บทที่ 86 ฉันยังอยู่ดีอยู่นี้ไง ไม่ต้องร้องไห้แล้ว
ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาหลบอยู่หลังกำแพง สงสัยคงถูกลูกไฟนั้นระเบิดใส่จนตัวแตก
และคณพศที่นั่งอยู่บนรถเข็น ตอนนี้ทับตัวของเธอไว้
เขาใช้หลังของตัวเอง ช่วยเธอกันของที่กระเด็นมา เพราะฉะนั้นหลังของเขาในตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือด
สีหน้าของเขาซีด แต่มือทั้งสองก็ยังกอดผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดไว้แน่น
และลุงพงศ์ก็ถูกแรงระเบิดผลักไปชนกับกำแพงอย่างแรง หัวชนใสกำแพงแล้วสลบไปแล้ว
“คณพศ คณพศ นายเป็นยังไงบ้าง”จู่ๆก็เห็นภาพนี้ นารารีบร้องดัง
เธอลุกขึ้นมาอย่างลำบาก กอดคณพศแล้วร้องไห้ดัง น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด
“อย่าตกใจ ฉันไม่เป็นไร……”มองนาราร้องไห้ขนาดนั้น คณพศเจ็บใจมาก
ใช้เสียงที่เบาปลอบเธอ เธอร้องไห้อยู่ นั้นเป็นเพราะว่าเธอปวดใจ เธอรักเขาอยู่
ถึงแม้ข้างหลังจะเจ็บเหมือนไฟลุก แต่ใจกลับหวานกว่าน้ำผึ้ง นารา ยอมรับมาเถอะ ว่าเธอก็รักฉัน แคร์ฉัน
จากนั้นก็กัดฟันพูดว่า “ที่นี่ห่างจากลิฟต์ไม่มาก พวกเราไปที่นั้น ขอแค่พวกเราลงไปที่ชั้นใต้ดินแล้ว พวกมันก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเราได้”
ลุงพงศ์สลบ เขาก็เจ็บหนักอีก พึ่งแค่นาราคนเดียวคงไม่สามารถเอาตัวรอดได้
ก็เลยต้องไปที่ชั้นใต้ดิน นั้นคือหนทางรอดทางเดียวของพวกเขา
“ได้ ฉันต้องพานายกับลุงพงศ์ไปให้ได้”
คณพศพูดแบบนั้น นาราถึงจะกลัว แต่ก็ยกมือเช็ดน้ำตาที่หน้า
เธอใช้แรงทั้งหมดในการลุกขึ้น แล้วพยุงคณพศขึ้นรถเข็น ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด เข็นเขาที่ลิฟต์ แล้วกลับไปลากลุงพงศ์ที่สลบเข้าลิฟต์ด้วย
คณพศอยากยืนแล้วบอกเธอว่า ขาของเขาดีแล้ว
รอพวกเขาไปถึงชั้นใต้ดินของวิลล่า
นาราที่ใช้แรงจนหมด ปิดทางเข้าออกทุกทาง
พอเธอกลับไปถึงข้างคณพศ คณพศที่หน้าซีดเพราะเลือดไหลไม่หยุด ก็กำลังจะสลบแล้ว
เห็นคณพศแบบนี้ นาราใช้มือทั้งสองที่สั่นกดหลังของเขาไว้ แล้วร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วย “คณพศ คณพศนายจะตายไม่ได้นะ พวกเด่นภูมิมาแล้ว ฉันได้ยินเสียงปืนข้างนอก นายเคยบอกเองไม่ใช่หรอ จะทดแทนการไปฮันนีมูนให้ฉัน นายจะผิดสัญญาไม่ได้นะ”
เธอยอมเป็นคนที่บาดเจ็บสาหัส ก็ไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เพราะปกป้องเธอ
คณพศไม่เหมือนกับเธอ เขายอดเยี่ยม ต่อไปข้างหน้าของชีวิตยังอะไรอีกมากมาย
และเธอ นารา เป็นอะไร เป็นแค่ผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยของคนอื่นธรรมดา
คณพศใช้ชีวิตของเขาแลกชีวิตของเธอ นี่มันไม่คุ้มเลย
“ฉัน……ฉันจะทดแทนให้เธอ อย่าจาก….จากฉันไป ต……ตลอดไปนะ”เพราะได้รับบาดเจ็บสาหัส คณพศที่สติเริ่มเรืองลาง พอได้ยินคำพูดที่นาราพูดข้างหูของเขา ก็ยิ้มอ่อน
เขาพยายามพูดจนจบ จู่ๆก็หน้ามืดแล้วสลบไป หลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
การหลับไปครั้งนี้ คณพศเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองนอนนานแค่ไหน
รู้แค่ว่าตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เจ็บปวดและชาไปทั้งตา เขานอนอยู่บนเตียง ค่อยๆเงยหน้าขึ้น
ข้างเตียงมีหัวเล็กๆสีดำนอนอยู่ เขาค่อยๆเอียงหน้าน้อยๆที่ทรมมาก
“แค่กๆ”เพราะว่าลำคอแห้งเกินไป คณพศก็อดไม่ได้ที่จะไอขึ้นมา
เพราะเสียงไอของเขา คนตัวเล็กที่นอนอยู่ตรงนั้นก็ตื่นขึ้นมาทันที
ก็เลยจะยื่นมือไปช่วยคณพศลูปหลัง แต่พอเห็นผ้าพันแผลพันตัวเขาเต็มไปหมด นาราก็หยุดการกระทำนั้นไปทันที
จากนั้นตาแดงจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
“แค่ก……แค่ก ภรรยาร้องไห้ทำไม ฉันก็ยังอยู่ดีนี้ไง”คิดไม่ถึงว่าพอเขาตื่นมา ก็เห็นผู้หญิงที่เขาเอาไว้ที่หนึ่งในใจก็ร้องไห้อีกแล้ว
คณพศเอาคอที่แห้งของตัวเองพูดกับเธอ
“คณพศนางตื่นแล้ว ตื่นแล้วจริงๆ” เดิมทีที่เมื่อกี้คณพศไอ นาราคิดว่าเขาจะเหมือนกับทุกครั้งที่ไอ แต่ก็ยังไม่ฟื้น
แต่ตอนที่คณพศพูดขึ้นมา เธอถึงรู้ว่า คณพศกำลังลืมตามองเธออยู่
เพราะฉะนั้นนาราก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา แล้วพูดอย่างกระอึกว่า “นายตื่นซะที นายรู้บ้างไหม หลายวันมานี้ฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน”
วันนั้นเธอใช้แรงทั้งหมด พาลุงพงศ์กับคณพศไปชั้นใต้ดินของวิลล่า แล้วรีบปิดทางเข้าออกทุกทั้งหมด
จากนั้นข้างนอกมีการยิ่งกันเสียงดังมาก
เธอรออยู่ที่ชั้นใต้ดินนานมาก ถึงรอจนเด่นภูมิเขาพาคนชุดดำกว่า20กว่าคน เขามาในที่วิลล่า แล้วจัดการกับพวกสไนเปอร์จนหมด แล้วลงไปชั้นใต้ดินช่วยพวกเขาแล้วส่งไปที่โรงพยาบาล
หลังจากนั้นพวกเขาถึงว่าพวกเด่นภูมิยังไม่รู้ว่าชั้นใต้ดินอยู่ไหน สุดท้ายพวกเขาหาทางเข้าชั้นใต้ดินเจอแล้ว ก็เข้าไปอย่างบังคับ ถึงรู้ว่าคณพศพวกเขาอยู่ข้างใน
ตอนนั้นเพราะว่าคณพศบาดเจ็บสาหัสแล้วสลบไม่ตื่น นาราร้องไห้หนักมาก
พอส่งไปที่โรงพยาบาล ลุงพงศ์ตื่นแล้ว2-3วัน แต่คณพศก็ยังนอนหลับอยู่
นาราที่ในใจเป็นห่วงมาก ก็เอาแต่เฝ้าคณพศอยู่ข้างกายอยู่ทุกวัน
กลัวว่าพอเธอกะพริบตา คณพศก็จะจากเธอไปจริงๆ
“เด็กโง่ ฉันไม่เป็นอะไร เธอจะร้องไห้ไปทำไม”เห็นนาราร้องไห้ใจจะขาด คณพศพูดไปด้วย ใช้มือช่วยเธอเช็ดน้ำตาไปด้วย
แต่เพราะว่าท่าทางใหญ่ไป จนทำให้กระทบโดนแผลตรงหลังของเขา “ซือ” ทีหนึ่ง เจ็บจนคณพศที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังร้องออกมา
หน้าตาที่ดูดีเขา ก็ยังเปลี่ยนไปเพราะความเจ็บปวด
“คณพศนายเป็นอะไร นายอย่าขยับ เจ็บสาหัสขนาดนี้ ทำไมถึงไม่รักษาตัวเองละ ฉันไปเรียกหมอ นายอย่าขยับนะ”
มองคณพศที่ช่วยเธอเช็ดน้ำตาเจ็บจนขนาดนี้ นาราเป็นห่วงแย่
ยื่นมือไปกดคณพศไม่ให้เขาลุกขึ้นมาอย่างไว
น้ำตาของก็ไหลออกมามากกว่าเดิมในชั่วพริบตา
ใครจะไปรู้ว่าหลายวันมานี้ที่คณพศไม่ตื่น เธอเป็นห่วงแค่ไหน
เธอกลัวว่าคณพศจะนอนอย่างนี้ไปตลอดแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอก็จะกลายเป็นฆาตกรที่ทำให้คณพศตาย
พอเห็นตัวเองขยับ นาราก็เป็นห่วงถึงขนาดนี้
คณพศยิ้มอ่อนๆแล้วดึงมือของเธอไว้พูด “ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องไปหรอก อยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี้”
แล้วพูดอีกว่า “ดูฉันสิ ไร้ประโยชน์แค่ไหน ไม่มีแม้แต่ปัญญาที่จะช่วยผู้หญิงของตัวเองเช็ดน้ำตาเลย เห็นฉันแบบนี้ เธอไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม
