ตอนที่ 277 ไม่รู้ว่าใครไปนอนกับใครกันแน่
ตอนรุ่งเช้า แสงแดดได้ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง ไลลาก็ได้ตื่นขึ้นมา
สมองของเธอสะลึมสะลือมาก เธอจำไม่ได้เลยว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น
เธอจำได้เพียงว่า เมื่อมีฝนตกหนักมาก และเคลลี่ลั่วได้มาดูเธอ แล้วได้ดื่มไวน์กับเธอนิดหนึ่ง
ต่อมาไลลาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
ไลลารู้สึกเจ็บที่ขมับของตัวเองเธอได้นวดขมับของตัวเอง เธอได้สาบานในใจว่า ต่อไปนี้เธอจะไม่กินเหล้าอีกต่อไปแล้ว!
แต่เธอไม่แน่ใจว่า เมื่อวานที่เธอเมาเธอได้ตบตีเคลลี่ลั่วไปหรือเปล่า?
ในใจของนาราปรากฏภาพที่ตัวเองกำลังตบตีเคลลี่ลั่วอยู่ ไลลาก็ได้พยายามลุกขึ้นจากเตียง เธอรู้สึกแขนขาเธอเมื่อยละไปหมด
และที่น่ากลัวที่สุดคือ เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!
ไลลาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เธอได้หันไปมองข้างหลังอย่างแข็งทื่อ ไลลาก็ได้เห็นมีใบร่างผู้ชายที่เปลือยกายและมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบนอนอยู่
ถึงแม้ว่าใบร่างนั้นจะหันหลังให้เธอ แต่เธอในใจของเธอได้รู้สึกกลัวเพราะเธอได้หลอกตัวเอง
เธอได้หันหลังไปมองอีกครั้ง เห็นขวดไวน์แดงที่ตั้งอยู่เลกื่อนพื้น และเสื้อผ้าที่ระเนระนาดอยู่
ดี ดีมากเลย!
ไลลาอยากที่จะตบตัวเองสักสองครั้ง ไลลาที่เห็นภาพแบบนี้เธอได้นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น!
แล้วเมื่อคืนเป็นไลลาที่ไปมีอะไรกับเคลลี่ลั่ว หรือเคลลี่ลั่วไปมีอะไรกับไลลากันแน่ ?
ไลลาที่กำลังงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอก็ได้ยินทีเสียงเบาๆรอยมาจากด้านหลังของเธอทำให้เธอตกใจและรีบหลับตา
ตีเธอจนตายเธอก็ไม่ยอมให้เคลลี่ลั่วรู้ว่าตัวเองนั้นตื่นแล้ว
เคลลี่ลั่วได้ลืมตาขึ้นมา เห็นไลลาที่นอนอยู่ข้างๆของตัวเอง เคลลี่ลั่วรู้สึกเขินอายนิดหน่อย
เหล้าเป็นอะไรที่ไม่ควรจะดื่มมากเลยจริงๆ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วสินะ ที่ฉันมีอะไรกับไลลา
เคลลี่ลั่วไม่รู้จะเผชิญหน้ากับไลลาอย่างไงเมื่อเธอตื่นมา เคลลี่ลั่วเลยฉวยโอกาสออกไปตอนที่ไลลายังนอนอยู่โดยที่ไม่ใส่รองเท้า เคลลี่ลั่วได้ใส่กางเกงและเสื้อ แล้วก็วิ่งออกไปจากบ้านโดยไม่คิดชีวิต
ไลลาที่ได้ยินเสียงรอยมาจากทางประตู เธอก็รู้ว่าเคลลี่ลั่วได้ออกไปแล้ว
ไลลาได้ปล่อยลมหายใจออก ไลลาก็ได้รู้สึกสบายใจขึ้นที่เคลลี่ลั่วได้ออกไปแล้ว ไม่งั้นละก็ทั้งสองคนคงต้องเขินอายอย่างแน่นอน
ก็แค่มีอะไรกันตอนเมาเฉยๆ? ไม่มีอะไรต้องพัวพัน เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วแถวไม่ใช่มีอะไรกันเป็นครั้งแรกอีกด้วย!
ไลลาก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่เธอรู้สึกแน่นที่หน้าอกของตัวเอง เหมือนมีก้อนหินทับอยู่บนหน้าอกของเธอ
ไม่นานโลลิต้าก็มาทำความสะอาดห้องของเธออย่างเงียบๆ
ในขณะนี้ไลลาได้แช่อยู่อ่างอาบน้ำแล้ว อยากที่จะใช้น้ำเย็นมาล้างสมองของเธอที่จะพังทลายแล้ว
เมื่อคืนที่เธอได้มีอะไรกับเคลลี่ลั่วนั้นไม่รู้ว่า เคลลี่ลั่วได้ใจสาถุงยางอนามัยหรือเปล่า ถ้าเธอท้องตะทำอย่างไงดี?
“คุณไลลา คุณไลลา คุณอยู่ข้างในมั้ย?”
ตอนที่โลลิต้าได้ให้คนทำความสะอาดห้องของไลลาเสร็จ ยังไม่เห็นไลลาออกมาเลย โลลิค้าไม่สบายใจ
เธอได้ไปเคราะห์ประตูห้องน้ำอย่างแรง
ไลลาได้ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เธอได้ห่มผ้าขนหนูเสร็จเธอก็ได้เปิดประตูออกมาและมองไปที่โลลิต้า
“ฉันต้องการยาคลุมอย่างเร่งด่วน”
โลลอต้าตกใจที่ได้ยินไลลาพูดแบบนี้ แต่ไม่นานเธอก็ได้เข้าใจความหมายของไลลา โลลิต้าก็ได้พยักหน้า
“ได้ เดียวหนูเอามาให้”
โลลิต้าที่ได้ทำความสะอาดห้องของไลลาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้ไปหาเคลลี่ลั่วโดยทันที “เจ้านาย คุณไลลาบอกว่า
เธอต้องการยาคลุมอย่างเร่งด่วนค่ะ”
เคลลี่ลั่วได้ขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจว่า “เธอพูดอะไรนะ?”
“คุณไลลาบอกว่า เธอต้องการยาคลุมอย่างเร่งด่วนค่ะ”
เมื่อโลลิต้าพูดจบ เคลลี่ลั่วก็ได้ตีไปที่โต๊ะอย่างแรง” อะไรกัน เธอหมายความว่าอย่างไงกันแน่”
แต่โลลิต้าก็ไม่สามารถตอบคำถามนี้ของเคลลี่ลั่วได้ โลลิต้าได้ก้มหัวรอฟังคำสั่งของเคลลี่ลั่วอย่างเดียว
เคลลี่ลั่วที่ไม่มีที่ระบาย เคลลี่ลั่วได้ให้โลลิต้าเดินไปใกล้ตัวเอง และกระซิบที่หูของเธอว่า: “เธอไป….”
ไลลาได้รออยู่ในบ้าน ไม่นานโลลิต้าก็ได้เอาน้ำหนึ่งแก้วและเดินเข้ามา
โลลิต้าได้เดินไปที่ไลลาแล้วแบมือออกมา โลลิต้าได้ส่งสัญญาณให้ไลลาเอายาที่อยู่ในอุ้มมือเธอนั้นไปกิน
“นี้เป็นยาคลุมชนิดรุนแรงที่หนูได้มาจากหมอที่นี้เป็นยาที่ได้ผลดีมาก และไม่มีผลข้างเคียงต่อร่างกาย”
หน้าของไลลาก็ได้แดงขึ้น เพราะเธอทำไม่ได้อย่างโลลิต้าที่พูดคำว่ายาคลุมโดยไม่รู้สึกเขินอาย
แต่ไลลาที่ต้องการยาคลุมนั้น ก็ได้รับยานั้นมาพร้อมกับบอกขอบคุณกับโลลิต้า “ขอบคุณเธอมากนะ”
โลลิต้าได้กะพริบตาอย่างไม่เป็นธรรชาติ และยิ้มแล้วบอกว่า” นี้เป็นสิ่งที่หนูควรทำ คุณไลลาไม่ต้องขอบคุณหนูหรอก”
ไลลาได้เงยหน้าและกลืนยาเม็ดสีขาวลงไป ใบหน้าของไลลาที่ปรากฏความดีใจที่ได้รับสิ่งที่ต้องการ
“อย่างไงก็ต้องขอบคุณเธอมากเลยนะ โลลิต้า”
“ไม่เป็นไร ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูไปทำความสะอาดข้างล่างแล้วนะค่ะ” โลลิต้าพูดจบ เธอก็ได้ออกไปจากห้องของไลลา
เห็นโลลิต้าที่รีบออกไปจากห้องเธอ ไลลารู้สึกว่าวันนี้รอยยิ้มของโลลิต้าแปลกๆ
แต่ไลลาก็สายหัว อาจจะเป็นไปได้ว่าตัวเองอาจคิดมากไปเอง
โรงพยาบาลที่เมืองธิตกล
นาราที่นอนโรงพยาบาลมาแล้วกว่าหนึ่งอาทิตย์ นาราในตอนนี้เบื่อจนจะเป็นไข้อยู่แล้ว
“รีบไปทำเอกสารการออกโรงพยาบาลให้กับฉัน!” ฉันจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว นาราได้เอามือทุบไปที่เตียงด้วยความเบื่อหน่าย และมองไปที่เคลลี่ลั่วที่กำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่
เคลลี่บลั่วได้ปอกแอปเปิ้ลอย่างใจเย็นโดยที่ไม่เงยหน้าเลย “ไม่ได้ เธอยังไม่หายดี”
หนังตาของนาราได้เต้นไปสองครั้ง เธอทนไม่ไหวจนอารมณ์ของเธอได้ระเบิดออกมา “อะไรๆก็ยังไม่หายดี ฉันแค่บาดเจ็บเล็กน้อย! เส้นเอ็นฉันไม่ได้ขาด! กระดูกก็ไม่ได้หัก! ถ้าฉันต้องอยู่แบบนี้ต่อไป ฉันต้องขึ้นลาแน่ๆ!”
นาราที่บ่นอยู่นั้น แต่คณพศไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
คณพศเอาแอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จยื่นไปให้กับนารา ถึงเธอจะพูดอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์ เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้ก็ต่อเมื่อ
ได้รับการอนุญาตจากคุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้เท่านั้น “เข้าใจมั้ย?”
นาราถูกบังคับให้กินแอปเปิ้ลลงไป นารารู้สึกไม่พอใจมาก “ฮึ่ม ฉันนอนอยู่ที่นี้มาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ถ้าฉันต้องนอนต่อไป กระดูกของฉันต้องหลุดแน่เลย”
คณพศก็ได้หยิกไปที่จมูกที่เล็กของนารา และบอกว่าฉันก็หวังว่าเธอจะหายและกลับบ้านได้โดยเร็ว
แต่เธอต้องเข้าใจ ถ้าไม่มีเธออยู่กับฉัน ฉันรู้สึกว่าวันเวลามันผ่านไปช้ามากเลย
หน้าของนาราได้แดงขึ้น เธอได้เอาจมูกออกมาจากมือของคณพศ คณพศได้พูดแค่สองคำ เสียงเคราะห์ประตูก็ดังขึ้น
“เข้ามา!” คณพศได้พูดออกมา
คุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้ของนาราได้เปิดประตูเข้ามา และได้ไปทำความเคารพคณพศและบอกว่า “คุณนาราได้หายดีแล้ว
เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที ไม่มีเรื่องอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว นาราได้ดีใจเป็นอย่างมาก
คณพศได้เดินไปที่หมอเจ้าของไข้ของนาราและถามว่า “คุณหมอแน่ใจนะว่านาราหายดีแล้ว และจะไม่มีผลข้างเคียงใช่มั้ย?”
คุณหมอได้รำคาญ เขาเป็นหมอมายี่สิบกว่าปี เขาไม่เคยได้ยินว่า ไหล่บาดเจ็บจะทำให้มีผลข้างเคียงตามหลังมาได้
