ตอนที่ 343 หลงจนโงหัวไม่ขึ้น
วิลเลียม เป็นคนมีน้ำหนักเชื่อถือได้ ในเมื่อเขาสัญญาแล้วว่าจะไปเปิดเผยตัวตนของเธอ งั้นก็คงจะไม่พูดถึงเธอต่อหน้าคณพศแน่นอน
เธอน่าจะคิดมากไปเองสินะ? วิลเลียม อาจจะแค่อยากให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงเท่านั้นเองก็ได้
แต่เธอไม่สนใจงานสังสรรค์อะไรพวกนั้นเลย
ช่างเถอะ ไม่คิดอะไรเยอะแล้ว ตอนนี้เธอหวังแค่การเดินทางมาโรมของคณพศจะสิ้นสุดลงโดยเร็ว แค่เขาไปจากที่นี่ให้ไกล เธอถึงจะรู้สึกสบายใจได้จริงๆ
นาราคิดถึงตรงนั้น ในใจก็พลันเกิดความรู้สึกวุ่นวายขึ้นมา เธอเอนกายลงบนเก้าอี้เอนอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด ก่ายมือบนหน้าอย่างอ่อนล้า ถึงแม้จะรู้ดีว่าคณพศยิ่งจากไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่ทำไมในใจถึงยังหวังอย่างเห็นแก่ตัวให้เขาอยู่ต่อไปอยู่อีกล่ะ?
ขณะนารากำลังคิดอย่างฟุ้งซ่าน ก็ค่อยๆ สลบไสลไปบนเก้าอี้เอน
ค่ำคืนดึกสงัด เคนโด้เดินเข้ามาอย่างไร้ซุ่มเสียง เขาเห็นนาราขดตัวหลับไปบนเก้าอี้ราวกับลูกบอล ก่อนยื่นมือออกไปคิดช้อนตัวเธอขึ้นมา แต่ก็ลดมือลงอีกครั้งด้วยกลัวว่าเธอจะทำให้เธอตื่น
เคนโด้ชั่งใจเล็กน้อย ก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้าน ผ่านไปไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมเก้าอี้เอนอีกตัวหนึ่ง และที่วงแขนยังมีผ้าห่มผืนบางอีกสองผืน
เก้าอี้เอนสองตัวนี้เป็นของที่ซื้อมาตอนที่เขากับนาราไปห้างสรรพสินค้าด้วยกันครั้งก่อน ไม่นึกว่ามันจะมีประโยชน์เร็วกว่าที่คิด
ในช่วงร้อนๆ แบบนี้เลยแล้วกัน ถึงจะนอนในสวนก็คงจะไม่เป็นหวัด เคนโด้เอาผ้าห่มบางห่มบนร่างของนารา แล้ววางเก้าอี้เอนที่ตัวเองเอามาวางไว้ข้างๆ นาราอย่างเงียบเชียบ ก่อนค่อยๆ เอนตัวลงไป
เขามองนาราที่กำลังหลับฝันหวานอยู่ใกล้ชิดกับตัวเอง ความสุขเบ่งบานแผ่ซ่านอยู่ในใจ ความรู้สึกนั้นทำให้เขาสงบลง
อีกด้านหนึ่ง เจมม่า พูดคุยหัวเราะกับคณพศไปตลอดทางกลับโรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ และคิดถือโอกาสเข้าไปด้วยกัน แต่กลับถูกยชญ์ขวางไว้นอกประตูซะก่อน
ยชญ์ยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางสุดเท่ห์ เอามือล้วงกระเป๋าแบบเอียงๆ พูดอย่างทีเล่นทีจริง “คุณเจมม่า ดึกมากแล้ว พวกเราจะคุยกับคุณต่อข้างในคงไม่ดีนัด เพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณ เจมม่า นะครับ”
เจมม่า มองคณพศที่เดินเข้าไปข้างในแล้ว ความต้องการในแววตาราวกับจะดึงคณพศออกมาเสียเดี๋ยวนั้น
แต่เธอจำได้ว่าคนจีนมักจะชอบผู้หญิงที่ค่อนข้างรักนวลสงวนตัว ถ้าหากเธอเดินเข้าไม่อย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง จะต้องถูกคณพศดูแคลนเอาแน่ๆ ไม่มีทางเลือก เธอได้แต่กระทืบเท้าอย่างหงุดหงิด แล้วจากไปอย่างไม่เต็มใจนัก
ยชญ์มอง เจมม่า ที่เดินออกไปไกล ยักไหล่อย่างภูมิใจ แล้วแอบทำท่าทางราวกับได้ชัยชนะ พระเจ้า ในที่สุดก็สลัดยัยฝรั่งนั่นไปได้สักที!
ส่วน เจมม่า นั้นยังเดินไปได้ไม่นานก็ถูก วิลเลียม ที่อยู่ข้างหลังตะโกนรั้งไว้
วิลเลียม หยุดอยู่ตรงหน้า เจมม่า แล้วเอ่ยความคิดตัวเองออกไปอย่างชัดเจน “เจมเธอห้ามไปที่เมืองธิตกลกับประธานคณพศ”
“เพราะอะไรคะ?” เจมม่า มองพี่ชายตัวเองอย่างไม่พอใจ น่ารำคาญ! ขัดขวางไม่ให้ตัวเธออยู่กับคณพศอยู่ได้ตั้งสี่ห้าครั้ง ไม่งั้นเมื่อกี้นี้เธอคงได้อยู่ด้วยกันกับเขาแล้ว
“เพราะอะไรงั้นเหรอ?” วิลเลียม เอ่ยเสียงต่ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจม เธอบ้าไปแล้วเหรอ? พวกเธอดูออกไหม? เธอคิดว่าประธานคณพศเห็นอะไรในตัวเธอ? เขาพูดถึงงานออกแบบตั้งกี่ครั้ง เห็นชัดเลยว่าเห็นงานออกแบบพวกนั้นสำคัญกว่า! แถมงานพวกนั้นก็ไม่ใช่ผลงานของเธอ ถ้าความแตกสักครั้งผลที่ตามมาคงจะเลวร้ายอย่างไม่กล้าคิดแน่!”
เจมม่า ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ และไม่เห็นด้วยอย่างมาก “พี่ พี่คิดมากเกินไปแล้วรึเปล่า? ประธานคณพศเป็นคนใจกว้างตรงไปตรงมา เขาไม่เลวร้ายอย่างที่พี่คิดหรอกน่า!”
ดูเหมือนว่า เจมม่า จะไม่ฟังคำพูดของเขาเลยสักนิด วิลเลียม โมโหจนไฟแทบลุก “เธอจะไปเข้าใจอะไร? ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในด้านธุรกิจแถมยังรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์แบบแบบนั้น จะไปสนใจในตัวเธอจริงๆ ได้ยังไงกัน? เธออย่าจินตนาการไปเองให้มันสวยงามเกินไปนัก พี่เองก็เป็นผู้ชาย แต่ฉันยังไม่เคยเห็นความรักใคร่ชอบพออะไรเธอในแววตาของเขาเลยสักนิด!”
เจมม่า ได้ยินคำพูดของ วิลเลียม ก็โกรธจนแทบทนไม่ไหว เธอกำหมัดอย่างไม่พอใจ เบิกตากว้างเถียงกับ วิลเลียม เสียงดังลั่น “พี่! พี่พูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันไม่ดีตรงไหนกัน? ฟังความคิดของพี่แล้ว จะบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับประธานคณพศชัดๆ เลยนี่! มีใครในโลกจะดูถูกน้องสาวตัวเองแบบพี่อีก อย่ามาทึกทักเอาเองนะ!”
“เปล่าเลย ฉันก็แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้น เจม เธอต้องรู้จักตัวเอง ถึงจะสามารถมองเห็นตำแหน่งของตัวเองในใจของคนอื่นได้ ไม่ใช่คิดไปเองว่าตัวเองดีเลิศที่สุดในโลกน่ะ!” วิลเลียม ตะคอกเสียงดัง แทบอยากจะเหวี่ยงหมัดใส่น้องสาวตัวเองให้หล่อนตื่นขึ้นมาสักที
ยังไงก็ตามคำพูดของเขาไม่เพียงไม่ได้ผลอย่างที่คิดไว้ ตรงข้ามกลับทำให้ เจมม่า ยิ่งต่อต้านมากขึ้น
เธอเดินเข้าไปหน้า วิลเลียม มากขึ้นอย่างโมโห “พี่ นี่มันดูถูกกันชัดๆ ! ฉันไม่ได้แย่ขนาดที่พี่คิดสักหน่อย! รอก่อนเถอะ รอฉันได้ใส่ชุดขาวแต่งงานกับประธานคณพศ! แล้วพี่จะได้รู้ว่าที่พูดในวันนี้น่ะมันน่าขำขนาดไหน!”
“ฉันไม่สน แต่ยังไงฉันก็ไม่ให้เธอออกไปอยากโรมแม้แต่ก้าวเดียว ฉันเก็บพาสปอร์ตของเธอไว้แล้ว อย่าคิดว่าจะได้ไปไหนทั้งนั้น!”
“พี่! ไร้เหตุผลจริงๆ ! บ้าไปแล้ว!”
เจมม่า กระทืบส้นเท้าอย่างโมโห แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเงาหลังของ เจมม่า เดินกระฟัดกระเฟียดจากไปแล้ว วิลเลียม ก็ได้แต่ยิ้มอย่างหดหู่ น้องสาวนิสัยเอาแต่ใจชอบทำอะไรหุนหันพลันแล่นแบบนี้ ดูเหมือนจะมีแต่ความทุกข์เท่านั้นแหละที่พอจะเข้าใจความรู้สึกของเขาได้!
เฮ้อ น้องสาวหมกมุ่นกับคณพศขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าคงหลงรักเขาเข้าแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะพูดอะไรไป ก็คงจะไร้ประโยชน์
วิลเลียม ลอบถอนหายใจ ส่ายหัวแล้วเดินไป
แต่เมื่อ วิลเลียม จากไปแล้ว เจมม่า ก็รีบเดินออกมาจากมุมหนึ่งแล้วเดินยังห้องของคณพศ
คณพศที่อยู่ในห้องนั้นกำลังอาบน้ำ ขณะยชญ์กำลังเปลี่ยนชุดนอน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ยชญ์จึงโยนชุดนอนไว้บนเตียงแล้วเปิดประตูออกในสภาพเปลือยอก
เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นคือ เจมม่า ยชญ์ก็ตกตะลึงพรึงเพริด เขาปกปิดร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว ก่อนถอยหลังไปสองก้าว “คุณ ทำไมคุณถึงมานี่ได้?”
เจมม่า มองยชญ์แวบหนึ่ง ก่อนหัวเราะเบาๆ “ปิดอะไรกันคะ? แค่ร่างกายเล็กๆ ของคุณ มีอะไรน่าดูกัน?”
ยชญ์พลันรู้สึกโมโหขึ้นมา ในฐานะชายชาตรี จะยอมให้ผู้หญิงมาใช้คำพูดเสียดสีเย้ยหยันแบบนี้กับตัวเองได้ยังไงกัน?!
เพื่อกอบกู้ใบหน้าคืนมา ยชญ์จึงโพสท่าอย่างวางอำนาจไปทั้งอย่างนั้น ชี้ไปที่ตัวเอง ถามอย่างทะนงตัว “หึหึ เคยเห็นรูปร่างยอมเยี่ยมขนาดนี้ด้วยรึไงครับ?”
สีหน้าเย้ยหยันของ เจมม่า ยิ่งมากขึ้น “แค่นี้น่ะเหรอคะ? ฮ่าฮ่า ยังสูงไม่ถึงหน้าอกฉันเลยนี่นะคะ?”
ว่าจบ เจมม่า ก็ยืดอกขึ้นไปอีกอย่างจงใจ แล้วส่งสายตาถากถางให้กับยชญ์เข้าไปอีก
ยชญ์นั้นแทบจะกระอีกเลือดตาย พระเจ้า ทำไมเขาต้องมากดดันขนาดนี้กับผู้หญิงด้วย? บ้าเอ้ย ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนก็ยังเทียบไม่ติดกับหน้าอกของสาวต่างชาติเลยเรอะ!
