่นไม่ปรากฏตัวเลยนี้ต้องเกลียดเธอแค่ไหนเนี่ย เหอะเหอะ ก็ดีแล้ว เธอจะได้อยู่อย่างสงบ
ผิงผิงยืนดูพระอาทิตย์ตกดินที่หน้าระเบียงทุกวัน เธอตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงคู่หมั้นคนนั้นอีก เธอจะใช้ชีวิตของตัวเอง
เขาไม่ออกมายิ่งดี เธอจะได้ไม่ต้องอึดอัดเวลาที่อยู่กับคนแปลกหน้า นิสัยร่าเริงของเธอ ได้รับความตอบรับจากเพื่อนในชั้นเรียนเร็วมาก
ผู้หญิงคนหนึ่งที่มาจากออสเตรเลีย เธอชื่อว่าแอเรณ์ เจอผิงผิงเหมือนเจอเพื่อนเก่า ทั้งสองคนเลยกลายเป็นเพื่อนสนิทเร็วมาก
“ผิงผิง วันนี้เลิกเรียนแล้วไปบ้านฉัน ฉันทำกับข้าวบ้านเกิดให้เธอกิน”ผมที่หยักและฟูของแอเรณ์ได้ผิดหน้าของเธอไว้
หน้าที่เดิมที่ก็เล็กอยู่แล้วยิ่งดูเล็กไปใหญ่
“อาหารบ้านเกิด？” เธอไม่เคยได้ยินว่าออสเตรเลียมีอาหารบ้านเกิดเลย เธอรู้แค่ว่าสเต๊กเนื้อที่นั้นถูกมาก รสชาติก็ไม่เลว
“ใช่แล้ว ที่รัก ไปเถอะ เธอไปแล้วก็จะรู้เอง”แอเรณ์จะให้เธอไปให้ได้เลย
ผิงผิงลองคิดแล้วหลังจากกลับบ้านไปก็อยู่คนเดียว งั้นก็ไปดูที่บ้านของเขาก็ไม่เลว
ผิงผิงตามแอเรณ์ไปที่บ้านของเขา แอเรณ์มีพี่ชายกับแม่ทำงานอยู่ที่ฝรั่งเศส
ผิงผิงเดินเข้าไป ครอบครัวของแอเรณ์หัวเราะกันอย่างมีความสุขมาก ตอนกินมื้อเย็นก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ผิงผิงมานานขนาดนี้พึ่งเคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้เป็นครั้งแรก
พี่ชายของแอเรณ์ลัมส์เป็นที่คนอ่อนโยน เขาคีบผักให้ผิงผิงอย่างสุภาพบุรุษ ช่วยเธอหั่นสเต๊กเนื้อ บอกให้เธอกินเยอะหน่อย พวกเขาต่างมาจากต่างถิ่น มาเจอกันที่นี่ถือว่าเป็นพรหมลิขิต
ผิงผิงรับความเร่าร้อนของบ้านนี้ กินข้าวเสร็จลัมส์ก็ส่งผิงผิงกลับบ้าน
พอรถขับเข้าไปที่คฤหาสน์มาร็อก ผิงผิงก็เห็นในคฤหาสน์เปิดไฟไว้ เธอคิดในใจ หรือว่าเมรี่ยังรอเธออยู่?
