ตอนที่326หนึ่งปีผ่านไปบนถนนโรมัน
คณพศเคยไปทั่วโลก การตามหานารา เขาได้ตามหานาราทีละเมืองทีละเมืองอย่างอดทน เมื่อถึงยามค่ำคืนคณพศก็ได้มองไปที่แสงไฟที่อยู่บนถนน และหวังว่าจะเห็นเงาที่คุ้นเคย แต่ความคิดถึงก็ยิ่งมากขึ้น เขาก็ยังไม่มีข่าวคราวของนารา
คณพศเขาก็ได้กลับไปที่เมืองธิตกล เปิดประตูบ้านพักตากอากาศ เห็นมิราที่มองมาที่เค้า และพุ่งเข้ามากอดตัวเอง “คุณพ่อ ถ้าหาคุณแม่ไม่เจอก็ไม่ต้องหาแล้ว คุณแม่ต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนที่หนึ่งและแอบมองพวกเราอยู่ คุณพ่อไม่เสียใจน่ะ ยังมีมิราอยู่เป็นเพื่อน”
คณพศได้ยอนคำพูดของมิรา น้ำตาก็ได้ควบคุมไม่อยู่แล้ว พ่อลูกก็ได้กอดกันอย่างเจ็บปวด
ในยามค่ำคืนคณพศได้กอดชุดนอนกระโปรงที่นาราได้ทิ้งไว้ ชุดนั้นไม่มีกลิ่นของนาราแล้ว แต่คณพศกอดแบบนี้ถึงจะนอนหลับได้
ทุกครั้งที่เห็นดวงตาสีฟ้าของมิรา เขาก็ได้นึกถึงนารา เขามองไปที่ท้องฟ้า พระเจ้า ท่านอย่าโหดร้ายกับผมได้มั้ย? ให้ฉันมาหาเธอเถอะ ไม่มีเธอ ฉันใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้จริงๆ!
หนึ่งปีผ่านไป เมฆที่อยู่บนท้องฟ้า โรมันเป็นเมืองที่สวยงาม
โรมันเป็นถิ่นกำเนิดของวัฒนธรรมโลก เพราะมีสิ่งปลูกสร้างที่มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน เลยมีฉายาว่า “เป็นเมืองแห่งนิรันดร์
เมืองนี้ตั้งอยู่ที่เกราะอิตาลีตอนกลาง เมืองเก่าตั้งอยู่ทางภาคเหนือ เมืองใหม่ตั้งอยู่ทางภาคใต้ เป็นเมืองสมัยใหม่ที่มีตึกที่สูงใหญ่ ที่นี่ได้ฝืนฟูจากการถูกทำราย มีสถาปัตยกรรมที่สวยงามและสิ่งของทางศิลปะที่ดีเลิศ
เวลานี้ ที่ลานกว้างสนามบินนานาชาติเลโอนาร์โดดาวินชี นกพิราบสีขาวก็ได้เดินอยู่ที่ลานกว้างนี้ คนไร้บ้านที่มีใบหน้าที่เหนื่อยล้านั้นได้นอนอยู่ที่เก้าอี้ยาวข้างถนน และต่างคนก็ต่างได้ร้องเพลง ได้จินตนาการว่าตัวเองเหมือนอยู่ในที่วิหารแห่งศิลปะ ไม่ได้สนใจกับสิ่งภายนอกเลย
คนไร้บ้านกลุ่มนี้ได้อยู่ที่ลานกว้างนี้เป็นประจำ เพื่อวาดภาพเล่นดนตรีให้กับนักท่องเที่ยว พวกเขาเป็นคนที่มีฝีมือ และไม่อยู่กับที่ และพวกเขาดื่มด่ำกับการพเนจร ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง และใช้ชีวิตอย่างคนพเนจรต่อไป
พวกเขามีเก้าอี้ที่เป็นของตัวเองที่ลานกว้าง และมีแฟนคลับเป็นของตัวเอง ได้ไปรอที่เก้าอี้ยาวนั้น เพียงเพราะจะไปฟังเสียงเพลงที่บรรเลงโดยคนที่พเนจร
คนที่ได้รับความนิยมที่สุดคือ คนตะวันตกกลาง เขาสู้และผอม ที่หน้าตาที่ดี ไม่เหมือนคนพเนจรคนอื่นที่ไม่สนในเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง เขาได้แต่งตัวอย่างดี แต่ใบหน้าของเค้ามีความไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา
นี้ไม่ใช่คนอื่นไกล คือเคนโด้ที่หายไปนาน
เมื่อหกปีที่แล้ว ตอนนั้นที่นาราเข้าใจผิดว่าลูกของเธอได้ตายไปแล้วและขับรถลงไปในทะเล เคนโด้ที่ได้ข่าวก็ได้รู้สึกเจ็บปวดและทรมาน
เขาในตอนนั้นได้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เพราะเขาที่เสียใจมาก ในการทดลองครั้งหนึ่ง เขาได้ผสมยาผิดไป ได้เกิดปฎิกิริยาทางเคมี ทำให้ห้องทดลองได้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง
เพราะสาเหตุนี้ ทางมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้ให้เขาลาออก และหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม และกลับมาเรียนต่อ
เคนโด้ในตอนนั้นเหมือนคนที่ไม่มีชีวิตชีวา ชีวิตของเขาที่เสียนาราไปก็เหมือนชีวิตที่ไม่มีประโยชน์แล้ว เขาไม่มีใจที่จะไปเรียนต่อ และได้เก็บข้าวของ และได้เริ่มมีชีวิตที่พเนจร
เคนโด้ได้เดินทางไปหลายประเทศอย่างไร้จุดหมาย เมื่อตอนที่ถึงที่ที่แปลกใหม่ เขาก็แอบเอารูปของนาราที่เก็บเอาไว้ออกมา เพื่อให้นาราได้เห็นสภาพแวดล้อมที่อยู่รอบตัวตัวเอง และใจของเขาก็รู้สึกถึงความเครียดที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เขาเสียใจที่ตัวเองอ่อนแอเกินไป ถ้าเขาได้เข้มแข็งตั้งแต่แรก และพานาราออกมาจากชีวิตของคณพศได้ทัน เธอคงไม่ฆ่าตัวตายที่ทะเล?
หรือ เขาที่จะแสดงจุดยืนที่แข็งกร้าวตั้งแต่แรก ไม่ให้เธอไปแต่งงานแทน ไม่ให้เธอไปเป็นภรรยาของคณพศ แต่ทำไมเธอถึงจบชีวิตได้เร็วขนาดนี้?!
เพราะเป็นแบบนี้ เคนโด้ได้ออกเดินทางไปสุดขอบฟ้าพร้อมกับหัวใจที่ต้องการการเยียวยาของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะไปถึงไหน เขาก็ไม่สามารถหยุดรักนาราได้
เขารับไม่ได้ คนที่ใสซื่อและใจดี และมีรอยยิ้มที่หวานอย่างนารา ที่ได้จากตัวเองไปตลอดกาล!
ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไม่สามารถปลดปล่อยได้ เคนโด้ได้ออกเดินทางทีละวัน จนเขาได้มาถึงที่โรมัน เขาได้ถูกดึงดูดโดนวิวที่สวยงามของที่นี่ เขาก็ได้หยุดอยู่ที่นี่
ที่นี่ เขาได้ปล่อยวางทุกอย่าง เขาได้หยิบปากกาที่ไม่ได้ใช้เมื่อหลายปีก่อน และได้เอาความคิดทั้งหมดของตัวเองผสมเข้าไปในสี ไม่รู้เป็นเพราะรูปภาพนี้มีความรู้สึกของเขาอยู่ และทุกครั้งที่เขาวาดเสร็จ ก็มีคนเอาภาพวาดนั้นไป ไม่นาน ภาพวาดพวกนี้ได้มีชื่อเสียงในถนนโรมัน และทำให้ทุกคนได้รู้จัก
คนชาวตะวันตกชื่นชอบภาพวาดเหล่านี้มาก เพราะภาพวาดของเขาเหมือนมีชีวิตชีวา และทุกภาพวาดของเขา ได้มีผู้หญิงที่มีรอยยิ้มที่หวานนั่งอยู่
ถึงคนที่เอาภาพวาดไปจะไม่รู้จักผู้หญิงที่อยู่ในรูป แต่ก็รู้สึกได้ถึงความลึกซึ้งของรูป นั้นเป็นความอาลัยอาวรณ์ และการไม่ลืมเลือน
และผู้หญิงที่อยู่ในรูปก็ไม่ใช่ใคร เป็นนาราที่เคนโด้คิดถึงตลอดเวลา ทุกวันและทุกวัน เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงนาราได้ ความคิดถึงทำให้เกิดเรื่องนี้ ไม่สามารถถอนตัวได้
สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ตอนที่พระเจ้าได้ปิดประตูบานหนึ่งของคุณแล้ว พระเจ้าก็ได้มีประตูบานใหม่ไว้ให้คุณ แต่เพียงแค่ยังไม่ถึงเวลา
ในปีนี้ เป็นเพราะการบังคับของเมษา นาราใช้มิราในการสาบาน
และได้มาที่ประเทศอังกฤษ
เธอใช้เปลี่ยนชื่อตัวเองและใช้ชีวิตอยู่ที่ตาลีเป็นเวลากว่าครึ่งปี เธอชอบบรรยากาศและเมืองเก่าที่นี่มาก ที่นี่มีท้องฟ้าที่ขาวน้ำที่ใส และอากาศยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายของประวัติศาสตร์
กลิ่นอายแบบนี้ได้ทำให้นาราลืมความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ และได้ก้าวออกไปอย่างกล้า และได้ไปทำงานที่บริษัทTMเป็นคนออกแบบ
บริษัทนี้ที่จำหน่ายเสื้อผ้ารุ่นเก่าๆ และไม่ได้อัปเดตสินค้า
ไม่นานก็ได้ถูกคัดออกจากตลาด บริษัทนี้ที่จะล้มละลายแล้วนั้น
นาราที่เข้าไปทำงานที่นี่ได้เปลี่ยนการออกแบบของพวกเขาหมดเลย ไม่เพียงแค่มีการออกแบบที่ทันสมัย ไม่นาน ตามการออกแบบของนารา บริษัทนี้ได้เป็น
บริษัทที่มีชื่อเสียง และได้เข้าไปในเวทีสากล
ปีนี้นาราได้ยุ่งมาก เธอได้นำความคิดถึงที่มีต่อคณพศและมิราใส่เข้าไปในการออกแบบ เธอได้ให้ทั้งกายและใจ เพื่อแลกกับความมั่นคงของบริษัทTM บริษัทนี้เมื่อก่อนไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก็มีความเหนื่อยล้าของนาราอยู่
สำหรับการช่วยเหลือของนารา เจ้าของบริษัทรู้สึกขอบคุณนารามาก เขาอยากที่จะให้หุ้นของบริษัทให้กับนารา แต่ได้ถูกนาราปฏิเสธอย่างเกรงใจ
