ตอนที่ 281 เอาชีวิตรอดจากหมีดำ
ดูจากสภาพแล้ว เคลลี่ลั่วยิ่งโกรธขึ้นไปอีก เขารีบลุกตัวจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกจากประตูไป “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะหาเธอไม่เจอ!”
ข้างนอกฝนตกหนักมาก ลมกระโชกแรง ท้องฟ้าเริ่มจะมืดสนิท เคลลี่ลั่วเกิดความกลัวขึ้นมาในใจ แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเขากำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่
กลัวว่าไลลาจะหนีไปแล้ว?
หรือว่า กลัวเธอจะได้รับอันตรายกันแน่?
แต่นั่นมันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องหาไลลาให้เจอ จะได้รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร
เคลลี่ลั่วนำทีม ให้ทุกคนกระจายตัวและเริ่มค้นหาทั่วพื้นที่บริเวณ
ไฟฉายจำนวนมากสาดส่องข้าไปในป่า สัตว์ป่าน้อยใหญ่ต่างตกใจ ต่างหนีกันไปมาคนละทิศละทาง ราวกับว่านักล่าทั้งหลายจะออกล่ากันในคืนนี้
หลังจากที่ถูกกระแทกและสลบไป ไลลาถูกลากตัวไป และเธอก็ตื่นในไม่นาน
น้ำฝนที่ตกลงบนใบหน้า เรียกสติเธอคืนกลับมาได้ไม่น้อยและหลังจากนั้นเธอก็ต้องหวาดกลัวที่พบว่าเธอกำลังถูกอะไรบางอย่างลากตัวอยู่
เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมา และมองไปด้านหน้า พระเจ้า!! หมี!!
ร่างของหมีสีดำเทาตัวใหญ่ยักษ์จับกางเกงของเธอ กำลังเดินลากเธอไปข้างหน้า
ไลลาตกใจมาก ร่างกายของเธอแข็งทื่อ เป็นไปได้ยังไง ฉันถูกหมีจับมาได้ยังไงเนี่ย?
เธอกลัวใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าขยับตัวมาก พยายามทำตัวแข็งทื่อต่อไป เธอคิดหนักเรื่องวิธีเอาตัวรอด จะหนีรอดยังไงเมื่อต้องเจอกับหมี
เธอคิดขึ้นมาได้ว่าหมีดำจะไม่กินคนตาย ใช่ หมีตัวนี้ต้องคิดว่าเธอตายแล้วแน่ๆ มันจะไม่กินเธอ
ในเวลานี้ตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและดินโคลน บวกกับความหวาดกลัวเรื่องหมีดำ มันน่าละอายใจมากจนขนาดที่เธออยากจะตายจริงๆให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
แต่ถ้ามันไม่กินเธอ แล้วมันจะลากตัวเธอมาทำไมกันนะ?
แต่ถ้าสลบไปจริงๆ คงไม่มีใครคิดว่าเธอจะมีโอกาสที่จะฟื้นขึ้นมาแล้วหล่ะ
ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่เรื่องจะเอายังไงดีอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า และเสียงตะโกน “หาให้ทั่ว อย่างละเอียด อย่าให้คลาดอะไรไปแม้แต่ก้าวเดียว ! ”
เคลลี่ลั่วใช่ไหมนั่น?!
ไลลาดีใจมาก เธออยากจะขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อเธออ้าปาก ก็หยุดคิดได้ว่าถ้าเธอทำให้หมีดำตรงหน้าโกรธเข้าจะเป็นยังไง ถ้ามันจับเธอกินตอนนี้เลยจะทำยังไง!
ดูเหมือนว่าหมีดำจะรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของมนุษย์แล้ว มันหยุดลากไลลา และหาที่ซ่อนมันดมไปที่ใบหน้าของเธอหลายต่อหลายครั้ง ราวกับกำลังพิสูจน์ให้แน่ใจว่า”อาหาร”ที่มันลากมานั้นตายหรือยัง
กลิ่นเหม็นของหมีดำตีเข้าที่หน้าเธออย่างจัง ไลลารีบกลั้นหายใจ แต่กลิ่นนั่นก็ทำให้เธอใกล้จะหมดสติไปแล้ว
เธอกำลังจะสลบไปอีกรอบ!
หมีดำเฝ้าดูเธอเป็นเวลานาน จนกระทั่งมันคิดว่าเธอตายแล้วจริงๆ จากนั้นมันจึงวางเธอลง และไปซ่อนตัว
เนื่องจากแสงไฟที่สว่างจ้าจึงทำให้หมีดำก็หวาดกลัวอยู่เช่นกัน
ถึงแม้ว่าจะเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายเพียงใด แต่พวกมันก็ยังกลัวการเผชิญหน้ากับมนุษย์อยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ฝั่งตรงข้ามมีจำนวนมากกว่า
ไลลานอนนิ่งกลางสายฝน เธอได้ยินเสียงของหมีดำที่กำลังห่างออกไปไกลจากเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงของมันอีก
แต่ทว่า เสียงของเคลลี่ลั่วและพวกลูกน้องนั้นก็ห่างออกไปไกลเรื่อยๆแล้วเช่นกัน
ไลลารู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายโอกาสเดียวของเธอที่จะหนีเอาชีวิต เธอจะต้องไม่ปล่อยมันไป!
เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งไปยังทางที่ได้ยินเสียงของเคลลี่ลั่วอย่างรวดเร็ว
เพราะว่าฝนตกหนักทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรเลยข้างหน้า เธอได้แต่สับขาวิ่งไปอย่างไม่หยุดหย่อน ไลลาได้แต่อาศัยสัญชาตญาณเพราะมันเป็นทางเลือกเดียวที่ของเธอที่จะรอด
วิ่งออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก เธอก็ได้ยินเสียงโหยหวนจากทางด้านหลัง
ไลลาไม่กล้าหันกลับไปมอง เธอรู้ว่าด้านหลังนั่นต้องเป็นหมีดำตัวนั้นแน่ มันรู้ว่าเธอยังไม่ตาย
เมื่อกี้มันหลบไปซ่อนตัวเพื่อสังเกตตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเหยื่อของมันจะวิ่งหนีมาแบบนี้ มันต้องโกรธมากตอนไล่ตามมาแน่ๆ
“ช่วยด้วย!” “เคลลี่ลั่ว!!” “ช่วยฉันด้วย!!”
ไลลาวิ่งพลางตะโกนชื่อของเคลลี่ลั่ว
ในป่าที่มืดมิดและกว้างใหญ่ เคลลี่ลั่วกลายเป็นความหวังเดียวของเธอที่จะมีชีวิตรอด
เสียงวิ่งที่มาจากด้านหลังยิ่งใกล้เข้ามาทุกที
ศักยภาพในตัวเธอถูกกระตุ้นขึ้นอีก เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต
เธอไม่กล้าที่จะหยุดพัก เพราะถ้าหยุดแม้แต่วินาทีเดียว สิ่งที่รอเธออยู่ก็คือ ความตาย!
“มีคน!”
“ใช่!มีคนตะโกนให้ช่วย!”
“อยู่ตรงนั้น!”
ได้ยินเสียงของกลุ่มคนแล้ว ไลลาดีใจมาก เพียงแค่วิ่งไปให้ถึงกลุ่มคนพวกนั้น เธอก็จะปลอดภัยแล้ว
ใกล้แล้ว…ใกล้ถึงแล้ว…
ถึงแม้สายฝนจะกระหน่ำลงมามาก แต่ไลลาก็มองเห็นเคลลี่ลั่วแล้ว เขายืนห่างออกไปไม่ไกลนัก
จากนั้น เธอก็เห็นเขายกปืนขึ้นมา เล็งไปมาที่ตัวเธอ และเหนี่ยวไก…
กระสุนที่พุ่งมาจากฝั่งตรงข้าม ทำให้ไลลาใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ใช่สิ ก็เธอหนีออกมาจากปราสาท เคลลี่ลั่วจะต้องตามฆ่าเธอสินะ?
เฮอะ เฮอะ…
ไลลาได้แต่ยิ้มแหยะ เธอไม่วิ่งต่อแล้ว ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอยอมให้หมีดำจับไปดีกว่า ดีกว่าจะต้องแบกความหวังมาตกนรกทั้งเป็นแบบนี้
น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา ไลลามองไปที่กระสุนที่กำลังพุ่งมาตรงหน้าและหลับตาลง เธอทำใจพร้อมรับความตายแล้ว
แต่แล้ว กระสุนที่ควรที่พุ่งมาหาเธอมันดันมาไม่ถึงสักที อีกทั้งยังมีเสียงเหมือนของหนักล้มลงที่ด้านหลังของเธอ ทันใดนั้นเองกลุ่มคนก็กรูกันเข้ามาหาเธอ “ไลลา คุณไม่เป็นอะไรนะ?”
“คุณไลลาครับ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
“นายท่านเก่งจริงๆ เพียงแค่นัดเดียวก็ฆ่าเจ้าหมีดำได้แล้ว”
“สถานการณ์เลวร้ายขนาดนี้ ถ้าไม่จัดการมันในนัดเดียว เจ้าหมีดำก็ทำร้ายคุณไลลาจนไม่เหลือแล้วหล่ะ”
ไลลาได้ฟังสถานการณ์จากบทสนทนาของทุกคน เธอก็คิดได้ว่าเธอผ่านพ้นความตายมาแล้วจริงๆ หลังจากนั้นร่างกายของเธอก็อ่อนแรงลง
เมื่อพยายามลืมตา เธอก็เห็นเคลลี่ลั่วยืนอยู่ตรงหน้า เขาเข้าโอบเธอและอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น “เรากลับบ้านกัน”
เขาพูดกับเธอ ไลลารู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาลง เธอถูกเคลลี่ลั่วโอบไว้ในอ้อมแขน
ร่างกายของไลลาปวกเปียกไปหมด เธอไม่มีแรงแม้แต่จะยกนิ้ว
คนเรามักจะเป็นเช่นนี้เสมอ คิดว่าการตายไปมันง่าย แต่ในตอนที่เราต้องเผชิญหน้ากับความตายจริงๆ ถึงจะรู้ว่าการได้มีชีวิตอยู่มันมีค่ามากแค่ไหน
ไลลาถูกเคลลี่ลั่วอุ้มไว้ในอ้อมอก เธอรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ทันใดนั้นเธอก็พบว่าใบหน้าของเคลลี่ลั่วซีดขาวไปหมด
หรือว่า เขาเป็นห่วงฉัน?
เพื่อพิสูจน์ความคิดตัวเอง ไลลาเงยหน้าขึ้น พยายามจะมองหน้าเคลลี่ลั่ว เธอหวังว่าเธอจะพบอะไรมากขึ้น
ดูเหมือนว่าท่าทีของเธอจะชัดเกินไป เคลลี่ลั่วจับได้ซะแล้ว
เคลลี่ลั่วก้มหน้าลงมามองไลลาที่แสนจะมอมแมมในอ้อมอกของเขา แล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ผมจะให้อิสระกับคุณก็ได้ ขอแค่เพียงคุณอย่าทำอะไรแบบนี้อีก เพราะถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำอะไรลงไปบ้าง”
