บทที่ 179 ความจริงที่โหดร้าย
วันนี้ บุรินทร์กับเขมินท์ปรากฏตัวที่ห้องพักผู้ป่วยของเขา พวกเขาเห็นคุณพศในสภาพที่ผอมกะหร่องจนไม่เหมือนคน ทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจ
“ท่านประธาน คนตายไปแล้วกลับมาไม่ได้หรอกนะ อย่าเสียใจไปเลยค่ะ” เขมินท์มีความสุขมาก ในที่สุดนาราก็ตายแล้ว ทีนี้พิมมี่ก็จะได้กลายมาเป็นภรรยาท่านประธานซักที
บุรินทร์ต้องหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม “ออกไป ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณพศหน่อย”
เขมินท์มองหน้าคุณพศ แล้วก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
คุณพศยังคงเหม่อมองเพดานแบบไร้อารมณ์ใดๆเช่นเคย
บุรินทร์นั่งลงที่ข้างเตียง พอเห็นผู้ชายที่ไร้จิตวิญญาณตรงหน้าเขา เขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“คุณพศ มีเรื่องนึงที่ผมคิดว่าคุณควรจะรู้ เกี่ยวกับชีวิตของนารา” บุรินทร์มองหน้าผู้ชายที่เมื่อกี้จ้องเพดานอยู่แล้วค่อยๆหันมามองหน้าเขา
เขาพูดต่อ “ที่จริงนาราไม่ใช่ลูกแท้ๆของผมหรอก แม่ของเธอเป็นเพื่อนสมัยมหาลัยของผม ตอนนั้นพวกเราเคยคบกันมาก่อน แต่ว่าพ่อแม่ของพวกเราไม่ยอมให้เราแต่งงานกัน เธอโกรธมากก็เลยไปที่อังกฤษ เธอไปเป็นเลขาของท่านดยุคที่อังกฤษ ท่านดยุคดื่มจนเมาแล้วข่มขืนเธอ เธอก็เลยตั้งท้องนารา ตอนนั้นเธอตรวจพบว่าเธอผนังมดลูกบาง ถ้าเกิดว่าทำแท้งเธอจะไม่มีสิทธิมีลูกอีกเลยตลอดชีวิต เธอก็เลยแอบคลอดนาราออกมา”
“หลังจากคลอดนาราออกมาแล้วเธอก็กลัวว่าท่านดยุคจะจับได้ ก็เลยเอานาราไปไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ยิ่งตอนนั้นมันมีข้อพิพาทในครอบครัว เธอกลัวว่าถ้าท่านดยุคได้พบนาราล่ะก็ นาราจะตกอยู่ในอันตราย พอนาราห้าขวบ เธอก็ขอร้องให้ผมไปรับนารามาเลี้ยง และเพื่อที่จะให้นาราลืมเรื่องในอดีตทั้งหมด เธอให้จิตแพทย์สะกดจิตเธอ ให้ลืมความทรงจำทั้งหมดก่อนห้าขวบ”
“พอตอนนี้ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนารา แม่ของเธอเสียใจมาก ผมเองก็เกลียดตัวเอง ที่ไม่ยอมดูแลเธอให้ดี” พอบุรินทร์พูดจบก็น้ำตาไหลออกมา
พอคุณพศได้ยินที่บุรินทร์พูด ก็เหมือนมีคลื่นพายุพัดในหัวใจ ที่แท้เธอก็มาจากตระกูลทรดรที่อังกฤษ ไม่น่าล่ะนิสัยของเธอถึงได้ต่างจากพิมมี่ราวกับฟ้ากับเหว
ตอนนั้นที่เธอเอาแต่คิดถึงแม่ทุกวัน ถ้าเกิดว่าเธอรู้สิ่งที่แม่ทำกับเธอ เธอยังจะรักแม่เธออยู่มั้ยนะ? ลบความทรงจำก่อนห้าขวบของเขา เหอะๆ ช่างโหดเหี้ยมซะจริง
ความรู้สึกผิดและความเศร้าโศก คลอดเธอออกมาแล้วก็ทิ้งขว้าง แม่แบบนี้จะมีไว้เพื่ออะไร?
หลายปีมานี้ ทำไมไม่คิดจะมาหาเธอบ้าง ต้องให้เกิดเรื่องขึ้นก่อนถึงจะเสียใจงั้นหรอ
คุณพศมองหน้าบุรินทร์ด้วยสายตาทิ่มแทง “หลายปีมานี้คุณดูแลเธอยังไงงั้นหรอ? เธอจากไปแล้วถึงจะมาทำเป็นใส่ใจ! เสแสร้งทำเป็นรู้สึกผิด!”
พอเขาได้นึกถึงตอนที่นาราอยู่ที่บ้านตระกูลปัญญาพนต์ก็อารมณ์เสียไม่น้อยเลย
แต่ว่าเขาดูแลเธอดีกว่าพวกนี้งั้นหรอ เขาก็ขังเธอไว้ที่เกาะฟ้า ทำให้เธอมีภาวะซึมเศร้า เป็นเหตุให้ต้องคลอดก่อนกำหนด
เธอไม่สามารถยอมรับการจากไปของลูกน้องเลยโดดลงทะเลไป ความผิดทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาคนเดียวเท่านั้น
เหอะๆๆๆ
เหมือนหัวใจของคุณพศกำลังเลือดออก ถ้าเกิดว่าทำได้เขาก็ยอมจะแลกชีวิตเขากับนารา ต่อให้เธอจะไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไปก็ตาม!
บุรินทร์ก้มหน้าและไม่ได้พูดอะไรต่อ เขารู้สึกปวดใจจนรับไม่ไหว เขารู้สึกผิดต่อแม่ของนารา
ผ่านไปหลายวัน คุณพศไม่สามารถทนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยที่หนาวเย็นได้อีกต่อไป เขาออกจากโรงพยาบาล และกลับไปที่เกาะฟ้าอีกครั้ง
รถของเขาค่อยๆแล่นเข้ามาที่เกาะฟ้า ตรัญค่อยๆเข็นคุณพศออกมาจากรถ
เขามองดูตัวเองที่นั่งอยู่ในรถวีลแชร์อีกครั้งแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเหยียดหยัน
ดูเหมือนว่าเพื่อนที่จะอยู่กับเขาตลอดชีวิตก็คงจะเป็นวีลแชร์นี่แหละ
เขาเงยหน้ามองบ้านที่คุ้นเคย แว๊บนึงน้ำตาก็คลอเบ้าขึ้นมา
นานมาแล้ว เขาได้แต่รู้สึกว่าคฤหาสน์ที่หรูหราแห่งนี้เป็นเพียงแค่สถานที่ที่เงียบเหงาและน่าเบื่อ แต่ว่าครั้งนี้กลับเป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกใกล้ชิดกับที่แห่งนี้
เพราะว่าเขาเห็นภาพผู้หญิงตัวน้อยของเขาวิ่งออกมาจากข้างใน
เขามองประตูคฤหาสน์ แล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจ
นี่สิคือความรู้สึกของบ้าน ที่นี่เคยเป็นที่ๆคนที่เขารักที่สุดอาศัยอยู่ แต่ว่า ตอนนี้เธอจะไม่มีวันปรากฏตัวอีกแล้ว
คุณพศถอนหายใจ แล้วก็หันไปพูดกับตรัญ “พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
ตรัญพยักหน้า แล้วก็เข็นวีลแชร์คุณพศเข้าไปข้างใน
ลุงบีมกับป้าอ้ายออกมาจากคฤหาสน์ พอเห็นว่าคุณพศกลับมา ก็ก้มหัวต้อนรับ แล้วก็รีบเข้ามาเข็นวีลแชร์ “คุณผู้ชาย”
คุณพศไม่ได้พูดอะไร เข็นรถไปที่ลิฟท์เพื่อจะขึ้นไปข้างบน ตรัญตามขึ้นไปด้วยความเป็นห่วง
คุณพศเปิดประตูห้องนอน ห้องที่คุ้นเคย ผ้าห่มที่คุ้นเคย แต่กลับไม่มีคนที่คุ้นเคยอยู่ที่นี่อีกแล้ว
เขาค่อยๆเข็นรถเข็นมาที่เตียงช้าๆ แล้วก็ยื่นมือไปลูบผ้าปูที่นอนเบาๆ
เขาเปิดตู้เสื้อผ้า ด้านในมีแต่เสื้อผ้าของนารา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมีอะไรไหลออกมาจากหน้าเขา
น้ำตานั่นเอง เหอะๆ ทำไมเขาถึงเหมือนนาราขนาดนี้ ยังไม่ทันจะขยับไปไหนก็น้ำตาไหลแล้ว
ตรัญเห็นท่าทีเศร้าโศกของเขาแล้วก็ไม่อยากจะไปรบกวน ก็เลยไปที่ห้องอ่านหนังสือ
คุณพศค่อยๆเข็นรถเข็นแล้วก็ยื่นมือไปสัมผัสชุดทุกชุดของนารา
หลังจากนั้นก็เปิดลิ้นชักเบาๆ สิ่งที่เขาเห็นก็คือจี้หยกที่เขาคืนให้เคลลี่ลั่ว แล้วก็โทรศัพท์ของนารา
เขาไม่ได้หยิบจี้หยกออกมา แต่เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแทน
โทรศัพท์เครื่องนี้ที่คุ้นตา คุณพศหยิบออกมาด้วยมือที่สั่นเทา วางมันไว้บนมือ แล้วก็ลบอย่างระมัดระวัง
เขากดปุ่มเปิด เพราะอยากรู้ว่านาราเคยคิดอะไรอยู่
คุณพศกดปุ่มเปิดช้าๆ แล้วหน้าจอก็สว่างขึ้น
เขาเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์เป็นรูปของเขากับเธอ พวกเขาถ่ายด้วยกันตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บอยู่ที่ฝรั่งเศส นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะยังเก็บไว้ แถมยังตั้งเป็นรูปหน้าจออีก
คุณพศรู้สึกเจ็บหัวใจเหมือนโดนมีดตัดออกเป็นเสี่ยงๆ จนเขาแทบจะกระอักเลือดออกมา
นารารักเขา เธอไม่ได้ไม่ต้องการเขา เธอยังคงเก็บรูปภาพของพวกเขาไว้ทุกวันทุกวินาที
เขานี่สมควรตายจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่เชื่อเธอ แถมยังเอาเธอมาขังไว้ที่นี่และตัดขาดจากโลกภายนอก
เขาเปิดโฟลเดอร์รูปภาพ อยากเห็นว่ามีรูปภาพของพวกเขาอีกมั้ย
แต่ว่าเขาเห็นว่าในนั้นมีรูปภาพมากมาย ที่เป็นรูปของเขากับณัจยา!
และรูปทั้งหมดนี้พิมมี่เป็นคนส่งมาให้!
เหมือนมีระเบิดดังตู้มขึ้นในหัวของคุณพศ
เขามือสั่นและเปิดดูทีละรูป ทุกรูปเหมือนว่าเขากับณัจยากำลังสวีทกัน
ที่สำคัญที่สุดก็คือรูปที่เหมือนกับว่าเขากับณัจยากำลัง “จูบกัน” ถ่ายออกมาได้เหมือนจริงมา แถมยังมีรูปที่ณัจยาใส่เสื้อคลุมของเขาออกมาจากห้องทำงานเขาอีก
ไม่แปลกใจว่าทำไมนาราถึงรังเกียจเขาขนาดนั้น เพราะว่ารูปพวกนี้เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขากับณัจยามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน
ณัจยา! เขาจะทำให้เธอตายแบบไม่มีที่ฝังเลยคอยดู!
เขาดูต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็มาเห็นวิดีโอนึง เขารีบเปิดดูทันที ก็เห็นว่าตัวเองกับพิมมี่กำลังมีอะไรกันอยู่!
เขาดูวิดีโอด้วยความตกใจ มีเสียงครางหอบอย่างรุนแรงทั้งชายและหญิง
มันจะเป็นไปได้ยังไง!เขาไม่เคยแม้แต่แตะต้องพิมมี่ด้วยปลายนิ้วมือด้วยซ้ำ แล้วจะมีวิดีโอนี้ออกมาได้ไง
ตรัญที่เดินออกมาจากห้องอ่านหนังสือ ก็ได้ยินเสียงวิดีโอของคุณพศทันที
เขาหัวเราะพลางส่ายหน้า ไอ้คนนี้นี่ ยังจะอัดวิดีโอไว้อีกหรอ ช่างคิดได้
เขายืนกระอักกระอ่วนอยู่ข้างหลังคุณพศ ทำไมเขาไม่เคยคิดเลยว่า คนที่ดูอบอุ่น อ่อนโยนอย่างนารา จะร้องได้หนักหน่วงขนาดนี้
