บทที่ 186: ลูกเป็นของคณพศ
วันนั้นตอนคลอดออกมาเด็กไม่ได้ตายเลยด้วยซ้ำ กษาปณ์ให้คนอุ้มเด็กไปเอง ในใจเขา ๆ มองว่านาราไม่สมควรได้เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลปัญญาพนต์
เขาแค่อยากซ่อนเด็กเอาไว้แล้วให้นาราจากไป เพราะไม่มีความผูกพันกับเด็กแล้ว นาราคงจะจากไปโดยเร็ว
แต่เขาไม่คิดเลยว่าเมื่อนารารู้ว่าเด็กไม่อยู่แล้วจะคิดสั้นขับรถลงทะเล
กษาปณ์ ณ ตอนนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง กฎส่วนตัวของเขายังคงไม่เปลี่ยน แต่เมื่อนางนั่นตกทะเลไปแล้ว เขาก็จะเลี้ยงดูเด็กอย่างดี
แต่ปัจจุบัน คณพศยังคงไม่ยอมลุกขึ้นเพราะผู้หญิงคนนั้น ซึ่งทำให้เขาโมโหเป็นอย่างยิ่ง
เขากำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องเด็กให้คณพศรู้ดีไหม ไม่แน่อาจจะกระตุ้นความมุ่งมั่นในตัวเขาให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
เพราะยังไงนาราไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว เด็กคนนี้มีสักวันต้องให้คณพศรับรู้อยู่แล้ว
ถ้าเขารู้ว่าตัวเองมีเด็กคนนี้อยู่ ก็ต้องให้ตัวเองกลับไปเป็นคณพศคนเดิมแน่นอน
ความจริงแล้ว ในวันนั้นเด็กไม่ได้ตายเลย ทุกคนโดนกษาปณ์หลอกหมด
ในขณะที่นาราตกเลือด กษาปณ์ได้ข่าวทันเวลาแล้วรีบมาที่โรงพยาบาล
แต่เพราะในสถานการณ์ตอนนั้นอันตรายมาก หมอรักษาสอบถามความเห็นกษาปณ์ว่าจะเอาชีวิตของผู้ใหญ่หรือเด็กไว้
กษาปณ์ไม่ค่อยปลื้มนาราอยู่แล้ว เธอจะเป็นจะตายยังไงเขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
เขาไม่เคยยอมรับนารามาก่อนเลย เขาคิดว่าเป็นไม่เหมาะสมที่จะเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลปัญญาพนต์และยิ่งไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของคณพศอีกด้วย เขาไม่เคยมีกระจิตกระใจคิดอะไรแทนเธอแม้แต่นิดเดียว
ดังนั้น กษาปณ์ออกคำสั่งว่าไม่ว่ายังไงต้องพยายามรักษาเลือดเนื้อบริษัทตระกูลปัญญาพนต์เอาไว้ให้ถึงที่สุด ส่วนผู้หญิงที่ประคบประหงมสายเลือดของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ไว้ ก็ปล่อยเธอไปตามโชคชะตาตัวเองแล้วกัน
เมื่อหมอช่วยชีวิตเด็กเอาไว้ นาราก็รอดชีวิตไปด้วย เมื่อเห็นนารายังมีชีวิตอยู่ดี รีบสั่งให้หมอและพยาบาลทุกคนอุ้มเด็กไป และให้หมอแจ้งนาราว่าเด็กไม่รอด
เขาแค่อยากให้นาราจากไป ยังไงซะก็เป็นลูกของตระกูลปัญญาพนต์ ๆ จะมอบเกียรติอันสูงส่งให้เขาอยู่แล้ว
โชคดีที่นารารอดมาได้ แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา กลับโดนเจ้าหน้าที่ทางแพทย์ทั้งหมดแจ้งว่าลูกเสียชีวิตเพราะช่วยเอาไว้ไม่ทัน
นาราโดนกระทบจนวิญญาณไม่ติดตัว แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าลูกตัวเองถูกกษาปณ์สั่งคนแอบอุ้มไปซ่อนไว้แล้ว
ในใจกษาปณ์ นาราไม่คู่ควรกับตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลปัญญาพนต์อยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เพราะยังไงก็มีผู้หญิงที่มีศักยภาพล้อมรอบอยู่ข้างกายคณพศทุกวันอยู่แล้ว คาดว่าไม่นาน เขาก็จะลืมนาราไปได้
ผู้หญิงก็ไม่มีอะไรแตกต่างนักหรอก ไม่มีคนนี้ยังมีคนใหม่ ถ้ามีเงินซะอย่างกลัวไม่มีเมียหรือไง
กษาปณ์วางแผนไว้อย่างไร้ที่ติ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะคาดการณ์ผิดพลาดไป
จากเดิมเขาคิดว่าเวลาที่นาราล่วงลับยิ่งนาน คณพศก็จะเริ่มค่อยๆ ลืมเธอไปได้
แต่เขาไม่คิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว คณพศไม่เพียงแต่ไม่ลุกขึ้นยืน แล้วยังความจำเสื่อมอีกด้วย
ทุกวันนี้เป็นเหมือนเด็กที่ไม่รู้สึกรู้สา ถึงขั้นที่ว่าจะไม่เอาทั้งบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ไว้แล้วด้วย คืออะไรก็ไม่รู้!
กษาปณ์โมโหมาก เขาคิดว่าตัวเองต้องเล่นแรงกับคณพศสักครั้ง
วันนี้ กษาปณ์ตื่นเช้ามาก อุ้มเหลนไว้ในอ้อมกอด ขับรถมุ่งไปที่เกาะฟ้า
ระหว่างเดินทาง กษาปณ์อุ้มเหลนที่อ้วนจ้ำม่ำ หอมแล้วหอมอีก มองแล้วมองอีก รู้สึกห่วงแหนอย่างยิ่ง
นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลปัญญาพนต์ ทั้งน่ารักและฉลาด หัวคิ้วหางตาน่ารักเหมือนคณพศตอนเด็กเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะจะตบคณพศให้ตื่นจากภวังค์ เขาไม่อยากปล่อยเจ้าตัวเล็กคนนี้ออกไปเลย
ไม่นาน รถมาจอดเทียบที่หน้าคฤหาสน์คณพศบนเกาะฟ้า
ลุงบีมไม่คิดว่าเถ้าแก่ใหญ่จะมาเกาะฟ้าอีกแล้ว รีบเข้าไปต้อนรับ เพิ่งจะเปิดประตูรถออกก็เห็นในอ้อมกอดเถ้าแก่นั้นมีเด็กทารกคนหนึ่งอยู่
ทารกน้อยอ้วนจ้ำม่ำหน้ากลมบ๊อก กำลังยิ้มอ้อๆ แอ้ๆ ให้ลุงบีมอยู่ ทำให้ลุงบีมเคลิ้มไปด้วย
หรือว่าเขาจะข้ามเวลากลับไป? ไม่งั้นจะเห็นคณพศตอนเด็กอีกครั้งได้อย่างไร
เขาขยี้ตาอย่างเหลือเชื่อ ลุงบีมโค้งตัวให้กษาปณ์อย่างเคารพ “เถ้าแก่ เด็กนี่?”
กษาปณ์เห็นว่าลุงบีมสังเหตุจุดแปลกๆ ได้ ซึ่งก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ใช่แล้ว นี่คือลูกชายของคณพศ”
ลุงบีมอึ้งไปทั้งคน ยืนอยู่กับที่อย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อ
ลูกชายของคุณชาย？ลูกชายของคุณชายไม่ใช่…
เมื่อกี้เขาคิดแบบนี้ในใจ แต่การคาดเดากับคำตอบจริงๆ ต้องเป็นคนละเรื่องแน่ๆ
อีกอย่างออกมาจากปากเถ้าแก่ ยิ่งทำให้ช็อคเข้าไปใหญ่
คุณชายมีลูกชายนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ท่าทางปากจู๋ยิ้มแย้มแบบนั้นราวกับเทวดาน้อยที่ตกลงมาจากฟ้า
“ยังยืนงงอยู่ตรงนั้นทำไมอีก ไม่รีบนำทางหละ” คงจะเพราะว่าอุ้มเหลนไว้ อารมณ์กษาปณ์แลดูดีมาก น้ำเสียงในการพูดแฝงไปด้วยความหยอกเล่นนิดๆ
ลุงบีมเพิ่งจะตั้งสติได้ รีบพยักหน้าอย่างไม่รอช้า “ครับๆๆ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับเถ้าแก่ เดินทางนี้เลยครับ”
“อื้อ” กษาปณ์ทำเสียงขรึม อุ้มเหลนยอดรักของตัวเองเอาไว เดินเข้าไปในคฤหาสน์
ลุงบีมเดินนำอยู่ข้างหน้า ฝีเท้าเบาบนราวกับกำลังวิ่งอยู่
เขาเดินไปสองสามก้าวก็มาถึงหน้าคฤหาสน์ ผลักประตูออกไปทันที พูดด้วยน้ำเสียงดีใจมากมาย “คุณชาย เถ้าแก่มาแล้วครับ!”
เสียงของลุงบีมดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ ป้าอ้ายรีบเดินเข้ามาถาม เหลือบมองลุงบีมแล้วพูดขึ้น “โวยวายอะไรกัน ทำเหมือนเถ้าแก่ไม่เคยมาที่นี่อย่างงั้นแหละ”
“ไม่เหมือกัน!” ลุงบีมดีใจจนรอยเหี่ยวย่นบนหน้ากองเป็นชั้นๆ กษาปณ์ยื่นมือชี้ไปทางที่อยู่ด้านหลัง “แกดูๆ แกตั้งใจดูดีๆ เถ้าแก่กำลังอุ้มอะไรอยู่?”
ป้าอ้ายกำลังบ่นที่ลุงบีมเอะอะโวยวาย เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอมองไปทางที่เขาชี้ เห็นเถ้าแก่เดินเข้ามาอย่างเก้อๆ กังๆ
เธอยีตาเล็กน้อยแล้วเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ในอ้อมกอดของเถ้าแก่นั้นมีทารกน้อยราวๆ 5-6 เดือนอยู่
มันใช่หรอ?!
ป้าอ้ายขยี้ตาตาม เอื้อมมือไปกระชากลุงบีม “ลุงบีม เถ้าแก่อุ้มลูกใครอยู่หนะ”
เธอทำงานอยู่ในตระกูลตระกูลปัญญาพนต์มา 30 ปี รู้ว่านิสัยของเถ้าแก่ไม่ชอบเด็กมากๆ
อย่าเห็นว่าตอนนี้เขามองคณพศเหมือนแก้วตาดวงใจ ตอนคณพศยังเด็กเวลาได้ยินเสียงร้อยไห้เมื่อไหร่ เขามีแต่อยากจจะโยนคณพศออกไปข้างนอก เพราะว่าหนวกหูเหลือเกิน
เถ้าแก่ที่เกลียดเด็กขนาดนี้จะอุ้มเด็กไว้ในอ้อมกอดหรือ? ป้าอ้ายให้ตายก็ไม่เชื่อ
แต่ความจริงทำให้ป้าอ้ายไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ลุงบีมยังไม่ทันตอบ เถ้าแก่เดินเข้ามาอย่างระมัดระวังแล้ว
ฝีเท้าเขาแข็งแรงมั่นคง เดินอย่างระมัดระวัง โอบอุ้มสมบัติล้ำค่าในมือไว้ กลัวพลั้งมือแล้วจะเกิดหายนะขึ้น
