ตอนที่ 250 เขาเอาเธอไปขังไว้ในปราสาท
เธอออกจะช็อกอยู่หน่อยๆ แต่เธอเป็นเพียลูกน้องดังนั้นจึงไม่อาจถามคนที่เป็นเจ้านายได้
ดังนั้นโลลิต้าจึงจำต้องกล้ำกลืนข้อสงสัยที่ตัวเองมีเอาไว้ ก่อนจะแบกไลลาขึ้นหลังและพาเธอเข้าไปในรถบรรทุก
เคลลี่ลั่ว ลั่ว เครี่โล่กลับมาสำรวจที่บ้านของนาราอีกครั้งเพราะคิดว่าเธอจะต้องกลับมาหาผู้หญิงคนนี้ เขาจึงเขียนจดหมายเอาไว้ : นารา ฉันกลับก่อนนะ! ดูแลตัวเองด้วย!
เขาสร้างสถานการณ์ให้เหมือนว่าไลลานั้นกลับประเทศแล้ว จากนั้นก็ตรวจสองมันอีกครั้งจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรบกพร่องแล้ว เขาจึงกลับไปนั่งรถและตรงไปที่ปราสาทอย่างสบายใจ
โลลิต้าขับรถตรงกลับไปยังปราสาท และทำตัวคำสั่งของเคลลี่ลั่วด้วยการนำเอาตัวไลลาไปขังเอาไว้ในห้องพิเศษ
เมื่อทำทุกอย่างจนแล้วเสร็จโลลิต้าก็เดินออกมา
ความลับของเจ้านายให้คนรู้น้อยที่สุดแหล่ะดีที่สุดแล้ว แบบนี้ชีวิตของเธอถึงจะได้อยู่ยืดๆ
ไลลาเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเธอนั้นไม่ได้อยู่ในห้องเล็กของนารา
สิ่งที่อยู่ต่อหน้าของเธอนั้นมันช่างหรูหราดูฟุ่มเฟือยก็พบว่าที่ๆเธออยู่ไม่ใช่ที่เดียวกับบ้านนาราที่ทั้งเรียบง่ายและอบอุ่น
ที่นี่ คือที่ไหนกันนะ?
ไลลาค่อยๆขยับกายที่ปวดร้าวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปทางประตู
เธอใช้แรงบิดลูกบิดก่อนจะพบว่ามันเปิดไม่ออก เห็นได้จัดว่าเธอถูกขังเอาไว้ด้านใน
แต่ไลลาก็สงบอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนคนที่จับเธอมานี้ร่าจะเป็นเคลลี่ลั่วเพื่อกันไม่ให้เรื่องที่เขามายุ่งวุ่นวายกับเธอแดงขึ้นมา เขาจึงเอาตัวเธอมาขังเอาไว้
แต่ว่า ไอ้เรื่องแบบนี้มันจะปิดไปได้อีกสักกี่น้ำหล่ะ?
ไม่อย่างนั้นตัวเธอจะต้องโดนขังเอาไว้ชั่วชีวิตเลยหรือยังไง?
หัวใจของไลลาเย็นยะเยือก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาเยือนอังกฤษ ดังนั้นจึงไม่มีใครมักจี่คุ้นเคยกับเธอ หากว่าเธอหายไปแล้ว ก็คงจะไม่มีใครสังเกต
อีกทั้งเธอก็ติดต่อนาราไม่ได้ด้วย นั่นทำให้ไลลาได้แต่ยิ้มออกมาเศร้าๆ
เธอเคยคิดหวังที่จะให้ใครสักคนเอาตัวเธอขังไว้ในปราสาท ไม่คิดเลยว่าการเดินทางมาอังกฤษครั้งนี้ของเธอ จะพิสูจน์ความหวังของคิดของเธอเมื่อเก่าก่อนว่ามันช่างไร้สาระ มันเป็นความคิดที่จะทำให้ตัวเองตายแท้ๆ!
หากว่าเขาลบร่องรอยพวกนั้นไปจนหมดแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นก็อาจจะพูดได้เลยว่าหากตัวเธอหายไปจากโลกนี้จะไม่มีใครสงสัยอะไรในตัวเขาเลยใช่มั้ยนะ?
โทรศัพท์ โทรศัพท์เธอหล่ะ?
ไลลาจำต้องอดฝืนความปวดร้าวของร่างกาย ก่อนจะพยายามหาของไปทั่วทั้งห้อง
แต่ค้นจนทั่วหมดแล้วเธอจึงค้นพบว่าอย่าว่าแต่โทรศัพท์มือถือเลย แม้แต่โทรศัพท์บ้านก็ไม่มี
เธอล้มตัวพิงผนังก้มหน้าลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
ใช่สินะ ก็ไอ้เคลลี่ลั่วมัขังเธอเอาไว้ แล้วจะยิ้มให้เธอขอความช่วยเหลือจากโลกภายนอกได้ยังไง?
ไอ้คนเฮงซวยนั่น ทำไมถึงได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรแบบนี้ได้ลงนะ?
รังแกเธอยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่ยังขังเธอไว้ในที่ที่เธอไม่รู้จักอีก
ฮ่าๆๆๆ ไลลาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างโกรธเคือง นี่หน่ะเหรอการเดินทางของเธอนี่อังกฤษ? มีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้น่าขำชะมัด!
เธอคิดไปถึงว่าตัวเธอเองหลายปีมานี้ แม้ว่าจะมีแฟนบ้าง แต่เรื่องระหว่างชายหญิงนั้นเธอค่อนข้างจะเป็นคนรักนวลสงวนตัวพอสมควร
ไม่เคยคิดและไม่คิดที่จะคิดเลยว่าการที่มาต่างประเทศ จะต้องมาเสียอะไรแบบนี้!
เคลลี่ลั่ว ไอ่คนหน้าซื่อใจคด!
เลว!
ไลลาสรรหาคำเค้นออกมาจากสมองเท่าที่เธอคิดออกมาเพื่อที่จะด่าคนอย่างเคลลี่ลั่ว แต่ในใจขอเธอนั้นกลับด่าว่าร้ายใจไม่ออก ทำได้เพียงทิ้งตัวลงกับพื้น
ตอนนี้นั้นเธอหมดหนทางทางสิ่ง ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไปจนหมด
ขนาดสัตว์สี่เท้าเธอยังไม่กล้าเอามาเทียบกับคนอย่างเคลลี่ลั่วเลย เขากลายเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ
“แกร้ก—-”
เสียงประตูเปิดออกดังเข้ามา ไลลาจึงรีบลุกตัวลุกขึ้น แต่คนที่เธอเห็นกลับเป็นคนที่ปลอมตัวเป็นแม่บ้านชาวอังกฤษ
คนที่มาคือโลลิต้า เธอมาตามคำสั่งของเคลลี่ลั่ว เพื่อที่จะมาส่งกับข้าวให้แก่ไลลา
“คุณเป็นใคร? ปล่อยฉันออกไปนะ!” ไลลามองไปที่โลลิตาที่มาส่งกับข้าวให้อย่างสำรวจ
โลลิต้าพยายามยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ก่อนจะพูดด้วยภาษาจีน“คุณผู้หญิง ฉันชื่อโลลิต้าฉันเป็นคนดูแลคุณ จากนี้ถ้าคุณจะต้องการอะไร ก็สั่งฉันมาได้เลยนะคพ นี่เป็นอาหารที่ฉันเพิ่งทำมา คุณคงจะหิวแล้วใช่มั้ยหล่ะ?”
ด้วยใบหน้าที่แสนอ่อนโยนของโลลิต้านั่นทำให้ใจของไลลาเต็มไปด้วยความโกรธ
เธอจึงจระโกรกร้าวใส่ “ออกไปเลยนะ ฉันไม่หิว!ฉันจะบอกอะไรให้นะ เคลลี่ลั่วที่มันจับฉันเอามาไว้แบบนี้มันผิดกฏหมาย เพราะเป็นการะละเมิดสิทธิส่วนบุคคล จะดีที่สุดถ้าคุณปล่อยฉันออกไป ไม่อย่างนั้นคุณจะกลายเป็นคนสมรู้ร่วมคิด!”
โลลิต้ามองไลลาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะพยายามพูดโน้มน้าว “คุณคะ ไม่ต้องตกใจนะ เจ้านายของฉันเขาเป็นคนดี บางทีคุณอาจจะเข้าใจอะไรเขาผิดไป”
“เข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ?” ไลลาตะโกนกร้าว “ฉันจะไปเข้าใจอะไรเขาผิดหล่ะ เขาหน่ะเป็นอาชญากรเชียวหล่ะ เขาข่มเหงฉัน!แถมตอนนี้ยังเอาฉันมาขังไว้แบบนี้อีกเพื่อที่จะปิดความผิดของเขา!”
โลลิต้าตะลึง เธอไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ไลลาพูด “คุณคะ ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้ว คุณดยุคเป็นเจ้านายที่ดีที่สุดของในอังกฤษแล้วค่ะ ไม่ว่าจะเป็นผู้หยิงคนไหนก็อยากที่จะกระโจนเข้าไปในอ้อมอกของเขากันทั้งนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจเลยค่ะ เขาชอบแค่….”
เดิมทีโลลิต้าอยากจะพูดว่าคนในใจของเคลลี่ลั่วนั้นมีเพียงแค่นาราผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ก็คิดได้ว่าเธอไม่ควรพูดเรื่ององเจ้านาย ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำพูด “แต่ว่าเจ้านายฉันก็คงไม่ทำอะไรรุนแรงแบบนั้นหรอก เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยขาดผู้หญิง”
เมื่อได้ยินสิ่งที่โลลิต้าพูด ไลลาก็โมโหควันออกหูขึ้นมาทันที
เคลลี่ไม่ทำเรื่องแบบนั้นอย่างนั้นเหรอ? แบบนี้ทั้งหมดก็โทษเธอเองสินะ?
เคลลี่ไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธ และเป็นเธอที่ขัดขืนตัวเองเองดังนั้นเขาก็เลยบังคับขืนใจเธออย่างนั้นเหรอ?
นี่มันเรื่องทุเรศอะไรกันหล่ะเนี่ย?!
“นี่คิดว่าฉันหลอกคุณอย่างนั้นเหรอ? ไลลาฉีนเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปตรงบริเวณกระดูกไหปลาร้า “คุณดูนี่สิ พวกนี้มันคือรอยที่เขาทิ้งเอาไว้ เขาหน่ะมันเป็นคนบ้า!”
โลลิต้าลูบหน้าผ่าอย่างอึดอัด เธอเองก็เป็นแค่ลูกน้องเขาเท่านั้น ด้วยชีวิตส่วนตัวของเจ้านายนั้นเธอไม่สมควรที่จะไปวิพากษ์วิจารณ์
แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้านายของเธอรักผู้หญิงคนนั้นมาหลายปี และผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเธอตรงนี้ก็ดูบริสุทธิ์ใสซื่อไม่ได้สวยอะไร เรื่องนี้มันต้องมีการเข้าใจอะไรกันผิดแน่นอน
แต่เรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับคนที่เป็นแค่ลูกน้องอย่างเธอ โลลิต้าจึงทำได้แต่ถอนหายใจก่อนจะพูด “คุณคะ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณด้วย และฉันก็หวังว่าคุณจะดูแลตัวเองอย่างดี อาหารฉันเอาไว้บนโต๊ะนะคะ ทานเยอะๆ มีอะไรก็เรียกหาฉันได้”
ขณะที่พูดโลลิต้าก็ชี้ไปที่กระดิ่งสีทองตรงใกล้ๆประตู จากนั้นก็เดินจากไป
รอจนโลลิต้าเดินจากไปแล้ว ไลลาก็โยนของบนโต๊ะทั้งหมดลงกับพื้น
เธอไม่อยากกินข้าวของอะไรของพวกนั้น แม้จะหิวจนตายก็ไม่กิน!
โลลิต้าเพิ่งจะเดินออกไปไม่กี่ก้าว เธอก็ได้ยินเสียงของตกเสียงดังภายในห้อง เธอจึงได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลือกและเดินกลับไป
ผู้หญิงคนนี้ ท่าจะดุร้ายไม่เบาเลยแฮะ
