บทที่ 141 จะกลับไปหาภรรยาผม
นาราพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา สะกดกลั้นใจที่ราวกับถูกฉีกขาดเป็นชิ้นๆ “ฉันไม่ได้ร้องไห้ ไม่เป็นไร ไลลา”
มองนาราที่บอบช้ำและพยายามทำตัวให้เข้มแข็งตรงหน้า ไลลารู้สึกสงสารเธอเป็นอย่างมาก
ทำได้เพียงปลอบใจนารา
“นารา ไม่เป็นไรนะ บางทีรูปนี้อาจเป็นรูปที่ยัยพิมมี่ตั้งใจถ่ายส่งมาให้เธอดูก็ได้ เป็นยัยณัจยาหน้าด้านนั่นต่างหากที่ล่อลวงคุณคณพศ” ไลลาพยายามพูดปลอบใจนารา “เอาแบบนี้ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับไปก่อน เธอถามเขาดีๆอย่าปล่อยให้เข้าใจผิดกันแบบนี้อีกเลย”
นารามองไปยังไลลาอย่างสิ้นหนทาง เธอหัวเราะ หัวเราะอย่างน่าเวทนา จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร คนอย่างคณพศเป็นคนอย่างไร ถ้าเขาไม่ยินยอม ใครหน้าไหนจะเข้าใกล้ร่างกายเขาได้ อย่าพูดถึงขั้นล่อลวงเลย
“มีหลายเรื่องที่ถามต่อหน้าดีกว่า มาเถอะ ฉันไปส่งเธอก่อน เรื่องไปเข้าร่วมนิทรรศการการ์ตูนที่ฝรั่งเศส พรุ่งนี้เราค่อยตกลงกันอีกที” ไลลาพูดพร้อมจูงนาราที่ยืนพิงผนังอยู่ออกมา ส่งเธอกลับคฤหาสน์เจหงส์
อีกด้าน งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป เสียงจอแจ ผู้คนทยอยไปมา
ณัจยานำคณพศไปที่ห้องวีไอพี กำลังจะปิดประตูพิมมี่กลับเดินเข้ามา
มองเห็นพิมมี่ ณัจยามีท่าทีตื่นตระหนกเล็กน้อย พลันนึกได้ว่าพิมมี่กับเธอลงเรือลำเดียวกันแล้ว จึงพยายามนิ่งเข้าไว้ “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“แน่นอนว่ามาดูละครฉากใหญ่น่ะสิ” พิมมี่เข้ามาในห้องวีไอพีโดยไม่ได้รับเชิญ มองคณพศที่เมาไม่รู้เรื่องรู้ราว
เธอรีบดึงแขนณัจยาออกจากห้องวีไอพี “พี่ณัจยา เพียงแค่ได้ทำลายยัยนารา ฉันสนับสนุนเต็มที่ค่ะ”
ณัจยาไม่รู้ว่าพิมมี่มาที่นี่เพราะเหตุผลอะไร ยังกลัวว่าพิมมี่จะล่มแผนการของเธอ จึงถามไปตรงๆ “คุณจะทำอะไร”
พิมมี่เม้มปากหัวเราะขึ้นมา หยิบห่อกระดาษออกมาจากกระเป๋า “นี่เป็นยาที่ฉันกับวิษณุส์ใช้เพื่อความสนุกสนาน ยานี้แรงมากเลยนะคะ ฉันว่ามันอาจจะจำเป็นสำหรับพี่ เลยตั้งใจเอามาให้”
ณัจยารับห่อยามาไว้ในมือ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน คิดไตร่ตรองพร้อมมองไปที่พิมมี่ “เธอต้องการให้ฉันกับคณพศมีความสัมพันธ์แบบนั้นหรอ ทำให้นารารู้แล้วเลิกกับคณพศ?” แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เธอก็เฝ้ารอเช่นกัน แต่หากคณพศตื่นขึ้นมาคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่
“แน่นอนสิคะ วิธีนี้ดีจริงๆ ทั้งพี่ก็สมหวัง อีกทั้งยังทำให้นาราไปจากคณพศได้อีก” พิมมี่มองไปที่ห้องวีไอพีอย่างลำพองใจ “ขอให้พี่เพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศนะคะ ฉันคงไม่รบกวนค่ำคืนที่สวยงามของพี่แล้ว”
มองตามพิมมี่เดินจากไป ในใจของณัจยายังคงเยาะหยัน ยัยโง่ ฉันไม่มีวันติดกับเธอหรอก
โยนยาที่พิมมี่ให้ไว้ลงถังขยะทันที
ณัจยาหยิบขวดยาพ่นปลุกอารมณ์ที่เธอเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้าออกมา มุ่งหน้าไปหาคณพศ เพราะสภาพคณพศตอนนี้คงดื่มยาอะไรไม่ได้ มีเพียงวิธีนี้ที่จะไม่ให้เขาสงสัยได้
แม้พรุ่งนี้เขาจะไปตรวจเลือดก็ไม่มีทางตรวจเจอ เพราะเขาคงจำได้เพียงว่าตัวเองเมาแล้วทำอะไรลงไป
เธอย่องเบาๆเข้าไปเห็นชายหนุ่มบนโซฟา เปลือกตาปิดสนิท มุมปากของเธอยกยิ้ม
ผู้ชายหล่อเหลาคนนี้ เป็นที่หนึ่งในเมืองธิตกลนี้ เขาจะต้องเป็นของเธอ
พ่นยาไปที่คณพศสองครั้ง เดินเข้าใกล้คณพศ มือสั่นระริกเอื้อมไปปลดคอเสื้อของเขา
อีกนิดเดียว ยาจะออกฤทธิ์แล้วเธอใกล้จะได้ผู้ชายในฝันคนนี้ของเธอแล้ว
“คุณทำอะไร”
เสียงตะโกนดังจากด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู
เด่นภูมิเดินเข้ามา ตำหนิต่อว่าเสียงดัง
เขาเห็นว่าคณพศที่ออกไปเต้นรำกับณัจณานั้นหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา กังวลว่าณัจยาจะมีลูกไม้อะไรอีก ถ้าเป็นแบบนั้นพรุ่งนี้คณพศตื่นขึ้นมาต้องฆ่าเขาตายเป็นแน่
จึงรีบออกมาตามหา
ไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรน่ารังเกียจขนาดนี้
ผู้หญิงคนนี้ก็หน้าด้านเกินไปแล้ว เห็นร่างทั้งร่างของณัจยาค่อมอยู่บนตัวของคณพศ
เคยเจอแต่ผู้ชายข่มเหงผู้หญิง นี่ผู้หญิงข่มเหงผู้ชายเขาพึ่งจะเคยเห็นครั้งแรกจริงๆ
ณัจยาถูกเด่นภูมิทำให้ตกใจอย่างรุนแรงจนตัวสั่น ทั้งตัวของเธอล้มลงทับคณพศ ริมฝีปากสีแดงประทับลงบนอกของคณพศ
คณพศถูกปะทะจนต้องลืมตา มองณัจยาที่เข้าใกล้ใบหน้าของตนเอง หัวคิ้วขมวดขึ้น “ที่แท้ก็เป็นคุณ รีบไสหัวไป”
เอ่ยออกมาพร้อมทั้งใช้มือผลักณัจยาออกไป
ณัจยาที่ถูกผลักเอียงออกไปนั้นรีบเอ่ยอธิบาย “คณพศ ฉัน ฉันเห็นว่าคุณนอนหลับ จะถามคุณว่าคุณอยากดื่มอะไรให้สร่างเมาหน่อยไหม ไม่คิดว่าจะล้มใส่ตัวคุณ ขายหน้าจริงๆ”
ตอนนี้คณพศเอียนที่ณัจยาสัมผัสตัวของเขา ถึงเธอจะเป็นรักแรกของเขา แต่ที่เต้นรำกับเธอเพราะเป็นมารยาท
ตอนนี้เขารังเกียจราวกับกลืนแมลงวันลงไป “ไม่ต้องมาพูดอะไรมากมายกับผม ตอนนี้ ให้ไว ไสหัวไปเดี๋ยวนี้” ร่างกายของเขาต้องมีเพียงภรรยาของเขาเท่านั้นที่สัมผัสได้ สมควรตาย
เขารู้สึกคิดถึงภรรยาขึ้นมากระทันหัน ต้องรีบกลับบ้านโดยด่วน
“โอเคๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย” ณัจยาลุกขึ้นอย่างร้อนรน ดิ้นรนลุกขึ้นจากพื้น เดินซวนเซ ตั้งใจล้มลงบนตัวคณพศอีกครั้ง
ริมฝีปากสัมผัสกับคางของคณพศ อารมณ์โกรธของเขาพุ่งสูงทันที
“รีบไสหัวไป!”
คณพศราวกับตื่นจากอาการเมา ใบหน้าเขียวจัด ผลักณัจยาออกจากตัวเอง ลุกขึ้นอย่างรีบร้อน “เด่นภูมิ ส่งผมกลับบ้าน””
ณัจยาถูกผลักล้มลงบนพื้น ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมา ตั้งใจทำเป็นขลาดกลัว “คณพศ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”
แท้จริงแล้วในใจของเธอนั้นราวกับดอกไม้ผลิบาน เมื่อสักครู่เธอตั้งใจล้มใส่คณพศ ประทับรอยลิปสติกไว้บนหน้าอกของคณพศ
ตำแหน่งเด่นชัดขนาดนั้น ถ้านาราได้เห็น ต้องสงสัยแน่นอน
แต่เมื่อครู่เขาโดนยาของเธอไป คงเอาเปรียบเมียนอกสมรสอย่างนาราเป็นแน่
“รีบไสหัวไปจากสายตาของผม ก่อนที่ผมจะโมโห” คณพศต่อว่าชี้ไปที่ณัจยา
ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้า กล้าเข้าใกล้เขาทั้งๆที่ไม่ได้รับอนุญาต
“ได้ ฉันจะไป คณพศคุณอย่าโกรธเลย อีกอย่าง คุณดื่มไปตั้งเยอะ กลับไปอย่าลืมดื่มซุปให้สร่างเมานะ” ณัจยาเหมือนกระต่ายน้อยอ่อนแอ เดินออกไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ รีบเดินจากห้องวีไอพีไป
ใครก็ไม่คาดคิด ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มซ่อนแผนการร้ายกาจ
ในที่สุดวันนี้เธอก็ได้สัมผัสร่างกายของคณพศแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาทำให้ใจเธอเต้นกระหน่ำ มีความปรารถนาอยากขึ้นเตียงกับเขาอย่างแรงกล้า
รอให้ณัจยาเดินจากไปแล้ว เด่นภูมิที่ได้ดูละครฉากใหญ่ฟรีๆอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ “น่าชื่นชมจริงๆ คณพศ เสน่ห์ของแกนี่มันไม่เปลี่ยนจริงๆ มิน่าละน้องสะใภ้ไม่สนใจแก ฮ่าๆ ถ้าเมื่อกี้ฉันมาช้าไปอีกนิดล่ะก็ พายุของแกกับเธอก็คงเริ่มกระหน่ำแล้ว”
“หุบปากเน่าๆของพี่เดี๋ยวนี้” คณพศไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยจ้องเขม็งไป “รีบพยุงผมขึ้น ผมจะกลับไปหาภรรยา”
