ตอนที่ 352 คณพศวางแผนอีกครั้ง
เห็นเคนโต้ทำแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิดหวังอยู่เหมือนกัน เจ็บปวดอยู่เหมือนกัน เขารู้ว่านารากำลังคิดถึงคณพศอยู่แน่ๆ แต่คณพศ เห้อ เคนโค้ได้แต่ถอนหายใจ ตอนนี้คณพศกำลังคบอยู่กับเจมม่า ผู้ชายที่ขี้ลังเลแบบนี้ ทำให้นาราลำบากใจ
ถึงในใจจะคิดแบบนี้ แต่เคนโด้ก็ไม่ได้พูดถึงเกี่ยวกับคณพศ เขาส่งน้ำผมไม้ที่อยู่ในมือนารา แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “นารา อีกไม่กี่วันจะมีงานแสดงดอกไม้ที่ยิ่งใหญ่ขึ้นกลางสวนในกรุงโรม ไว้เราไปด้วยกันนะ ดีไหม”
“ขอยคุณนะ” นารารับน้ำผลไม้มา ก้มหัวเล็กน้อยเพื่อแสดงความขอบคุณ แล้วก็ถามด้วยความแปลกใจว่า “งานแสดงดอกไม้หรอ”
“ใช่ ถึงเวลานั้นก็จะมีการจัดวางดอกไม้หลากหลายแบบเต็มไปหมด สวยมากเลยล่ะ เราไปดูด้วยกันดีไหม” เคนโด้ถามความเห็นของนารา
นาราอยู่ที่นี่มาตั้งนาน แต่เพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องการจัดงานแสดงดอกไม้นี้ คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าคงเป็นเพราะตัวเองไม่ได้ออกไปเปิดโลกและจมอยู่กับที่
มองดูสายตาที่รอคำตอบของเคนโด้แล้ว นาราไม่รู้จะปฏิเสธคำชวนของเขายังไง เลยตอบตกลงด้วยความเกรงใจ “ดีเลยค่ะ แล้วงานเริ่มตั้งแต่ตอนไหนหรอ”
เคนโด้ยิ้มแก้มจะปริ ดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้นเลยล่ะ นาราตอบตกลงแล้ว นาราตอบตกลงไปดูงานดอกไม้กับเขาแล้ว แสดงว่าเขาต้องออกมาจากหลุมความรู้สึกของคณพศแล้วแน่ๆ
“อีกไม่กี่วันก็ถึงแล้วล่ะ” สายตาของเคนโด้แพรวพราว ดีใจจนเหมือนกับว่าทั้งตัวจะลอยได้ยังไงอย่างงั้น
นาราลุกขึ้นอย่างประหม่า จริงๆ แล้วที่ผ่านมา เขาไม่ได้ตอบตกลงกับเคนโด้เลยสักครั้ง แต่เป็นเพราะว่าเคนโด้คอยดูแลเขาเป็นอย่างดีมาโดยตลอด และยังคอยดูสีหน้าของเขาตลอดด้วย
“ฉันตกลงกับคุณว่าฉันจะใช้ชีวิตให้ดี คุณอย่าปลอบให้ฉันดีใจเลย” นารายิ้มจางๆ มีแต่เขาที่รู้ว่ารอยยิ้มนี้นั้นจริงๆ แล้วลึกๆ ในใจนั้นเต็มไปด้วยเศร้าหมอง
เมืองธิตกล
หลายวันมานี้ เจมม่าเริ่มแสดงจุดแข็งออกมา เขียนแบบเป็นหน้าๆ งัดเอาความสามารถที่แท้จริงของเขาออกมาจนหมด
แต่ว่าการที่เป็นนักออกแบบที่ชำนาญนั้น เขาจะไม่ยอมรับไม่ได้ว่า งานออกแบบเทียบไมม่ได้กับงานพวกนั้นที่คณพศเคยชื่นชมและเคยเล็งไว้
ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องนี้ ในใจก็รู้สึกอึดอัดจนอยากตะโกนออกมา เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะเทียบกับนักออกแบบอย่างคุณนาราไม่ได้
เจมม่าเก็บเรื่องกวนใจไว้ นั่งลงประจำที่และตั้งใจเขียนแบบ แต่พอเขามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วเห็นฟ้ามืด เขาก็เลยรู้ตัวว่าตัวเองยังออกแบบงานที่ควรจะโดนชมไม่ได้สักงานเลย
งานที่เขาวาดพวกนั้น ถึงแม้มองดูแล้วสวย แต่กลับดูไม่มีวิญญาณ เหมือนอาหารที่ไม่มีรสชาติ ไม่มีจุดที่ทำให้ตะลึง
“ห้ะ!”
เจมม่าถอนหายใจแรงและในที่สุดก็ยอมรับว่าฝีมือของตัวเองและนักออกแบบที่ไม่แสดงตัวคนนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เจมม่าผิดหวังและโยนปากกาลงบนโต๊ะทำงาน และนวดไปที่ระหว่างคิ้ว หลับตาคิดทบทวน
ไม่ได้ เขาจะช่างมันไม่ได้ คณพศเคยบอกว่า จะให้โอกาสเขาได้อยู่ข้างๆ ถ้าเรื่องเล็กแค่นี้เขายังทำไม่ได้ล่ะก็ แล้วจะไปอยู่ในสายตาของคณพศได้ยังไงล่ะ
ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องวาดแบบที่ทำให้คณพศตะลึงออกมาให้ได้
ในใจของเจมม่ากำลังคิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วก็โทรหาวิลเลียมพี่ชายของตัวเอง
โทรติดอย่างรวดเร็ว แล้วเสียงของวิลเลียมก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว “เจมม่ายังดีนะที่แกยังจำได้ว่ายังมีพี่ชายของแกคนนี้อยู่”
“พี่” เจมม่าลากเสียงยาวและอ้อน “ทำไมพี่ต้องดุด้วยล่ะ ฉันก็ทำเพื่อบริษัทนะ ดูพี่สิ พอรับสาวก็ดุฉัน ไม่ถามฉันสักคำว่าเป็นยังไงบ้าง”
วิลเลียมถอนหายใจด้วยความทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับน้องสาวที่เอาแต่คนนี้
“ช่างเถอะๆ แล้วแกอยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้าง ประธานเขาดูแลแกดีไหม มีใครรังแกรึเปล่า” ถึงแม้วิลเลียมจะอยู่ไกลถึงกรุงโรม แต่เขาก็ยังตามข่าวของที่นี่อยู่บ้าง แต่ดูแววตาที่คณพศมองน้องตัวเองนั้น ไม่ได้มีความรู้สึกชอบอยู่ในแววตานั้นเลย
“พี่ ประธานดีกับฉันมากเลยล่ะ เขายังบอกอีกว่าให้ฉันอยู่ข้างๆ เขา” เจมม่าพูดอวดวิลเลียม “ใช่แล้วพี่ ฉันกับประธานคุยกันแล้วว่าผลิตภัณฑ์นี้ต้องเปิดตัวช่วงนี้เท่านั้น แต่ตอนนี้ยังไม่ได้วาดแบบ พี่รีบไปให้นักออกแบบคนนั้นวาดให้หน่อยสิ ส่งรุ่งนี้แล้ว เดี๋ยวฉันส่งรายละเอียดต่างๆ ไปให้”
“พรุ่งนี้หรอ” วิลเลียมพูดด้วยความไม่พอใจ “เจมม่า ตอนนี้ที่แกก็ดึกแล้ว ที่ที่เราอยู่ก็เย็นแล้ว เวลาแค่นี้ จะให้เขาวาดแบบออกมา เป็นไปไม่ได้หรอกนะ”
“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้กันล่ะ ฉันลิสต์รายละเอียดไว้หมดแล้ว เหลือแค่วาดแบบออกมาเท่านั้น พี่ เขาเป็นนักออกแบบที่ชำนาญขนาดนั้น วาดแบบนี้ก็คงไม่ยากสำหรับเขาหรอก มีอะไรต้องลำบากใจล่ะ” เจมม่าพูดอย่างไม่ละอายใจ
วิลเลียมถอนหายใจอีกครั้ง “เจมม่าแกก็เป็นนักออกแบบเหมือนกัน ทำไมไม่นึกถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้าง งานแบบทุกงานก็มาจากความเหนื่อยแล้วก็ความพยายามของนักออกแบบกันทั้งนั้น แกทำแบบนี้ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติคนอื่นแล้วก็ตัวแกเองด้วย”
“เอาหน่าพี่ พี่ช่วยบอกเขาให้หน่อยนะ ว่าทางนี้รอตอบกลับท่านประธานอยู่” เจมม่าไม่อยากโดนเทศนา เลยรีบบอกให้พี่ชายไปจัดการให้
“เจมม่า ทำไมแกถึงทำตัวหูทวนลมกับคำพูดของฉันแบบนี้ บริษัทเป็นของเรา แล้วแกจะโยนความรับผิดชอบไปให้คนอื่นได้ยังไง แกควรใช้ความสามารถของแกสิ แกก็เป็นนักออกแบบเหมือนกัน แก……”
วิลเลียมยังพูดไม่ทันจบ เจมม่าก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “เอาหน่าพี่ พี่รีบไปเถอะ ประธานเขาชวนฉันออกไปเดทน่ะไว้ดึกๆ โทรหานะ แต่อย่าลืมเรื่องแบบที่จะส่งพรุ่งนี้นะ”
พูดจบ คณพศก็รีบวางสายทันที พี่ชายเขาคนนี้ดีพร้อมทุกอย่าง ติดแค่เป็นคนซื่อบื้อเท่านั้นแหละ จริงจังกับทุกเรื่อง กับแค่เรื่องวาดแบบแค่นี้ มีอะไรน่าทึ่งกัน แต่จะว่าไปในเมื่อได้เงินจากบริษัท ก็ต้องทำงานให้บริษัทอยู่แล้วสิ
เจมม่าคิดแบบนี้เลยทำให้โล่งใจขึ้นบ้าง เขาเอาโทรศัพท์วางทิ้งไว้อีกฟากหนึ่ง รอคณพศมารับไปทานข้าว เมื่อวานคณพศรับปากเขาว่าจะมารับเขาไปทานข้าว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่
แต่ด้านกรุงโรมนั้น หลังจากที่เจมม่าวางหูจากโทรศัพท์ของตัวเองไปนั้น ทำได้แค่ไปหานารา
เขารู้นิสัยของน้องสาวเขาดี ถึงนาราจะยอมให้พวกเขาอ้างว่าแบบพวกนี้เป็นแบบที่น้องสาวของเขาวาดเอง แต่การใช้เครดิตคนอื่นมาเชิดชูตัวเองแบบนี้ก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่
