ตอนที่ 308 จูบลา ฉันรักคุณนะสามีของฉัน
“จริงเหรอ? ดีจริงๆ เลย”นาราเช็ดน้ำตา หันไปมองศุกลอย่างปลื้มปริ่มยินดี “ถ้ายืนยันแล้วว่าใช้ได้ งั้นก็รีบเอาให้คณพศใช้เถอะ ร่างกายเขาเน่าจนดูไม่ได้แล้ว ล่าช้าต่อไปไม่ได้แล้ว”
“ครับ ผมจะใช้กับเขาเดี๋ยวนี้”ศุกลว่าแล้วก็รีบเดินไปข้างคณพศทันที แล้วก็หยุดอย่างกะทันหัน “คุณผู้หญิง แต่ตอนนี้คุณชายสามกินอาหารไม่ได้เลย ต้องการใช้วิธีการฉีดเข้าเส้นไหมครับ?”
นารานึกถึงที่ณัจยาบอกว่าต้องกินเข้าไปเท่านั้น จึงหยุดศุกลที่คิดจะฉีดเข้าไป “เอามาเถอะ ฉันจะป้อนให้เขา”
“เอ่อ ครับ”ศุกลเพิ่งจะรู้สึกตัว แล้วส่งยาให้กับนารา อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “คุณผู้หญิง ยานี้มีพิษอยู่สามส่วน คุณต้องระวังตัวเอง พยายามไม่ให้กลืนเข้าไปนะครับ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”นารารับขวดยาถอนพิษมา เงยหน้าขึ้นให้ยาไหลเข้ามาในปากตัวเอง แล้วจึงโน้มตัวเข้าใกล้ริมฝีปากเขาคณพศ ก่อนประกบลงไปอย่างไม่ลังเล
ริมฝีปากของคณพศนั้นเย็นเฉียบ ไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่แล้ว นาราใช้ปลายลิ้นแทรกผ่านฟันของเขา แล้วส่งยาถอนพิษเข้าไปในปากของเขา
ขั้นตอนนี้ช้ามาก เพราะคณพศในตอนนี้ไม่ต่างกับตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง แม้แต่ปฏิกิริยาพื้นฐานอย่างการกลืนนั้นก็เกือบจะหายไปหมดแล้ว ยาที่อยู่ในปากเขา จึงกลืนลงไปไม่ได้
ขนตาของนาราชิดกับขนตาของคณพศ ไม่ยอมเงยหัวขึ้นอย่างดื้อรั้น มุ่งมั่นที่จะเอายาถอนพิษเหล่านั้นเข้าไปในปากเขาให้ได้
คณพศ นี่คือยาถอนพิษเพียงหนึ่งเดียวนะ คุณต้องกลืนมันลงไปให้ได้!
แต่ว่า คณพศที่นอนอยู่บนเตียงนั้นไร้ซึ่งการตอบสนอง เขาตอนนั้นอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ราวกับเจ้าชายนิทราที่สูญเสียกลไลของชีวิตไป
คณพศ ขอร้องล่ะ รีบกลืนยาถอนพิษลงไปสิ!
ในใจนาราร้อนรนแทบไม่ไหว หยาดน้ำตาใสหยดลงจากดวงตาทั้งสองข้าง หยดลงบนเปลือกตาของคณพศ
แพขนตาของคณพศสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏนั้นคือนารา จิตใต้สำนึกของเขาอยากที่จะยิ้ม นาราจึงได้ถือโอกาสนี้ ในที่สุดก็เทยาเข้าไปในตัวเขาสำเร็จแล้ว
ยาถอนพิษได้ถูกคณพศกลืนเข้าไปแล้ว นาราคิดจะผละออกมาจากตัวคณพศ แต่กลับถูกลิ้นของเขาพัวพันจนไม่ถอนตัวขึ้นมาไม่ได้
ในขณะนั้นคณพศอิดโรยจนยกแขนไม่ขึ้น แต่ความเร่าร้อนในแววตาของเขานั้น กลับทำให้หัวใจของนาราอ่อนระทวย
เมื่อคิดถึงการแยกจากที่ใกล้จะมาถึง นาราข่มตาหลับลง ลุ่มหลงไปกับจุมพิตของคณพศ
คณพศ คุณต้องหายดี จะต้องหายดีให้ได้นะ!
คณพศ จดจำรสชาติของฉัน จดจำสายสัมพันธ์ของฉัน ความอาลัยอาวรณ์ของฉัน!
นาราจูบตอบคณพศอย่างขมขื่น ส่วนคณพศนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะรสชาติของยาถอนพิษจูบของนารากันแน่ ถึงได้ทำให้เขาค่อยๆ มีกำลังขึ้นมาบ้าง สายตาก็คมชัดขึ้นมา
ศุกลที่อยู่ข้างๆ นั้นเมื่อเห็นทั้งสองจูบกันดูดดื่มขนาดนั้น ก็ได้ปลีกตัวเดินออกไปนานแล้ว กลัวว่าจะไปขัดจังหวะกระหนุงกระหนิงกันของคู่สามีภรรยา“ที่รัก คุณนี่เอง? ดีจังเลย ผมได้เพลิดเพลินกับการรักษาที่เพอร์เฟคที่สุดด้วยเหรอเนี่ย ได้ถูกภรรยาที่รักของตัวเองจูบปลุกขึ้นมาด้วย โชคดีจริงๆ เลย”
นาราเก็บซ่อนความอาวรณ์ในแววตา แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ “คนโง่ แบบนี้คือการรักษาที่เพอร์เฟคที่สุดแล้วเหรอ? คุณนี่คาดหวังไว้ธรรมดาจริงๆ เลยนะ”
ขนตาของคณพศกระพือขึ้นลง ทันใดนั้นก็แย้มยิ้มบางๆ ออกมา “ที่รัก ผมคิดน้อยไปหน่อย ใช่แล้ว ผมคงจะคาดหวังไว้ต่ำไปหน่อยจริงๆ ลืมมิราน้อยไปได้ยังไงกัน? รอผมดีขึ้นแล้ว ผมจะพาพวกคุณไปเที่ยวรอบโลกเลย จะพาไปยังสถานที่อันน่าหลงใหลทั่วทุกมุมของโลกเลยล่ะ”
“งั้นเหรอ? ได้งั้นก็ยอดเลย ฉันชักจะรอไม่ไหวแล้วสิ แต่คุณต้องรีบหายเข้าล่ะ รู้ไหม?”
“ได้เลย ผมสัญญาเลยที่รัก ผมจะพาคุณกับลูกไปยังทุกที่บนโลก ผมจะพาคุณไปล่องแพ เล่นบันจี้จัมพ์ ดิ่งพสุธา ไปลองอะไรหลายๆ อย่างที่เรายังไม่เคยได้ลอง”อารมณ์ของคณพศนั้นเบิกบานอย่างน่าประหลาดใจ ดวงที่กะพริบปริบของเขานั้น มีแสงสว่างกำลังเปล่งประกาย
นาราอดกลั้นกับจมูกที่แสบตื้อ ยิ้มพลางไปยังคณพศ “ใช่แล้ว ฉันก็อยากไปลองอะไรพวกนั้นเหมือนกัน ชีวิตมันก็ต้องลองของแบบนั้นบ้าง นั่นถึงจะมีสีสัน”
“ที่รัก ช่วงเวลานี้แม้จะต้องลำบากคุณไปสักหน่อย อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนมีพลังเต็มเปี่ยม ให้ผมหายดีแล้ว ผมจะพาคุณ ไม่สิ พาลูกและคุณ ไปทำเรื่องทั้งหมดที่อยากทำเลย ดีไหม?”
ดวงตาของนาราสุกใสดั่งดวงดาว “ดีสิ ฉันสัญญา ฉันจะรอ คุณต้องรีบหายดีนะ ฉันรักคุณนะ คุณสามี!”
คณพศชะงักอึ้ง หลายปีดีดักนาราเพิ่งจะเรียกเขาว่าสามีเป็นครั้งแรก บอกรักเขาเป็นครั้งแรก
ราวกับร่างกายของเขาจะฟื้นคืนชีพขึ้นมา เขาไม่อยากตาย เขาไม่ยอมตายเด็ดขาด เขาอยากจะมีชีวิตอยู่ตลอดไป
“ที่รัก เมื่อกี้คุณพูดอะไรน่ะพูดอีกครั้งสิ!”เขาไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง กลัวว่าจะหลอนไปเอง
“คุณสามี ฉันรักคุณ!”น้ำตาของนาราร่วงหล่นลง เธอประทับจูบลงบนริมฝีปากของเขา
ทันใดนั้นคณพศก็ยกแขนผอมบางราวกระดูกนั้นขึ้น ประคองหัวของเธอเอาไว้ จูบอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นไป…..
หนึ่งจูบนั้นเนิ่นนานราวกับกาลเวลาไหลผ่านไปมากมาย คณพศจูบหญิงสาวผู้เป็นดั่งชีวิตของเขาอย่างโหยหา
หากเป็นไปได้เขาก็ต้องการเพียงแค่ได้จูบเธอเช่นนี้ ไปจนชั่วฟ้าดินสลาย……
หลังจากนั้นพักใหญ่ ในที่สุดทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน ทั้งสองเงยหน้าขึ้นสบตากันและกัน
ยิ้มให้กัน ความอบอุ่นอบอวลในรอยยิ้ม และเต็มไปด้วยความหวาน
แต่มีเพียงนาราที่รู้ ว่าหัวใจของเธอปวดร้าวเพียงใด คณพศเอ๋ยคณพศ หากคุณรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว คุณจะเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ? แต่เพื่อการฟื้นฟูร่างกายของคุณ ฉันไม่ทำแบบนี้คงไม่ได้ คณพศ คุณจะเข้าใจ ว่าฉันไม่ต้องการจะจากคุณไปแค่ไหนใช่ไหม?
ขณะที่นาราคิดแบบนั้นอยู่ในใจ คณพศก็ตบที่เตียงผู้ป่วยของตัวเอง เอ่ยขอร้องเสียงเบา “ที่รัก คุณมานอนข้างผมหน่อยได้ไหม? นอนเป็นเพื่อนผมนะ?”
เขาเพิ่งจะพูดจบ ก็ส่ายหัวขจัดความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องแล้วล่ะ ร่างกายผมมีแต่แผลพุพองมากมาย มันต้องเหม็นมากแน่ๆ แล้วยังก๊าซพิษอีก จะส่งไปให้คุณไม่ได้”
นาราไม่รอคณพศพูดอะไรอื่นต่อ ซบลงบนหน้าอกของเขาอย่างระมัดระวัง ตั้งใจฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา เธอเอ่ยอย่างอ่อนโยน “คณพศ เตียงมันเล็กเกินไป จุเราสองคนไม่ไหวหรอก งั้นฉันซบบนตัวคุณแบบนี้ เป็นไง?”
“แต่ว่าที่รัก ร่างกายของผมมันเน่าไปหมดแล้ว จะต้องเหม็นมากแน่ อย่าสูดมันเข้าไปเลย”คณพศพูดอย่างไม่เต็มใจ กลัวว่านาราจะรู้สึกไม่ดี
“ไม่หรอก คณพศ ไม่ว่าคุณจะกลายเป็นแบบไหน ในใจของฉันคุณก็ยังหล่อเหลาที่สุด พวกเราเป็นสามีภรรยากันนะ ฉันไม่มีวันดูแคลนรังเกียจคุณหรอก”นารากุมมือผอมแห้งของคณพศเอาไว้อย่างนุ่มนวล แล้วแตะที่ริมฝีปากของตัวเองจุมพิตเบาๆ “คณพศ ไม่ว่าจากนี้จะเป็นยังไง สัญญากับฉันนะ ว่าจะต้องมีชีวิตอย่างเข้มแข็งต่อไป”
“ที่รัก วางใจเถอะ ผมจะมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็ง ผมมีภรรยาที่น่ารัก มีลูกชายที่น่าเอ็นดู จะปล่อยให้จากไปแบบนั้นได้ยังไงกัน?
