บทที่ 151 เราเลิกกันเถอะคุณพศ
พอเธอพูดประโยคนั้นจบ คุณพศก็ตามมาถึงด้านหลังของเธอ แล้วก็ดึงแขนของเธอไว้ “นารา เธอจะไปไหน?”
พอนาราโดนยื้อ เธอก็รู้สึกสับสนจนไม่รู้ว่าจะต้องมองไปทางไหนดี เธอคิดอยู่ครู่นึงแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา “คุณพศ ฉันว่าเราแยกกันซักพักเถอะ”
“ทำไมล่ะ?” คุณพศมองหน้าเธอด้วยแววตาสงสัย ราวกับว่าอยากจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงในใจเธอว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ? ฉันว่าเราต้องสงบสติอารมณ์ก่อนล่ะ ไปเถอะ กลับไปคุยกันให้รู้เรื่อง!” พอพูดจบเขาก็ลากแขนผู้หญิงตัวน้อยๆไปที่ที่จอดรถ
นาราออกแรงสะบัดมือเขาออก “คุณพศ ฉันบอกแล้วว่าเราต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ ฉันจะไปบ้านไลลา”
พอพูดจบเธอก็เริ่มรู้สึกแสบจมูก น้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกปวดใจมาก ในเมื่อเขามีณัจยาอยู่แล้ว ทำไมต้องมายุ่งกับเธออีกล่ะ
พอเห็นท่าทีน่าสงสารของนารา อารมณ์ฉุนเฉียวของคุณพศก็หายไปทันที
แต่ว่าเขายอมให้เธอไปไม่ได้ ถ้าเธอมีอะไรที่เข้าใจผิดไปก็บอกเขาได้ เขาก็ได้อธิบายให้เข้าใจ
สำหรับนาราแล้ว เขาไม่เคยมีข้อคัดค้านอะไรทั้งนั้น เธออยากได้อะไร อยากให้เป็นยังไงก็ได้ทั้งนั้น แต่ขอแค่เธอไม่จากไปก็พอแล้ว
“นารา” คุณพศกุมมือของนาราพลางมองเธอด้วยความจริงใจ “พวกเราอย่าเป็นแบบนี้กันเลยนะ กลับบ้านกับฉันเถอะ ได้มั้ย? ฉันคิดถึงเธอมากเลย”
ประโยคสุดท้ายของเขาเบามาก แต่ว่านาราก็ได้ยิน
ใจของนารากระตุกวูบ เธอเงยหน้ามองสายตาที่อ่อนโยน และสีหน้าเว้าวอนของเขา ในใจก็รู้สึกพังทลาย…..
แต่พอนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับณัจยานั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
คุณพศยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “กลับบ้านเราเถอะนะนารา!”
เธอกัดริมฝีปากด้วยความลังเล แล้วก็เอ่ยออกมาเบาๆว่า “ฉัน ฉันจะไปอยู่บ้านไลลาซักสองวัน แล้วค่อยกลับไป”
คุณพศเมื่อเห็นหญิงสาวน้ำตาไหลนั้น ก็ร้อนใจเหมือนโดนไฟเผา
“จะไปบ้านเขาทำไมกัน? เธอเองก็มีบ้าน” คุณพศรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย “นารา เธอกำลังเข้าใจอะไรฉันผิดอยู่รึเปล่า? พวกเรากลับบ้านกันเถอะ แล้วฉันจะอธิบายให้เธอเข้าใจ” เขาจับมือเล็กๆของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฉัน……” นาราพูดไม่ออก ได้แต่ยืนบิดนิ้วตัวเองไปมา ก้มหน้าและไม่ยอมพูดอะไร
พอเห็นท่าที และสีหน้าที่เศร้าหมองของนารา คุณพศก็รู้สึกปวดใจและพูดออกมา “นารา กลับบ้านกับฉันเถอะ ฉันไม่อนุญาตให้เมียฉันไปนอนที่อื่น!”
นาราได้แต่ก้มหน้าไม่ได้ต่อต้าน รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อย
เหอะๆ เขาได้แต่พูดปากเปล่าว่าเธอเป็นเมียเขา แล้วเขาควรทำกับเมียตัวเองแบบนี้งั้นหรอ?
ตอนที่เขาสวีทหวานแหววกับณัจยา ได้คิดบ้างมั้ยว่าเธอต่างหากเป็นเมีย!
เธอยังจะคาดหวังอะไรอีก! บางทีเธออาจจะโดนเขาทำให้หลงใหล ติดอยู่ในกับดักความอ่อนโยนของเขา พอรู้ตัวอีกที ใจก็ได้แตกสลายไปแล้ว
พอคิดถึงตรงนี้ นาราก็มีความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดออกมาทีละคำชัดๆ “ฉันจะไปบ้านไลลา ไม่กลับบ้านไปกับคุณหรอก”
คุณพศรู้ว่านารานิสัยเหมือนเด็กๆ แต่ไม่คิดว่าเธอจะดื้อรั้นขนาดนี้ หัวแข็งจริงๆ!
แต่เขาก็ขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว เขาลากแขนนาราไปที่ลานจอดรถ “ไม่ได้ วันนี้เธอต้องกลับบ้านกับฉัน ห้ามไปไหนทั้งนั้น!”
ไลลาเริ่มกังวล เธอยื่นมือไปกันทางของคุณพศไว้ “คุณพศคะ นาราก็บอกอยู่ว่าไม่อยากกลับไปกับคุณ ถ้าคุณบังคับเธอแบบนี้ มันจะเกินไปหน่อยนะคะ คุณ คุณมีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้!?”
“หรอ?” คุณพศมองไลลาอย่างเนือยๆ แล้วตอบด้วยเสียงแข็ง “ก็สิทธิที่เธอเป็นเมียฉันไง ฉันให้เมียฉันกลับบ้าน ไม่ได้หรอ?”
พอไลลาเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของผู้ชายตรงหน้า ก็ค่อยๆก้มหน้าลงเงียบๆ
คุณพศลากนาราไปที่ลานจอดรถต่อ นาราที่ไม่ได้มีแรงอะไรมากมายก็ได้แต่ตามเขาไปตามแรงดึง
พอมาถึงข้างรถ คุณพศก้ดันให้นาราเข้าไปนั่ง แล้วก็เอากระเป๋าเดินทางออกมาแล้วไปใส่ไว้หลังรถ
แล้วเขาก็เดินไปขึ้นที่นั่งของคนขับแล้วสตาร์ทรถ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโมโห แล้วก็เหยียบคันเร่งสุดแรง
นาราเห็นว่ารถกำลังแล่นไปด้วยความเร็วอย่างบ้าระห่ำ ก็รู้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้กำลังโมโห
เธอนั่งกำเข็มขัดนิรภัยแน่น กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะมอง
ในที่สุดก็ถึงคฤหาสน์ คุณพศจอดรถ แล้วก็เปิดประตูลงมา ลากนาราเดินเข้าไปในคฤหาสน์
พอลุงบีมเห็นคุณพศกับนาราเข้ามา ก็รีบโค้งคำนับ “คุณชายสามกับคุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรอครับ!”
“ไปเอากระเป๋าเดินทางเข้ามา!” คุณพศสั่งลุงบีมด้วยเสียงต่ำ
แล้วก็ลากแขนนาราขึ้นชั้นบนไป เขาเปิดประตูห้องนอนแล้วลากนาราเข้าไป “ปัง” เสียงปิดประตูอย่างดัง
เขาดึงเนคไทออกอย่างกระฟัดกระเฟียด แล้วก็ปลดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามท้องขาวๆ
“โอเค นารา ตอนนี้เธอก็พูดในสิ่งที่เธอไม่พอใจ สิ่งที่ทำให้เธอโกรธได้แล้ว!” เขายืนอยู่ตรงหน้านารา แล้วก็ก้มหน้ามองหน้าเธอ
นาราไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งลงไปข้างเตียง
ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใคร นาราก็ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เธอมองออกไปนอกหน้าต่างดูพระอาทิตย์ตกดิน ทำเหมือนผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้
คุณพศรออยู่นาน แล้วความอดทนก็หมดสิ้นลง เขานั่งลงที่ข้างเธอ แล้วก็ยื่นมือไปจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ “นารา เป็นอะไรกันแน่? ทำไมอยู่ดีๆก็ไปฝรั่งเศสโดยไม่พูดอะไรซักคำ กลับมาก็ยังไม่สนใจฉันอีก มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?”
เขาบังคับให้นาราสบตาเขา สายตาของนาราเย็นชา เหมือนกับว่ากำลังมองคนแปลกหน้าอยู่ยังไงยังงั้น
“คุณพศ เราเลิกกันเถอะ!” อยู่ดีๆคำพูดนั้นก็ออกมาจากริมฝีปากแดงๆของเธอ
คุณพศชาไปทั้งตัว เลิก? เธออยากเลิกกับเขา!
“ทำไมกัน?” เขาลุกขึ้น ดูท่าทีลุกลี้ลุกลน “อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ! เลิกงั้นหรอ? ไม่มีทาง ตลอดชีวิตนี้นอกจากฉันแล้ว เธอยังอยากจะไปแต่งงานกับคนอื่นอีกงั้นหรอ?”
เขาเดินมาหยุดที่ข้างเธอ แล้วจับคางของเธอให้เงยขึ้น เขาเห็นดวงตาของเธอที่น้ำตาคลอเบ้า และสีหน้าของคนที่กำลังดื้อดึงและต่อต้าน
เขาแทบจะทนไม่ไหวที่อยากจะฉีกผู้หญิงคนนี้เป็นชิ้นๆ แล้วกลืนเธอลงท้องไป ดูซิว่าเธอยังจะคิดอะไรเหลวไหลอีกมั้ย
“ถ้าอยากเลิก ก็ต้องรอให้ฉันตายก่อน!”
เขาก้มหน้าลงไปปิดปากของเธออย่างแรง แล้วก็ออกแรงกัด
นาราเจ็บปวดจนรู้สึกหายใจไม่ออก
เขารุกเข้าไปในปากเธอทันที พันลิ้นของเธอไว้ แล้วก็ดูดอย่างแรง
เขาจูบอย่างดุเดือด เหมือนเป็นการลงโทษ
นารารู้สึกชาที่ปลายลิ้นของเธอ เธอออกแรงผลักเขาออก แต่ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย พอนารานึกถึงภาพที่เขาจูบกับณัจยาขึ้นมา ก็รู้สึกรังเกียจ
เธอพยายามดิ้น พอผู้ชายคนนี้รู้สึกได้ถึงความต่อต้าน ใจก็ยิ่งรู้สึกกระสับกระส่าย
เขาทิ้งตัวลงไปทับเธอไว้ ทั้งสองคนเลยล้มลงไปที่เตียง
คุณพศเริ่มทำมากกว่าจูบ เขาสอดมือหนาๆเข้าไปในชุดเดรสของเธอ และลูบไล้ไปตามผิวที่เนียนเรียบ
นาราพยายามขัดขืนสุดชีวิต แต่ก็ไม่มีผล
เธอยอมแพ้ที่จะขัดขืน เหมือนกับเด็กทารกที่เสียชีวิต ยอมให้ผู้ชายคนนี้บุกเข้ามา และทำร้ายเธออย่าบ้าคลั่ง
คุณพศฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ในประโยคเขามีแค่ประโยคเดียวเท่านั้น ก็คือต้องปราบเธอให้ได้ ให้เธอยอมเชื่อฟังและไม่ขัดขืนเขาอีก
