ตอนที่ 252 ทำไงดีผมต้องการคุณ
เธอลุกขึ้นจากโซฟา เขยิบหนีไปที่นั่งที่ไกลจากคณพศอีกหน่อย กลัวว่าตัวเองจะได้รับผลกระทบจากเขาอีก
เห็นนาราที่นั่งไกลออกไปเล็กน้อยถือแก้วน้ำผลไม้อยู่เงียบๆ คณพศจึงออกเอาตัวเองเข้าไปเกาะหนึบเป็นตังเม ถูไถไปมาอย่างออดอ้อนด้วยรอยยิ้ม ” ที่รัก เรากลับกันไหม? ”
” กลับไปไหน? ” นาราไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนก็กลับไปกับเขาแล้วไง นี่ก็เพิ่งจะกลับมา โซฟายังไม่ทันอุ่นจะให้กลับไปอีกได้ยังไงล่ะ
คณพศวางน้ำผลไม้ในมือลง เขาส่งคลื่นความรู้สึกให้กับนาราอย่างรักใคร่ ” ที่รัก เรากลับไปเมืองธิตกลกันไหม? ที่นี่ถึงยังไงก็ไม่ใช่บ้านเรา นอกจากนี้ กลับไปนานๆ ทีคุณก็ไปได้หลุมศพแม่คุณได้ด้วย ”
คำพูดของคณพศสั่นไหวหัวใจของนารา ใช่ ใบไม้ย่อมร่วงคืนสู่ราก มันยากจะลาจากบ้านเกิดเมืองนอน ท้ายที่สุดแล้วที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเธอ
“ แต่ว่า ร่างกายของพี่ลั่วยังไม่หายดีเลย ถ้าไปฉุกละหุกแบบนี้ ฉันกลัวว่า……”
นารายังพูดไม่จบ ก็ถูกนิ้วเรียวของคณพศกั้นขัดไว้ก่อน “ ชู่ว อย่าเรียกเขาแบบนั้นอีกนะ ผมหึง ที่รัก ผมรู้ว่าคุณรู้สึกกับเขาแค่พี่น้องธรรมดา แต่ประกันได้เหรอว่าเคลลี่ลั่วจะไม่อยากได้คุณ? ทางที่ดี แทนที่จะให้ความหวังเขาก็ปฏิเสธไปตรงๆ เลยจะดีกว่า แบบนั้นก็จะได้ไม่เป็นการไปขวางการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเขาด้วย “
“ แต่ว่า ฉันกลัวเขาจะรับไม่ไหว คณพศ คุณก็รู้ว่าหลายปีมานี้เขาดีกับฉันแค่ไหน เขาแทบจะเป็นที่พึ่งเดียวของฉัน จะให้ฉันโหดร้ายกับเขาขนาดนั้นได้ยังไง “ นาราก้มหน้าด้วยความรู้สึกไม่ดี
เคลลี่ลั่วทุ่มเทให้ตัวเองขนาดนั้นเธอรู้อยู่เต็มอก ให้เธอปฏิเสธไปตรงๆ เธอพูดไม่ออกจริงๆ
เพราะเธอกลัวจะต้องเห็นแววตาที่สูญสิ้นความหวังของเขา
“ ที่รัก ขอโทษนะ หลายปีมานี้ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณ เชื่อใจผม จากนี้ผมจะรักคุณให้มากกว่าเคลลี่ลั่ว ผมจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณ! และผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ย่อมเข้าใจผู้ชายด้วยกันดีกว่าใคร ยิ่งคุณไม่ปฏิเสธเขาให้ชัดเจน เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ายังมีโอกาส ยิ่งวางคุณลงไม่ได้ จริงๆ นะ คุณทำแบบนี้รังแต่จะทำร้ายเขา ปล่อยเขาไปเถอะ ให้เขาได้เริ่มชีวิตใหม่ ส่วนคุณ พรหมลิขิตไว้แล้วว่าเป็นของผม! “
คณพศมองลึกลงไปในนารา มือใหญ่อันอบอุ่นของเขาลูบใบหน้าเล็กของเธอเบาๆ ความรักและความอ่อนโยนทั้งหมดแสดงออกมาในแววตาของเขา
ฟังคำพูดของคณพศแล้วนาราเหมือนโดนตีที่หัวแรงๆ ไปทีหนึ่ง ใช่ เธอเอาแต่ห่วงว่าพี่ลั่วจะรับไม่ได้ เธอให้ความหวังเขาจากนั้นก็ทำให้เขาสิ้นหวัง!
แต่เวิ่นเว้ออยู่แบบนี้ตัวเธอเองทำถูกแล้วแน่เหรอ?
คณพศมองหญิงสาวตัวเล็กที่ก้มหน้าอยู่ข้างๆ เขาก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรรุนแรงออกไป
เขาค่อยๆ โอบนาราเอาไว้ในอ้อมแขน “ ที่รัก ไปบอกกับเขาให้ชัดเจนเถอะ ให้เขาตัดใจแล้วรีบเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเขาเอง พรุ่งนี้เราจะไปกันแล้ว โอเคไหม? “
ทั้งหัวนาราคิดแค่ว่าจะบอกกับเคลลี่ลั่วยังไงดี โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้ว
จนเมื่อเธอรู้สึกตัว ใครคนนั้นก็วางตัวเธอไว้บนตักซะแล้ว จูบร้อนแรงถูกส่งผ่านริมฝีปากแดงของเธอ……
รู้สึกถึงกายร้อนระอุตรงหว่างขาของคณพศและยากจะอธิบายถึงความแข็งรั้งนี้ นาราหน้าขึ้นสีแดงฉ่า ผลักและขยับตัวออกจากหน้าขาของคณพศ ตำหนิเบาๆ “ คุณ….ปล่อยฉันลง! “ มิราก็ยังอยู่นะ!
ขณะพูด เธอก็เหลือบมองไปทางที่มิราอยู่ จึงพบว่ามิรานั้นยกสองมือเล็กขึ้นมาปิดตา มองลอดผ่านช่องว่างนิ้วมือที่เว้นไว้เล็กๆ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเล็กๆ “ เด็กๆ ไม่ควร ผมไม่เห็นอะไรครับ! “
จากนั้นก็ราวกับมีควันฟุ้งวิ่งไปเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อย
“ ….. “ นาราหน้าแดงแจ๋เป็นลูกแอปเปิ้ล เธอรีบผลักคณพศออกทันที
“ ที่รัก คุณก็รู้ ทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้คุณ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ”คณพศพูดโดยที่ไม่มีอาการเคอะเขินเลยสักนิด น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ย “ คิดอีกแล้ว ทำไงดี? ” กลิ่นฟีโรโมนของเขาลอยเตะจมูกนารา
นาราหมดคำพูด นี่คือคณพศที่โหดเหี้ยมเย็นชาจริงๆ เหรอ? อ๋อ เธอจำได้ว่าเขาเป็นอันธพาลที่พูดอะไรแบบนี้ได้หน้าไม่อาย
“ คณพศ ฉันต้องไปหาพี่ลั่ว ดูว่าร่างกายเขาดีขึ้นบ้างรึยัง พูดอะไรให้ชัดเจน จากนั้นค่อยกลับไปกับคุณ”นาราดูลังเลเล็กน้อย ตกลงที่จะกลับไปพร้อมกับคณพศ เพราะมิราจะกลับไปเรียนทางนั้นและเธอไม่อยากจะแยกจากกับมิราเลย
คณพศเบิกบานอย่างมาก “ โอเคๆ แต่ว่าก่อนกลับไปเมืองธิตกล เราไปฝรั่งเศสกันสักครั้ง ผมไม่อยากให้คุณกลับไปเผชิญกับพวกคนเก่าๆ คุณต้องอยู่กับผมก่อนสักพักหนึ่ง ชดเชยความเจ็บปวดหลายปีที่ผ่านมานี้ของผม “
หลังจากกลับไปจะอยู่ฝรั่งเศสได้ที่ไหน เดิมทีคณพศเตรียมจะย้ายบริษัทไปฝรั่งเศส เพราะกษาปณ์ยังมีชีวิตอยู่เขาก็จะออกจากเมืองธิตกลไม่ได้ในขณะนั้น
นาราฟังคำพูดแบบเด็กๆ ของคณพศแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้
เฮ้อ เธอจนปัญญากับโปกเกอร์เฟซของเขาตลอด
นารากับคณพศคุยกันกะหนุงกะหนิงในอพาร์ตเมนต์ โดยไม่รู้เลยว่าขณะเดียวกันนั้นไลลาถูกเคลลี่ลั่วขังเอาไว้ในปราสาท
ขณะนั้นไลลาที่ถูกขังอยู่อาบน้ำอยู่นานมาก เธอแช่น้ำอย่างเหม่อลอย คิดอยากจะชำระตัวเองให้สะอาด
น้ำเย็นเริ่มทำให้ผิวของเธอบวมน้ำ แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่ยอมออกไป
เธอรู้สึกว่าสิ่งที่สกปรกไม่ใช่แค่ร่างกายของเธอรวมถึงวิญญาณของเธอด้วย
แต่ตัวเธอเองไม่สามารถลบล้างสิ่งเหล่านี้ ทำได้เพียงถูกขังอยู่ในนรกที่เคลือบด้วยสิ่งหอมหวานนี้
นอกจากการสะอื้นไห้เบาๆ ไลลาก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะยังทำอะไรได้
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากประตู
ไลลาเด้งตัวขึ้นจากอ่างอาบน้ำทันที ห่อตัวด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ
ประตูเปิดออกเบาๆ ขาข้างหนึ่งก้าวเข้ามา เป็นขาของผู้ชาย
ไลลารู้ได้ว่าต้องเป็นไอ้หมอนั่นที่รังแกเธอแน่!
เธอไม่คิดอะไรทั้งนั้น คว้าฐานวางแจดอกไม้ทองเหลืองที่ตั้งอยู่ข้างตัวก่อนเอามันตีไปที่เคลลี่ลั่วที่เพิ่งผ่านประตูเข้ามา
เดิมทีเคลลี่ลั่วคิดจะมาดูไลลาสักหน่อย ได้ยินมาว่าเธอไม่กินอะไรเลยทั้งวัน แล้วยังพังข้าวของที่เยอะใช่เล่น
เขารีบเดินเข้ามา ไม่คิดว่าไลลาจะทักทายเขาด้วยฐานวางแจกัน
เขารับฐานวางแจกันด้วยสองมือ เชยดวงตาสีน้ำตาลมองเด็กสาวร่างเล็กตรงหน้า
“ ทำไมเธอไม่กินอาหาร? “ เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ มือสองข้างจับไหล่บางของเธอไว้
ไลลาปัดมันออก“ เคลลี่ลั่ว คุณรีบปล่อยฉันไปสักที ไม่งั้นถ้านารารู้ว่าคุณขังฉันไว้ เธอจะลอยแพคุณไหมนะ? “
เคลลี่ลั่วตบไลลาล้มลง ก่อนดึงขึ้นมาตรงหน้าหน้าอกของเขา “ งั้นฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ตลอดไป จะได้ไม่มีโอกาสไปบอกเธอ!
