บทที่ 130 ขึ้นรถเถอะนารา
พอไลลาเห็นว่าสายตาเธอดูผิดหวัง ก็เลยนึกขึ้นได้ว่าต้องรายงานคุณพศ
ไลลากดโทรศัพท์โทรหาคุณพศ
“ท่านประธานคะ! เหมือนว่านาราอยากเจอคุณมากเลย คุณมาได้แล้วค่ะ!” ไลลาอดใจรอไม่ไหวที่จะรายงานข่าวนี้ให้เขารู้
คุณพศที่รอคอยประโยคนี้จากไลลามานานก็รีบขับรถตรงไปหานาราทันที เขาไม่อยากจะเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว ที่จริงเขาคอยมองเธออยู่นอกห้องผู้ป่วยทุกวัน เขาเห็นเธอมีความสุขถึงจะยอมกลับอกมา
เพราะว่าช่วงนี้ที่บริษัทมีเรื่องมากมาย แถมยังต้องจัดการเรื่องของวิษณุส์ แล้วก็เรื่องที่เขายืนขึ้นได้อีกครั้งก็ทำให้ผู้คนตกใจกันไม่น้อยเลย โดยเฉพาะกษาปณ์ พอรู้ว่าขาเขาหายดีแล้วก็ดีใจจนแทบจะเป็นลมไปเลย
เขาไม่รู้ว่าเขาขับด้วยความเร็วเท่าไหร่ แต่รู้แค่ว่าไกลขนาดนี้ เขาสามารถมาถึงได้ภายในสิบนาที
“นารา! เธอมาดูสิว่าใครมา!” ด้านหลังของไลลา มีร่างของผู้ชายคนนึงที่เธอคิดถึงมานาน
ใช่จริงๆด้วย คณพศมาแล้ว ในที่สุดเขาก็มาแล้ว
นาราทั้งดีใจทั้งโกรธ ผ่านไปนานขนาดนี้เขายังไม่คิดจะมาหาเธอเลย หึ เธอไม่อยากจะสนใจเขาหรอกนะ
นาราหันหลังจะเดินไปอีกทาง แต่ว่าโดนคุณพศจับแขนไว้ก่อน
“นารา ยังโกรธฉันอยู่อีกหรอ? ผ่านไปนานขนาดนี้ยังไม่ให้อภัยฉันอีกหรอ? หืม?” เขาค่อยๆดึงเธอมากอดไว้ “นารา ฉันคิดถึงเธอ ฉันคิดถึงเธอทุกวัน เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเลยหรอ?” คุณพศที่อยู่ตรงหน้าเธอ พยายามอ่อนโยนและอดทนมากที่สุดในชีวิตของเขา
เขามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอาใจ ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อย เหมือนมีใครมาพัดที่หัวใจของเขา เขารู้สึกชาที่ดวงตาและช่วงล่าง เขารู้สึกร้อนที่ช่วงล่างขึ้นมาทันที
ซวยแล้ว เขาอยากได้เธออีกแล้ว! เขาอดทนอย่างมากที่จะไม่จูบเธอในตอนนี้
นารารู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น เห็นว่าคุณพศผอมแห้งลงไปเยอะเลย หนวดเคราก็เริ่มจะขึ้นแล้วเหมือนกัน
เธอรู้สึกปวดใจ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่รู้จักดูแลตัวเองให้มันดีๆบ้าง
ถึงนารารู้สึกสะเทือนใจ แต่เธอก็ไม่สามารถเลิกคิดเรื่องนี้ได้ ทำไมคุณพศถึงต้องปิดบังเรื่องนี้กับเธอ ยังไงเธอก็ไม่เข้าใจ
“คุณพศ ตอนนี้พวกเราสองคนต้องการเวลาอยู่เงียบๆ และคิดทบทวนอีกทีว่าพวกเราเหมือนสมที่จะคบกันรึเปล่า” เธออยากขอเวลาจากเขา
“นารา เธอพูดอะไรน่ะ?…”
นาราไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอผลักเขาออกเบาๆ แล้วก็เดินกลับเข้าห้องไป
คุณพศยืนอยู่ตรงนั้นรู้สึกเหมือนฟ้าถล่ม เขาโกหกเธอมานานขนาดนี้ แต่ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่กลัวว่าเธอจะทิ้งเขาไปก็เท่านั้น
ที่จริงทุกครั้งที่เขาเห็นเธอต้องทนเหนื่อยกับการนวดให้เขา เขาเองก็ปวดใจเหมือนกัน แต่ว่าเขาไม่อยากให้เธอจากไป เพราะว่าตอนนั้นเขายังไม่ได้หย่ากับพิมมี่
“นารา เธอไม่อยากดีกับเขาจริงๆหรอ? เขาดีกับเธอมากเลยนะ” ไลลาถามด้วยจิตใจที่ใสซื่อบริสุทธิ์
“ไลลา เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักฉันเลยแม้แต่นิดเดียว” นาราเศร้าซึม น้ำตาคลอเบ้า
“ไม่รักเธอ? เขาจะไม่รักเธอได้ยังไง? ตอนที่เธอไม่สบายเขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเธออะไรก็ไม่ยอมกินทั้งนั้น ไม่ได้ขยับไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวด้วยซ้ำ เขากลัวว่าตอนเธอป่วยแล้วโกรธเขาจะทำให้อาการเธอแย่ลงก็เลยไม่มาให้เธอเห็นหน้าตั้งหลายวัน แต่ทุกวันเขาแอบมองเธอจากด้านนอกนั่น เขากำชับฉันเป็นร้อยรอบว่าถ้าอารมณ์เธอดีขึ้นให้รีบบอกเขาทันที ครั้งนี้ ฉันพึ่งโทรไปบอกเขาเมื่อกี้นี้ ไม่กี่นาทีเขาก็มาถึงที่นี่เลย เธอก็รู้นิว่าเขาเป็นท่านประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์นะ แล้วก็เป็นคุณวีลแชร์ของพวกเราด้วย อีกอย่างที่นี่ก็ไกลจากบริษัทจะตาย เขาแคร์เธอมากเลยนะ….. ไลลาพูดออกมายืดยาว
พอนาราได้ยินดังนั้น ก็ตกอยู่ในภวังค์
“ฉัน…ฉันไม่ได้ไม่ให้อภัยเขานะ แต่ว่าฉันเหมือนกับคนโง่ที่คอยนวดให้เขาทุกวัน แต่ว่าขาเขากลับหายดีแล้ว พอคิดถึงเรื่องนี้ฉันก็เลยโกรธ”
“นารา! เลิกโกรธได้แล้ว พรุ่งนี้พวกเราไปเรียนขับรถกันเถอะ! พ่อฉันบอกว่าถ้าฉันขับรถเป็นพ่อจะซื้อรถสปอร์ตในฝันให้ฉัน!” ไลลาถกกระโปรงขึ้น แล้วก็กระโดดโลดเต้นไปมา
“ฉัน? ไม่ได้หรอก ฉันไม่ได้อยากขับรถเป็นเท่าไหร่” นาราตอบ
“ใช่สิ เธอไม่จำเป็นต้องไปเรียนขับรถเลย เพราะว่าเธออยากไปที่ไหน แค่ออกคำสั่งกริ๊งเดียว ท่านประธานของเธอก็จะกลายเป็นคนขับรถเธอทันที แต่ว่าฉันไม่เหมือนกันนี่ เฮ้อ…ฉันอยากไปเรียนขับรถจัง อืม ต่อไปฉันจะได้พาเธอไปนั่งรถเล่นได้!”
“ไป!”
ไลลายังพูดไม่ทันจบ นาราก็เปลี่ยนใจทันที
“ฉันแค่ไม่อยากพึ่งให้เขามาเป็นคนขับรถของฉัน เขาเองก็ไม่ได้รักฉันขนาดนั้นซะหน่อย” นาราคิดแล้วก็เศร้า
“ได้ยินมาว่าอาจารย์ที่สอนที่นั่นหล่อมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องไปดูซักหน่อย ฮ่าๆ!” ไลลาดูร่าเริงเกินไป ทำให้คนที่เห็นแทบจะทนไม่ไหว
“หึ…ก็ดี ตามใจเธอแล้วกัน”
หลังจากนาราออกจากโรงพยาบาล ทั้งสองคนก็ตัดสินใจว่าสุดสัปดาห์นี้ต้องไปเรียนขับรถให้เป็น ละเอาใบขับขี่มาให้ได้!
เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนมาถึงโรงเรียนสอนขับรถอย่างรวดเร็ว แต่ว่าโชคไม่ดีเท่าไหร่ ฝันของไลลาต้องล่มสลาย เพราะว่าเธอถูกสอนโดนคุณลุงแก่ๆ
พอเห็นไลลาหน้ามู่ นาราก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“มีเรื่องอะไรถึงหัวเราะขนาดนี้เนี่ย”
พอได้ยินเสียงที่คุ้นหูขนาดนี้ รอยยิ้มของนาราก็หายไป เป็นเสียงที่เธอคิดถึงมาร้อยครั้งพันครั้ง
เขา ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เธอหันไปมองหน้าไลลา เธอยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ นาราก็เลยเข้าใจทันที เธอตกหลุมพรางของผู้ชายคนนี้แล้ว!
เลว!
แต่ว่า “สวัสดีครับ ผมเป็นครูฝึกของคุณ ชื่อพศ” เขาเดินมาท่ามกลางแดดส่อง แล้วยิ้มเหมือนเด็ก
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมไลลาถึงรบเร้าอยากจะมาเรียนขับรถให้ได้ หน้าเธอก็แดงขึ้นมา เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแนะนำตัวเอง
“อ้อ ฉันชื่อนาราค่ะ”
“อืม ต่อไปนี้ผมจะเป็นครูฝึกของคุณ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามผมได้”
“มีค่ะ”
“อะไรหรอครับ?”
“เปลี่ยนครูฝึกได้มั้ยคะ?”
“ไม่ได้ครับ”
“เพราะว่าไม่มีคนอื่นแล้ว”
คนข้างหน้าทำให้คุณพศไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี ยัยตัวน้อยคนนี้ปากร้ายจริงๆ เขาพยายามกดไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา แล้วก็กระแอมสองสามครั้ง
“โอเค ขึ้นรถเถอะ เมียตัวน้อยของฉัน”
นาราไม่ได้ยินคำเรียกนี้มานานแล้ว ทันใดนั้นเธอก็แสบจมูกขึ้นมา แล้วก็รีบหันหน้าไปทางอื่น
เธอคิดถึงเขาจริงๆ
คุณพศที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับจ้องมองเมียตัวน้อยของเขาที่เขาคิดถึงมาหลายวัน
“นารา ฉันคิดถึงเธอจริงๆนะ ให้อภัยฉันได้มั้ย?” คุณพศจ้องมองมือเล็กๆของนาราที่จับที่พวงมาลัย หัวใจของเขาก็สั่นไหว
“ยัยบื้อ ขับรถยังไม่รู้จักคาดเข็มขัดอีก” พอพูดจบเขาก็ยื่นตัวไปดึงเข็มขัดมารัดให้เธอ ลมหายใจอุ่นๆรดบนลงใบหน้าของเธอ นาราหน้าแดงขึ้นมาทันที
ไม่ได้ๆ เธอยังโกรธอยู่ เธอต้องควบคุมไว้ให้ได้ หึ! นาราเกลี้ยกล่อมตัวเองแบบนั้น
รถค่อยๆแล่นออกไปช้าๆ แต่ว่านาราควบคุมความเร็วไม่ได้ รถก็เลยวิ่งตรงไปที่ประตูอย่างแรง
นาราตกใจจนร้องกรีดออกมา คุณพศรีบเหยียบเบรก แล้วก็หัวเราออกมาอย่างบ้าคลั่ง
