ตอนที่ 268 ฆ่าฉันเถอะ
ได้ยินที่เคลลี่ลั่วที่พูดแบบนี้ ในใจของไลลาได้รู้สึกถึงความเศร้ารันทด ใช่สิ ที่เขากักขังเธอไว้ก็เพื่อปิดข่าวเฉยๆ
เขาไม่สนใจหลอกว่าฉันจะเป็นหรือจะตาย?
ถ้าฉันตายไปจริงๆ เขาคงดีใจเพราะเขาต้องการแบบนี้อยู่แล้ว
หรือทำได้แค่รอความตายมาเยือน ถึงจะหลุดพ้นจากห้องขังนี้ได้?
“ข้อร้องเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ใจของฉันจะพังทลายอยู่แล้ว!” “ที่นี่ถึงจะมีทุกอย่างที่เพียบพร้อม แต่สิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคืออิสรภาพ จริงๆนะ ปล่อยฉันไปจากที่นี่เถอะ เรื่องราวในคืนนั้นที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นนั้น ฉันสาบานว่าฉันจะไม่บอกใคร ไม่บอกย่างแน่นอน!”
ถึงไลลาจะพูดข้อร้องอย่างจริงใจ แต่เคลลี่ลั่วได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้เธอออกไปจากที่นี่
เคลลี่ลั่วได้มองไปที่ไลลาอย่างเยือกเย็น “ต้องขอโทษด้วยที่ฉันไม่สามารถเชื่อใจเธอได้
ใจของคนเรามันไม่แน่นอน ตอนนี้เธอบอกว่าเธอสาบาน แต่อนาคตเราไม่รู้ว่าเธอจะรักษาคำพูดได้มั้ย?”
เคลี่ลั่วได้หันหลังและเดินไปที่ประตู “ที่นี่มีทุกอย่างเพียบพร้อมเธอต้องการอะไร ฉันหาให้เธอได้หมดไม่ว่าจะเป็น
ของกิน เครื่องนุ่งห่ม ของใช้ยกเว้นอิสรภาพ”
เคลลี่ลั่วที่ยังไม่ทันก้าวขาออกไปเลย ก็ได้ยินเสียงของโลลิต้าตะโกนออกมาว่า “พระเจ้า!”
เคคลี่ลั่วได้หันตามเสียงนั้นไป เขาได้เห็นไลลาได้เอามีดกรีดที่ข้อมือตัวเองแล้ว
ข้อมือแขนซ้ายของไลลาได้ถูกกรีดเป็นบาดแผลที่ยาว และเลือดสีแดงสดได้ไหลออก
ไหลตามแขนที่ผอมเรียว ของไลลาลงมาที่ละหยดที่ละหยด
ขณะนี้เธอก็ยังถือมีดนั้นอยู่ มีดที่เต็มไปด้วยรอยเลือด เลือดที่อยู่บนมีดก็ได้หยดลงพื้นทำให้เลือดนั้นเปื้อนพื้นไปหมดแล้ว
“เร็ว รีบไปตามหมอมา!”
เคลลี่ลั่วเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว เคลลี่ลั่วคิดว่าไลลาทำไปเพียงเพราะเธอชอบใช้อารมณ์
แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าไลลาจะมีนิสัยที่แกร่งกล้าแบบนี้
โลลิต้าได้พยักหน้าและรีบวิ่งออกไปทางประตู เธอวิ่งเร็วจนเกือบจะชนหน้าต่าง
เคคลี่ลั่วได้เดินไปใกล้ไลลาและยื่นมือไป พยายามเกลี้ยกล่อมงเธอ “มา ส่งมีดมาให้ฉัน ไม่ดื้อนะ”
ไลลาได้ส่ายหัวและยิ้มอย่างเจ็บปวด “ไม่แล้ว ถ้าตัวฉันไม่ได้รับอิสระ งั้นขอให้วิญญาณฉันได้รับความอิสระบางเถอะ!”
พูดจบไลลากำลังที่จะใช้มีดกรีดตัวเองอีกครั้ง
เห็นข้อมือไลลาที่เต็มไปด้วยเลือด เคลลี่ลั่วรู้สึกเหมือนจิตใจถูกของมีคมบาดอย่างไรอย่างนั้น
เขาก็ได้รีบสัญญาว่า “ไม่ อย่าทำแบบนี้ ได้ ถ้าเธอเชื่อฟัง ฉันจะปล่อยเธอออกไปจากที่นี่ จริงๆนะ”
จิตใจของไลลาในตอนนี้เข้าขั้นที่จะพังทลายแล้ว ไลลาได้เอามีดวางไว้ที่ข้อมือของตัวเอง
แล้วมองไปที่เคลลี่ลั่วด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเชื่อถือ “นายจะปล่อยฉันไปจริงหรอ?”
“ใช่ ฉันสาบาน ฉันจะปล่อยเธอออกไป จะไม่ขังเธออยู่ในนี้อีกแล้ว” เคลลี่ลั่วได้ตีไปที่หน้าอกของตัวเองเพื่อรับประกัน
เขาได้ค่อยๆย่องเบาเพื่อที่จะไปถึงตัวของไลลา
ไลลาไม่ได้สังเกตเห็น เคลลี่ลั่วที่กำลังเข้าใกล้เธอ ดวงตาของไลลาในตอนนี้ได้มืดมัวไปหมดแล้ว
ปากเธอก็ได้พูดว่า จริงหรอ จะปล่อยฉันออกไปจริงๆใช่มั้ย?
“ใช่ ฉันรับประกัน เธอลองมองไปสิ ท้องฟ้าข้างนอกสดใสเหมือนได้ถูกซะล้างมาแล้ว พรมหญ้าในปราสาทก็หอมละมุน
เธอจะออกไปดูกับฉันมั้ย?”เคลลี่ลั่วที่ปลอบใจไลลาอยู่นั้นได้เดินเข้าใกล้เธอไปเรื่อยๆ
ได้ยินเคลลี่ลั่วบรรยายภาพของโลกภายนอก ไลลามีสีหน้าใฝ่หา นี้แหละเป็นอิสระที่เธอต้องการ!
ไลลาได้รู้สึกตัวและหันมองไปที่หน้าต่าง เพื่อจะดูท้องฟ้าที่สดใส
ระหว่างที่ไลลากำลังเผลออยู่นั้น เคลลี่ลั่วได้ถึงโอกาสใช้มือซ้ายของเขาจับไปที่มือขวาของไลลาที่ถือมีดอยู่
แล้วได้ไปโอบที่เอวเธอ ทำให้ไลลาไม่สามารถขยับได้
ไลลาถูกล๊อคจนขยับไม่ได้ มีดที่อยู่ในมือเธอถูกเคลลี่ลั่วปลดออก ไลลาได้ตะโกนอย่างสิ้นหวัง
“ไอคนหลอกลวง! ไอคนเลวที่ชอบหลอกลวง! นายไม่คิดที่จะให้ความอิสระกับฉัน! ฆ่าฉันสิ! ฆ่าฉันเลย!”
เคคลี่ลั่วได้ใช้มือซ้ายทุบไปที่ท้ายทอยของไลลา ไลลาก็ได้สลบไป
หมอก็มาถึงที่นี่กับโลลิต้าพอดี เห็นไลลาที่สลบแล้วซบอยู่บนตัวของเคลลี่ลั่ว หมอได้รีบไปดูอาการของไลลา
“ท่านดยุค เธอได้กรีดข้อมือตัวลงไปลึกมาก และได้ทำให้ไปโดนที่เส้นเลือด แต่ที่โชคดีที่ไม่ได้ไปโดนหลอดเลือดดำ
ไม่งั้นผลที่ตามมาที่หลังนั้นจะร้ายแรงมาก”
เคลลี่ลั่วได้มองไปที่ไลลาที่สลบอยู่ เขาได้โทษตัวเองว่าถ้าไม่ใช้ตัวที่เห็นแก่ตัว เธอคงไม่ต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้หรอก?
“รีบรักษาเธอ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรต้องรักษาให้เธอหายเป็นเหมือนเดิมให้ได้ ไม่งั้นคุณก็เตรียมหางานใหม่ได้เลย!”
เคลลี่ลั่วได้ประคองไลลาไปนอนที่พื้นอย่างระมัดระวัง โดยที่ไม่ถือสาตัวของไลลาที่เต็มไปด้วยเลือดเลย
“ท่านดยุค บนพื้น…..” โลลิต้าได้เตือน แต่ถูกเคลลี่ลั่วจ้องจนไม่กล้าพูดอะไร
“ถ้าเทียบกับชีวิตของเธอ นี้มันไม่สำคัญเลย” พูดจบเคลลี่ลั่วได้ไปเร่งให้หมอที่ยืนอยู่ข้างๆ
“รีบไปทำแผลสิ! จะยืนทื่ออยู่อีกทำไม?”
“ครับ! ครับ!” เขาก็ไม่กล้าที่จะรอข้า แต่เขาไม่เคยเห็นเคลลี่ลั่วยังมีอีกด้านที่อ่อนโยนแบบนี้
เขาเลยไม่มีสมาธิไปชั่วขณะ
ไลลาที่ได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน ข้อมือของไลลาที่ถูกบาดได้พันด้วยผ้าพันแผลอย่างแน่นหนา
เห็นไลลานอนอยู่บนเตียงและดูเหมือนไม่มีชีวิตนั้น เคลลี่ลั่วรู้สึกผิดมากและได้โทษตัวเอง
เขาต้องพิจารณาวิธีที่เหมาะสมที่จะนำมาใช้ในการปฏิบัติต่อไลลาคนนี้แล้ว
ก่อนหน้านี้เขาอาจจะทำผิดไปแล้วก็ได้?
ไลลาได้ฝืนขึ้นมา รู้สึกหัวตัวเองหนักมาก เหมือนได้เทตะกั่วลงไปในหัวของเธอ
หัวของเธอที่รู้สึกไม่เจ็บแล้ว แต่เธอยิ่งรู้สึกว่าข้อมือของเธอเจ็บกว่า ความเจ็บปวดที่เร่าร้อน
ก็เพราะความเจ็บปวดทีเหมือนการกรีดเนื้อนี้ทำให้เธอตื่นขึ้นมา
เธอได้ลืมตาขึ้นมา รู้สึกถึงความเจ็บปวดของการสิ้นหวัง
แท้จริงแล้ว เธอไม่เพียงเสียความเป็นอิสระไป แต่จะตายก็ยังทำไม่ได้
น้ำตายได้หยดผ่านหางตาเธอ เธอได้ถอนหายใจ ไลลาได้เห็นมีคนซบอยู่ข้างเตียงของเธอ
เธอได้ก้มลงไปมอง เห็นเคลลี่ลั่วที่กำลังนอนอยู่พร้อมกับใบหน้าที่เคร่งเครียด
พูดตามความจริง เคลลี่ลั่วมีนิสัยที่แตกต่างจากคนส่วนมาก มีอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าที่รำลึก
ริมฝีปากที่มีเสน่ห์ ไม่จะมองอย่างไร เขาก็ดูเหมือนตัวเลือกสามีที่ดี
การเข้าใจผิดก็คือการเข้าใจผิด ไม่มีวันที่จะเป็นความจริง
คนที่ดีเด่นคนนี้ ไม่เพียงได้เอาเปรียบเขายังได้จำกัดความอิสระของเธออีกด้วย
ก็เพียงเพราะกลัวเธอจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้นาราฟัง
เฮ้อๆ เป็นคำพูดที่เสียดสีมากเลย!
