ตอนที่328 นาราเป็นเธอจริงๆด้วย
สาวคนนี้ก็ได้พูดไม่หยุด นาราไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลย ใจของนาราได้ตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงรูปที่สาวคนนี้ให้มาจะเห็นหน้าของนักวาดภาพคนนี้เพียงครั้งหน้า แต่ใบหน้าที่คุ้นเคยเธอก็ได้ดูออก เขาเป็นเคนโด้ คือเคนโด้ที่เติบโตมากับเธอ ที่จริงแล้วเขาอยู่ที่เมืองโรมัน นี้เป็นเรื่องที่บังเอิญมากเลย!
แท้จริงแล้วลานกว้างอยู่ไม่ไกลจากที่นาราอยู่ แต่นารารู้สึกว่าตัวเองได้มาที่ที่ไกลมาก
ตอนที่สาวบริษัทคนนี้ได้พานารามาถึงที่นี่ เธอได้เห็นศิลปินพเนจรทั้งหลายที่อยู่ไม่ไกลนั้นในนั้นมีเคนโด้อยู่
เขาสูงใหญ่เหมือนเมื่อหกปีที่แล้ว แต่รูปร่างของเขาได้ผอมไปหน่อย ใบหน้าเขาที่โดดเดี่ยว เขาดูเหมือนเขาไม่สนในโลก
เป็นเคนโด้จริงๆด้วย คนที่เคยให้ความหวังกับเธออย่างท่วมท้น ชายที่เติบโตมาพร้อมกับเธอ ตอนนี้เขาได้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
นาราได้หยุดลง หันไปพูดกับสาวบริษัทว่า “เขาเป็นเพื่อนที่ดีในอดีตของฉัน ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอเขาที่ต่างประเทศแบบนี้ นี่มันบังเอิญมากเลย ขอบคุณคุณน่ะ ขอบคุณที่คุณพาฉันมาที่นี่”
ถึงนาราจะมีเรื่องอยากจะพูดนับครั้งไม่ทวน แต่สาวบริษัทคนนี้ก็ได้ รู้สึกถึงความดีใจของนารา สำหรับเรื่องดีๆที่ตัวเองได้ทำ ในใจของสาวบริษัทคนนี้ได้ดีใจมาก เธอก็ได้ยิ้มให้นารา และหันหลังเดินจากไป “นี้เป็นเพียงเรื่องเล็กๆที่ฉันช่วย ไม่ต้องขอบคุณหรอก นักออกแบบนารา ทางบริษัทมีเรื่องนิดหน่อยฉันต้องกลับไปก่อนแล้ว
เธอใช้เวลากับเพื่อนเก่าให้เต็มที่น่ะ”
พูดจบ สาวบริษัทก็ได้โบกมือและเดินจากไป นาราก็ได้เดินไปหาเคนโด้ที่อยู่ไม่ไกล
ขณะนั้น นารารู้สึกสิ่งรอบข้างได้เงียบสงบ เธอก็ได้เดินไปข้างหน้าอย่างเดียว มองไปที่เคนโด้ที่กำลังตั้งใจวาดภาพ
เวลามันผ่านไปเร็วมากจริงๆ แค่พริบตาเดียวก็ผ่านไปหกปีแล้ว แต่เขาในตอนนี้ไม่ใช่เด็กที่ร่าเริงเหมือนเมื่อหกปีก่อนแล้ว ใบหน้าของเขาที่แข็งแกร่งและเด็ดขาด และความรู้สึกที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน
ในที่ว่างรู้นั้นมีภาพวาดที่กำลังจะวาดเสร็จ ไม่ต้องไปมองใกล้ๆ ก็ดูออกว่านั้นเป็นเงาใบร่างของเธอ ข้างๆของเขายังมีคนที่รอจะเอาภาพวาดนั้นอยู่ กำลังรอการวาดภาพให้เสร็จ และจะรีบยื่นมือมาหยิบ
ใจของนารารู้สึกเขินอายอย่างกะทันหัน เวลาผ่านไปเร็วมาก แค่พริบตาเดียว เธอละเคนโด้ก็ไม่ได้เจอกันมาหกปีแล้ว เธอได้เผชิญโลกมาอย่างโชกโชน และบนใบหน้าของเคนโด้ก็ไม่มีความสดใสเหมือนแต่ก่อน แต่ก่อนผู้ชายที่ร่าเริงคนนี้ เป็นพาวงที่ชีวิตนาราขาดไม่ได้!
เคนโด้ หลายปีที่ผ่านมานายได้เผชิญอะไรมาบ้างน่ะ? นาราที่ห่างจากเขาไม่กี่ก้าว แต่ความเสียใจได้ลามไปที่มุกเส้นประสาทของเธอแล้ว
นาราได้เดินไปที่เคนโด้ที่ละก้าวๆอย่างจดจ่อ เห็นแววตาที่จดจ่อของเขามีความเสียใจแฝงอยู่ เขาได้วาดภาพของนาราทีละนิด หัวใจทั้งดวงของนาราก็ได้แตกสลาย
เธอและเคนโด้ไม่ได้เจอหน้ากันมากว่าห้าหกปี หลายปีที่ผ่านมา เธอที่ดื่มด่ำกับวันที่อยู่กับตัวเองวันที่เสียใจวันที่ดีใจ เธอเกือบจะลืมผู้ชายที่สดใสคนที่ไปแล้ว
แต่ตอนนี้เคนโด้ดูเหมือนแข็งทื่อไปเยอะ ที่คางของเขาก็มีหนวด รอยตีนกาที่ปากก็ชัดเจนขึ้น ใบหน้าของเขามีความโศกเศร้าที่ไม่สามารถปลดปล่อยได้ ลมที่พัดผ่าน พัดไปที่เสื้อนอกของเคนโด้ ตอนที่มองไปดูเหมือนเขามีความเหงาและความเศร้า
นาราที่เห็นแบบนี้ เธอก็ได้กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ใจของเธอก็ได้พูดว่า เคนโด้ เราไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ
เคนโด้ได้มาวาดภาพที่บานกว้างจุดนี้ เขาได้เอาความคิดถึงทั้งหมดที่มีต่อนาราใส่เข้าไปในภาพวาด ทำได้แค่เพียงแบบนี้ ถึงจะสามารถเก็บรอยยิ้มของนาราอย่างสมบูรณ์ได้
เขาที่ได้ตั้งใจวาดภาพเสร็จ ได้ยินข้างๆหูของตัวเองมีเสียงร้องไห้รอยมา เขาได้หันไปอย่างช้าๆ เห็นผู้หญิงที่กำลังก้มหัวร้องไห้อย่างเงียบๆ
ผู้หญิงคนนี้สูงและผอม ผิวของเธอขาวซีด ใบหน้าที่เล็กของเธอที่รอยน้ำตาอยู่ ดวงตาที่ใหญ่กำลังมองตัวเองอยู่
เคนโด้หันกลับไปอย่างช้าๆ เมื่อกี้ตัวเองต้องทนอยู่แน่เลย เมื่อกี้ที่ตัวเองเห็นต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ นาราได้ตายไปเมื่อห้าหกปีก่อนแล้ว ไม่มีทางที่จะมายื่นอยู่ที่นี่ ตัวเองต้องฝันไปแน่เลย!
หลายปีที่ผ่านมา เคนโด้ชอบเห็นถาพลวงตา เห็นภาพลวงตาที่นารากำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าที่โศกเศร้า เคนโด้รู้ว่า นั้นต้องเป็นวิญญาณของนารา เธอได้กำลังถามตัวเองว่า ทำไมตอนแรกถึงไม่ปกป้องเธอ ทำไมถึงปล่อยให้เธออยู่กับปีศาจคณพศคนนั้น!
ใช่ เมื่อก่อนที่ตัวเองอ่อนแอ ทำได้เพียงเห็นนาราที่อ่อนโยนต่องอยู่กับคณพศ และต้องร้องไห้ทุกวัน
ทุกวัน เขาก็ได้รู้สึกเสียใจ และแค้นการกระของตัวเอง
นารา ขอโทษ เรื่องพวกนี้เกิดเพราะฉันเอง ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันอยากที่จะชดเชยสำหรับการอ่อนแอของฉัน ฉันจะอยู่กับเธอเพื่อชดเชยสิ่งที่ฉันทำ!
เคนโด้ได้เก็บความรู้สึกที่สับสนของตัวเอง เธอได้ลูบไปที่คิ้วของตัวเอง และละบายสีบนภาพวาดน้ำมันต่อ ภาพนี้เป็นภาพของผู้หญิงแห่งดอกไม้ ฉากหลังเป็นทุ่งลาเวนเดอร์ นาราที่ใส่ชุดขาวได้แต่งอยู่ท่ามกลางทุ่งลาเวนเดอร์
เขาได้เติมผีเสื้อไปในรูป และยังได้ยินเสียงร้องไห้ที่ยังไม่หยุด และได้ยินเสียงพูดของคนอื่น
“ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้?”
“ใครจะรู้ เอ๊ะ แต่ไม่น่าใช่น่ะ เธอดูผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ในภาพวาดเลย!”
“จริงหรอ? ไหนฉันดู เอ๊ะ จริงด้วย พระเจ้า พวกเขาคงน่าจะเป็นคนรักกันที่ไม่ได้เจอกันนาน?”
เสียงการถกเถียงก็ได้รอยมา เคนโด้ถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ภาพลวงตา เพราะไม่เพียงเห็นนารา แต่ยังเห็นคนอื่นนอกจากเธอแกด้วย!
หัวใจของเขาได้ตื่นตุบตับๆ หันหลังไปอย่างช้าๆ เห็นนาราอยู่ห่างจากตัวเองไม่กี่ก้าว ดวงตามิราตื่นเต้นจนไม่กะพริบ เขากลัวว่าถ้ากะพริบตา จะทำให้นาราหายไป
ความคิดถึงที่ไร้ขอบเขตได้ออกมาจากปากที่ตื่นเต้นของเขา “นารา นี้เธอใช่มั้ย? นี้เธอจริงๆใช่มั้ย?”
นาราก็ได้พยักหน้า และหัวเราะ “เคนโด้ นี้ฉันเอง ฉันนาราไง”
เคนโด้ได้วางพู่กันลง และเดินไปที่นาราอย่างข้าๆ ตัวเองและนาราที่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว แต่เขากลับรู้สึกเหมือนไกลมาก
เขาได้จ้องมองนาราอย่างไม่ละสายตา ตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ถูก “นารา นี้เธอจริงๆหรอ? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? เธอได้ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน!”
ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของนารา ได้พยักหน้ากับเคนโด้ว่า “นี้ฉันเอง นี้คือฉันจริงๆ ฉันยังไม่ตาย ตอนที่ฉันจมลงทะเลมีคนช่วยฉันไว้ หลายปีผ่านไป ฉันไม่คิดเบยว่านายจะอยู่ที่นี่ เคนโด้ นายอยู่ที่นี่สบายดีมั้ย?”
เคนโด้ยื่นมือไปจับที่หน้าของนารา ยังร้อยฝนอยู่เลย และมีน้ำตา
ใช่จริงๆด้วย เป็นนาราจริงๆ เธอบอกว่าเธอยังไม่ตาย เฮ้อๆ
