บทที่ 190: รางวัลชนะเลิศได้แก่คุณนาราจากประเทศไทย
พิธีกรยังไม่ทันพูดจบ เริ่มมีเสียงพูดคุยกันใต้เวทีอย่างผิดปกติ
นักออกแบบผมทองตาฟ้าต่างถามกันละกันด้วยเสียงต่ำ ไม่รู้เลยว่ามีผู้ร่วมการแข่งขันที่มาจากประเทศไทย อีกอย่าง คุณนารา อะไรนั่นได้รับรางวัลชนะเลิศอีกด้วย
พิธีกรเองก็อึ้งทึ่งอย่างยิ่ง เธอชะงักแล้วพูดต่อ “พูดถึงประเทศไทย ผมเองก็มีความหลงไหลอย่างยิ่ง วัฒนธรรมที่นั่นเจริญหูเจริญตาเป็นอย่างมาก แต่ละครั้งที่ได้ไปทำให้ผมลืมไม่ลงเลยสักครั้งเลย ส่วน คุณนารา ที่ลึกลับก็เหมือนกัน ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนใหม่ในวงการออกแบบ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเธอเป็นม้ามืดในวงการออกแบบต่างหาก ได้คว้าเกียรติสำหรับนักออกแบบไปอย่างเหลือเชื่อ ตอนนี้ เราขอเชิญ คุณนารา ขึ้นเวทีเพื่อรับรางวัลครับ ”
ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่เคยได้ยิน คุณนารา อะไรนี่มาก่อน แต่สำหรับผู้ที่คว้ารางวัลไปนั้น ยังคงตบมืออย่างครึกครื้นเพื่อมอบความยินดีอย่างจริงใจ
ภายใต้เสียงตบมือที่ถาโถมเข้ามา ผู้คว้าชัยในการแข่งขันครั้งนี้ คุณนารา ค่อยๆ เดินไปบนเวที
หน้าตาชาวตะวันออก แต่นัยน์ตาเป็นสีคราม คงจะเป็นลูกครึ่ง
คุณนารา เดินมาถึงโพเดี้ยมอย่างเก้อเขิน ยืนอยู่ข้างๆ พิธีกร และดูเขินอายเล็กน้อย
พิธีกรเหมือนชินกับสถานการณ์ทุกรูปแบบแล้ว เห็นผู้รับรางวัลขึ้นมาด้วยท่าทางเก้อกัง รีบหัวเพราะด้วยอารมณ์ขัน โค้งคำนับให้ อย่างสุภาพ “คุณผู้หญิงสุดสวยมาจากดาวมฤตยูหรือเปล่าครับ?”
คุณนารา ชะงัก “ดาวมฤตยูหรอคะ?”
“ใช่ครับ ไม่งั้นทำไมในแววตาคุณเต็มไปด้วยฝูงดาวที่น่าหลงไหลหละครับ” พิธีกรโชว์วัฒนธรรมไทยที่เขาภาคภูมิใจขึ้นมา “หญ้าเขียวขจี หมอกควันขาวหมอง มีสาวงามน่ามอง อยู่ข้างกายผม”
เขาพูดภาษาไทยที่ไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ได้อย่างสนุกสนาน ทำให้ คุณนารา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“สาวงามสาวสวย หลงไหลไปทั้งประเทศชาติ” พิธีกรเห็นบรรยากาศเริ่มเข้าที่แล้วค่อยพูดต่อ “ครับ ถึงแม้คุณจะเป็นคนใหม่ในวงการออกแบบ แต่มงกุฎคริสตัลอันนี้กลับได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันครั้งนี้ ขอถามว่าแนวคิดในการออกแบบของคุณมาจากอะไรครับ?”
มงกุฎคริสตัลที่พิธีกรพูดถึงก็คือผลงานที่โชว์อยู่บนโพเดี้ยม ณ ขณะนี้
เหล่านักออกแบบทั้งหลายเงียบกริบทันที ในฐานะนักออกแบบที่นำแนวคิดถ่ายทอดออกมาเป็นผลงาน สายตาของพวกเขาล้วนโดนมงกุฎคริสตัลแสนจะงดงามบนเวทีดึงดูดไป
มงกุฎนี้ทำมาจากพลอยอเมทิสต์ทั้งชิ้น แต่ไม่ใช่ลักษณะมงกุฎอังกฤษที่เห็นกันบ่อยๆ แต่กลับเป็นรูปแบบที่แปลกใหม่อย่างยิ่ง
นักออกแบบข้างล่างหลายคนบ้าคลั่งวัฒนธรรมไทยมาก มีหลายคนดูออกทันที “นั่นเป็นมงกุฎหงส์นี่หน่า ไม่คิดว่าจะผสานระหว่างมงกุฎหงส์และมงกุฎทั่วไปไว้ในหนึ่งเดียวกัน ช่างวิเศษเหลือเกิน”
เห็นบนมงกุฎนั้นมีปีทองอันหนึ่งขวางอยู่ ขนหงส์นั้นประดับไปด้วยคริสตัล 7 สี ภายในความสบายๆ นั้นแฝงไปด้วยความสง่างามที่ไม่สามารถเอื้อมถึง สมจริง เลอค่า
อยู่ๆ พวกนักออกแบบที่ไม่ค่อยพอใจต่างชื่มชมขึ้นมาเป็นแถว
คุณนารา หยิบมงกุฎขึ้นมาเบาๆ พูดถึงความรู้สึกตอนที่ตัวเองออกแบบมงกุฎนี้ “ทุกคนเห็นหน้าฉันแล้วน่าจะพอเดาได้ว่าฉันมาจากประเทศไทยที่ทั้งเก่าแก่และลึกลับ ประเทศไทยของเราเป็นประเทศแห่งขนบธรรมเนียม วัฒนธรรมยาวนานไม่ขาดสาย แต่ที่พิเศษที่สุดก็คงต้องยกให้มังกรและหงส์ ตอนแรกที่ฉันออกแบบมงกุฎนี้ เลยคิดว่าจะผสานวัฒนธรรมไทยเข้าไปด้วย ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงวัฒนธรรมมังกรและหงษ์ที่วิเศษและตระการตา”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ไม่เสแสร้งสร้างภาพ ทำให้ได้รับเสียงตบมืออย่างไม่หยุดหย่อน
“คุณนารา ที่เดินทางมาต่างประเทศแต่ก็ไม่ลืมที่จะเผยแพร่วัฒนธรรมไทย ขอถามว่าคุณจะไว้หน้าผมทานอาหารมื้อค่ำกับผมซักมื้อได้ไหมครับ” พิธีกรโค้งคำนับอย่างสุภาพอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ
“ไม่ได้สิครับ เธอมีนัดแล้ว”
เสียงดังขึ้นจากใต้เวที พิธีกรมองไปข้างล่าง เห็นผู้ชายผมทองตาฟ้าสูงใหญ่คนหนึ่ง ยืนอยู่หน้าโพเดี้ยมอย่างราศรีเจิดจ้า
ผู้ชายเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู พูดขึ้นด้วยความสุขมแต่ไม่ได้เชิงสุภาพใสกนัก “หญิงสาวนาหลงไหลคนนั้น มีนัดกับผมอแล้ว ดังนั้น เดวิด ตัดใจเถอะครับ”
เดวิดไม่คิดเลยว่า หญิงสาวหน้าตาสวยงามคนนี้จะรู้จักเคลลี่ลั่ว
เขาเป็นเพื่อนกับเคลลี่ลั่วมานานหลายปี แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาซ่อนสาวตะวันออกคนนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“โอเค ในเมื่อคนงามมีนัดแล้ว ผมจะไปเป็นกขคก็ไม่ได้สินะ” เดวิดพูดขึ้นแล้วดึงมือ คุณนารามาจูบลงที่มือเบาๆ “คุณผู้หญิงสุดสวยครับ ถ้าคุณเปลี่ยนความคิดเมื่อไหร่หละก็เรียกผมได้เลยนะครับ ไม่ว่าจะฟ้าใสแดดเปรี้ยง หรือว่าฝนฟ้าถล่ม แค่คุณโทรมาสายเดี๋ยว ผมจะวิ่งไปหาคุณทันทีครับ!”
ผู้คนใต้เวทีหัวเราะเพราะคำพูดของเดวิด ต่างหัวเราะกันขึ้นมา แต่ในใจกลับรู้สึกเกรงกลัวต่อ คุณนารา ที่อยู่บนเวที
พวกเขาไม่ได้กลัวเพราะมงกุฎของ คุณนารา แต่เป็นเพราะเคลลี่ลั่วต่างหาก
มีใครไม่รู้ว่าทั้งลอนดอนอยู่ในเอื้อมมือของเคลลี่ลั่วหมด
ภูมิหลังที่อลังการขนาดราชินียังเกรงกลัวเขาเลย
เมื่อทำให้เคลลี่ลั่วไม่พอใจ ก็ไม่สามารถอยู่ในลอนดอนอีกต่อไป
ที่อยู่บนเวทีไม่รู้ว่าผู้คนกำลังคิดอะไรอยู่ เธอรับความเป็นเกียรติที่มีเพียงผู้ชนะเท่านั้นจะครอบครองด้วยความดีใจ กอดถ้วยรางวัลแล้วเดินลงเวทีมาก
เคลลี่ลั่วรีบเข้าไปหา ควักผ้าเช็ดมือผ้าไหมออกมา เช็ดจุดที่โดนเดวิดจูบเมื่อสักครู่บนหลังมือ คุณนารา
“ลั่ว คุณทำแบบนี้ไม่มีมารยาทมากเลยนะ” คุณนารา พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้ม กลัวการกระทำทของเคลลี่ลั่วจะทำให้ผู้คนไม่พอใจ
เคลลี่ลั่วไม่ได้สนใจอะไร เขาเช็ดอย่างไม่ยั้งมือ “สุดสวย เดี๋ยวคุณจะรับประทานอาหารกับผมนะครับ จะมีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นได้ไงครับ”
คุณนารา โดนเคลลี่ลั่วแกล้งจนหน้าแดงก่ำ แอบตบเคลลี่ลั่วเบาๆ “อย่าพูดมั่ว เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดเอา”
“งั้นก็ให้พวกเขาเข้าใจผิดไปสิ” เคลลี่ลั่วเช็ดจนพอใจแล้วโยนผ้าเช็ดมือตัวเองลงพื้นอย่างไม่แยแส
หลังจากพวกเขาเดินจากไป เดวิดก็เดินลงตามจากโพเดี้ยม
สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน กลับเข้มขรึมในวินาทีถัดมา
ท่าทางของเคลลี่ลั่วเมื่อสักครู่เขาเก็บไว้ในใจหมด รู้ว่าเคลลี่ลั่วกำลังประกาศความเป็นเจ้าของของตัวเองอยู่ แอบรู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง
หญิงงามที่แสนดีขนาดนี้ มีเจ้าของซะแล้ว พระเจ้าช่างลำเอียงจริงๆ !
แต่ความหงอยของเดวิดอยู่ไม่นาน สักพักมีบันนี่เกิร์ลสองคนที่อกอึ๋มก้นเด้งเดินเข้ามา โอบเขาไปหาความสุขซะแล้ว
อื้ม ผู้หญิงเยอะขนาดนี้ เดวิดยังไม่โง่ถึงขั้นไปแย่งผู้หฐิงกับเคลลี่ลั่ว
อีกด้านหนึ่ง เคลลี่ลั่วโอบไหล่ของ คุณนารา เดินออกจากประตูพระราชวังแฮมป์ตัล โค้งตัวขึ้นรถลินคอล์น คอนติเนนทัลขยายความยาวไป…
