ตอนที่ 257 รักผู้หญิงคนนี้ด้วยชีวิต
เสียงฝีตามที่ตามมาด้านหลัง พวกสาวใช้ล้อมรอบไลลาไว้ จ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา
ไลลามองไปยังกลุ่มสาวใช้ต่างชาติที่อยู่รอบตัว เธอก้มหน้าอย่างผิดหวัง แผนหลบหนีพังไม่เป็นท่า!
เมื่อเคลลี่ลั่วตื่นขึ้น ข้างนอกก็มืดไปนานแล้ว
โลลิต้ารายงานเขาเรื่องการหลบหนีของไลลาอย่างไม่ตกหล่น เคลลี่ลั่วเลิกคิ้ว “ ดูเหมือนว่าความปลอดภัยของห้องนั้นจะไม่ดีเอามากๆ ในเมื่อเธอเคยไปที่ห้องเจ้าหญิงนั่นแล้ว ก็ให้เธออยู่ที่ันั่นเลยแล้วกัน “
โลลิต้าปฏิบัติตามคำสั่งของเคลลี่ลั่ว เตรียมจะพาไลลาไปยังห้องใหม่ ทันใดนั้นก็มีเสียงของเคลลี่ลั่วตามหลังมา “ จำเอาไว้ว่าต้องสุภาพกับคุณหนูไลลาหน่อยล่ะ หล่อนเป็นแขกของฉัน “
“ ค่ะ “ โลลิต้าขานรับ แล้วจึงไปทำเรื่องที่เคลลี่ลั่วสั่งเอาไว้
ไลลามองห้องเจ้าหญิงสีชมพูตรงหน้า ถามโลลิต้าที่พาเธอมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ คือว่าขังฉันไว้ห้องอื่นได้ไหมคะ? “
โลลิต้ามองเธออย่างแปลกๆ แว่บหนึ่ง “ ห้องนี้เป็นห้องที่นายท่านของฉันเตรียมไว้เพื่อเซอร์ไพรส์คุณหนูนาราน่ะค่ะ ให้คุณพักได้ก็นับว่าไม่เลวเลยนะคะ คุณยังไม่พอใจอีกเหรอคะ? “
พูดจบโลลิต้าก็ปิดประตูแล้วจากไป
ไลลาจึงเพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้ห้องนี้ก็ไม่ได้เป็นงานอดิเรกของเคลลี่ลั่ว รู้สึกว่าจะมีไว้เพื่อเซอร์ไพรส์นาราสินะ
แต่ว่า ทำไมต้องให้เธอเข้ามาพักด้วยล่ะ?
ไลลายังไม่ทันจะทำความเข้าใจประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้คนที่เข้ามาก็ยังคงเป็นโลลิต้า
เห็นแค่โลลิต้าพาสาวใช้มาสองคน ในมือของสาวใช้ต่างถือกล่องเครื่องประดับเอาไว้
โลลิต้าก้าวไปข้างหน้าพร้อมยิ้มบางๆ “ เอ่อ คุณหนู นี่คือเครื่องประดับที่นายท่านตั้งใจเตรียมไว้ให้ เขาหวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร เพียงแค่บอกพวกเรา เราจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ “
ไลลามองเครื่องประดับที่เรียงรายอยู่ในกล่อง เธอก็หมดคำจะพูด
เคลลี่ลั่วคิดอะไรของเขา? จะเลี้ยงเธอเป็นนกแก้วในกรงทองรึไง?
ฮ่าฮ่า เธอต้องการอะไรงั้นเหรอ สิ่งที่เธอต้องการ ก็แค่อิสระ คำเดียวเท่านั้น
“ ฉันอยากไปจากที่นี่ ได้ไหม? “ ไลลามองไปยังโลลิต้า พูดออกไปอย่างเรียบนิ่ง
โลลิต้ายิ้มอย่างอึดอัด “ คุณหนู คุณจะทำให้ฉันลำบากใจหรือคะ? นอกจากออกไปแล้ว อย่างอื่นที่คุณต้องการ เราก็สามารถตอบสนองได้ทุกอย่าง ตัวอย่างเช่น กระเป๋าคอลแล็กชั่นใหม่ เสื้อผ้า เครื่องสำอาง อะไรพวกนี้ได้ทั้งนั้นค่ะ “
“ ฮ่าฮ่า หมายความว่า แค่ใช้เงินแก้ไขได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรแล้วสินะ?”ไลลายิ้มเยาะ“ ถุย! น่าเสียดายหน่อยนะที่ฉันไม่เคยเงินขาดมือ ฉันถูกขังอยู่ในกรงที่ดูสวยงามนี่ กินดีอยู่ดี แต่งหน้าทาปาก แล้วมันมีประโยชน์อะไรงั้นเหรอ? “
โลลิต้าไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้คำพูดของไลลายังไง ได้แต่พาสองสาวใช้เดินออกไป
ขณะที่เดินไปถึงประตู โลลิต้าหันกลับมามองไปยังไลลา “ คุณหนูไลลา มีคำกล่าวว่า ในเมื่อมาแล้ว ก็จงอยู่ให้มีความสุข หวังว่าคุณจะเผชิญหน้ากับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างกล้าหาญ นายท่านของเราไม่ได้เลวร้ายอย่างคุณคิดจริงๆ นะคะ “
ว่าจบ โลลิต้าโค้งให้กับไลลาด้วยความเคารพ แล้วจึงเดินออกไปเงียบๆ
ไลลาไม่สะท้านกับสิ่งที่โลลิต้าพูดแม้แต่น้อย ฮ่าฮ่า อะไรที่เรียกว่าไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่เธอคิดกันล่ะ ถ้าจะเรียกให้ชัดก็คือ น่าคลื่นไส้ขยะแขยง!
ไลลามองโลกสีชมพูหวือหวาตรงหน้า ในใจลุกเป็นไฟ เธอผลักชั้นวางตุ้กตาที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องล้มระเนระนาด
โครงเหล็กหล่นลงบนพื้นส่งเสียงทุ้มหนัก ด้วยพรมหนาที่ปูอยู่บนพื้นจึงไม่ได้เกิดเสียงดังอะไรมากมาย
ไลลานั้นยังรู้สึกไม่สะใจ จึงหยิบแท่งเหล็กของชั้นวางที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาฟาดข้าวของที่วางเป็นระเบียบอยู่ในห้อง
ไม่นาน ห้องเจ้าหญิงแสนอบอุ่นก็เต็มไปด้วยขนนกที่ปลิวว่อนอย่างยุ่งเหยิง ตกลงบนหัวของไลลา
เห็นความเละเทะนี้แล้ว ไลลาก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เธอเงยหน้าขึ้นอยากจะหัวเราะเยาะ แต่จมูกกลับแสบขึ้นมา ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
ไม่ว่ามันจะสวยงามหรือยับเยิน เธอก็ยังเป็นนกที่ไม่อาจหนีไปจากกรงสีทองนี้ได้
ส่วนอีกด้านหนึ่ง นาราได้บินมาถึงฝรั่งเศสพร้อมกับคณพศแล้ว
คณพศอารมณ์ดีไปตลอดทาง เรียกว่าเบิกบานเลยก็ได้
จนเมื่อถึงคฤหาสน์ที่ฝรั่งเศสของเขาแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังไม่จางหาย
ขณะที่แสงแดดทอดตัวอย่างอบอุ่นในเรือนดอกไม้ นารากำลังนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของเรือนดอกไม้ ตั้งอกตั้งใจวาดอะไรบางอย่าง
เมื่อมองนาราที่นั่งอยู่ข้างกายตัวเอง คณพศก็ยกยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
นี่คือภรรยาของเขา คือรักแท้ชั่วชีวิตของเขา
จะชาตินี้ หรือชาติหน้า เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธออีก ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต เขาก็จะรักและรักษาผู้หญิงคนนี้เอาไว้ให้ได้
นาราที่กำลังใช้สมาธิวาดแบบร่าง เมื่อเห็นคณพศมองตัวเองไม่วางตาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าแล้วถามเบาๆ “ มีอะไรเหรอ? “
“ มีคุณไง “ คณพศขยับเข้าไปใกล้แล้ววางคางบนหัวของนารา ในใจอิ่มเอมด้วยความสุข “ ที่รัก ทำไมผมถึงเอาแต่คิดว่าผมคือคนที่มีความสุขที่สุดในโลกกันนะ? “
“ งั้นเหรอ? “ นาราผลักคางที่กดอยู่บนของตัวเองออก “ ออกไปเลยนะ ฉันยุ่งอยู่ อย่ามากวนสิ คุณไม่มีงานของบริษัทต้องจัดการแล้วรึไง? “
คณพศที่ถูกผลักออกเข้าไปเกาะหนึบเป็นตังเมอีกรอบ “ ที่รัก คุณผลักผมออกตอนกำลังพูดอะไรหวานๆ ได้ยังไงกัน แบบนี้ผมเสียใจจริงๆ นะ อีกอย่างถ้าบริษัทมีเรื่องอะไรก็ต้องให้ผมจัดการไปหมด งั้นผมเชิญพวกผู้บริหารมากินข้าวกันเลยไหม? “
นาราลดมือลงอย่างระอา “ โอเค ยังไงฉันก็บอกไม่ได้หรอก แล้วแต่คุณจะว่ายังไงก็ดีทั้งนั้นแหละ ขอแค่ตอนที่ฉันยุ่งอยู่ ช่วยอย่ามากวนได้ไหม “
“ ครับผม! “ คณพศยืนตัวตรงทำความเคารพแบบทหาร จากนั้นก็ก้มตัวดูกระดานวาดภาพของนารา “ นี่คือกำลังวาดอะไรเหรอ? “
นารายังคงวาดเส้นบนแบบร่างต่อไปอย่างไม่หยุดมือ “ อืม ฉันกำลังออกแบบเข็มขัดน่ะ เข็มกลัดที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแบบตะวันออก “
ภาพร่างบนกระดานนั้น ถึงแม้เส้นจะดูยุ่งๆ แต่ก็พอจะมองรูปร่างคร่าวๆ ได้ คณพศยกนิ้วโป้งให้อย่างจริงใจ “ นึกไม่ถึงเลยว่าที่รักของผมจะออกแบบเข็มกลัดได้งดงามขนาดนี้นะเนี่ย สุดยอดไปเลย “
นารายิ้มออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ “ เอาเถอะ นี่ยังเป็นแค่แบบร่าง วาดเสร็จแล้วยังต้องปรับแก้เก็บงานอีกน่ะ “
“ พอปรับแก้เสร็จแล้ว ก็ทำเข็มกลัดได้แค่อันเดียวนะ“ คณพศประกาศความเป็นเจ้าของอย่างออกนอกหน้า “ นี่เป็นความพยายามของที่รักของผม ผมไม่อยากให้คนอื่นมาครอบครองหรอกนะ ”
นารามองคณพศที่ทำตัวอย่างกับเด็กแล้วก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง
คณพศนั้นเป็นเหมือนพรหมลิขิตของเธอ กับเขา เธอไม่เคยรับมือได้เลย
“ จริงสิ มิราล่ะ? ทำไมฉันไม่เห็นลูกเลย?”นาราเพิ่งจะเห็นว่ามิราไม่ได้ตามมากับคณพศด้วย
