ตอนที่ 288 ชามรณะ
โลลิต้าที่อยู่ข้างๆดูมีความสุขและตื่นเต้นมาก เธอรีบเข้าไปพุดกับเคลลี่ลั่ว “ยินดีด้วยนะคะนายท่าน ! ปราสาทของเราจะมีดยุคน้อยแล้ว ฟ้ามาโปรดแท้ๆ!”
เคลลี่ลั่วก็ดีใจมาก เมื่อกี้เป็นเพียงแค่การสันนิษฐาน แต่ตอนนี้เรื่องที่ไลลาท้องมันเป็นจริงแล้ว เขาดีใจมากจนหัวใจจะระเบิดออกมาแล้ว
“โลลิต้า เดือนนี้ผมเพิ่มงานเดือนให้ทุกคน3เท่า”เคลลี่ลั่วดีใจจนเผลอพลั้งปากไป เขาสั่งให้เพิ่มเงินเดือนของทุกคน
“รับทราบค่ะนายท่าน! ”โลลิต้าดีใจมาก เธอรีบนำข่าวดีไปบอกกับทุกคน
หลังจากนั้น ภายในห้องก็เหลือแค่เคลลี่ลั่วกับไลลา
“สาวน้อย เธอเก่งมาก เราต้องให้เขาเกิดมานะ” เคลลี่ลั่วดีใจมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงฉะฉาน “ฮ่าฮ่า ในที่สุดผมก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ลูกชายของผม จะต้องเก่งกว่าลูกของไอ้คณพศแน่!”
ไลลายังช็อคไม่หายกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอลูบไปที่หน้าท้องของเธอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้มีสิ่งมีชีวิตน้อยๆอยู่
ในขณะที่เธอได้ฟังคำพูดของเคลลี่ลั่วจบนั้น ไลลาก็เสียใจมาก
ที่แท้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็เป็นแค่เพียงตัวแทนของนารา แม้แต่ลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจคนนี้ยังลูกเอาไปเปรียบเทียบกับลูกชายของนารา
นี่ นับว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าได้ไหมนะ ?
ไลลาที่เศร้าโศกมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาของเธอสั่นคลอ ที่แห่งนี้ ก็เป็นเพียงแค่คุกที่กักขังเธอไว้เท่านั้นเอง
เมื่อไหร่กันนะ ที่เธอจะได้ออกไปจากคุกที่งดงามแห่งนี้จริงๆสักที
ในเวลานี้ที่เมืองธิตกล ความสัมพันธ์ของคณพศและนาราก็ดีมากขึ้นทุกวัน
คณพศออกไปทำงานตั้งแต่เช้าและกลับค่ำทุกวัน ส่วนนาราก็ยังคงวาดรูปออกแบบของเธอทุกวัน
ด้วยพรสวรรค์ในการออกแบบของเธอ เธอได้รับคำชื่นชนจากประเทศต่างๆมากมาย
คำเชิญให้เธอไปเข้าร่วมบริษัทตระกูลปัญญาพนต์อย่างไปขาดสาย
และในเวลาว่างของคณพศเขาก็อยากจะรีบทำให้สัญญาที่ให้ไว้กับมิราเป็นจริง นั่นก็คืออยากจะรีบทำให้นาราท้องลูกคนที่2
ในบางครั้งบางคราวเขาก็จัดประชุมและงานเลี้ยงสังสรรค์ ไม่ให้นาราว่าเขาได้ว่าเป็นประธษนแต่กลับไม่ค่อยทำอะไร วันๆค่อยแต่จะจอแจติดอยู่กับเธอ
ผู้ช่วยที่มาใหม่คือผู้หญิงสวมแว่นตา ไม่มั่นใจว่าชื่อแมวน้ำหรือแมวน้อยอะไรสักอย่างนี่แหละ เธอเป็นคนขี้กลัว เวลาทำอะไรก็จะระมัดระวังมากถึงจะเงอะงะไปหน่อย แต่เธอชงชาได้เก่งมาก
นานวันเข้า คณพศก็พบว่าเขารักการดื่มชานั่นมาก ถ้าวันไหนไม่ได้ดื่ม ราวกับว่าชีวิตมันเหมือนจะขาดอะไรไป
วันนี้ ในตอนที่เขาเพิ่งเข้าบริษัทก็รีบสั่งให้ผู้ช่วยชงชามาให้ทันที แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่ารสชาติมันแปลกไปจากเดิม
“ชาวันนี้ทำไมไม่มีรสชาติเลย? ”คณพศหน้าเคร่ง เขาจ้องไปที่แมวน้ำ
แมวน้ำสะดุ้งตกใจ ไม่คิดเลยว่าประสาทรับรสของท่านประธานจะดีขนาดนี้ ใบชาที่พี่เมษาให้คราวก่นเพิ่งใช้หมดไป วันนี้เธอจึงชงชาธรรมดามาให้เขา แต่ท่านประธานกลับแยกออกซะได้
“ประ..ประธานคะ เดี๋ยวฉันไปชงมาให้ใหม่ค่ะ” เธอพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แล้วรีบหยิบแก้วน้ำชากลับมา
คณพศพยักหน้า “อืม ชงดีๆหน่อย ก่อนหน้านี้ชาที่เธอชงรสชาติดีมาก ดื่มแล้วสดชื่นเป็นปริดทิ้ง เธอต้องรักษาระดับต่อไปสิ”
“ได้ค่ะ รับทราบค่ะ ฉันจะทำให้ดีต่อไปค่ะ”แมวน้ำรับคำอย่างจริงใจแล้วก็รีบออกจากห้องประธานไปอย่างรวดเร็ว เธอรีบวิ่งมาที่แผนกฝ่ายขาย
ไม่ได้การหล่ะ เพื่ออนาคตหน้าที่การงานของเธอ ถึงจะดูไร้ยางอายแต่เธอก็จะต้องขอใบชาจากเมษามาให้ได้
เมื่อถึงแผนกฝ่ายขาย แมวน้ำก็กวาดสายตามองหาเมษา เธอกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่หน้าคอม แมวน้ำจึงรีบเดินเข้าไปหาเธอ “พี่เมษาคะ ”
เมษาได้ยินก็หันมา ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือแมวน้ำ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยน “อ้าว มีอะไรรึป่าวแมวน้ำ ?”
แมวน้ำสัมผัสได้ถึงสายตาทุกคู่ที่มองมาจากคนทั้งแผนก เธอลากเมษาไปที่ห้องชงชา “พี่คะ ฉันมีเรื่องอยากจะให้พี่ช่วย”
ทั้งสองถึงห้องชงชา แมวน้ำกล้าๆกลัวๆที่จะพูดออกไป “พี่คะ ใบชาที่พี่ให้ฉันคราวก่อน ฉันขอซื้อจากพี่อีกได้ไหมคะ ท่านประธานเขาชอบดื่มมันมาก”
เมษาก้มหน้าลง รอยยิ้มมุมปากนั้นปรากฎขึ้นอีกครั้งหลังจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น พร้อมใบหน้าที่ดูไม่รู้อิโหน่อิแหน่อะไร “ใบชา ? ใบชาอะไรหรอ ? แมวน้ำ เธอละเมอหรอ ?”
แมวน้ำถึงกับตะลึง “พี่เมษา ก็ใบชาที่พี่บอกว่าพี่ซื้อมาจากบ้านเกิดพี่ไงคะ แล้วพี่ก็บอกให้ฉันชงให้ประธานดื่มไงคะ พี่จำไม่ได้หรอ ?”
พูดพลาง แมวน้ำคิดว่าเมษาอาจจะไม่อยากให้เธอฟรีๆ เธอพูดไปอย่างจริงใจ “พี่คะ คราวก่อนฉันเอาไปฟรีๆ ขอโทษจริงๆนะคะ ครั้งนี้ฉันมาซื้อค่ะ พี่ช่วยขายให้ฉันหน่อยนะคะ”
เมษาเธอดีดเล็บเล่นยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร “แมวน้ำ เธอกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย ? ฉันไม่เคยให้ใบชาอะไรเธอนะ เธอลากฉันมาที่นี่แล้วพูดเรื่องบ้าๆอะไรเนี่ย เธอต้องการอะไรกันแน่ ?”
แมวน้ำหมดคำพูดจริงๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเมษาจะเป็นคนแบบนี้ เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรได้ยังไงกัน
“พี่คะ ทำไมพี่เป็นแบบนี้หล่ะคะ ? คราวก่อนพี่ชอบกับฉันเองชัดๆว่าท่านประธานชอบดื่มชาจากบ้านเกิดพี่ ฉันก็เอาไปชงให้เขาดื่มแล้ว คราวนี้ฉันตั้งใจจะมาซื้อนะคะ ทำไมพี่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแบบนี้ ?”
“แมวน้ำ เธอจะมาพูดมั่วๆแบบนี้ไม่ได้นะ ใครจะไปรู้ว่าเธอเอาอะไรให้ประธานดื่ม ? ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา แล้วมาโทษฉันอีกฉันไม่เอาด้วยนะ น่ากลัวจริงๆเธอเนี่ย !”เมษาพูดจบก็ออกไปจากห้องชงชา เธอหันกลับมาพูดว่า “ต่อไปนี้ไม่ต้องมาพูดอะไรบ้าๆกับฉันอีก ฉันยุ่ง ไม่มีเวลาจะมาไร้สาระกับเธอหรอกนะ”
แมวน้ำคิดหนัก เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ในตอนแรกที่เมษาให้ใบชากับเธอ ก่อนหน้านี้เธอก็ต้องใช้มันมาแล้วหน่ะสิ ถ้ามันจะมีอะไรมันต้องเป็นฝีมือของเธอแน่หล่ะ ?
ไม่อย่างนั้น เธอจะมาทำเป็นไม่รู้เรื่องตอนนี้ทำไม ?แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรทำไมนะ ?
ยิ่งคิดยิ่งทำให้แมวน้ำกลัว ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เธอรีบไปหาเสกข์เพื่อขอลากลับบ้าน
คณพศนั่งอยู่ในออฟฟิศ เขารู้สึกไม่เป็นตัวเอง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกไม่ค่อยพอใจเหมือนในอกของเขามีไฟสุมอยู่ เขาหงุดหงิดเหมือนอยากจะชกใครสักคน
เขาทนหงุดหงิดไม่ได้เขายืนขึ้นและเดินไปทั่วห้อง เขาอยากดื่มชงที่แมวน้ำชงมาก แต่เขารอเท่าไหร่เธอก็ยังไม่มาสักที
ผู้ช่วยคนนี้ไม่มีความรับผิดชอบเลย ไปชงชายังไปนานขนาดนี้
คณพศเดินวนไปวนมาจนทั่ว เขากดปุ่มโทร “แมวน้ำไปไหน ? ให้เธอมาพบผมหน่อย”
“ขอโทษครับท่านประธาน แมวน้ำเขาไม่สบาย เมื่อสักครู่เธอมาขอลากลับบ้านไปแล้วครับ”
“งั้นหรอกหรอ งั้นก็ไปชงชามาให้ผม ใช้ใบชาเดียวกับที่เธอชงให้ผมหน่ะ ”คณพศกดวางสายแบบไม่สบอารมณ์ ยัยแมวน้ำนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ บอกว่าจะไปชงชามาให้ใหม่นี่ จะขอลากลับบ้านก็ควรทำหน้าที่ให้เสร็จกก่อนมั้ยหล่ะ ??
เวลาผ่านไปไม่นาน ก็มีพนักงานเดินเขามาพร้อมชา “ท่านประธาน นี่ครับ ชาที่ท่านสั่ง”
