บทที่ 90 อย่าหาเรื่องใส่ตัว
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา กัดฟันยอมให้บุรินทร์เก็บเด็กคนนี้ไว้
เด็กคนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปหิวตายที่ไหนแล้ว
แต่ตอนนี้ละ เขาอุตส่าเลี้ยงมันจนโต แต่มันกลับไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ยังกล้าคิดร้ายกับพิมมี่ ตอนนี้พิมมี่มีแต่แผลเต็มไปหมด เรื่องนี้ยอมให้ไม่ได้
นาราคิดไม่ถึงว่าเขมินท์เจอเธออย่างแรกคือจะตบเธอ
นาราที่เห็นการกระทำของเขมินท์แล้วก็ได้ขมวดคิ้ว
หลังจากที่เธอเป็นตัวแทนของพิมมี่แต่งงานมาที่ตระกูลปัญญาพนต์ เขมินท์ก็ไม่เคยถามเลยว่าอยู่ดีไหม แค่นี้นาราก็เข้าใจได้
เพราะเขมินท์เป็นเพียงแม่เลี้ยง ไม่เป็นห่วงเอ และยังเกลียดเธอด้วย
เธอไม่เคยเกลียดเขมินท์เพราะเรื่องพวกนี้เลย
แต่เธอเคยบอกว่า เธอจะเป็นตัวแทนของพิมมี่ในการแต่งงาน ก็คือการคืนหนี้บุญคุณทั้งหมดแล้ว
พิมมี่กับเขมินท์ยังไล่ตามมารังแกเธอถึงที่เมืองเจหงส์ นี้มันเกินไปจริงๆ
เขมินท์คิดไม่ถึงว่า หลังจากแต่งงานกับคณพศนาราจะกล้ามากขึ้นขนาดนี้
ยังกล้าต่อต้านเขา
เพราะอย่างนั้นเขาจ้องตาโต เหมือนจะกินคนเลย แล้วว่าอย่างแรงว่า “นาราไอเด็กอกตัญญู ช่างกล้านะ กล้าลงไม้ลงมือกับฉัน แกลืมไปแล้วหรอว่าตัวตนแกเป็นใคร”
“ตัวตน” ได้ยินเขมินท์พูดแบบนั้น นาราที่สีหน้าไม่ดีอยู่แล้ว ก็ได้หรี่ตา
ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่มองเขมินท์อย่างเย็นชา “พูดถึงตัวตน สงสัยแม่ก็คงลืมไปแล้วว่าที่นี่คือที่ไหน”
“ที่นี่คือปัญญาพนต์ ที่คณพศอยู่ ไม่ใช่วรชัยลภัส ตามที่พวกแกหวังฉันได้เป็นผู้หญิงของคณพศ พวกแกแม่ลูกทั้งสองคน ยังจะมาปัญญาพนต์ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อมาทำร้ายฉัน เพราะฉันเป็นนาราหรือเป็นเพราะคณพศ”
เมื่อก่อนเพราะต้องอยู่ที่บ้านวรชัยลภัส ก็เลยต้องทน
เพราะงั้นนาราถึงจำไว้ บุญคุณที่บ้านวรชัยลภัสเลี้ยงเธอมา แต่การน้อยใจไม่มีทางหายง่ายๆ
เขมินท์คิดไม่ถึงว่านาราจะเอาคณพศมาเป็นโล้ป้องกัน
ฟังคำพูดของนาราสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
พอพูดถึงคณพศ เขารู้ถึงความร้ายกาจและเย็นชาของคณพศ พอพูดก็ติดๆขัด ๆ“แก…..แกอย่าได้ใจ”
“คณพศเก่งแล้วยังไง แกคิดว่าเขาจะเป็นคนโง่หรือไง คิดว่าเขาจะหย่ากับพิมมี่แล้วแต่งงานกับใช่ไหม”
“จะบอกให้นะ อย่าฝันไปเลย ถึงแกจะคิดหาวิธีอะไรก็ตาม คุณพ่อของเขายังไงก็ไม่สนใจแกอยู่ดี อยากจะนั่งตำแหน่งประธานของตระกูลปัญญาพนต์ มีแค่พิมมี่เท่านั้นที่คู่ควร”
ถ้าไม่ใช่เพราะนารา ลูกของเขาพิมมี่จะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง
เขมินท์เกลียดนารามาก เกลียดจนอย่าไปตบหน้าของเธอและกระชากหนังของเธอออกมา
แต่เสียดายที่นาราแต่งงานเข้าไปที่บ้านปัญญาพนต์ แล้วเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
ที่แท้ตอนนั้นอยู่ต่อหน้าพวกเขาแค่แกล้งเป็นเชื่อฟัง
แต่พอได้ยินเขมินท์ด่าเธออย่างนั้น นาราที่เดิมทีไม่สนใจ ตอนนี้ตาค่อยๆแดง
ใช่ เธอไม่มีสิทธ์นั่งในตำแหน่งประธาน เธอเป็นแค่ลูกชู้
มองเขมินท์พูดคำพูดที่น่าเกลียด เธอทนไม่ให้น้ำตาไหลแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมตอนนั้นถึงไม่แต่งงานเองเลยละ”
“ถึงแม้ว่าที่คุณจะเป็นเรื่องจริงแล้วจะทำไม ตอนนี้ที่อยู่กับเขาคือฉัน นารา คณพศหย่าไม่หย่านั้นเรื่องของเขา และฉันก็ไม่สนใจตำแหน่งประธานอะไรนั้น คุณอยากพูดอะไรก็สามารถไปพูดกับคณพศได้”
“เพราะยังไง ตอนนั้นคุณเป็นคนขอร้องให้ฉันมาแต่งงานกับคณพศ ตอนนี้ที่พูดจาน่าเกลียดก็คือคุณ สำหรับว่าฉันเป็นลูกชู้ก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน คุณเองก็สามารถไปหาบุรินทร์ได้”
เธอเงยหน้ามองเขมินท์อย่างเย็นชา เธอไม่อยากถูกรังแกอีกแล้ว
ถึงจะเป็นเพราะว่าแม่ของเธอจะท้องก่อนแต่ง แล้วคลอดออกมา เธอสามารถเลือกได้ด้วยหรอ
แต่เธอรู้ว่าแม่ของเธอไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน ถึงแม้ว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำก่อนอายุจะ 5 ขวบ แต่เธอเชื่อว่าแม่ของเธอไม่ใช่ผู้ไม่ดีเหมือนที่เขมินท์พูด
ตลอดสิบปีกับการรังแก เธอไม่เคยคิดจะเอาคืนเลย
นาราก็จะโง่แค่ไหน ก็รู้ว่าไม่ควรสงสารแม่ลูกคู่นี้
“แก…..” คิดไม่ถึงว่านาราจะพูดแบบนี้
เขมินท์ที่ถูกยั่วโมโหอีก ก็ได้ง้างมือจะตีเธออีกครั้ง
แต่ว่าตอนที่เขาง้างมือขึ้น ก็เห็นนาราจ้องเขาอย่างเย็นชา
เขาง้างมือขึ้นแต่ไม่กล้าตบลงมา จู่ๆก็คิดได้ว่าครั้งก่อนเพราะพิมมี่ตบเธอ ถูกคณพศสั่งให้คนไปกระทืบจนบวมเป็นหัวหมู
เขมินท์ค่อยๆเก็บมือไปจ้องนาราอย่างแรง
นาราไม่เชื่อว่าเขมินท์จะกล้าตีเธอ เธอจ้องเขมินท์อยู่อย่างนั้น
และเขมินท์ดึงมือกลับพร้อมกับจ้องนาราด้วยตาที่แดง “แกมันอกตัญญู”
“ถึงฉันจะไม่เห็นแกเป็นลูกสาวแท้ๆ แต่ฉันก็เลี้ยงแกจนโต แกแย่งตำแหน่งของพิมมี่ไม่ว่า แกยังให้คณพศไปเอาชีวิตของพี่แก แกทำไปได้ยังไง“
ถึงจะผ่านมาหลายวันแล้ว พิมมี่ถือว่าเก็บชีวิตของตัวเองคืนไปได้
แต่หมอบอกแล้วว่าครั้งนี้พิมมี่โชคดี
ถ้าไม่ใช่เพราะปากกาของคณพศพลาดไปสองมิลลิเมตร ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มมีชีวิตแล้วจริงๆ
ถึงแม้ว่าบุริณทร์จะห้ามไม่ให้เขามาหานารา แต่เขาก็ไม่ยอม
ตำแหน่งบริษัทประธานปัญญาพนต์ เป็นของพิมมี่แต่แรกแล้ว
“เหอะ เหอะ”
“ตกลงใครจะมีชีวิตยืนทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจ พิมมี่จะโยนฉันลงทะเล ตอนนั้นทำไมคุณไม่ออกมาพูดบ้าง คุณมองดูลูกสาวคุณทำร้ายคนอื่น ยังจะปกป้องเขาขนาดนั้น หรับคณพษเคยทำอะไรลงไป ฉันไม่รู้ และไม่อยากรู้ นั้นเป็นเรื่องของเขา”
“เพราะฉะนั้นเชิญเธอกลับไป อย่างหาเรื่องใส่ตัว”
