บทที่200 นางฟ้าของแม่ลูกจะต้องมีความสุขนะ
นาราจะไปเชื่อข้ออ้างเส็งเคร็งแบบนั้นของลีนาได้ยังไง ” งั้นเหรอคะ? นี่มันไม่น่าจะใช่โดนชนนะ ยังจะโกหกอีก! ”
แม้ว่าหล่อนจะทอดทิ้งเธอ แต่เมื่อเห็นหล่อนถูกรังแกแบบนั้น เธอก็เลือดขึ้นหน้า!
ลีนากัดปาก สีหน้าลำบากใจ ” ที่จริง ก็ไม่ใช่อะไร ที่แม่บอกหนูไปคราวก่อนว่าชนชั้นสูงอย่างพวกเขาเคร่งในเรื่องของสายเลือดมาก และจะไม่ยอมให้สายเลือดต่ำต้อยไปทำให้สายเลือดของพวกด่างพร้อย ”
” เขารู้เรื่องของฉันแล้วเหรอคะ? ก็เลยเอาเรื่องพวกนี้มาโทษคุณเหรอ? แล้วก็ตีคุณเพราะอย่างนี้เหรอคะ? ” นารารู้สึกว่าหัวตัวเองกำลังร้อนฉ่า
นี้มันตรรกะเพี้ยนอะไรกันเนี่ย?! เหยียดกันเกินไปแล้ว!
” นารา ลูกชื่อนาราใช่ไหม? ไม่เป็นไร หลายปีที่ผ่านมาฉันชินแล้วล่ะ ขอแค่ให้หนูสบายดี แม่ก็อิ่มเอมใจแล้ว ที่มาวันนี้ก็แค่อยากเห็นว่าลูกยังสบายดีอยู่รึเปล่าเท่านั้นเอง ”
ชื่อของตัวเองที่ดังออกมาจากปากของคนแปลกหน้าที่ให้กำเนิดตัวเองออกมานั้น นาราบอกไม่ถูกว่าที่อยู่ในใจเธอคือความรู้สึกอะไรกันแน่
แต่ว่า ด้วยความเป็นคนดีของเธอจึงไม่อยากให้ลีนาต้องกังวลด้วยเรื่องของเธอ เธอพยักหน้าอย่างจริงจัง ” ฉันสบายดีมากๆ จริงๆ ค่ะ แม้ว่าตอนอยู่กับตระกูลวรชัยลภัสจะไม่มีความสุขเท่าไหร่ แต่ตั้งแต่ได้พบกับพี่ลั่ว เขาก็ดีกับฉันมากจริงๆ ”
” พี่ลั่ว? หนูหมายถึงเคลลี่ลั่ว? ” ลีนาตาเป็นประกาย ” เขามีอิทธิพลอย่างมากในสหราชอาณาจักร เรียกได้ว่าไม่เป็นสองรองใคร เขาดีกับหนูมาก ฉันก็วางใจ แต่ว่า คนอังกฤษเคร่งเรื่องเชื้อสายที่สุด หากหนูไม่ใช่ชนชั้นสูง ก็ไม่สามารถแต่งงานกับเขาได้นะ ”
นาราคิ้วขมวด หรือที่หล่อนจงใจมาก็เพื่อจะมาบอกเรื่องนี้กับเธองั้นเหรอ?
แม้ว่าเคลลี่ลั่วจะดีกับเธอมาก แต่นารารู้ใจตัวเองดี เกี่ยวกับการแต่งกับเคลลี่ลั่ว เธอเองก็ไม่แน่ใจเลยจริงๆ
แต่ในตอนนี้เธอไม่อยากจะบอกอะไรกับลีนามาก ถึงยังไง ในตอนนี้พวกเธอก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
นาราไม่ได้พูดอะไร เธอต้องการให้ลีนาเข้ามาข้างในเพื่อจะได้ทำแผลให้
แต่ว่า ” นารา หนู…หนูเรียกฉันว่าแม่สักครั้งได้ไหม? ลีนาถามขึ้นอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอคลอด้วยน้ำตา และคำขออ้อนวอน
ถ้าหากชีวิตได้ยินลูกเรียกตัวเองว่าแม่สักครั้ง เธอก็คงตายตาหลับ
นาราชะงักอึ้งก่อนส่ายหัวอย่างลำบากใจ ” ขอโทษนะคะ ฉันขอโทษด้วยจริงๆ ”
สีหน้าของลีนาซีดเผือด แต่ก็พยายามฝืนยิ้ม ” ไม่เป็นไรจ้ะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะพยายามให้มันดีขึ้นแน่นอน ”
เธอหมุนตัวค่อยๆ เดินออกจากปราสาทไปอย่างเศร้าสร้อย แผ่นหลังนั้นแบกรับความเจ็บปวดและโศกเศร้า
แม่! หัวใจของนาราได้ร้องเรียกเธอไปแล้ว แผ่นหลังที่ซวนเซและใบหน้าที่มีรอยช้ำอย่างเห็นได้ชัด ราวกับดาบที่แทงทะลุอก!
แต่เดินไปได้ไม่ไกล ลีนาก็หันกลับมาอีกครั้ง นำจดหมายซองหนึ่งออกมาจากกระเป๋า
ลีนาเดินมายังหน้านาราและยื่นจดหมายนั้นให้กับเธอ ” หวังว่าหนูจะอ่านมันหลังจากที่ฉันไปแล้ว ฉัน แม่กอดลูกได้ไหม? ”
เธอเงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำขึ้น ถามอย่างร้าวราน อยู่ๆ นาราก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังจะแตกสลาย
นารารับจดหมายฉบับนั้นอย่างสั่นเทา สำหรับคำขอของลีนานั้น เดิมเธออยากจะปฏิเสธไป แต่เมื่อเห็นแววตาวิงวอนนั้น ” ได้ค่ะ! ” เธอตกลง
สีหน้าของลีนาปรากฏความยินดีปรีดาก่อนเอื้อมมือมาโอบกอดนาราเอาไว้ในอ้อมแขน
เธอกระชับนาราไว้แน่นราวกับใช้กำลังที่มีทั้งของร่างกาย
นารารู้สึกว่าไหล่ของตัวเองชื้นเล็กน้อย เธอถูกลีนากอดจนแทบหายใจไม่ออก
” ขอโทษนะ ลูกแม่ นางฟ้าของแม่ ลูกจะต้องมีความสุขให้ได้นะจ้ะ ”
ลีนากระซิบที่ข้างหูของนาราก่อนผละออกจะเธอแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
มองแผ่นหลังของลีนาที่จากไป ไม่รู้ว่าทำไม นาราถึงได้รู้สึกว่าร่างนั้นราวกับแตกร้าวไปเล็กน้อย
กอดเมื่อครู่นั้นคืออ้อมกอดของแม่ ถึงแม้จะมาช้าไปมาก แต่มันก็อบอุ่นมากจริงๆ
รอจนลีนาเดินไปจนลับตา นาราจึงเปิดซองจดหมายออก
ภายในนั้นมีเพียงกระดาษจดหมายบางๆ ใบหนึ่ง บนนั้นเต็มไปด้วยตัวอักษรที่เขียนงามบรรจง
” ถึงลูกน้อยที่ฉันรักที่สุด :
ขอโทษนะ ช่วงเวลาเนิ่นนานมานี้ แม่ไม่เคยได้อยู่ข้างๆ ลูกเลย ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง
ตั้งแต่ลูกคลอดออกมา ไม่สิ ตั้งแต่ที่แม่รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของลูกในท้อง ลูกก็ได้กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตแม่ เป็นเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ของแม่
หลายปีมานี้ ทุกคืนแม่จมอยู่กับความรู้สึกผิด ทุกเวลาทุกวินาที คิดถึงลูกน้อยของแม่อยู่เสมอ ไม่รู้ว่าลูกจะสบายดีไหม กินอิ่มรึเปล่า นอนหลับสนิทไหม?
แต่ว่า อำนาจของโลเวลล์นั้นน่ากลัวเกินไป เขาเอาเอกสารที่จะยืนยันตัวตนของแม่ไปทั้งหมด ลำพังแม่ไม่มีกำลังจะออกจากสหราชอาณาจักรได้ เพราะความลับในการก่อกบฏของเขาได้ถูกแม่ไปพบเข้า
ตั้งแต่ตอนนั้นแม่ก็ไร้ซึ่งอิสระ นารา ลูกสาวของฉัน แม่ของลูกไม่เคยอยากเป็นภรรยาน้อย
กล้ำกลืนฝืนทน แม่เป็นได้แค่นกแก้วในกรงทองของเขาเท่านั้น
ทุกค่ำคืนอันยาวนาน แม่คิดถึงลูกอย่างไม่รู้จบ
ถ้าหากตอนนั้นแม่ไม่ได้ส่งลูกไป ลูกอาจจะทำลายตระกูลเฮนรี่
ลูกรักของแม่ ทั้งหมดเกิดจากแม่ แม่ไม่อาจตัดโซ่ตรวนของโลเวลล์ไปได้ และไม่อาจตามหาลูกที่อยู่ที่บ้านเกิดอันแสนไกล
สวรรค์เมตตา ในที่สุดลูกก็มา ทั้งยังเติบโตได้เหมือนที่แม่จินตนาการไว้ไม่มีผิด
ลูกแม่ แม่ช่างเป็นแม่ที่ไร้ความสามารถ ตลอดเวลามานี้ แม่ไม่ได้อยู่ข้างกายลูก แต่ลูกก็โตมาเป็นเจ้าหญิงที่เข้มแข็งได้ แม่มีความสุขเหลือเกิน
อังกฤษเป็นประเทศที่ให้ความสำคัญกับเชื้อสาย ขุนนางพวกนั้นเห็นสิ่งเหล่านั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของแม่
เมื่อคืน หลังจากที่พวกลูกไปแล้ว โลเวลล์ก็บังเอิญรู้เรื่องนี้เข้า เขาโกรธมากและลงโทษแม่ เราทั้งสองเริ่มเกิดรอยร้าว
แต่ว่า ลูกแม่ เพื่อลูกแล้วแม่ยอมต้องต่อสู้อีกครั้ง
แม่ปล่อยให้ลูกเดินซ้ำรอยเดิมของแม่ไม่ได้ ถ้าหากลูกไร้สายเลือดของชนชั้นสูง เมื่อลูกแต่งงานกับเคลลี่ลั่ว ลูกจะต้องเผชิญหน้ากับพวกขุนนางหัวแข็งทั้งหลายนั่น
และนั่นคือสิ่งที่แม่ยอมตายดีกว่าจะต้องเห็นมัน
เว้นแต่โลเวลล์จะรับลูกกลับเข้าตระกูลเฮนรี่ ถึงตอนนั้น ลูกสาวของเอิร์ลอย่างลูกถึงจะมีคุณสมบัติที่จะคุยเรื่องแต่งงานกับเคลลี่ลั่วได้
แม่อยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ รู้จักวิธีการของเคลลี่ลั่ว แววตาของเขาที่มองมายังลูกคือความรักอันซื่อสัตย์มั่นคง
ผู้หญิงคนหนึ่ง ความสุขที่สุดนั้นคือการได้แต่งงานชายที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง
และในจุดนี้ แม่มั่นใจในฐานะของคนที่เคยผ่านมาก่อน เคลลี่ลั่วจะต้องทำได้แน่ๆ
เพื่อความสุขหลังจากนี้ของลูก ลูกน้อยที่รักของแม่ แม่จะต่อสู้เพื่อลูก ลูกควรต้องมีตำแหน่งพื้นที่ที่จะยืนได้
ลูกแม่ แม่นั้นมีวัยเด็กอันขรุขระ และเป็นผู้ใหญ่ที่เผชิญกับความผิดหวัง ทอดทิ้งลูกในอ้อมอกไป เหล่านี้ล้วนเป็นบาปของแม่
ตอนนี้ ถึงเวลาที่แม่ต้องชดใช้บาปนั้น
ลูกแม่ สัญญากับแม่นะ ว่าลูกจะต้องมีความสุข
แม้ว่าข้างหน้านั้นจะเป็นดินโคลน ก็จงค่อยๆ เดินต่อไปด้วยรอยยิ้ม
แม่ที่รักลูกเสมอ ลีนา
