ตอนที่ 373 ทั้งชีวิตของเธอเป็นของฉันเท่านั้น
ตอนอยู่ที่บริษัท เธอรู้ว่าคณพศมาตามหาเธอ ในใจเธอว้าวุ่นไปหมด ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร
เคนโด้เป็นฝ่ายออกไปพบคณพศ นารารีบวิ่งไปยังห้องควบคุมด้วยจิตใจว้าวุ่น เพื่อไปสังเกตดูพวกเขาทั้งสองคน
เมื่อมองผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ในห้องควบคุม ถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา แต่เธอก็เห็นคณพศเหวี่ยงหมัดใส่เคนโด้จนล้มลง
เห็นอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ของคณพศแล้ว ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างรุนแรง
ชั่วครู่เธอพลันคิดถึงคณพศเมื่อหกปีที่แล้ว เขาในตอนนั้นที่ดุร้ายและน่ากลัวแบบนี้ ไม่ทันทำอะไรก็ใช้กำลังชกต่อยพี่ลั่ว
ตอนนี้ภาพนั้นกำลังเกิดขึ้นกับเคนโด้อีกครั้ง
เห็นคณพศเป็นแบบนี้แล้ว ใจของเธอเกิดความกังวลขึ้นมาพร้อมกับความผิดหวังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ครั้งนี้ เธอจะไม่กลับไปหาเขาอีกแล้ว
ไม่ว่าจะเพื่อคำสาบานที่โดนบังคับนั่นหรือเพื่อเคนโด้ ท้ายที่สุดแล้วเธอเลือกได้เพียงแยกทางกับเขา
นอกเหนือไปจากนั้นเธอไม่มีทางเลือก
แม้ความรู้สึกของเขาจะมากมายขนาดไหน
คุณกับฉัน สุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปเท่านั้น
ในใจเธอคิดเช่นนั้น พลันเธอก็รู้สึกเย็นขึ้นมาจึงยกแขนขึ้นมากอดตัวเองแน่น ความรู้สึกนั้นมันออกมาจากก้นบึ้งในใจของเธอที่รู้สึกผิดหวังต่อคณพศ
“ปัง ปัง ปัง!!”
เสียงเคาะประตูดังระรัว หยุดความคิดของเธอลง
สติเธอกลับมา เธอลงจากโซฟาและลุกไปยังประตู เธอค่อยๆ เปิดประตู “ใครคะ?”
เมื่อเธอเปิดประตูออกเท่านั้น คนที่ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูคือคณพศ รอยยิ้มแสนเรียบง่ายที่อยู่บนใบหน้าเธอ เพียงชั่วครู่ก็ชะงักลง “คุณเองเหรอ”
“นารา”
คณพศยืนอยู่ที่หน้าประตู ใบหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของอาการป่วยพร้อมทั้งความโดดเดี่ยวและอ้างว้าง นัยน์ตาแดงก่ำมีน้ำตาแห่งความขมขื่นอยู่ในนั้น
เขามองนาราอยู่อย่างนั้น ราวกับจะเอาเธอทั้งตัวใส่เข้าไปในดวงตาเขาแล้วพากลับไปด้วย
เห็นสภาพของคณพศเช่นนี้แล้ว นาราก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
ตอนอยู่ที่งานแฟชั่นโชว์ เธอรีบหนีออกมาจึงไม่ทันได้มองเขา
เห็นสภาพของเขาในตอนนี้ ผอมจนหนังหุ้มกระดูก ราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
ใช่ ตอนที่เธอหนีออกมา เหมือนกับว่าเขาจะเป็นลมไป
ดูเหมือนว่าปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้ดูแลตัวเองเลย
นารามองใบหน้าที่เห็นร่องรอยแห่งวัยได้อย่างชัดเจนของคณพศ วูบหนึ่งในใจของเธอไม่อยากจะใจแข็งอีกต่อไปแล้ว
เมื่อนึกถึงช่วงเวลาตอนที่เขาโดนวางยา ผ่านสิ่งต่างๆ มาด้วยกันกับเขา ใจของเธอเหมือนโดนคลื่นซัด
ทำไมถึงทำร้ายตัวเองแบบนี้?
จริงๆ แล้วเมื่อไม่มีเธอ เขาสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้
ทำไมถึงไม่ยอมต่างคนต่างอยู่?
ทำไมยังจะต้องมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเธออีก ทำให้เธอเจ็บปวดอีกทำไม?
มองดูคณพศที่ซูบผอม ดวงตาดำคู่นั้นฉายประกายความอาลัยอาวรณ์ที่มีต่อเธอ นาราซ่อนอาการใจหวิวของตัวเองเอาไว้ พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ประธานคณพศ คุณมาทำอะไรคะ?”
“ฉัน…” น้ำเสียงแสดงความเหินห่างของนาราทำให้คณพศพูดไม่ออก เขาสูดหายใจลึก ใช้แรงทั้งหมดที่มีถึงจะเก็บงำความอยากจะดึงนาราเข้ามากอดเอาไว้ได้ “นารา…”
ไม่รอให้คณพศเอ่ยปาก นาราใช้น้ำเสียงเยือกเย็นเพื่อเตือนสติเขา “ประธานคณพศ ได้โปรดอย่ามาเอะอะโวยวายแบบนี้ ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ต่อจากนี้อย่ามาตะโกนอะไรผิดๆ แบบนี้อีก”
ร่างกายของคณพศสั่นเทา เขาโดนความห่างเหินที่นาราแสดงออกมาเล่นงานเข้าให้แล้ว
แต่เพื่อไม่ให้นาราหนีเขาไปอีก เขาจึงเปลี่ยนน้ำเสียงทันที “นารา ผมมารับคุณกลับบ้าน”
“บ้าน? ประธานคะ ที่นี่คือบ้านของฉันค่ะ” นาราพูดพลางปิดตาลง ถ้าให้เธอมองหน้าคณพศแบบนี้ต่อไป เธอไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองจะเปลี่ยนความคิดไหม
“แต่ว่านารา เมืองธิตกลคือบ้านของคุณ ผมตามหาคุณมาโดยตลอด หวังจะให้เราได้อยู่ด้วยกัน ยังมีมิราอีกนะ เขา…” คณพศพูดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
เดิมทีเขากะว่าจะใช้มิราทำให้นาราใจอ่อน แต่ยังพูดไม่ทันจบ เคนโด้สวมเสื้อคลุมเดินออกมาจากบ้าน
เคนโด้เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ผมที่ยังไม่ทันได้เช็ดให้แห้งเปียกซ่ก เขาสวมเสื้อคลุมสีขาว หนีบรองเท้าแตะ ภาพที่เห็นทำให้คณพศหัวเราะออกมา “เหอะ ประธานคณพศมาดึกดื่นขนาดนี้ ช่างเป็นแขกที่หายากจริงๆ จะเข้ามานั่งก่อนไหม พี่ชาย?”
เมื่อเห็นเคนโด้อยู่ที่นี่ แถมเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ คณพศเหมือนโดนหมัดหนักๆ ซัดเข้าให้จนมึนไปหมด “ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”
จริงๆ แล้วพวกเขาทราบข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยของนารา แต่ไม่รู้เลยว่านารากับเคนโด้อยู่อะพาร์ตเมนต์แห่งนี้ด้วยกัน
เคนโด้รู้แล้วว่าคณพศเข้าใจผิด แต่เข้าขี้เกียจจะอธิบาย เลยถือโอกาสเอามือไปพาดบนไหล่นารา “ทำไมเหรอ ผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้หรือไง?”
พูดพลางเขาก็โน้มนาราลงมาที่อกของตัวเอง ทำท่าทางเหมือนกอดกัน “พี่ชาย ใครๆ ก็รู้จักรักและทะนุถนอม ไม่เหมือนคุณซะหน่อย ผมรักนารา ปกติก็รู้ถึงคุณค่าและความสำคัญที่ได้อยู่กับนาราทุกนาที ทุกวินาที”
นาราโดนเคนโด้โอบไว้ก็รู้สึกเก้ๆ กังๆ แต่เพราะอยากให้คณพศกลับไป จึงยอมเล่นละครตามเคนโด้ เธอไม่ได้ดันเขาออก
เห็นทั้งคู่กำลังกอดกัน ใจของเขาแทบสลาย เขายื่นมือไปกระชากแขนนารา เขาส่ายหัวแบบไม่เชื่อ “นารา ไม่จริงใช่ไหม เธอไม่ได้รักเคนโด้หรอกใช่ไหม ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเขาใช่ไหม! ทั้งชีวิตของเธอมันเป็นของฉัน เธอจะไปแต่งงานกับเขาได้อย่างไร!”
ตอนที่เขาได้ยินว่าเคนโด้เป็นคู่หมั้นของเธอ เขายังไม่เชื่อนัก แต่พอเห็นเธออยู่กับเคนโด้แล้วเขาปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น
นาราเห็นสีหน้าของคณพศซีดเผือด แวบหนึ่งใจของเธอเจ็บปวดเหลือเกิน
แต่ว่า เมื่อคิดถึงคณพศที่หัวดื้อตั้งแต่ไหนแต่ไร นาราส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “ประธานคณพศ เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว ฉันจะอยู่กับใครมันก็สิทธิ์ของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”
คำพูดของนาราเหมือนมีดกรีดลงบนใจของเขา ใจเขาเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย เลือดไหลออกมาไม่หยุด
คณพศสูดหายใจลึก เก็บงำความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้ พูดวิงวอนออกไป “นารา ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับความรู้สึกที่เราทั้งคู่มีให้กัน ผมรักคุณ รักคุณมาโดยตลอด ผมรอให้คุณกลับมา ไหนจะมิราอีก ผมรู้ว่าคำสาบานนั่นคืออุปสรรคที่ทำให้คุณไม่ยอมกลับบ้าน แต่ว่านารา ผมมาหาคุณแล้ว มิราอยู่โดยไม่มีแม่ไม่ได้!”
น้อยมากที่เธอจะเห็นสายตาเจ็บปวดของคณพศ เธอรู้ว่าตอนนี้คณพศเจ็บปวดมาก
แต่ว่า…
นาราเหมือนโดนเฉือดเป็นชิ้นๆ เจ็บปวดจนต้องหลบตาลง
ทั้งหมดนี่มันสายเกินไปแล้ว พวกเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
“ประธานคณพศ พี่ชายที่แสนดีของผม ขอร้องล่ะคุณอย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ตอนนี้นาราเป็นคู่หมั้นของผม ไม่มีความสัมพันธ์ใดกับคุณอีกแล้ว ขอร้องล่ะช่วยมีความคิดหน่อย อย่ามายุ่งวุ่นวายที่นี่อีก หรือว่าต้องแตกหักกันไปข้าง คุณถึงจะยอมแพ้” เคนโด้มองคณพศอย่างนิ่งเฉย เคนโด้แอบเอามือไปแตะหัวไหล่นารา เพื่อส่งสัญญาณว่าอย่าทำเสียแผน
