ตอนที่ 273 เขามาทำอะไร ไล่เขากลับไปซะ
ผ่านสถานการณ์ที่วุ่นวายไป คุณหมอที่โดนคณพศเร่งให้รักษานารานั้น ไม่ได้กระวนกระวายและได้ทำแผลให้นาราจนเสร็จเรียบร้อย
คุณหมอที่ตื่นเต้นเหงื่อได้ออกมาจากหน้าผากของคุณหมออย่างไม่หยุด มองไปที่คณพศและคุณหมอก็ได้พูดว่า
“คณพศ เราได้ทำแผลให้คุณนาราเรียบร้อยแล้วครับ
ใบหน้าให้ที่ไม่สบายใจของคณพศก็ได้หายไป “ดีมาก งั้นส่งเธอไปนอนที่ห้องแขกผู้มีเกียรติ แล้วพวกคุณต้องไปเฝ้าเธอตลอดยี่สิบสีชั่วโมง”
คุณหมอก็ได้หมดคำพูดอีกครั้งและสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณคณพศ คุณนารา ไม่เป็นอะไรจริงๆ บาดแผลของเธอเป็นแค่แผลชั้นนอก ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เดียวแผลของเธอก็หายดี!”
“นี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ไม่งั้นเราเรียกพวกคุณมาทำอะไร?นาราเป็นคนที่มีบุญวาสนา เธอไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก”
นาราที่บาดเจ็บอยู่นั้นทำให้คณพศอารมณ์เสียมาก คำพูดทุกคำของเขาเหมือนจะทำให้คนหายใจไม่ออก
คุณหมอรู้ว่าพวกเขาไม่ควรจะมีปัญหากับคณพษ ก็เลยยอมคณพศไปและพยักหน้า ใช่ คุณนาราไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก
เราจะทำการส่งเธอไปนอนที่ห้องวีไอพีที่ดีที่สุด
“อืม ระวังหน่อยนะ” คณพศได้เดินตามคุณหมอไปที่ห้องวีไอพี
บุคลากรทางการแพทย์ที่ส่งนาราถึงที่เตียงนอน ทุกคนก็ได้ออกจากห้องไปหมด เพราะรู้ว่าคณพศในตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี
พวกเขาไม่อยากที่จะอยู่ในห้องร่วมกับคณพศ
ในห้องทุกอย่างเงียบสนิท คณพศที่จ้องไปที่ใบหน้าอันขาวซีดของนารา เขาได้โทษตัวเอง “นาราเป็นเพราะ ฉันไม่ได้ดูแลให้ดี!
นาราฉันขอโทษ”
ถึงคณพศจะพูดอะไรออกมา นาราก็ไม่ได้ยิน แต่นาราไม่ได้เจ็บหนักมาก ที่นารายังไม่ตื่นอาจจะเป็นอย่างที่คุณหมอพูดก็ได้
เธอมีอาการกลัวเลือด
นาราในตอนนั้นที่เห็นมิราสลบอยู่นั้น และเธอได้ถูกเขมินท์เอามีดแทงที่ไหล่ เธอตกใจและก็ได้สลบไป
แต่คณพศไม่เชื่อที่คุณหมอพูด เขาได้มองไปที่นาราที่ยังไม่ฟื้นนั้นในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ คณพศได้เดินไปเดินมาในห้อง
ด้วยความกระวนกระวายใจ
ประตูของห้องวีไอพีก็ได้เปิดออก เสกข์ได้เดินเข้ามา “นายครับ ผมได้ส่งคุณหนูกลับบ้านไปเรียบร้อยแล้ว คุณหมอที่ประจำอยู่ที่บ้านนั้น ได้ทำการตรวจให้มิราอย่างละเอียด คุณหนูไม่ได้มีบาดแผลใดๆทั้งสิ่น คุณหนูแค่สลบไปนอนสักพักก็คงหาย”
คณพศได้พยักหน้า ถ้ามิราเป็นอะไรไปเตรียมทำศพของเขมินท์ได้เลย! “คณพศได้สั่งให้เสกข์ไปจัดการให้คนที่เฝ้าเมินท์ในคุกนั้นดูแลเขมินท์ดีๆหน่อย”
เสกข์ที่ได้ยินนายตัวเองสั่งแบบนี้ เขาก็ได้เข้าใจถึงความหมายที่เจ้านายต้องการจะสื่อถึง เสกข์ได้ตอบรับ “ได้ครับ” นาย และเดินออกไป
แต่เมื่อเสกข์เดินไปถึงที่ประตู เขาก็ได้เดินกลับมา “เจ้านายครับ บุรินทร์มาที่นี้ครับ เขาบอกจะมาเยี่ยมนารา”
“เขามาทำอะไร? ไล่เขากลับไป ฉันไม่อนุญาตให้เขามาเยี่ยมนารา!” คณพศพูดอย่างอารมณ์เสียและสั่งให้เสกข์ไล่บุรินทร์กลับไป
เสกข์เป็นคนที่จงรักภักดีต่อเจ้านายนั้น ก็ได้ทำตามคำสั่งกำลังที่จะไปไล่บุรินทร์ออกจากโรงพยาบาล
“หยุดก่อน!”
เสกข์ที่ได้ยินเสียงของคณพศเขาก็ได้หยุดลง และรอฟังคำสั่งต่อไปของคณพศ
นายไปบอกบุรินทร์ว่า “ถ้าเขายังอยากจะอยู่ในเมืองธิตกลอีก! ต่อไปนี้ห้ามมายุ่งวุ่นวายกับนารา ถ้าเจอกันบนถนนก็ให้เขาเปลี่ยนทางเดิน!” คณพศพูดอย่างเยือกเย็น คณพศทำเหมือนดันครอบครัวตระกูลวรชัยลภัสเป็นของเล่นที่เขาจะทำอะไรกับครอบครัวนี้ก็ได้
คณพศไม่ได้ทำร้ายคนในครอบครัวตระกูลวรชัยลภัสเพราะนาราได้ถูกครอบครัวนี้เลี้ยงมาจนโต ถึงแม้นาราจะเผชิญสิ่งที่เลวร้ายมาอย่างมากมายก็ตาม แต่นาราเป็นคนที่ใจดีเกินไป ถ้าตัวเองทำเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้ นาราต้องรับไม่ได้แน่ๆ
เสกข์ก็ได้พยักหน้าตอบรับ “ครับ”
ต่อมา เสกข์ได้ไปไล่บุรินทร์ออกจากโรงพยาบาลไปตามคำสั่งของเจ้านาย และได้ไปหาคนไปรับรองเมขินท์ที่อยู่ในคุกอีกด้วย
ในห้องคนไข้ คณพศก็ได้จ้องมองหน้าของนาราที่ยังไม่ฟื้นและไปนั่งอยู่ข้างๆเธอ คณพศได้เอามือไปจับที่ริมฝีปากที่แดงของนาราและพูดว่า” นารา เธอต้องหายเร็วๆนะ!”
นาราที่กำลังนอนอยู่นั้น รู้สึกมีแมลงวันมาบินอยู่รอบๆตัวเธอตลอดเวลา นาราได้รู้สึกรำคาญและยืนมือไปตบที่แมลงวันตัวนั้น
“เงียบได้แล้ว หนวกหู”
มือที่นุ่มนวลของเธอได้ตีไปโดนที่หน้าของคณพศ แต่คณพศกลับยิ้มที่โดนตีไปที่หน้า
คณพศได้รีบจับมือของนาราไว้ และยิ้มไม่หุบ “ดีมากเลย นารา เธอฟื้นขึ้นมาสักที!”
นาราได้ลืมตาอย่างช้าๆ “นี้ฉันมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร?”
ไม่รอให้คณพศถามเธอ เธอได้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและเธอได้ขยับไหล่ของตัวเอง นาราก็ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เร่าร้อน
นาราก็ได้ร้องออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง
“เธอย่าขยับนะ!” คณพศรีบไปประคองนาราไว้ เธอมีบาดแผลที่ไหล่ ห้ามขยับไหล่ไปมั่ว
นาราถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเธอเองนั้นถูกเขมินท์เอามีดแทงไปที่ไหล่ของเธอ นาราได้รีบถามต่อว่า “แล้วมิราละ? มีราเป็นอะไรหรือเปล่า? เมขมินท์เป็นคนที่สติไม่ดี เธอได้ลักพาตัวมีราไป!”
เห็นนาราที่กระวนกระวายใจแบบนี้ คณพศได้ตีไปที่มือของนารา อยากให้นาราปล่อยอารมณ์ให้เป็นธรรมชาติ “ไม่มีอะไรแล้ว
ทุกอย่างได้จบลงแล้ว มิราก็ปลอดภัยแล้ว เสกข์ได้อยู่ดูแลมิรา มิราไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่เธอเองนั้นแหละ ไหล่ของเธอคงเจ็บมากสินะ?”
“อืม มิราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” นาราได้พยักหน้า คนถูกแทงที่ไหล่จะไม่เจ็บได้อย่างไง!
แต่นี้มันก็คุ้มค่านะ ถ้ามิราไม่เป็นอะไรเธอก็รู้สึกสบายใจมากแล้ว
“แล้วเขมินท์ละ?นายต้องสั่งให้เสกข์ดูแลมิราดีๆนะ อย่าให้คนอย่างเขมินท์เข้าใกล้มิราอย่างเด็ดขาด เขมินท์เขาได้บ้าไปแล้ว”
นาราพูดด้วยความกังวลใจ
คณพศได้จับมือที่นุ่มนวลของนาราไว้จนไม่อยากปล่อยและบอกว่า เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ เขมินท์เธอได้เข้าคุกไปแล้ว
ในระยะเวลาอันสั้นนี้ เธอน่าออกมาไม่ได้แล้ว แต่สิ่งที่เราต้องพิจารณาคือ ควรจะขังเธอไว้นานเท่าไหร่
นาราได้นึกถึงใบหน้าที่น่ากลัวในตอนนั้นของเขมินท์ เธอได้สั่นไปทั้งตัว “เขมินท์ได้บ้าไปอย่างสิ่งเขิง มันน่ากลัวมาก
ถ้าเป็นไปได้ขังเธอให้นานหน่อย กลัวเธอออกมาแล้วจะไปทำร้ายคนอื่นอีก”
ได้ งั้นก็เอาตามที่เธอพูด คณพศได้พยักหน้า อะไรที่ทำให้เธอสบายใจ ฉันก็จะทำ
เพราะวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เขมินท์ในตอนนี้ได้กลายเป็นคนที่สติไม่ดีแล้ว เขมินท์ไม่สามารถเชื่อถึอได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แต่นารานึกถึงถ้าทำแบบนี้บุรินทร์ เขาจะรู้สึกเสียใจมั้ย?
“แต่ถ้าทำแบบนี้ คุณพ่อจะเสียใจมากมั้ย?”
“คุณพ่อหรอ?” คณพศพูดอย่างเสียดสีว่า “นาราเธอคิดว่าคนอย่างบุรินทร์ควรได้รับการเรียกว่าพ่อจากเธอหรอ?
พวกเขากำลังที่จะทำร้ายเธอ! เธอไม่ใช่เธอเป็นคนที่กล้าหาญนะ ตอนนี้เธอกับมิราน่าจะถูกทำร้ายไปแล้ว”
นาราก็ได้ก้มหัวลง นารารู้ว่า คณพศพูดถูก เขมินท์เมื่ออยู่ที่บ้านเธอไม่ยอมฟังใครเลย ถ้าในขณะนั้นเธอไม่ได้ตอบโต้อย่างทันท่วงที ถึงบุรินทร์จะอยู่ก็ไม่อาจปกป้องพวกเธอได้
