บทที่168 อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนเขาคือคนแปลกหน้า
ทันใดนั้นเธอก็ร้องร่ำไห้ออกมา เธอปิดปากกลั้นเสียงร้องเอาไว้ ในท้องเริ่มปวดแปลบ เธอรีบหันเหความสนใจทันที ลูกรักขอโทษนะ แม่ไม่ควรจะเศร้าเสียใจ ลูกต้องปลอดภัยนะจ้ะ
นาราโอบหน้าท้อง รวบรวมพลังแล้วปล่อยวาง ไม่คิดถึงเรื่องรูปภาพอีก
เธอปิดมือถือ ก่อนหลับตาลงบนเก้าอี้ที่ระเบียง
เที่ยงคืน คณพศกลับมาที่เกาะฟ้าอย่างห่อเหี่ยว
เขาผลัดประตูห้องนอน เห็นเตียงที่ยังเรียบร้อยเป็นระเบียบก็ตกใจ นาราอยู่ไหน?
อเขาเปิดประตูห้องหนังสืออย่างรีบเร่ง
ใต้แสงจันทร์ เด็กสาวหลับไหลไปบนเตียงเล็กๆ ในห้องหนังสือ
เธอราวกับลูกแมวน้อยที่ถูกทอดทิ้ง นอนตะแคงสองมือวางอยู่บนหน้าท้อง
คณพศมองเธออยู่เงียบๆ ฤทธิ์ยาที่เดิมยังไม่ได้หายไปหมด ก็กระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ
ลิ้มรสความหอมหวานของเธอ ก่อนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วดื่มด่ำความหวานนั้นอีกครั้ง
กลิ่นกายของเธอราวพิษร้ายที่เล่นงานเขา ให้ตายเถอะ เขากระหายมันเหลือเกิน
อายุครรภ์ก็ปาเข้าไปห้าเดือนแล้ว ถ้าทำเบาๆ หน่อยน่าจะได้นะ
คณพศคิดไปพลางจูบปากหญิงสาว
นาราตื่นด้วยการจูบนั้น เธอลืมตามาเห็นชายหนุ่มที่กำลังจูบเธออยู่ก็นึกถึงที่เขาเพิ่งจะจูบกับณัจยามา
เธอรีบผลักเขาออก ในท้องปั่นป่วนเหมือนคลื่นน้ำซัด เธอรวบรวมพลังผลักเขาออกแล้ววิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำ
คณพศมองเด็กสาวที่อาเจียนอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาก็หม่นมัว
เธอไม่ชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ แค่จูบเธอถึงกับต้องอ้วกขนาดนั้นเลยเหรอ
เห็นนาราอาเจียนออกมา เขาจึงลุกขึ้นเข้าไปช่วยลูบหลังเธออย่างเงียบๆ นาราหันตัวมาปัดมือเขาแล้วมองเขาอย่างเย็นชา
” ทำไมล่ะ คณพศ หรือคืนนี้ยังทำกับณัจยามาไม่พอกัน? กลับมาถึงยังต้องมาทำกับคนท้องอย่างฉัน? ” เป็นครั้งที่เธอพูดอย่างเย็นชาแบบนี้
“……”
คณพศอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นความโกรธเกรี้ยวก็เดือดปะทุขึ้น
เธอยังคิดว่าเขากับณัจยายังมีเยื่อใยกันอยู่อีก การประชดประชันของทำเอาเขาแทบอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
เด็กคนนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างเลยรึไง เพื่อไม่ให้เธอเป็นกังวล เพื่อจะไม่ทำร้ายเธอ
ตอนที่โดนยาของผู้หญิงคนนั้น เขาก็แค่ไปโรงพยาบาลเพื่อรักษามัน เธอก็ยังไม่ยอมเชื่อใจเขาอีก
คำที่เธอพูดไม่คิดแบบนั้น ทำเอาเขาแทบระเบิด!
เขาจ้องเขม็งเด็กสาวในกำมือและหัวใจที่ปวดร้าวของเขา พลันรู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้า!
ใบหน้าคณพศเย็นยะเยือก ก้าวเข้าไปใกล้นารา ” คุณนี่หัวรั้นจริงๆ ทำไมไม่เคยจะลืมตามองให้ชัดเจนบ้าง มองที่หัวใจของผมน่ะ?! ทำไมคุณถึงเอาได้นึกว่าผมกับณัจยายังมีเยื่อใยต่อกันอยู่ได้! ”
นาราก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาน ถอยไปจนสุดมุมก็ไม่มีที่ให้ถอยอีก เธอจึงเงยหน้าขึ้นอย่างอับอาย ในหยดน้ำตามีทั้งความโศกเศร้าและตัดพ้อ ” คณพศ วางใจเถอะ พอลูกคลอด ฉันก็จะไป แบบนั้นคุณก็คงไม่ต้องคอยเสแสร้งต่อหน้าฉันแล้ว! ”
คณพศได้ยินคำพูดของเธอก็กำหมัดอย่างเดือดดาล ก่อนวาดมือพุ่งไปอย่างแรง ” พูดกับคุณตั้งกี่ครั้งแล้ว ผมกับณัจยาไม่มีเยื่อใยอะไรกันอีกทั้งนั้น ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง! ”
นาราตกใจสะดุ้งจนตัวโยน เมื่อครู่เขาไม่ได้ตีเธอแต่ก็ชกผนังจนเสียงดังลั่น
และทันใดนั้นมือของเขาก็มีเลือดไหล…..
แม้จะถูกคณพศข่มอย่างน่ากลัว แต่เมื่อเห็นเขาบาดเจ็บหัวใจเธอก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
เธออยากจะยื่นมือไปดึงมือของเขามาดูว่าแผลเป็นยังไงบ้าง แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเขาในคืนนี้ เธอก็ชักมือกลับมา
นาราไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไร เธอยืดอกแล้วตอกกลับกับคณพศอย่างอาจหาญ ” คณพศ คุณจะมีความรู้สึกอะไรกับณัจยาอีกไหมคุณเองก็รู้ดี ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย ”
คณพศใกล้จะถูกผู้หญิงตรงหน้าทำให้เป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ ต่อหน้าหน้าท้องที่โตใหญ่ของเธอ เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย!
เขาควบคุมอารมณ์ที่พลลุ่งพล่านแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องหนังสือ ลงไปยังห้องนั่งเล่นชั้นล่าง กวาดเอาชุดน้ำชาร่วงกราวลงบนพื้น ภายในคฤหาสน์เกิดเสียงดังแสบแก้วหูท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบงัน……
หลังลงมาจากห้องหนังสือข้าวของในบ้านก็ถูกทำลายจนเสียงดังสนั่น ของมีค่าเหล่านั้น ทั้งหมดล้วนของแหลกไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของคณพศ
นาราหลับตากอดท้องของตัวเองไว้ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทิ้ม ลูกแม่ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะปกป้องลูกเองนะ
เธอเดินไปยังห้องนอนเงียบๆ แล้วค่อยๆ ขึ้นไปนอนลงบนเตียง หลับตาลงทำใจให้ปลง
แต่ความหวาดกลัวก็ยังทำให้เธอสั่นเทาอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอรู้สึกถึงความชื้นแฉะบนใบหน้าจึงเอื้อมมือขึ้นแตะ ที่แท้เธอกำลังร้องไห้อยู่อย่างไร้เสียง
เธอก็บอกกับเขาไปตั้งหลายครั้งแล้ว ถ้าหากเบื่อตัวเองแล้วก็ ก็ให้ปล่อยตัวเองไปซะที!
ตอนนี้นี่มันอะไรกัน? ไม่ยอมให้เธอเรียน เอาเธอมาขังไว้ที่เกาะฟ้ากักขังอิสระภาพของเธอไว้ หรือแค่เพราะเขายังมีใจกับณัจยา ก็ให้อิสระกับเธอสักหน่อยไม่ได้เลยงั้นเหรอ?
หลังจากทำลายข้าวของไปแล้ว คณพศก็เริ่มใจเย็นลงเล็กน้อย
ดวงตาแดงก่ำของเขาหันกลับไปยังทางเดินขึ้นชั้นบน ผลักประตูอย่างแรง เห็นส่วนที่พองขึ้นบนเตียง แทบอยากจะฆ่าคน
เขาไม่ชอบชีวิตแบบนี้เลยสักนิดเดียว เขาคิดถึงผู้หญิงของเขาที่เป็นอย่างเมื่อก่อน ทำตัวเป็นเด็กออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ตอนนี้เธอคงจะเกลียดเขาไปแล้ว
แค่จูบเธอ เธอก็ยังรู้สึกรังเกียจ!
เขามองร่างเล็กที่สั่นเทาใต้ผ้าห่ม หัวใจพลันด้านชา
พอกันที!
เอาแต่ร้องไห้ด้วยสีหน้าเศร้าโศกแบบนั้นตลอด ราวกับว่าเขาทำเรื่องร้ายแรงที่ไม่น่าให้อภัย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย หรือแค่จูบภรรยาของตัวเองก็เป็นบาปงั้นเหรอ?
ครั้งนี้ คณพศไม่ได้เข้าไปปลอบเธอ เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
เขาหงุดหงิดจนแทบอยากจะฆ่าคน
เขาลงไปชั้นล่างด้วยความโมโหอีกครั้ง เห็นทั้งลุงบีมและป้าอ้ายมากันแล้ว พวกเขาได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ตอนที่พวกเขามาถึงเห็นสภาพเละเทะของห้องนั่งเล่นและห้องทำงานก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเริ่มก้มหน้าเก็บมันขึ้นมา
คณพศจิตใจมืดหม่นยุ่งเหยิง พูดกับลุงบีมอย่างเกรี้ยวกราด ” ทิ้งไปให้หมด จะเก็บมาทำอะไรวะ! ”
พูดจบเขาก็เดินออกไป
รถถูกขับออกจากเกาะฟ้ากลางดึกอีกครั้ง
คฤหาสน์กลับสู่ความเงียบสงบ นาราลืมตาขึ้น น้ำตาเลอะเปียกบนหมอน
ส่วนลุงบีมและป้าอ้ายก็สั่งให้คนรับใช้เก็บกวาดห้องให้สะอาด
ทั้งสองคนขึ้นมาชั้นบน เห็นนาราที่นอนเงียบๆ อยู่ในห้องนอน ทั้งดูหงอยเหงาและน่าสงสาร
” คุณผู้หญิง อย่าเสียใจไปเลย แบบนี้ไม่ดีต่อเด็กนะคะ อย่าทะเลาะกับคุณชายเลย ตั้งใจดูแลให้เด็กปลอดออกมาอย่างปลอดภัยเถอะนะคะ ”
นาราซ่อนใบหน้าไว้ใต้ผ้าห่ม ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา
ได้ยินคำพูดของป้าอ้าย เธอก็หน้าซีด ใช่แล้ว เขาเอาแต่ดื้อดึง ไม่ยอมให้เธอเรียน จำกัดอิสระของเธอ ทั้งเย่อหยิ่งและไร้เหตุผล แต่ถึงยังนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย
เธอต้องให้ลูกได้เกิดออกมา ขอโทษนะลูกรัก แม่ผิดไปแล้ว แม่จะไม่เสียใจอีกแล้ว
” คุณผู้หญิง อย่าโกรธไปเลยนะคะ ถึงคุณชายปกติจะเจ้าอารมณ์ แต่ที่จริงแล้วเขาเป็นคนจิตใจอ่อนโยน จะว่าไป คู่สามีภรรยา มีที่ไหนไม่ทะเลาะกันบ้างล่ะคะ รอสักวันสองวัน พอเขาใจเย็นลงแล้ว ก็จะดีขึ้นมาเองนะคะ ” ป้าอ้ายปลอบนาราอย่างอ่อนโยนและหวังว่าเธอจะไม่เสียใจจนมากเกินไป
