บทที่ 83 คุณภรรยาตื่นแล้วหรอ
ลิมส์เปิดประตู ผิงผิงขอบคุณแล้วก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์ เธอเปิดประตูใหญ่ เตรียมจะเรียกให้เมรี่รีบกลับไปพักผ่อน
กลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา เห็นเธอเปิดประตูเข้ามา เขาค่อยๆหันมา ทั้งสองได้ประกบตากัน
ผู้ชายใส่เสื้อเชิตแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำ ขาที่เรียวยาวพับไว้ที่กลางโซฟา ใบหน้าที่หล่อกลับมีสายตาที่เย็นชา
พอเขาเห็นผู้หญิงเดินเข้ามา ในตาเหมือนมีประกาย แต่ก็แค่แว๊ปเดียว
ตรัญมองจนเอ๋อ เขาเคยจินตนาการในหัวว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นยังไง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเรียบร้อยและสง่าขนาดนี้ ดูก็รู้เลยว่าเป็นลูกสาวเควรเชี่ยน
ใจของเขาเต้นชาไปหนึ่งจังหวะ
“นายเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่บ้านของฉัน เมรี่ละ”ผิงผิงจู่ๆก็คิดว่าคนนี้เป็นขโมยหรือเปล่า เธออยู่ที่นี้มาใกล้จะ 10 กว่าวันแล้ว ก็ไม่มีใครเลย ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงมีคนมา และเมรี่ก็ไม่อยู่อีกด้วย
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชากว่าเดิม
บ้านของเธอ เขามองดูรอบๆ นี่เป็นบ้านของเขาไม่ใช่หรอ กลายเป็นบ้านของเธอไปตอนไหน
“ฉันชื่อตรัญ ช่วงนี้อยู่สบายดีไหม คุณผิง”เสียงของผู้ชายต่ำมาก
ตรัญ หัวของผิงผิงรีบหมุนอย่างเร็ว รู้ทันทีเลยว่าตรัญเป็นใคร ที่แท้เขาก็คือคู่หมั้นที่ไม่เคยเห็นหน้านั้นเอง
เหอะเหอะ นี่เธอมาก็10กว่าวันแล้ว เขาถึงออกมา ยังแกล้งถามว่าเธออยู่สบายไหม
ดีไม่ดีเกี่ยวอะไรกับนาย
ผิงผิงจ้องผู้ชายคนนั้นอย่างแรง
ตรัญเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมพูด เงยหน้ามองไป ก็เห็นผิงผิงจ้องตาโตมองเขา เหมือนอารมณ์ไม่ดี
เขาก้มหัวมองที่ตัวเอง แล้วแสยะยิ้ม
“ทำไม คุณผิงไม่เคยเจอผู้ชายที่หล่อ เมื่อกี้ที่ส่งคุณกลับมานั้นก็ไม่เลวนะ”ผู้ชายพูดแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้น เดินไปหาผิงผิงที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ที่ฉันไม่กลับมาเพราะมีงาน ขอโทษที่ดูแลไม่ทั่วถึง หวังว่าคุณผิงจะเข้าใจ”เขาแสยะยิ้มเหมือนกับพูดว่า ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวแล้วจะดูว่าเธอโกรธไหมเลย
ตรัญคิดไม่ถึง ถ้าเธอกลัวเหงาแล้วก็ต้องขอให้ปู่ช่วยสิ ได้ยินว่าปู่เห็นชีวิตผู้หญิงคนนี้สำคัญกว่าชีวิตตัวเองอีก ต้องไม่ยอมที่จะให้เธอทุกข์สิ บางทีผ่านไปไม่กี่วันก็มารับเธอกลับไปแล้วก็ไม่แน่
เดิมทีผิงผิงไม่อยากพูดคุยกับเขา และไม่อยากสนใจเขา เตรียมจะเปลี่ยนรองเท้าแล้วขึ้นไปนอน เอาเขาเป็นเพียงอากาศ แต่ผู้ชายคนนี้กลับเหมือนกับกำแพงบังอยู่ที่หน้าของเธอ
เธอเงยหัว จ้องไปที่ผู้ชายแล้วหัวเราะ ประชดกลับไปว่า “คุณตรัญ ในสายตาของฉันไม่มีผู้ชายที่หล่า มีแต่เต่าที่ไม่รับผิดชอบ บางคนหล่อแต่เรื่องที่ทำนั้นปัญญาอ่อนมาก”
“เธอ…….”
จู่ๆตรัญก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ปากเจ็บมาก
ผิงผิงเดินผ่านเขาไปด้วยหน้ายิ้ม ทิ้งกลิ่นหอมอ่อนๆไว้
เขายืนอยู่กับที่แล้วมองผู้หญิงเดินขึ้นบันไดโดยไม่หันหัวกลับมา
ตรัญถีบไปที่ชั้นวางรองเท้าข้างประตู Shit
เขาถูกผู้หญิงคนนี้ด่าหรอ ดี ดีมาก
เดิมทีเขาได้ระบายกับเพื่อนที่เมืองธิตกลแล้ว คิดไม่ถึงว่ากลับมาก็ยังต้องทนอารมณ์ของผู้หญิงคนนี้อีก
เธอไม่อยู่บ้านตอนดึก กลับให้ผู้ชายคนหนึ่งส่งกลับบ้าน ดูเหมือนก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะเป็นเมียของเขาคงจะสวนเขาให้เขาก่อนแล้ว
หึ ใครต้องการ เธออยากทำอะไรก็ทำไปเลย
แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกโมโหมาก เขารีบเดินขึ้นไปชั้นบน เห็นประตูห้องที่ปิดสนิท ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทเลย บ้านที่เธออยู่ก็เป็นของเขา แล้วยังจะเมินใส่เขาอีก
เขาถีบประตูห้องออก เหมือนกับแผ่นดินไหว
ผิงผิงนั่งอยู่บนเตียงแล้วหลับตา ได้ยินเสียงประตู เธอเลยไปเปิดประตูเล็กน้อยแล้วมองไปทางระเบียงที่เงียบสงบ
ทั้งสองคนต่างไม่ยอมกัน
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า คณพศผ่านช่วงเวลาที่ยุ่งมา
หลังจากนั้นไม่กี่วัน นาราที่ถูกคณพศทำให้ปวดเมื่อยไปทั้งตัว แล้วลงมาจากบันได
ผู้ชายที่นั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่ห้องกิาข้าว กินอาหารเช้าไปด้วย มองเธอแล้วยิ้มไปด้วย
เสียงแหบที่หนักแน่นพูดเบาๆที่ข้างหูเธอว่า “คุณภรรยาตื่นแล้วหรอ
“คณพศ นายไม่ไปบริษัทหรอ”เวลานี้แล้ว เขากลับยังอยู่ที่บ้าน นาราก็แปลกใจ
ตั้งแต่ที่คณพศเป็นประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์แล้ว เขาก็ยุ่งจนแทบไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย
นอกจากเมื่อคืนที่อยู่บนเตียง พวกเขาสองคนแทบจะไม่มีติดต่อกันเลย
ได้ยินนาราพูดแบบนั้น คณพศก็หัวเราะ ไม่ได้อธิบายให้เธอ เอาแต่กวักมือเรียกเธอแล้วพูดว่า ‘มานี่ก่อน คุณภรรยา”
ชินกับการเรียกของเขา และชินกับการที่เขารักใคร่ของเขา นาราก็ไม่เล่นตัว
“หือ”มองคณพศแบบนี่ แล้วยังเรียกเขาว่าคุณภรรยาอีก เธอก็ได้แต่ทำตามที่เขาพูด
เธอเองก็คิดไม่ถึงว่า คณพศจะหย่ากับพิมมี่จริงๆ แล้วมาแต่งกับเธอ
แต่ผ่านไปก็นานแล้ว ทางพิมมี่กลับไม่มีท่าทีอะไรเลย
คณพศก็ไม่ได้บอกพวกเขาหย่าสำเร็จแล้ว
ตามนิสัยของพิมมี่แล้ว ถ้าพวกเขาทั้งสองคนหย่ากันจริงๆ พิมมี่ต้องมาหาเรื่องเธอแน่ๆ
เพราะฉะนั้นในนี้ต้องมีเรื่องอีกแน่ ตกลงเป็นยังไงกันแน่นะ นาราก็ไม่รู้ เธอก็ไม่อยากไปถาม
นาราที่เดินไปที่ห้องครัว เดิมทีจะหาเก้าอี้นั่งลง แล้วกินอาหารเช้า
แต่พอเธอเดินไปถึงที่คณพศนั่ง ยังไม่ทันนั่งลงไปที่เก้าอี้ที่คนรับใช้ลากออกมาเพื่อเธอ
คณพศก็ยื่นมือออกไปทันที ไม่สนว่าตอนที่เขากินข้าวจะมีความใช้อยู่รอบๆ แล้วกระชากเธอเข้าอ้อมกอด
“คณพศนาย……”คิดไม่ถึงว่าคณพศเป็นแบบนี้อีกแล้ว ตั้งแต่เช้าเลย ต่อหน้าคนใช้นาราก็ถูกเข้าแกล้งจนหน้าแดงไปหมด
ในใจก็พึพำว่า คณพศ นายมันร้ายจริงๆ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ต่อหน้าคนใช้ชอบทำเรื่องที่สนิทสนมกับเธอ คิดถึงกันบ้างไม่ได้หรอ
เขาไม่รู้หรอว่าการที่เขาทำแบบนี้ ทุกครั้งที่เธอคุยกับคนใช้ พูดถึงเขา คนใช้ก็จะแอบหัวเราะกัน เธอแทบจะไม่กล้าพูดต่อเลย
