ตอนที่329 พวกเขากอดกันบนถนนที่โรมันและร้องไห้
ในแววตาที่มืดของเขามีรอยน้ำตา เธอยังมีชีวิตอยู่
“เป็นเธอจริงๆด้วย นารา ฉันตามหาเธออย่างยากลำบากมาก ฉันคิดว่าเธอไปอยู่อีกโลกหนึ่งแล้ว” เคนโด้ได้จับมือของนาราไว้อย่างแน่ “หลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ ในใจของเขามีแต่ความเสียงใจและโทษตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉันเกลียดตัวเองมาก อย่างที่จะไปโดดทะเล ถ้าตอนนั้นฉันไม่อ่อนแอเกินไป ถ้าฉันมีความกล้าที่จะพาเธอออกมาจากคนที่เหมือนปีศาจอย่างคณพศนั้น เธอคงไม่ตกเหวหรอก!”
“มันผ่านไปแล้วเคนโด้ เรื่องพวกนี่มันผ่านไปแล้ว” นาราก็ได้น้ำตาตก เธอก็ได้ยิ้ม “นายดูสิตอนนี้ ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรอ? หลายปีที่ผ่านมาฉันสบายดี นายละ?”
เคนโด้มองไปที่คนที่วนเวียนอยู่ในใจเขาคนนี้ และไม่สามารถเก็บความรู้สึกที่คิดถึงได้อีกต่อไป เขาได้ก้าวไปกอดนาราอย่างแรง “ไม่เลย ฉันใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขเลย! ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงตอนที่เธอจมลงไปในทะเล ฉันรู้สึกแย่มาก ผิดหวังและโทษตัวเองเหมือนตัวเองจะถูกประหาร! ดีที่เธอกลับมา ขอบคุณที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณสวรรค์ที่ให้เราได้เจอกันอีก ฉันมีความสุขมาก!”
นาราถูกเคนโด้กอดไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่ น้ำตาของเคนโด้ที่ไหลออกมาได้หยดลงที่ไหล่ของนาราทีละหยดๆ ทำให้นาราซึ้งใจจนร้องไห้ มีความรู้สึกหนึ่ง เหนือกาลเวลา
ผู้คนที่รอบอยู่ได้เดาด้วยความมั่นใจว่า และได้โห่ร้องแสดงความดีใจ “ดูสิ ฉันว่าแล้วคู่นี้ต้องเป็นแฟนที่ไม่ได้เจอกันนานแน่”
“ใช่แล้วๆ ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวย เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก!”
“อยู่ด้วยกัน! อยู่ด้วยกัน!”
“จูบเลย! จูบเลย!”
เสียงเชียร์ของผู้คนก็ได้ดังขึ้น ทำให้เคนโด้และนารารู้สึกอายจนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ เคนโด้ได้ปล่อยมือของนารา และเก็บกระดานวาดภาพของเขา วิ่งออกไปจากฝูงชน “ถูกต้อง นี้เป็นคนที่ฉันรักและอยากเจอมากที่สุด ตอนนี้เธอได้มาอยู่ข้างๆฉันแล้ว ขอบคุณคำอวยพรของทุกคนน่ะ!”
นารากบ้าว่าทุกคนจะเข้าใจผิด เธอได้รีบอธิบาย “ไม่ใช่น่ะ ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด…..”
และนาราที่ยังพูดไม่จบ ทุกคนก็ได้เข้าใจผิด “คุณผู้หญิงไม่ต้องอายน่ะ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก ก็แค่ยอมรับมันอย่างเปิดเผยแต่นั้นเอง!”
“ใช่ พวกเธอก็มีความสามารถน่ะ ขอให้พวกเธอรักกันไปนานๆ จนถึงแก่เท้าเลยน่ะ!”
“ใช่ มีลูกดกและมีความสุขน่ะ มีนัวใจดวงเดียวกัน!”
“มีความสุขทางใจและทางเพศน่ะ และมีแต่ความชื่นชมยินดี!”
ตอนนี้ บานกว้างที่เสียงดังได้กลายสภานที่การประชมขอบการอวยพร เคนโด้ได้เหมือนอยู่ในฝัน เขาได้ดึงมือของนาราไว้ และยิ้มจนไม่หุบ ได้พานาราที่มีความเขินอายอยู่ออกไปจากฝูงชนที่อวยพรพวกเขาอยู่
ครั้งนี้ เคนโด้จะไม่มีวันที่จะปล่อยมือของนารา คนที่ตัวเองดูแลตั้งแต่เด็กจนโต ได้กลับสู่ข้างๆเขาอีกครั้ง สวรรค์ ยังมีเรื่องที่ตื่นเต้นกว่านี้มั้ย?
เคนโด้และนาราได้ออกไปจากที่บานกว้างอย่างรวดเร็ว พวกเขาได้วิ่งผ่านลำทานที่ยาว และมุ่งไปข้างหน้าอย่างข้าๆ และไม่มีใครพูดอะไร ในใจของเขาได้มีความดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง
“นารา”
“เคนโด้”
ทั้งสองคนได้พูดพร้อมกัน และได้ยิ้มต่อกัน
“เธอพูดก่อน”
“นายพูดก่อน”
ทั้งสองคนที่เข้ากันได้ดีก็ได้หัวเราะออกมา แสงแดดที่บางได้ส่องลงมา แสงสีทองได้ส่องไปที่พื้น ส่องฉากแบบให้ดูสว่างและอบอุ่น
ดูอีกฝ่ายที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่มนใบหน้าที่คุ้นเคย ในใจมีคำพูดเป็นล้านที่จะพูด แต่ไม่รู้จะเริ่มจากประโยคไหนดี
โชคชะตาเป็นสิ่งที่แปลกน่ะ ตอนที่พวกเขาดริ่รู้สดีต่อกัน แต่โชคชะตาที่ล้อเล่นกับคน
นาราที่จากเขาไปเพราะต้องไปแต่งงานกับคนอื่น ผ่านมาแล้วหลายปี กลับมาเจอกันอีกที่ต่างประเทศแบบนี้
พรหมลิขิต บางเวลาก็ดูเหมือนสิ่งที่มหัศจรรย์มาก
“เคนโด้ หลายปีที่ผ่านมานายทำอะไรอยู่? ทำไมถึงมาวาดภาพที่ลานกว้างนี้?” นาราได้ถามเคนโด้ด้วยเสียงที่เบา
“ฉัน?” เคนโด้ก็ได้ยิ้ม และได้ปรากฏฟังที่ขาวของเขา ได้ลบความเหงาความเศร้าที่เคยมีมา และกลายเป็นคนที่ร่าเริง รอยยิ้มของเขาทีสดใสเหมือนได้กลับไปเมื่อหกปีก่อน “ฉันก็สบายดี หลายปีที่ผ่านมาฉันกินนอนและเที่ยว ฉันได้เดินทางไปหลายประเทศ อิสระมาก เธอละ?”
นารารู้ว่าเคนโด้ไม่ได้พูดความจริง เห็นเขาที่ถามตัวเองว่า เธอก็ได้โกหกไปว่า “ฉัน ฉันก็สบายดี ได้ข่าวว่าวิวทีโรมันนี้สวยมาก นี้ไม่ใช่อยากจะมาอยู่ที่หรอ?”
“จริงหรอ?” เคนโด้มองไปที่นาราด้วยความอ่อนโยน “นารา เธอเป็นคนที่โกหกไม่เป็นน่ะ แววตาของเธอบอกฉันว่า หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่มีความสุขเลย”
“อ่าน?” ก็ไม่น่ะ นายอาจจะคิดมาหงกไปก็ได้” นาราเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย และได้รีบเปลี่ยนตัวข้อเรื่อง “ใช่แล้วเคนโด้ นายอาศัยอยู่ที่ไหนหรอ? นายคิดจะใช้ชีวิตอยู่ที่โรมันนี้เป็นเวลานานหรอ?”
เคนโด้ได้ชี้ไปที่คนที่อยู่ไม่ไหลจากลำธาร “ฉันได้เช่าบ้านอยู่ที่นั้น แต่ฝนตกฉันถึงจะไปอยู่ที่นั้น สวนมากฉันจะอยู่ที่ลานกว้างนี้ เพราะลานกว้างนี้มีคนเยอะ ที่ที่คึกคักถุงจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกเหงา”
“ทำไมหรอ” ทำไมถุงไม่อย่างสงบ?” นารารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ
เคนโด้ได้ยิ้มอย่างหมดหนทาง “เพราะว่าที่ผ่านมาฉันคิดว่าเธอได้จมลงไปทะเลแล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันหลับตา ก็จะเห็นแววตาที่เธอโกรธฉัน กำลังโทษฉันที่ไม่ได้ช่วยเธอได้ทันเวลา นารา ฉันรับไม่ได้กับแววตาแบบนั้นของเธอ ถึงมันจะเป็นแค่ฝันก็ตาม”
ได้ยินที่เคนโด้พูดแบบนี้ นาราก็ได้รู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้ว่าความรู้สึกที่เคนโด้มีแค่ตัวเอง แต่ไม่รู้เลยว่าเธอที่จริงๆแล้ว นาราที่ตายไปแล้วได้ทำให้เขากังวลใจได้นานขนาดนี้
เสี้ยววินาที ดวงตาของนาราก็ได้แดงขึ้น เสียงที่สะอึกสะอื้นของนารา “เคนโด้ ฉัน ขอโทษ ฉัน ไม่เคยที่จะโทษเธอเลย….”
เคนโด้ก็ได้ยิ้มให้นาราอย่างหล่อ “เป็นอะไร? ฮาฮา ฉันล้อเล่นกับเธอ ที่จริงฉันไม่มีเงิน ทำได้แค่เพียงอาศัยอยู่ที่ลานกว้างนี้ น่าสงสารมากเลยใช่มั้ย? เธอต้องรับฉันไว้น่ะ!”
นาราได้อึ่งไปสักพัก ถึงเคนโด้จะไม่มีทรัพย์สินที่เยอะเหมือนคณพศ เธอเขาก็เป็นคนที่รวยมากคนหนึ่ง จะไม่มีเงินได้อย่างไง?
แต่เขาที่ปล่อยตัวเองสาเหตุก็เพราะตัวเอง ใจของนาราก็รู้สึกแย่มาก ความรู้สึกบางอย่าง ไม่สามารถตอบแทนได้
เคนโด้ ฉันรู้ว่านายรู้สึกอย่างไงกับฉัน แต่ขอโทษน่ะ ใจของฉันได้ให้คณพศไปแล้ว ขอโทษจริงๆ
ใจของนาราได้รู้สึกผิดต่อเคนโด้ แต่ไม่อยากที่จะพูดออกมา เพราะเธอรู้ว่าเคนโด้เป็นคนที่ดื้อมาก ถ้าตัวเองพูดออกมา ก็กลัวว่าจะเป็นเพื่อนกันต่อไปไม่ได้ ที่ได้เจอกันอีกครั้ง เธอไม่อยากให้จากกันด้วยความไม่สบายใจ
ด้วยเหตุนี้ นาราได้ต่อคำพูดของเคนโด้ “ได้ บ้านที่ฉันเข้ามันมีห้องว่างอยู่พ่อดี นายมาเช่ากันฉันได้”
เคนโด้รู้สึกตื่นเต้นมาก “จริงหรอ? นารา เธอตั้งใจจะให้ฉันไปอยู่กับเธอหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็แค่เช่าด้วยกันเฉยๆ! ต้องจ่ายค่าเช่าน่ะ” นาราได้พูดและยิ้ม เคนโด้ก็ได้ไปกอดนาราไว้ “ดีมากเลย! ฉันสามารถอยู่กับนาราได้ ฉันมีความสุขมากเลย”
“โธ่ๆ รีบปล่อยฉันลงเถอะ ฉันมึนหัว ทำไมนายเหมือนเด็กจัง……” เมื่อกี้ยังเสียใจอยู่เลย ตอนนี้กลับมาสดใสแล้ว
