บทที่ 178เขาเสียใจที่ได้ทำผิดไปอย่างถึงที่สุด
พอพูดจบ สองพี่น้องก็รีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ยชญ์ที่มองคุณพศที่มีแต่ผ้าพันแผลพันเต็มขาไปหมด “พี่สะใภ้ตัวน้อยจะต้องไม่เป็นอะไร แกไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก ยังไงพระเจ้าก็ต้องคุ้มครองคนดี แกนอนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ อย่าลืมว่า ต้องฟังที่ศุกลพูด ให้ความร่วมมือในการรักษา แกจะได้รับบาดเจ็บอีกไม่ได้”
พอพูดจบ ยชญ์ก็หันไปพยักหน้าให้ศุกล แล้วก็เดินออกจากห้องไป
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วคนก็ออกจากห้องเขาไปหมด แล้วคุณพศก็หลับไป
พวกเด่นภูมิพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ไม่ว่าต้องใช้จำนวนคนหรือจำนวนเงินมากเท่าไหร่ พวกเขางมหาตรงทะเลที่นาราตกลงไปอยู่เป็นเวลาสามวัน
ใช้นักสำรวจตามหาที่ๆห่างจากตรงนี้ไปหนึ่งพันกิโลเมตร
แต่ก็ยังคงไม่ได้ข่าวคราวของเธอเลยแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่ไม่มีข่าวเลย ตอนนี้ระยะเวลาก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางเจอเธอตรงนี้หรอก
คุณพศตื่นขึ้นมาบนเตียงอย่างเดียวดาย เขารู้สึกซึมเศร้า ยังไงนาราของเขาก็ต้องไม่เป็นอะไร! เขาเชื่อว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
ขอแค่เธอกลับมาอย่างปลอดภัย เขาสัญญาว่าจะไม่ไปยั่วให้เธอโกรธ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็จะยอมเธอทั้งนั้น!
ต่อให้เธอพูดเรื่องหย่า หรือเรื่องจะจากเขาไป เขาก็จะพยายามทำให้
ขอร้องล่ะพระเจ้า ยังไงท่านก็ต้องพานารากลับมาอย่างปลอดภัย ต่อให้ต้องแลกด้วยขาของเขาก็ยอม!
ศุกลมองคุณพศที่นอนอยู่เงียบๆบนเตียงของเขา เขาไม่ได้โวยวาย ไม่เสียงดัง ได้แต่นอนนิ่งๆอยู่แบบนั้น ราวกับว่าไม่สนใจอะไรในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว
เขาได้แต่จมอยู่กับโลกของความคิดถึงนารา รู้สึกเสียใจที่ได้ทำผิดไปอย่างถึงที่สุด
ศุกลเห็นเขาแบบนั้นแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา สำหรับเพื่อนที่เขาช่วยชีวิตมาสองครั้งแล้ว แต่เขากลับไม่รู้วิธีปลอบใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
เขารู้ใจคุณพศที่สุด ตอนนั้นที่เขาพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความขันแข็ง ตอนนี้เขาต้องอดทนต่อความทรมานที่คนธรรมดาไม่มีวันทนได้ เขาเป็นคนมองเขาลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งนึง
แต่ว่าตอนนี้เขาต้องมาเห็นเขานั่งรถวีลแชร์อีกครั้งนึง เขารู้สึกแย่มาก
พอเขาตรวจอุปกรณ์การรักษาของคุณพศเสร็จแล้ว ศุกลก็หันไปมองหน้าคุณพศอีกครั้ง แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วก็ค่อยๆเดินออกจากห้องไป
เขาเป็นแค่หมอ มีหน้าที่ช่วยชีวิตคน ถ้าเรื่องความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนแล้วล่ะก็ เขาช่วยไม่ได้จริงๆ
แต่ว่าดูจากอารมณ์ของคุณพศตอนนี้ เหมือนกับว่าถ้าหานาราไม่เจอ เขาก็จะตายตามไปยังงั้น
คุณพศนอนจ้องเพดานนิ่งอยู่แบบนั้น สิ่งเดียวที่เขานึกถึง ก็คือตอนที่เขาได้อยู่กับนาราอย่างมีความสุข
นิสัยที่เหมือนเด็กของเธอ เวลาที่เธอทำหน้ามุ่ย เวลาที่เธอขมวดคิ้ว
ทุกสิ่งทุกอย่าง คือสิ่งที่สวยงามจริงๆ…..
เหมือนกับว่าเธออยู่ข้างเขาตลอด ไม่เคยจากไปไหนเลย
นารา พระเจ้าจะอวยพรให้เธอปลอดภัย ขอร้องล่ะ รีบกลับมาเถอะ ฉันขอร้อง!
คุณพศได้แต่ขอพรในใจเป็นร้อยครั้งพันครั้ง ขอให้นาราปลอดภัย
ทั้งๆที่เขาก็เหมือนจะรู้ดีอยู่แล้วว่า นาราไม่มีวันกลับมาแล้ว
วันเวลาที่คุณพศเอาแต่ขอพรก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
คุณพศนั่งอยู่บนเตียง มองดูท้องฟ้าค่อยๆมืดลง อารมณ์ของเขาก็ตกต่ำลงตามกัน
เขารู้ดีว่า เมื่อเวลาผ่านไปนานเรื่อยๆ เขาก็จะหานาราไม่เจอแล้ว
และเด่นภูมิกับตรัย ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรของเธอเหมือนเดิม
ข้างนอกฟ้าค่อยมืดลง ทันใดนั้นสองเด่นภูมิก็เข้ามาในห้อง
ทันทีที่พวกเขาเปิดประตูเข้ามา คุณพศก็รีบเงยหน้าขึ้นทันที “เป็นยังไง? เจอนารามั้ย?”
เด่นภูมิส่ายหน้า แล้วก็บอกข่าวคราวที่โหดร้ายกับเขา “พวกเราใช้ทีมค้นหาสามสิบคน งมหาอยู่สามวัน แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของพี่สะใภ้”
ตรัญที่อยู่ข้างหลังเด่นภูมิเดินเข้ามาพร้อมกับถือถุงพลาสติกในมือ “พศ พวกเรางมหาอยู่หลายวัน เจอก็แค่สิ่งนี้”
พอพูดจบ ตรัญก็ยื่นถุงพลาสติกไปตรงหน้าคุณพศ เป็นรองเท้าแตะที่เปียกและขาดรุ่งริ่ง “น่าจะเป็นรองเท้าของพี่สะใภ้น้อยนะ”
พอเห็นรองเท้านั้น จิตใจของคุณพศก็จมลงสู่ก้นบึ้งทันที
มันคือรองเท้าของนารา เธอใส่รองเท้าคู่นี้ออกไป ใช่ นี่คือรองเท้าของเธอ
เจอแต่รองเท้า แต่ไม่เจอตัวเธอ ไม่ต้องพูดก็เข้าใจแล้ว…
คุณพศไม่กล้าจะคิดต่อ เขาได้แต่ปลอดตัวเองในใจ เป็นไปไม่ได้ ยังไงนาราก็ต้องมีคนช่วยไปแล้ว แน่นอน!
สองพี่น้องเห็นว่าคุณพศไม่ยอมพูดอะไร พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้จิตใจคุณพศย่ำแย่มาก แต่ในสถานการณ์นี้ ไม่มีใครรู้ว่าควรจะปลอบใจเขายังไง”
ทันใดนั้นยชญ์ก็ผลักประตูเข้ามา “มีข่าวดี ฉันไปถามคนที่อยู่ริมทะเลวันนั้น ในที่สุดก็มีคนๆนึงบอกฉันว่า เหมือนว่าวันนั้นหลังจากที่ตำรวจออกจากที่เกิดเหตุแล้ว เขาเห็นผู้หญิงคนนึงขึ้นมาจากท่าเรือตะวันตก หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว”
“อะไรนะ?” คุณพศรีบลุกขึ้นนั่งทันที แล้วถามเสียงดัง “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบซิ!”
ยชญ์ตกใจที่อยู่ๆคุณพศเสียงดังขึ้นมา เขาเกาหัวเล็กน้อย “วันนี้ฉันไปสอบถามอยู่ตามฝั่งริมทะเล มีลุงแก่ๆคนนึงที่คอยเก็บขยะที่ชายหาดบอกฉันว่า เขาเห็นชายหนุ่มคนนึงหยิบบางอย่างขึ้นมาจากกะเล แล้วก็รีบร้อนออกไป”
“หมายความว่าเขาช่วยผู้หญิงคนนึงขึ้นมางั้นหรอ!” เด่นภูมิจ้องหน้ายชญ์ เขาคิดว่าเขากำลังโกหก
ยชญ์ยืดอกแล้วพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ แกคิดดูนะ พวกเราตามหากันตั้งนานแต่กลับหาพี่สะใภ้น้อยไม่เจอ แสดงว่าต้องมีคนช่วยเธอไปแล้วน่ะสิ”
ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ยชญ์พูดจะไม่มีหลักฐานแม้แต่เงา แต่ว่าเพื่อที่จะให้คุณพศรู้สึกดีขึ้น เด่นภูมิก็พยายามตามน้ำไป “ก็นั่นน่ะสิ พี่สะใภ้ตัวน้อยต้องมีคนช่วยไปแล้วแน่ๆเลย”
คุณพศมองรองเท้าคู่นั้น แล้วก็โบกมือให้ทุกคนอย่างไม่มีแรง “ออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียวซักหน่อย”
พอเห็นว่าคุณพศยังคงปิดกั้นตัวเอง เด่นภูมิก็เลยพูดออกมา “พศ แกต้องคิดเรื่องนี้ดีๆนะ พี่สะใภ้ตัวน้อยจะต้องไม่เป็นอะไร คงมีใครช่วยเธอไปแล้วแน่”
คุณพศไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ได้แต่โบกมือเป็นสัญญาณให้พวกเขาออกไป ตอนนี้จิตใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เขาอยากอยู่เงียบๆ
ขอให้สิ่งที่เด่นภูมิพูดเป็นเรื่องจริงเถอะ แต่ว่าในใจเขาไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ยังไงนาราก็ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว
“ช่างเถอะ พวกเราออกไปกันก่อนดีกว่า” ตรัญลากแขนเด่นภูมิออกมา แล้วก็พูดเสียงทุ้ม “ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี พวกเราให้เขาอยู่เงียบๆก่อนเถอะ”
ตอนที่ทั้งคู่กำลังจะเดินออกจากห้อง คุณพศก็ูดออกมา “รอก่อน”
ตรัญกับเด่นภูมิหยุดเดินพร้อมกัน แล้วก็หันหน้าไปมองคุณพศที่นอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าทำไมอยู่เขาถึงเรียกพวกเขา
“พวกแกให้คนไปงมหานาราต่อ ไม่ต้องหยุดจนกว่าจะหาเจอ” คุณพศพูดด้วยเสียงสั่นแล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง “ไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากอยู่เงียบๆ”
ที่จริงการค้นหาเป็นการทำให้เขารู้สึกสบายใจ ให้เขารู้สึกว่ามีความหวัง
คุณพศรอคอยในทุกๆวัน เขารอคอยข่าวคราวของนารา
วันแล้ววันเล่า วันนี้ผิดหวัง อีกวันนึงก็ยังมีแต่คำว่าผิดหวัง
