ตอนที่ 274 ฉันลงไปหาของกินให้เธอก่อนนะ
“ก็ดีแล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คนที่ทำความชั่วต้องเตรียมรับผลที่จะตามมาให้ได้” นาราเห็นด้วยกับความคิดของคณพศ
“หวังว่าผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้นี้ เขมินท์จะรู้สึกผิดและจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก”
“ใช่แล้ว ถ้าเขมินท์บ้ามามีปัญหากับตระกูลปัญญาพนต์ เธอก็ต้องเตรียมตัวที่จะถูกโจมตี ไม่ว่าต่อไปนี้เธอต้องเผชิญกับอะไร
นั้นรวมเป็นสิ่งที่เขมินท์ควรได้รับ” คณพศได้พูดอย่างเย็นช้า แต่เมื่อหันไปที่นารา คณพศได้แสดงสีหน้าที่อ่อนโยน “นาราเธอหิวมั้ย มากินของที่อยู่ใต้สติของฉันก็ได้นะ!”
หน้าของนาราก็แดงไปหมดและพูดว่า” ไอคนอัตพาธ….”
คณพศได้นิ่งไปชั่วขณะ เขาถึงได้สติกลับมา เฮ้อๆ สิ่งที่ฉันได้สอนนารามันก็ดีเหมือนกัน ตัวเองที่ถามนาราด้วยความเป็นห่วง
แต่กลับถูกเธอมองไปในทางไม่ดี
“นาราฉันแค่ถามว่าเธอหิวหรือไม่ ฉันจะได้สั่งให้คนไปทำบะหมี่ให้เธอกิน เพราะเมื่อกี้ที่ฉันเดินผ่านฉันเห็นมีห้องครัวเล็กๆอยู่
ในครัวนั้นมีเส้นหมี่อยู่ แล้วตอนนี้เธอก็บาดเจ็บอยู่ด้วย เธอต้องกินอาหารที่นิ่มถึงจะเหมาะสม” พูดถึงนี้ คณพศก็ได้ถามนารา
“ทำไมหน้าเธอแดงจังเลย? เธอคิดอะไรที่ไม่ดีกับฉันหรือเปล่า?”
คำพูดของคณพศทำให้หน้าของนารายิ่งแดงมากกว่าเดิม นาราได้ก้มหัวลง เธออยากที่จะเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มใจจะขาด
ก็เพราะนายที่ จะมีอะไรกับฉันไม่เว้นวันคืน ทำให้นารามีความคิดที่ไม่ใสสะอาด!
“นายนี้จริงๆเลย….”
นาราได้พูดด้วยความอบอ้าว เสียงของนาราเล็กเหมือนดังเสียงของมด นาราได้ทำให้คณพศมีอารมณ์ได้สำเร็จ
คณพศได้ดึกแขนที่ไม่ได้บาดเจ็บของนารา ไปวางที่ใต้สะดือของตัวเองอย่างไม่อาย “นาราเมื่อกี่เธอคิดถึงเจ้านี้ใช่มั้ย
เธอทำให้ฉันร้อนรนแต่กลับด่าว่าเกลียดฉัน ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงกับเธอจริงๆ”
มือของนาราได้ไปจับโดนสิ่งที่เร่าร้อน เธอรู้ว่าคณพศมีความคิดที่ไม่ดีอีกแล้ว ในใจของนารารู้สึกยกย่องคณพศมาก
นารายอมคณพศแล้วจริงๆ เขาต้องเป็นคนที่ชอบมีอารมณ์ทางเพศกลับชาติมาเกิดแน่เลย ในสมองของเขาทุกวินาทีคิดแต่เรื่องบนเตียง!
นาราพยายามใช้แรงเพื่อที่จะดึกมือกลับมา แต่คณพศกลับดึงมือเธออย่างแรก “นาราเป็นเพราะเธอคนเดียว
ถึงทำให้น้องชายของฉันคิดถึงเธอแบบนี้”
“เฮ้ย!” “ที่นี้มันโรงพยาบาลนะ ที่สำคัญฉันบาดเจ็บอยู่ด้วย….”
คณพศได้ยิ้มไม่หยุด “นาราเธอคิดมากไปหรือเปล่า? ฉันแค่บอกว่าน้องชายฉันคิดถึงเธอแค่นั้นเอง
ไม่ใช่หมายความว่าน้องชายฉันจะทำอะไรเธอ จริงๆเลยนะเธอ เธอชอบทะลึ่ง รีบบอกมาว่า
เธอต้องการจะทำอะไรที่ไม่ให้คนอื่นรู้ได้ใช่มั้ย?”
นาราไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คณพศคนนี้เป็นคนที่ชอบกลับคำพูด การพูดการจาของเขายังพิสดารอีกด้วย
นาราจะพูดอะไรต่อไปได้ นี้เป็นผู้บริหารที่เด็ดขาดที่เธอเคยรู้จักหรือไม่?
เห็นใบหน้าอมชมพูของนารา คณพศได้ทนไม่ไหว้ได้ไปจูบที่นาราหนึ่งครั้งถึงยอมปล่อยนาราไป
“ฉันล้อเล่นกันเธอ แล้วตอนนี้เธอหิวมั้ย? เดียวฉันไปหาของกินให้เธอ เธออยากกินอะไร?”
นาราได้ปล่อยลมหายใจออก เธอรู้สึกโชคดีที่คณพศไม่ได้ทำอะไรเธอ
แต่นาราในตอนนี้รู้สึกหิวมากจริงๆ เธอตอบว่า” งั้นเอาเป็นบะหมี่ทะเลก็แล้วกัน”
“ไม่ได้” คณพศได้ส่ายหัว คุณหมอบอกว่า “เธอมีบาดแผลห้ามกินอาหารทะเล เดียวฉันให้คนต้มน้ำสุบไก่ให้มั้ย
ที่ข้างล่างของฉันดีมั้ย?”
คณพศที่จะแกล้งนารานั้น ได้เตรียมมองใบหน้าของนาราที่อึดอัดอยู่
นารารู้ว่าคณพศหมายความว่าอะไร เธอถึงรู้ว่า คณพศกำลังทำให้เธอไปติดกับดักของเขา นาราได้เงยหน้าขึ้น
เห็นแววตาที่พึงพอใจของคณพศ “นายนี้จริงๆ”
คณพศได้เห็นใบหน้าที่แดงถึงหูของนาราทำให้คณพศหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ไม่แกล้งเธอแล้ว
“เดียวฉันให้เธอกินข้างล่างของฉัน เธอรอหน่อยนะ เดียวฉันกลับมา”
พูดไปคณพศก็ได้หัวเราะและเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงนาราที่อยากจะบีบคอเขาจนตายอยู่ในห้อง
ปราสาทประเทศอังกฤษ
ไลลาได้เปลี่ยนนิสัยที่ดื้อดึงเป็นการเชื่อฟัง และกินอาหารและพักตามเวลา ไม่นานแรงของเธอก็เริ่มกลับมา
หน้ากลับมาแดงอมชมพูเหมือนเดิม ตัวของไลลาได้เต็มไปด้วยพละกำลัง
เคลลี่ลั่วได้เฝ้ามองไลลาอยู่ในมุมที่เธอมองไม่เห็น แต่ไม่กล้าแสดงตัวออกมา
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ผู้หญิงคนที่ทำให้เขาคุมตัวเองไม่อยู่ โดยเฉพาะตอนที่ได้สัมผัสกับตัวเธอ
เคลลี่ลั่วจะได้รู้สึกเลือดของตัวเองที่กำลังเดือด
ในตอนที่เขาและไลลาอยู่ใกล้ชิดกันมาก เคลลี่ลั่วจะมีปฏิกิริยาที่หน้าอายออกมา โดยที่เขาควบคุมไม่ได้
สิ่งเหล่าเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นตอนที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับนาราเลย
หรือเป็นเพราะว่าตัวเองติดใจร่างกายของไลลาไปแล้ว?
หรือเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีอะไรด้วย?
เรื่องนี้เคลลี่ลั่วเองก็ยังไม่เข้าใจ และไม่อยากที่จะเข้าใจด้วย เขารู้แค่ว่า ทุกวันเขาต้องใช้พลังจิตเยอะมาก
ถึงจะทำให้เขาไม่คิดถึงไลลา
ต้องเป็นเพราะฉันที่ไปเอาเปรียบเธอแน่เลย ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ! เคลลี่ลั่วบอกกับตัวเอง ไม่ผิดอย่างแน่นอน
ในตอนกลางคืนที่ปราสาทเกิดฝนตกหนักมาก มีฟ้าแลบฟ้าร้อง
ฝนยิ่งตกยิ่งหนัก ปราสาทได้ตั้งตะงาอยู่ท่ามกลางพายุ
ไลลาได้นอนอยู่บนเตียงสีชมพูขององค์หญิง เธอได้เอาผ้าห่มคุมตัวของเธอไว้ ไหล่อันผอมเรียวของไลลาได้สั่นไม่หยุด
ในบ้านนั้นได้เปิดไฟอยู่ แต่กลับไม่ค่อยสว่าง กลับมีความน่ากลัวแฝงอยู่
ไลลาไม่ใช่เป็นคนกลัวอะไรง่ายๆ แต่เธอได้ถูกขังไว้ในปราสาทที่เธอไม่คุ้นเคยแห่งนี้ เธอได้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
แค่ได้ยินเสียงอะไรที่แปลกๆ เธอก็คิดถึงหนังสยองขวัญที่เธอได้ดูมา
ไลลาได้ยินเสียงของฝีเท้ารอยมาจากหน้าประตู ในยามที่ฝนตกแบบนี้เสียงได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ไลลาได้กลั้นหายใจ เธออธิษฐานหวังว่าเสียงที่เธอได้ยินเป็นเพียงแค่เธอหูฟาด
เสียงเปิดประตูที่เบาได้ดังขึ้น ประตูที่ปิดอยู่ได้เปิดออกและเสียงฝีเท้าได้เข้ามาใกล้เตียงที่ไลลานอนอยู่
นาราได้กลัวจนตัวสั่นและหดตัว สมองของเธอได้นึกถึงภาพฆาตกรอังกฤษขึ้นมาโดยทันที
ตอนที่ไลลารู้สึกว่าตัวเองจะขาดอากาศหายใจแล้วนั้น ตัวของเธอได้รู้สึกเย็น ผ้าห่มที่คุมตัวเองอยู่นั้นได้ถูกดึงออกไป
“ช่วยด้วย!”
“เธอกำลังกลัวอะไร?”
ไลลาได้ร้องขอชีวิตและเคลลี่ลั่วได้ถามไลลาว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่?ไลลาและเคลลี่ลั่วได้พูดพร้อมกัน
สถานการณ์แบบนี้เป็นสถานการณ์ที่หน้าอายมาก
“เฮ้อๆ” เคลลี่ลั่วมองไปที่ใบหน้าอันขาวและเล็กของไลลา ทนไม่ไหวได้หัวเราะออกมา “นี้เธอกำลังกลัวหรอเนี่ย?”
ไลลาถึงได้รู้ว่าเป็นเคลลี่ลั่ว เธอรู้สึกอายเธอคิดว่าเคลลี่ลั่วเป็นฆาตกร เธอถูกขังนานเกินไปจนทำให้เธอกลัวการถูกฆ่าไปแล้ว
“ฉัน….ฉัน…..
