ตอนที่ 256 วิ่งหนี
ไลลาดีใจไปกับนารา เพราะเธอรู้ว่าความจริงแล้วหัวใจของนารานั้นต้องการคณพศ
“ รู้ไหม? ตั้งแต่ตอนที่หวานยังเด็กก็ตกลงจะแต่งงานกับฉันแล้ว ฉันรอหล่อนมา20กว่าปี แต่สุดท้ายกลับทำได้แค่มองหล่อนกลับไปกับคณพศ
คณพศไอ้เวรนั่น เคยทำร้ายหวานอย่างเลือดเย็นขนาดนั้น แต่ฉันกลับทำได้แค่มอง สั่งสอนอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด
เฮ้อ เธอว่า ถ้าคืนนั้นฉันไม่ได้เมา มันจะดีกว่านี้ไหม?
ถ้าเป็นอย่างนั้น ตอนที่หวานกำลังจะจากไป ฉันคงจะมีความมั่นใจที่จะรั้งเอาไว้
แต่ว่าตอนนี้มันอะไรกัน?
ฉันทำเรื่องผิดมหันต์ จะมีหน้าไปเจอหวานได้ยังไง?
หวานเธอไปกับไอ้เวรนั่นแล้ว คณพศน่ะแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่น่าวางใจ เขาต้องฉวยโอกาสนี้กับหวานแน่ๆ
อา ฉันสำนึกผิดแล้ว ถ้าหากเวลาสามารถย้อนกลับไปได้ ฉันหวังจริงๆ ว่าคืนนั้นตัวเองจะไม่เมา
ฉันเสียใจ เสียใจจริงๆ…..
หวาน ยกโทษให้ฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันรักเธอ อย่าไป…..”
เคลลี่ลั่วบ่นงึมงำขณะขดตัวแล้วหลับไป
ไลลาหดตัวอยู่ที่ปลายเตียง ฟังคำพูดของเคลลี่ลั่วเงียบๆ ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้
เป็นพวกลุ่มหลงนี่เอง แต่คนเราก็ต้องมีด้านที่น่ารังเกียจ ถ้าเขาไม่ได้ล่วงเกินเธอ บางทีอาจพอสูสีกับคณพศจริงๆ ก็ได้
นาราไปแล้ว เขาเลยเมาเพื่อลืมความเจ็บปวด แล้วตัวเธอล่ะ? เธอยังถูกเขาขังอยู่ในกรงนี่อยู่เลย!
ไลลามองไปหลอกประตูหลอก พลันเกิดความมุ่งมั่นในใจ เธอต้องออกไป ต้องหนีไปจากกรงนี้!
หัวใจโหยหาความเป็นอิสระ ไลลาลุกขึ้นจากเตียง ทั้งร่างเปี่ยมด้วยพลัง
เธอลองเอาขาเตะเคลลี่ลั่วดู พบว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ และรู้ว่าเขาหลับสนิทไปจริงๆ
เวลาไม่รอช้า ต้องรีบคว้าโอกาสหายากนี้เอาไว้!
ไลลากลั้นหายใจคลานลงจากเตียงมาที่ประตูอย่างรวดเร็วก่อนดึงมันเบาๆ
อย่างที่คิด ประตูไม่ได้ล็อค
เธอดีใจอย่างหยุดไม่อยู่แล้วเปิดประตูเดินออกไป
เมื่อออกมาจากประตูแล้วเธอกลับตะลึง ตรงหน้านั้นคือทางเดินอันโอ่อ่าสวยงาม ใต้โคมไฟระย้าคือห้องนับไม่ถ้วน ทางออกอยู่ที่ไหนกัน?
นอกจากนี้ประตูมากมายพวกนี้ก็ดูเหมือนๆ กันหมด เธอต้องออกไปยังไง?
ไม่ได้ ถ้าถูกขังอยู่ที่นี่ คงไม่ได้ออกไปตลอดกาล
ไลลากลั้นใจ ลองเดินตรงไปข้างหน้า
เดินไปตามทางเดินยาว สองฝั่งผนังประดับด้วยภาพวาดสีน้ำมัน ไลลาเคยศึกษาอะไรพวกนี้ผ่านตามาบ้าง จึงรู้ว่าภาพสีน้ำมันพวกนี้มีอายุประวัติอย่างน้อยก็สามสี่ร้อยปีและราคาสูงมาก
หากเป็นวันปกติ เธอต้องถ่ายรูปภาพสูงค่าเหล่านี้เอาไว้แน่ แต่ตอนนี้ในใจเธอนอกจะจากการหลบหนีออกไปก็ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว เธอต้องเร่งฝีเท้า ในขณะที่ยังไม่มีใครพบ เธอต้องหนีออกไปจากฝันร้ายนี้
แต่ถึงเธอจะเดินผ่านไปแล้วกว่าสิบห้องก็ยังไม่เจอทางออกที่ไหนเลย หรือจะกลับไปดูก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองเดินออกมาจากห้องไหน
*ตึก ตึก ตึก…..*
ด้านหน้าไม่ไกลนี้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ไลลาใจเต้นระทึก แนบตัวกับผนังข้างหน้า
จะให้ถูกเจอตัวไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต้องถูกจับไว้แน่
เสียงฝีเท่านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไลลาจึงรู้ว่า ถ้าตัวเองเดินเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย ด้านหน้านั้นน่าจะมีทางออกอยู่
แต่สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือ เธอจะซ่อนที่ไหนดี?
*ฟึบ* เธอรู้สึกว่าประตูด้านหลังขยับเล็กน้อย
ไม่ได้ล็อค
ไลลาดีใจอย่างมากแล้วรีบเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบ
ขณะเดียวกับที่เธอเข้าไป เสียงฝีเท้านั้นก็หยุดลงที่ประตูพอดีก่อนเสียงบทสนทนาภาษาอังกฤษจะดังขึ้น
ไลลาฟังด้วยความระวัง เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งจะพูดว่านายท่านดื่มจนเมาอะไรสักอย่าง น่าจะเป็นสาวใช้ในปราสาท
อันตรายชะมัด! โชคดีที่เธอซ่อนในห้องนี้ได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นต้องถูกจับได้แน่
ไลลาใจชื้นขึ้นมา เธอแลบลิ้นออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนสำรวจห้องนั้นอย่างกล้าได้กล้าเสีย
จากนั้นเธอก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น
ที่เห็นตรงหน้านี่มันห้องเจ้าหญิงในฝันชัดๆ เธอมองไปรอบๆ ทั้งหมดล้วนเป็นสีชมพู
สีชมพูอ่อนอบอุ่นชวนฝัน สีในดวงใจเด็กผู้หญิงทุกคน เพราะมันคือสีของเจ้าหญิง
หน้าต่างของห้องถูกปิดคลุมด้วยผ้าม่านลายลูกไม้สีชมพู ซึ่งพิมพ์ลายดอกไม้เล็กๆ ไว้ด้านบน
บนเตียงเจ้าหญิงขนาดใหญ่ คลุมด้วยผ้าปูและผ้าห่มสีชมพู ด้านบนนั้นเต็มไปด้วยตุ้กตาสุดคาวาอี้หลากหลายแบบ
ไม่ ไม่แค่บนเตียง ทั้งขอบหน้าต่าง มุมห้อง แม้แต่หลังประตูก็ถูกเหล่าตุ้กตายึดครองไว้หมดแล้ว
นี่มัน อย่างกับห้องนอนของเจ้าหญิงเลย
ไลลาแอบตีตัวเอง ทำไมเธอคิดไม่ถึงกันนะ ไม่นึกว่าเคลลี่ลั่วจะมีงานอดิเรกแบบนี้
เด็กหญิงทุกคนล้วนเคยมีความฝันที่จะเป็นเจ้าหญิง แต่ว่าถ้าผู้ชายร่างโตมีความฝันแบบนี้ก็คงจะพูดไม่ออกน่ะสิ
ไม่เพียงแค่ดูไม่ดี แต่ทำให้รู้สึกน่าขนลุกด้วย
โดยเฉพาะตู้เสื้อผ้าสูงจรดเพดานข้างหน้าต่างนี่ แขวนชุดเจ้าหญิงสีชมพูเรียงรายไปหมด ยิ่งทำให้ไลลารู้สึกขนลุก
เอาเถอะ ไม่นึกว่าผู้ชายถือดีคนนั้นจะเป็นพวกลักเพศ น่าผิดหวังจริงๆ !
ไลลารู้สึกไม่อยากอยู่ในห้องนี้ต่ออีกแม้สักนาทีเดียว ถึงความจริงห้องนี้จะสวยเป็นห้องในฝัน แต่เมื่อนึกถึงร่างใหญ่ของเคลลี่ลั่วที่อยู่ในห้องนี้เธอก็หมดความสนใจไปเลย
เธอเปิดประตูอย่างระมัดระวังอีกครั้งก่อนสำรวจลู่ทางอย่างรวดเร็ว เมื่อพบว่าไม่มีใครเธอจึงเร่งฝีเท้าออกมาจากห้อง
ข้างหน้าไม่ไกลนั้นเป็นหัวมุมทางเดิน ทางออกต้องอยู่ที่นั่นแน่!
ไลลารีบวิ่งไป ในขณะที่กำลังจะไปถึงก็ได้ยินเสียงไล่หลังมา “ จะไปไหนน่ะ? “
ไลลาหันกลับไปพบว่าด้านหลังมีสาวใช้คนหนึ่งกำลังตะโกนและชี้มาที่ตัวเอง
คราวนี้ ต้องแข่งกับเวลา ไลลาซอยเท้าวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตโดยที่ไม่ทันได้มองข้างหน้าเลย
ตามมาด้วยเสียงวิ่งวุ่นที่ด้านหลัง
เสียงที่ดังขึ้นพวกนั้นคือเหล่าคนใช่ในปราสาท จุดประสงค์ของพวกเขาคือการจับไลลาขังไว้อีกครั้ง
ในเรื่องไลลาย่อมรู้ดีกว่าใคร
เพราะฉะนั้น ต่อให้เธอจะไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ก็ยังงัดพลังวิ่งตรงไปข้างหน้า
ข้างหน้าคืออิสระ สู้ตายล่ะ!!
ยังไงก็ตาม เรื่องมันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ไลลาคิดเอาไว้ ถึงแม้เธอวิ่งผ่านห้องไปเป็นสิบห้อง วิ่งจนขาแทบขยับต่อไปไม่ไหว ก็ยังพบเพียงความสิ้นหวัง ด้านหน้านั้นไม่ใช่ประตูทางออก แต่เป็นภาพถ่ายสมจริงทิวทัศน์เล็กๆ ในสวน
เธอมองทิวทัศน์ดอกไม้ใบหญ้าที่นิ้วสัมผัสได้ ไลลาแทบร้องไห้โฮ จบสิ้นแล้ว รูปเหมือนที่ไหนใหญ่ขนาดนี้ เธอหลงนึกว่าอีกไม่กี่ก้าวก็จะสามารถออกไปข้างได้แล้วเชียว!
