ตอนที่ 313 นาราทำไมคุณจากไปโดยไม่มีเยื่อใย
หมอศุกลคิดไม่ถึงว่าคณพศจะโทษตัวเองเรื่องการเสียชีวิตของคุณกษาปณ์ เขารีบอธิบาย “ไม่ใช่แบบนั้นครับ คุณคณพศอย่าเข้าใจผิด การเสียชีวิตของคุณกษาปณ์ไม่ใช่เพราะคุณ จริงๆ นะครับ”
“ทำไมจะไม่ใช่เพราะผมล่ะ คุณปู่เห็นผมในสภาพแบบนั้น ไม่โกรธสิแปลก” คณพศพูดและเงยหน้ามองหมอศุกล
หมอศุกลตัดสินใจเล่ารายละเอียดให้คณพศฟัง “เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ ถึงแม้ตอนนั้นโรคหัวใจของคุณกษาปณ์จะกำเริบ แต่ผมได้ช่วยเขาให้ฟื้นขึ้นมาได้ แต่ใครจะรู้คุณวิษณุส์จะนำเรื่องที่คุณโดนวางยาไปพูดแบบใส่สีตีไข่ พูดให้คุณคณพศดูเป็นคนติดยาแบบร้ายแรง และคุณวิษณุส์ยังถือโอกาสนี้ฮุบบริษัทเป็นของตัวเอง พฤติกรรมของเขาทำให้หุ้นของบริษัทตกฮวบ อีกทั้งผู้ถือหุ้นก็โทรศัพท์มาหาคุณปู่ของคุณเพื่อสอบถามเรื่องนี้ ด้วยเหตุการณ์ที่กระทบจิตใจของเขาเหล่านี้ ทำให้โรคหัวใจของคุณปู่คุณกำเริบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เราไม่สามารถช่วยคุณปู่คุณให้ฟื้นขึ้นมาได้”
คณพศหลับตาลง เขาค่อยๆ กำมือของตัวเองแน่น หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับมีอะไรมาเสียดแทง คุณปู่ ผมขอโทษ เพราะผมไม่ดีเอง ผมทำให้คุณปู่ต้องตาย
คณพศลืมตา นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ
วิษณุส์ พี่ทำเรื่องเลวๆ แบบนี้ ผมจะจำเอาไว้และรอวันเอาคืนแน่นอน!
ในโลกใบนี้ มีแต่คุณปู่ที่รักเขาที่สุด เลี้ยงเขาให้เติบโตมาอย่างยากลำบาก แต่ปู่ต้องจากโลกใบนี้ไปอย่างเจ็บปวด
คณพศเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ พูดอย่างเย็นชา “พาผมเข้าไปเถอะ”
ป้าอ้ายรีบเดินมา เข็นเขาเข้าไปในคฤหาสน์ “คุณชายมิรากำลังดีดเปียโนอยู่ค่ะ อีกสักพักคงจะฝึกเสร็จค่ะ”
ทุกคนยืนอยู่หน้าห้อง ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็ได้ยินเสียงเปียโนที่หดหู่ โน้ตที่แสนเศร้า เต็มไปด้วยความคิดถึง
สีหน้าของคณพศช่างหนักหน่วง เขาเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องของมิรา มิราสวมชุดเซทสบายๆ นั่งอยู่ข้างๆ เปียโนที่งดงาม เพลงที่ได้ฟังเมื่อครู่ โน้ตเพลงที่แสนหดหู่แต่ก็รื่นหูดีนั้นถ่ายทอดโดยมือแสนนุ่มของมิรา
“มิรา” คณพศรอให้มิราดีดโน้ตตัวสุดท้ายจบ เขาจึงเรียกมิราด้วยเสียงทุ้ม
มิราหันตามเสียงเรียก เมื่อมิราเห็นคณพศเด็กน้อยรีบกระโดดลงจากเก้าอี้หนังแท้แล้ววิ่งมาหาคณพศ “คุณพ่อ คุณพ่อหายดีแล้วหรอครับ ดีจังเลย”
เห็นอาการดีใจเหมือนลูกนกตอนที่มิราวิ่งมาหาเขา นัยน์ตาของเขายังมีรอยยิ้ม เรื่องหนักใจที่อยู่ในใจของเขาคลายลงเล็กน้อย เขายื่นมือไปลูบผมของมิรา พูดด้วยเสียงทุ้ม “ช่วงที่พ่อไม่อยู่ มิราเป็นเด็กดีใช่ไหม”
“ครับ มิราเป็นเด็กดี คิดถึงคุณพ่อทุกวันเลย แต่คุณแม่บอกว่าคุณพ่อป่วย ไปหาคุณพ่อมากไม่ได้ แต่ผมไปหาคุณพ่อครั้งหนึ่งนะแล้วก็คุยกับคุณพ่อเยอะแยะเลย” มิราพูดขึ้นพลันแสดงสีหน้าไม่ค่อยมีความสุข
ช่วงที่คณพศสะลึมสะลืออยู่เขารู้ว่ามิราไปหาเขาและคุยกับเขา เขาได้ยิน
มิราบอกให้เขาหายไวไว แถมมิรายังบอกว่าถ้าเขาตายไป จะมีคนอื่นไปใช้เงินของเขา อาศัยในคฤหาสน์ของเขา กลั่นแกล้งภรรยาของเขา ตีลูกของเขา
เขาได้ยินทั้งหมด เขายังคิดในใจว่าไอ้เด็กนี่ไม่มีเมตตาเสียเลย
“คุณพ่อ คุณแม่บอกว่าจะไปที่ที่ไกลมากๆ อีกหลายปีจะกลับมา คุณพ่อรู้ไหมครับว่าที่ไหน”
คำพูดของมิรา หยุดความคิดของคณพศเอาไว้
ผู้ใหญ่ที่อยู่ในห้องนั้น เมื่อได้ฟังคำพูดของมิราก็มองหน้ากัน พวกเขาเชื่อแล้วว่านาราจากไปแบบไม่บอกไม่กล่าว
คณพศถามมิราอย่างร้อนรน “คุณแม่บอกหนูตอนไหนว่าจะไปที่ที่ไกลมากๆ”
“ก็เมื่อคืนไงครับ คุณแม่มากอดมาหอมผมอยู่ตั้งนาน ตาของคุณแม่ก็แดงๆ คุณแม่บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปทำ บอกให้ผมเชื่อฟังป้าอ้าย ต้องดูแลคุณพ่อให้ดีๆ ด้วย” มิราพูดเหมือนจะร้องไห้ “แต่พ่อครับ ผมไม่อยากให้คุณแม่ไปที่ไกลๆ ถ้าผมเกิดคิดถึงคุณแม่ขึ้นมาแล้วไม่ได้เจอคุณแม่ ผมต้องแย่แน่ๆ เลยครับ”
คำพูดของมิรากระทบเข้ามาในสมองของเขา เขารีบสั่งยชญ์และหมอศุกล “พวกนายรีบไปตรวจสถานที่เข้าออกทุกที่ของเมืองธิตกล หยุดนาราให้ได้”
ไม่ได้บินไปตอนกลางคืน ก็ต้องไปตอนช่วงเช้า เขายังมาทันไหม นาราทำไมเธอจะจากฉันไปอีกครั้ง
“ได้ครับ” ยชญ์และหมอศุกลรับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ พวกเขารีบไปจัดการตามคำสั่งของคณพศ
“คุณพ่อ จริงๆ แล้วคุณแม่ไปไหนครับ คุณแม่มีเรื่องที่สำคัญกว่ามิราอีกหรอครับ” มิราเงยหน้าถามผู้เป็นพ่อ ความรู้สึกของมิราในวันนี้ช่างหม่นหมอง มิราไม่เข้าใจว่ามีเรื่องอะไรที่คุณแม่ต้องให้ความสำคัญมากกว่าเขา
“คณพศอุ้มมิรามาไว้ในอก ให้มิรานั่งบนเข่าของเขา” จำเป็นต้องพูดออกไป “ลูกวางใจเถอะ ไม่ว่าคุณแม่จะไปที่ไหน พ่อก็จะพาแม่กลับมาให้ได้ พ่อรับรองเลย”
“ครับ คุณพ่อเก่งที่สุดเลย จะต้องหาคุณแม่เจอแน่นอน แต่ครั้งที่แล้วกว่าคุณพ่อจะหาคุณแม่เจอก็ใช้เวลานานมาก แล้วครั้งนี้จะนานไหมครับ”
ตาใสใสของมิราเกือบจะทำให้คณพสน้ำตาไหลออกมา เขากอดมิราเอาไว้ในอกแน่น
“ครั้งนี้คงไม่นานหรอก เป็นเด็กดีนะลูก พ่อจะหาแม่ให้เจอโดยเร็ว” คณพศให้สัญญากับลูกชาย
มิรานั่งอยู่บนตัวของคณพศอย่างนิ่งๆ สีหน้าเป็นกังวลเริ่มคลายลงเล็กน้อย
คณพสถึงแม้จะปลอบมิราด้วยความสงบ แต่ในใจของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อกดความเจ็บปวดที่มีอยู่ในใจของเขาไม่ให้มิราเห็น
ที่จริงแล้วมิรายังเด็ก ยังไม่เข้าใจการจากลา ในเมื่อลูกของเขาคิดว่าแม่ไปทำธุระในที่ไกลๆ ก็ให้เขาคิดแบบนั้นไปดีกว่า
ไม่รู้ว่ายชญ์กับหมอศุกลจะหยุดนาราให้อยู่ในเมืองธิตกลได้หรือไม่ เพราะพวกเขาชะล่าใจมากไปกว่าจะรู้เรื่องราว ไม่รู้ว่าจะทันหรือไม่ ไม่แน่นาราอาจจะออกไปจากเมืองแล้วก็ได้
ไม่นะ นารา ทำไมเธอช่างใจร้ายไร้เยื่อใยเช่นนี้!
คณพศกลืนความทุกข์ระทมของตัวเองลงไป ในใจของเขาคิดเรื่องมากมาย เขาเดาได้ว่าเมษาต้องเดิมพันชีวิตของเขาเพื่อมาคุกคามนาราแน่นอน ไม่งั้นนาราไม่หายไปเงียบๆ แบบนี้หรอก
แต่ถ้าไม่มีนารา อยู่ไปจะมีประโยชน์อะไร
นารา ทำไมเธอเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีเธอ ชีวิตของฉันก็เหมือนไม่มีแสงสว่าง ฉันจะอยู่ยังไงในวันที่ไม่มีเธอ ฉันในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้
คณพศมองไปยังพระอาทิตย์ตกตรงที่นอกหน้าต่าง อยากจะคลายความทุกข์ระทมในใจของเขาออกมา แต่ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขาทุกข์ใจขึ้นไปอีก เขารู้สึกแสบจมูกขึ้นมาอยากที่จะระบายอารมณ์ที่เศร้าหมองออกมา
“คุณพ่อ เป็นอะไรครับ”มิรารับรู้ถึงอารมณ์หม่นหมองของคณพศ มือนุ่มๆ ของมิราสัมผัสที่ปลายคางของคณพศ มิราหยอกล้อเพื่อที่จะทำให้เขาสบายใจ “คุณพ่อ คุณแม่เคยบอกว่า คนเราเมื่อมีชีวิตอยู่ต้องเดินไปข้างหน้า ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ แค่นี้ก็สามารถทิ้งเรื่องที่ไม่สบายใจไว้ข้างหลังได้แล้ว”
