ตอนที่234ขอโทษมิรา
แต่หลายปีก่อนที่หมอบอกว่ารักษาลูกของเธอไว้ไม่ได้
ถ้าหมอไม่พูดแบบนี้ เขาก็คงไม่เสียใจจนขับรถลงไปในทะเลแบบนี้ไม่ใช่หรอ?
“แม่ พ่อบอกว่าแม่ไปอยู่ที่ที่ห่างใกล้มาก แม่จะมาหามิราในตอนที่มิรานอนหลับ
แต่มิรานอนแล้วแม่ก็ไม่มาหามิราสักที แม่ไม่รักมิราหรอ？”
มิราเงยหน้าและตั้งใจมองไปที่นารา
นารายังตกใจอยู่ เธอกำลังพยายามยอมรับเรื่องที่ลูกของเธอที่ยังไม่ตาย
ลูกของเธอยังอยู่ เธอคิดว่าลูกของเธอได้ตายไปแล้ว
แต่ที่จริงแล้ว ลูกเธอยังมีชีวิตอยู่！
นาราได้รีบไปกอดมิราอย่างแน่น ตื่นเต้นจนร้องไห้ออกมา คำพูดที่ไม่เป็นประโยค
“ใช่ หนูเป็นลูกของแม่ เป็นคนที่แม่รักมากที่สุด ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้อยู่กับลูก
แต่แม่ก็คิดถึงลูกตลอดเวลา แม่ขอโทษที่ไม่ได้มาดูลูกเลย แม่ขอโทษ….”
นาราร้องไห้จนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว！
“ครับ มิราให้อภัยแม่ครับ แม่หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ”
มิราที่ยังเป็นเด็ก ได้ยินนาราพูดแบบนี้เลยดีใจมาก มิราได้เงยหน้า
“ที่พ่อพูดมันเป็นเรื่องจริงๆด้วย พ่อบอกว่าถ้าหนูเป็นเด็กดี
สักวันหนึ่งหนูจะได้เจอแม่”
ในตอนนี้คณพศได้เปิดประตู เห็นแม่ลูกที่กอดกันอยู่
เขารู้สึกละอายใจ ความรู้สึกนี้ได้ปกคลุมไปทั่วร่างกายเขา
“นารา ฉันขอโทษ!”คณพศได้พูดว่า ฉันขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจ
ขอโทษที่ฉันทำร้ายเธอ ที่ทำให้เธอกับลูกไม่เจอหน้ากันห้าปี
นาราที่ตอนนี้ได้อุ้มมิราอยู่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
มองไปที่คณพศด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา
“นายจะไม่อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นหน่อยหรอ?”
คณพศได้ก้มหัว และเอามือไปจับที่ไหล่ที่สั่นสะเทือนของนาราไว้ แล้วพูดว่า:
“นารา ฉันจะอธิบาย”
เขาได้อุ้มมิราไว้ และไปโอบที่เอวของนาราพาเธอไปนั่งที่เตียง
“นี้คือลูกของเรา ก่อนหน้านี้เราทั้งสองคิดว่าลูกเราไม่ได้เกิดมาบนโลกนี้แล้ว
แต่ที่จริงคือคุณปู่เขาเอามิราไปซ่อนไว้ แต่ขาของฉันหักตอนที่ฉันตามหาเธอ
เพื่อที่จะเป็นกำลังใจให้ฉัน ปู่เลยส่งมิรามาให้ฉัน”
นาราตกใจจนเกือบเสียสติ คุณปู่ซ่อนมิราไว้หรอ?
เธอรู้ว่ากษาปณ์ไม่ชอบเธอเป็นอย่างมาก
เธอไม่คิดเลยว่ากษาปณ์จะไม่ชอบเธอถึงขั้นจะเอาลูกของเธอไปซ่อน
ชั่วมาก!”
นาราที่อุ้มมิราอยู่น้ำไหลออกไม่หยุด ทนไม่ไหวจนได้ด่าว่า
“ทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ เขาก็รู้ว่าฉันทุ่มเททั้งใจให้กับลูกหมด
เขาทำเรื่องแบบนี้กับฉันได้ไง? หรือเขาไม่เคยเป็นพ่อแม่คนมาก่อนใช่มั้ย? ทำไมเขาถึง…..”
คณพศที่เห็นนาราร้องไห้หนักมาก ในใจของคณพศรู้สึกแย่มาก
เขาพยายามที่จะไปกอดเพื่อปลอบเธอ แต่เธอได้หลีกหนี
คณพศที่ทำอะไรไม่ถูก ก็ได้แต่ปลอบใจเธอด้วยคำพูด
“นารา ความเจ็บปวดและความไม่เป็นธรรมที่เธอได้เจอมันเป็นความผิดฉันเอง
ฉันสาบานว่า ฉันจะใช่ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันมาทดแทนเอง!”
นาราร้องไห้อย่างไม่มีเสียง เธอได้กอดมิราไว้อย่างแน่นผลักคณพศออกไป
“ไม่! ฉันจะไม่เชื่อนายอีกแล้ว เพราะนายพูดอะไรออกมาไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง!
ถ้านายยังมีจิตใจที่มีคุณธรรมอยู่ ให้ลูกกับฉันเถอะ นายก็รู้ว่าลูกเป็นเหมือนชีวิตของฉัน
ในตอนนั้นที่ไม่มีเขาฉันก็ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว!”
มิราที่อยู่ในอ้อมกอดนารา ดวงตาที่โตของมิรามองไปที่นารา
ด้วยความที่ยังเป็นเด็ก มิราได้เอามือที่เล็กของเขาไปเช็ดน้ำตาให้แม่ และบอกว่า“แม่ไม่ร้องนะ มิราจะไม่ทิ้งแม่ไป”
นาราเห็นลูกของเธอที่รู้จักคิด เธอก็ได้ร้องไห้หนักขึ้น
ตอนแรกที่เธอคิดว่าตัวเองทำให้ลูกไม่ได้เกิดมาบนโลกนี้
แต่ความจริงทั้งหมดนี้เป็นแผนของกษาปณ์ที่จะไล่เธอออกไป！
เขาเลือดเย็นแบบนี้ได้ไง ทำให้แม่ลูกแยกกันนานขนาดนี้？
ห้าปีที่ผ่านมา วันคืนที่ผ่านไปแต่ละวัน
ทำให้แม่ลูกคู่นี้ไม่ได้เจอหน้ากันเลย！
ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะชดเชยเวลาห้าปีที่เสียไปได้？
เรื่องที่เห็นแก่ตัวและเลือดเย็นแบบนี้ กษาปณ์ทำลงไปได้ไง！
คณพศเห็นนาราที่ด่าไปพร้อมกับน้ำตา เขาก็รู้เลยว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อนารา
นาราที่เข้มแข็งและแสนดี โดยทำร้ายหลายครั้งต่อหลายครั้งเพราะเขา
เขาเป็นคนที่ไม่เหมาะสมที่จะเป็นสามีเธอเลย
“นารา ทั้งหมดนี้เป็นความผิดฉันคนเดียว เราลืมทุกอย่างที่ไม่ดีไปได้มั้ย?
และมาเริ่มต้นกันใหม่ ดีมั้ย?”
คณพศพูดอย่างจริงใจ หวังว่าการปรากฏตัวของลูกจะช่วยให้ใจของนาราที่เย็นชากลับเป็นเหมือนเดิม
แต่นาราได้ส่ายหัว“ สายไปแล้ว มันสายไปแล้ว เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
ถึงจะมีลูกอยู่ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปอยู่กับนายได้”
คณพศได้ถามไม่หยุดว่า:“เพราะอะไร？ จริงๆแล้วเรายังเริ่มต้นใหม่กันได้”
คณพศไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ
ถ้าสามารถแลกกับใจของนารา จะให้เขาเสียสละอะไรเขาก็ยอมถึงจะต้องสละชีวิตก็จะไม่ปฏิเสธ
เขาก็จะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว
นาราพามิราไปนั่งที่เตียง และพูดอย่างจริงใจว่าขอบคุณที่เลี้ยงลูกได้ดีขนาดนี้
นาราได้อุ้มมิราและนั่งอยู่ข้างเตียง“ ฉันขอบคุณที่นายเลี้ยงลูกได้ดี การขอบคุณกับความรู้สึกมันคนละเรื่อง
แต่การที่ฉันขอบคุณนาย แต่ฉันไม่สามารถยอมรับนายได้
หวังว่านายจะเข้าใจ ไม่ว่านายจะทำอะไร เราไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว
สิ่งที่กษาปณ์ได้ทำ ทำให้นารารู้สึกอีกครั้งว่าครอบครัวนี้เลือดเย็นแค่ไหน
เธอจะกลัวเข้าไปเหยียบที่ตระกูลปัญญาพนต์อีกได้ไง!
มองไปที่ลูกที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ และนึกถึงสิ่งที่ได้เผชิญเมื่อห้าปีที่ผ่านมา
เธอก็ได้กอดมิราไว้แน่นกว่าเดิม!
คนอย่างคณพศคงไม่รับปากอย่างแน่นอน “ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาต！
นารา เธอจะไปไหนไม่ได้ เธอกลับมาแล้ว ครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ไม่ดีหรอ?
หลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่าเธอได้ตายไปแล้ว ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน
แต่เมื่อมีมิรา ฉันก็ได้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป เพื่อให้มิราได้มีความสุข！”
นาราจนปัญญา คณพษที่เคยใช้แต่ความรุนแรงและเด็ดขาด
แต่เขาในตอนนี้เหมือนเด็กที่ไม่ได้ลูกอม
คำพูดของคณพศแต่ละคำได้ไปทำร้ายจิตใจของนารา
เธอจึงไม่รู้จะพูดอะไร
“คณพณ ห้าปีแล้ว คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้ ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อน ฉันมีใจให้กับนายจริง
แต่นายก็รู้ว่าฉันเจออะไรมาบาง ถึงใจจะร้อนรนแค่ไหน สุดท้ายก็กลายเป็นเย็นชา”
นาราพูดไปเอามือลูบหัวมิราไป “ฉันคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอลูกแล้วเสียอีก
เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันได้ฝันถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นจนทำให้ตัวฉันสั่นไปหมด
ขอบคุณสวรรค์ที่ปกป้องลูกฉันไว้”
คณพศไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของนารา “อะไรคือขอบคุณสวรรค์
ฉันได้เลี้ยงมิรามากับมือจนโต ฉันยอมรับว่า ตอนนั้นฉันไม่ค่อยสนใจเธอ
แต่ฉันสาบาน ฉันจะชดเชยให้เธอเองและผู้หญิงสองคนนั้น ฉันได้ลงโทษเขาทั้งสองแล้ว
ฉัน.
