ตอนที่ 307 ไปจากเขาแล้วฉันจะให้ยาถอนพิษ
ขณะพูด ณัจยาก็ดึงเชือกสีแดงเส้นหนึ่งออกมาจากคอของตัวเอง เชือกแดงนั้นผูกติดไว้กันขวดแก้วขนาดเท่ากับนิ้วหัวแม่มือ ในนั้นบรรจุของเหลวสีเขียวเข้ม ซึ่งน่าจะเป็นยาถอนพิษ
เมื่อเห็นยาถอนพิษที่เฝ้าปรานา นารารู้สึกยินดีเปี่ยมล้น เดินเข้าหาณัจยาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดจะคว้าขวดยานั้นมา แต่มันกลับถูกณัจยาเก็บเข้าไป
ณัจยาชูยาถอนพิษขึ้นสูง แล้วยิ้มหยัน “นารา เธออยากได้ขวดยานี่สินะ? ไม่มีปัญหา ทันทีที่เธอไปจากคณพศ ฉันก็จะเอายาถอนพิษให้เขา”
นารานิ่งอึ้ง “แต่ว่า ถึงฉันจะไปแล้ว คณพศก็จะไม่ยอมรับเธออีกต่อไป”
“นั่นมันก็เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว ฉันมีชีวิตอยู่ก็เพื่อทรมานพวกเธอ ฉันจะแยกพวกเธอออกจากกันด้วยมือตัวเอง มองพวกเธอแยกกันไปคนละทิศละทาง ไม่อาจมาเจอกันได้อีกตลอดกาล!”ณัจยาพูดอย่างร้ายกาจ ในแววตาปรากฏแสงแห่งความปราถนาอันแรงกล้า “แค่เพียงเธอไปซะ คณพศก็จะมองเห็นความดีของฉัน! เพราะฉะนั้น เธอต้องไปจากเขา ไปยังที่ที่เขาจะไม่สามารถตามหาเธอเจอได้อีก!”
“ณัจยา เธอนี่มันอาการหนักจริงๆ เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะแยกพวกเราได้งั้นเหรอ? คนสองคนที่รักกันด้วยใจจริง ไม่อาจถูกเวลาหรือความห่างไกลพลัดพรากจากกันได้ เธอตื้นเขินเกินไปแล้ว”นาราไม่เข้าใจความคิดของณัจยาเลยจริงๆ มันบ้าคลั่งเกินไปแล้ว
“ตื้นเขิน? ฮ่าฮ่า!”ณัจยาเอ่ยอย่างหยามเหยียด “เธอคิดว่ามันง่ายมากเหรอที่จะเฉดหัวเธอออกไปได้? นารา เธอต้องสาบาน สาบานว่าจะไม่กลับไปหาคณพศอีกเลยตลอดกาล ฉันจะเอายาถอนพิษให้เธอครึ่งหนึ่ง และอีกครึ่ง ฉันจะรอหลังที่จะไปแล้ว ค่อยไปดูแลเขา”
“ไม่ ฉันทำไม่ได้”นาราปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เธอจะจากคณพศไปได้ยังไง? ถ้าหากเธอไปทั้งอย่างนี้ คณพศคงจะต้องปวดร้าวมาก!
“ทำไม่ได้? นารา ร่างกายคณพศเริ่มเน่าแล้วไม่ใช่รึไง? ฉันจะบอกให้ พิษชนิดนี้ถ้าปล่อยให้มันลุกลามไปเรื่อยๆ มันก็จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเข้าไปในไขกระดูก ถึงตอนนั้น ถึงเธอจะได้ยาถอนพิษ มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”ณัจยาเก็บขวดยาเข้ามา กอดอกมองนาราอย่างเย็นชา มั่นใจว่าเธอจะตอบตกลง
สีหน้าของนาราซีดเผือด เธอรู้อาการของร่างกายคณพศในตอนนี้ดี ต้องถอนพิษโดยเร็วที่สุด จะรอช้าต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
“ได้ ฉันตกลง”นาราถอนหายใจยาว สุดท้ายก็ตอบรับเงื่อนไขของณัจยาไปแล้ว
“เฮอะ ฉันรู้ว่าเธอต้องตอบตกลง ฉันอยากให้เธอสาบาน ถ้าเธอไม่ไปจากคณพศ ก็ขอให้มิราไม่ตายดี!” ดวงตาของณัจยาแดงก่ำราวกับเลือด!
นาราสะดุ้งโหยง! หล่อนถึงกับให้เธอเอามิรามาสาบานเชียวเหรอ นังผู้หญิงสารเลว!
นารามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนภูเขาทลายลงทับ
“ได้! ฉันสัญญา ถ้าฉันไม่ไปจากคณพศก็ให้มิราไม่ตายดี!”
นารากัดฟันเอ่ยประโยคนั้น น้ำตาเอ่อทะลักออกมาอย่างไม่อาจกลั้น
ณัจยายักไหล่อย่างพึงพอใจ เอายาถอนพิษที่คอให้นารา “เอ้า นี่คือยาถอนพิษครึ่งหนึ่ง เธอเอาไปให้คณพศกิน ก็จะหยุดการลุกลามของแผลได้ แต่จะต้องพักฟื้นอย่างเต็มที่ และต้องใช้ยาอีกครึ่ง ส่วนยาอีกครึ่งนี้จะได้ใช้ก็ต่อเมื่อหลังจากที่เธอไปแล้ว โดยฉันจะดูแลเขาเอง”
นารารับยาถอนพิษมา ราวกับรับสมบัติล้ำค่า เธอถือขวดยาครึ่งหนึ่งนั้นไว้แน่น จะให้กระเทือนมากไปคงไม่ดี
“นารา ฉันเชื่อว่าเธอจะทำตามที่พูดได้ แต่รีบหน่อยก็ดีนะ เพราะอาการของคณพศจะรอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว” ณัจยาทิ้งคำพูดเอาไว้ ก่อนหมุนตัวจากไป
เห็นณัจยาที่เดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ นาราจึงค่อยโล่งใจขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนเท้าของตัวเองหนักอึ้งราวกับตรวนเหล็กหนัก ยกไม่ขึ้นเลย แต่เมื่อนึกถึงความอยู่รอดของคณพศ
เธอพลันเร่งฝีเท้าก้าวเดินกลับไป
อาการของคณพศตอนนี้ร้ายแรงมาก จะชักช้าอีกไม่ได้แล้ว นาราอดกลั้นน้ำตาที่ไหลริน แล้วสาวเท้าเดินไปยังโรงบาลที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกล
โรงพยาบาลยังคงวุ่นวาย ศุกลและอาจารย์ของเขาทำการค้นคว้าอยู่ในห้องวิจัยไม่หลับไม่นอนมาหลายวันแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจหายาถอนพิษได้เลย
นาราเดินไปยังห้องวิจัย เอายาถอนพิษที่ณัจยาให้มาส่งให้กับศุกล “ศุกล คุณเอาไปดูหน่อย นี่จะช่วยบรรเทาอาการของคณพศได้ไหม?”
ศุกลมองน้ำสีเขียวเข้มอย่างสงสัย ถามอย่างงุนงง “นี่คืออะไรเหรอครับ?”
“เอ่อ นี่เป็นยาถอนพิษราคาสูงที่ฉันซื้อมา คุณไปทดสอบดูหน่อย ดูว่าจะช่วยคณพศได้ไหม ฉันกลัวว่ามันอาจจะไม่ได้ผลอะไร แล้วกลับกันจะทำให้อาการคณพศแย่ลง”นาราเอ่ยความที่อยู่ในใจออกมา ถึงยังไงณัจยาก็มีเล่ห์เหลี่ยมร้อยเล่มเกวียน ใครจะไปรู้ว่าเธอจะให้ยาถอนพิษมาจริงรึเปล่า
ศุกลไม่นึกว่านาราจะถึงกับไปซื้อยาถอนพิษมาได้ น่ายินดีอย่างยิ่ง “ยาถอนพิษราคาสูง? งั้นก็ดีอย่างมากเลยจริงๆ คุณผู้หญิง ผมจะเอาไปทดสอบเดี๋ยวนี้ รอสักครู่นะครับ ใช้เวลาไม่นานก็ได้ผลทดสอบแล้ว”
“โอเค งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ”นาราพยายามซ่อนความรู้สึกไม่ดีเอาไว้ข้างใน “ฉันไปดูคณพศก่อน ถ้าผลออกมาแล้ว ช่วยแจ้งให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุดด้วยนะคะ”
“วางใจเถอะครับ นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว หลายวันมานี้ผมต้องคลำหาทางในความมืดอยู่ตลอด แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรคุณชายสามหายาถอนพิษได้เลย ผมผิดหวังกับตัวเองแล้ว อีกเดี๋ยวพอผลออกมาแล้ว ผมจะไปแจ้งคุณทันทีเลยครับ”ศุกลพูดเสร็จก็ไม่มีพิธีรีตอง จุ่มยาเล็กน้อยไปในหลอดทดลองอย่างระมัดระวัง แล้วหันหลังกลับเข้าไป
นาราเดินออกจากห้องวิจัย แล้วไปยังห้องผู้ป่วยของคณพศ
ภายในห้อง คณพศถูกมัดอยู่บนเตียงอย่างอิดโรย สีหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า คิ้วเรียวขมวดตึง ดูไปแล้วคงจะอึดอัดมาก
นาราลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างๆ คณพศ เธอมองคิ้วเรียวของเขาอย่างอาวรณ์ ความอาลัยและความโศกเศร้าทำเอาหัวใจปั่นป่วน หัวใจได้จมลง ในน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาอย่างไม่อาจฝืนกลั้น
เธอยื่นนิ้วมือไล้เกลี่ยหน้าผากของคณพศอย่างผูกพัน ลูบผ่านหว่างคิ้ว ผ่านสันจมูก ผ่านริมฝีปากบาง อย่างเชื่องช้า….
คณพศ ฉันไม่เต็มใจจะไปจากคุณเลยจริงๆ คุณรู้ใช่ไหม?
แต่ในตอนนี้นอกจากจะจากคุณไป ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ณัจยาเสียสติไปแล้วล่ะ ฉันไม่อาจเห็นหล่อนทรมานคุณแบบนี้ ขอแค่ให้คุณคืนกลับมาได้ ต่อให้ฉันต้องตายไปตอนนี้ฉันก็ยินดี แต่ฉันนั้นไม่ได้อยากจะแยกจากคุณเลยแม้สักชั่วขณะเดียว
ยัยบ้าณัจยานั่น หล่อนมองความคิดของฉันออกตั้งนานแล้ว รู้ว่าให้ฉันจากคุณไป ยังจะทำให้ฉันเจ็บปวดยิ่งกว่าฆ่าฉันทิ้งไปเสียอีก
คณพศ ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องการจะจากคุณไปจริงๆ
แต่ฉันสาบานด้วยมิราไปแล้ว ถ้าหากยาถอนพิษนั้นเป็นของจริง ก็โปรดยกโทษให้ฉัน ฉันแค่อยากให้คุณมีชีวิตอยู่เท่านั้น!
นิ้วของนาราวาดวงกลมเล็กๆ บนใบหน้าของคณพศ น้ำตาเอ่อล้นออกมา ราวกับน้ำที่ทะลักออกมาจากประตู และไม่อาจปิดมันได้อีก
“คุณผู้หญิง คุณผู้หญิง! ได้การแล้ว ดูเหมือนว่ายาถอนพิษที่คุณซื้อมาจะเป็นของจริง เมื่อกี้ผมทำการทดสอบแล้ว มันสามารถยับยั้งการแพร่กระจายของพิษได้อย่างมีประสิทธิภาพจริงๆ ครับ!”ศุกลวิ่งเข้ามา ร้องตะโกนอย่างตื่นเต้น
