ตอนที่ 380 ชายเข็นรถขยะผู้ลึกลับ
เขาโอบไหล่ลู่ของนาราเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “ไม่มีอะไรหรอกนารา เธออย่าเพิ่งกังวลไป ไม่แน่มิราอาจจะวิ่งซนออกไปแล้วคุณไม่ทันมองเขา ไปกันเถอะ ไปถามที่ร้านอาหาร พวกเขามีกล้องวงจรปิดคงจะไม่มีปัญหาอะไร”
พูดพลางคณพศก็พานาราที่หน้าซีดเผือดไปหาผู้ดูแลร้านอาหารยุโรปแห่งนี้
หลังจากปรึกษากับผู้ดูแลร้านอาหารเรียบร้อย ผู้ดูแลร้านอาหารจึงพานาราและคณพศไปดูกล้องวงจรปิดของร้าน
แต่ทว่าในห้องน้ำไม่มีกล้องวงจรปิด มีเพียงตรงมุมทางเข้า และมิราหายไปตรงมุมนั้นแล้วก็ไม่เห็นเขาเดินออกมาอีกเลย
คณพศตกใจหน้าซีด ตอนแรกเขาคิดไปในแง่ดีว่ามิราอาจจะติดเล่นจนไปซ่อนอยู่ที่ไหน แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องนี้จะร้ายแรงมาก เขาโทรหายชญ์ทันทีและให้เขามาที่นี่ จำเป็นต้องหามิราให้เจอโดยเร็วที่สุด
อีกทั้งผู้ดูแลร้านอาหารก็โทรแจ้งตำรวจแล้ว ในเมื่อคนหายไปในร้านอาหารของเขา พวกเขาจะปัดความรับผิดชอบไปได้อย่างไร
ตำรวจมาตรวจสอบสักพักหนึ่ง ก็ยังไม่เจอเบาะแสอะไร พูดเพียงว่าจะพยายามตามหาให้ถึงที่สุด ให้นารารอตำรวจแจ้งกลับมา
คณพศพานารากลับบ้านด้วยสีหน้าขรึม เขาทำได้เพียงเก็บซ่อนเรื่องวุ่นวายไว้ในใจ ปลอบใจนาราด้วยเสียงเบา ไม่ให้เธอเป็นกังวลจนเกินไป
แต่นาราจะไม่เป็นกังวลได้อย่างไร?
เพราะเรื่องยานั่นทำให้เธอต้องให้คำสาบานและจากคณพศมา
แล้วตอนนี้ล่ะ?
คณพศพาลูกมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ อีกทั้งเธอยังทำตามคณพศแบบไม่มีทางเลือก เป็นเหตุให้ลูกชายของเธอหายตัวไป
ในร้านอาหารดีๆ แบบนี้ ทำไมถึงหายไปแบบไม่มีสาเหตุอะไรเลย?
ในหัวของนาราเต็มไปด้วยความคิด โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาก็ไหลไม่หยุด “ต้องโทษฉัน ถ้าฉันไม่ผิดคำสาบานนั่น มิราจะหายไปแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งนี่มันเป็นความผิดของฉัน!”
เห็นนาราร้องไห้อย่างเจ็บปวดแล้ว คนที่วิตกกังวลรู้สึกอึดอัดไม่ต่างกันกับนาราอย่างคณพศ ทำได้เพียงเดินไปกอดนาราเอาไว้และพูดปลอบเธอด้วยเสียงเบา “นารา คุณอย่าพูดแบบนี้ นี่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยที่เราไม่คาดคิดแล้วก็ไม่ใช่ความผิดของคุณด้วย”
“ไม่ เพราะฉัน เพราะฉันโลภมาก รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่สามารถเป็นไปได้แต่ก็ยังทำ ถ้าฉันกับคุณไม่เจอกันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ มันเป็นความผิดของฉัน” นาราส่ายหัวโทษตัวเองไม่หยุด ร้องไห้จนตาบวมและแดงก่ำ
คณพศบีบมือแน่น เขาใช้กำปั้นทุบลงบนโต๊ะข้างนารา พูดเสียงต่ำทุ้ม “นารา มันไม่ใช่ความผิดของคุณตั้งแต่แรกแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องคำสาบานไร้สาระอะไรนั่นอีก”
เคนโด้กลับมาจากบริษัทเห็นภาพที่คณพศทุบโต๊ะหน้าดำหน้าแดง อีกทั้งยังนาราที่ก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด
ทันใดนั้นเขาก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที ก้าวฉับฉับไปยืนอยู่ตรงหน้าคณพศ เหวี่ยงหมัดใส่เขา “คณพศ นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม? อย่ามารังแกผู้หญิงแบบนี้!”
คณพศโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะการหายตัวไปของมิรา ตอนนี้ยังมาโดนเดนโด้ต่อยแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีก ยิ่งทำให้เขาโกรธเข้าไปใหญ่ ซัดหมัดใส่เคนโด้กลับไป “อะไรของนาย แล้วนายเป็นใครถึงมาสั่งสอนฉัน!”
หมัดของคณพศโดนที่หน้าของเคนโด้เต็มๆ มุมปากแตกเลือดไหลซิบ เขาเช็ดมันออก หันไปมองคณพศอย่างเหยียดหยามแล้วซัดหมัดไปอีกครั้ง “ก็ดูจากการที่นายแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ไง วันนี้ฉันจะต่อยนายให้ได้!”
นาราที่เป็นกังวลเรื่องมิราอยู่แล้ว มาเจอคณพศกับเคนโด้ทะเลาะกันอีกยิ่งทำให้เธอกลุ้มใจเขาไปใหญ่ เธอตะโกนออกไปเสียงดัง “หยุดต่อยกันเดี๋ยวนี้!”
แต่ว่าคณพศและเคนโด้ยังด่าทอกันไม่หยุด พวกเขามองตากันด้วยสายตาขุ่นเคืองกะจะต่อยกันอีกรอบ ในช่วงเวลาสำคัญนั้นเอง พวกเขาก็วางมือลง ทำไมไม่ต่อยกันแล้วล่ะ?
“ครืดคราด” เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้น
เคนโด้ยกเก้าอี้หวังจะทุบคณพศ แต่เขาหลบได้ เก้าอี้ทุบลงไปยังพื้นเต็มๆ จนเกิดเสียงดัง
“ครืดคราด” เสียงลากโต๊ะดังขึ้น
คณพศยกโต๊ะขึ้นมาหวังจะทุบเคนโด้ แต่เขาหลบได้ โต๊ะทุบลงไปถูกกำแพงเต็มๆ จนเกิดเสียงดัง
ณ เวลานี้ในห้องเสียงดังวุ่นวายไปหมด ผู้ชายแสนฉลาดทั้งสองคนตีกันนัวเนีย
“หยุดตีกันได้แล้ว ฉันขอร้องล่ะ อย่าตีกันอีกเลย!” นาราทนไม่ไหว เธอยกเก้าอี้ทุบไปบนกระจกตั้งพื้นในห้องรับแขก
“เพล้ง!”
กระจกในห้องรับแขกและห้องครัวถูกทุบจนแตก ทั้งสองคนจึงหยุดตีกันแล้ววิ่งไปดู
คณพศ:ว่า“นารา มือเธอโดนบาดหรือเปล่า? ขอโทษ”
เคนโด้ว่า “นารา…”
นารามองพวกเขาด้วยความเจ็บใจและโกรธเป็นอย่างมาก พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ต่อยกันพอหรือยัง? ถ้ายังไม่พอก็ออกไปต่อยกันให้พอ! ไม่ต้องมาต่อยกันตรงหน้าฉัน!”
ผู้ชายสองคนที่ปกติแล้วดูสูงส่ง ถูกด่าจนหมดท่า ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าส่งเสียง
นาราเห็นท่าว่าเขาทั้งสองจะหยุดต่อยกันแล้ว เธอจึงนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีฟึดฟัด น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง “มิราหายไปอยู่ไหน? หรือจะถูกคนไม่ดีอุ้มไปแล้ว?”
เธอได้ยินว่าช่วงนี้มีการลักพาตัวเด็กไปขายเยอะมาก เด็กบางคนหายตัวไปหลายปีก็ยังหาไม่เจอ
เธอนั่งไม่ติด “คณพศ จะทำยังไงดี?”
คณพศถอนหายใจยาว เข้าได้แต่ก้มหัวลงนั่งบนโซฟา คิ้วเขาขมวดจนเกือบจะพันกันเป็นปม
เคนโด้ยังถามอย่างไม่เข้าใจ “นารา เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? มิราเป็นอะไร?”
เคนโด้รู้ว่าคณพศเกลี้ยกล่อมให้นารากลับไปกับเขาไม่สำเร็จ จึงพาลูกมาด้วย
มิราคือสิ่งที่ทำให้นาราแพ้ทาง เธอทำเป็นไม่สนใจมิราไม่ได้
นาราเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโศกเศร้า ยิ้มด้วยความขมขื่น “เคนโด้ มิราหายตัวไป”
“อะไรนะ? มันเกิดขึ้นได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้!” ยังไงเคนโด้ก็ไม่เชื่อ ถ้าบอกว่าเด็กคนอื่นหายไปเขาถึงจะเชื่อ แต่นี่ลูกของคณพศหายไป นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!
น้ำตาของนารายังไหลไม่หยุด นาราเล่าเรื่องที่มิราหายตัวไปในห้องน้ำให้เคนโด้ฟัง
เมื่อฟังจบเคนโด้ก็ตกใจอย่างมาก เขาไม่คิดสักนิดว่าเรื่องประหลาดแบบนี้จะเกิดขึ้น พูดออกไปอย่างตกใจ “นะ…นี่เป็นไปได้ยังไง ทำไมเป็นแบบนี้”
นาราส่ายหัวด้วยความทุกข์ระทม “เรื่องทั้งหมดนี่ต้องโทษฉัน ถ้าฉันไม่ใช่สาเหตุ คำสาบานนั่นคงไม่เห็นผล มิราคงไม่หายไป นี่มันเป็นการลงโทษฉันชัดๆ!”
พูดพลางเธอก้มหน้าลงไปร้องไห้สะอื้นอีก
“ไม่เป็นไรนารา เธออย่าเป็นกังวลเกินไป ฉันเชื่อว่ามิราต้องกลับมาอย่างปลอดภัย” เคนโด้พูดปลอบนาราด้วยเสียงเบา จากนั้นจึงถามเธอ “เธอลองคิดดูให้ดี ตอนนั้นเธอยังเจอเรื่องอะไรผิดปกติอีกไหม?”
นาราหยุดสะอื้น เธอขมวดคิ้ว “ไม่มี ตอนนั้นที่ร้านอาหารคนเยอะมาก คนเข้าห้องน้ำกันพลุกพล่าน ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติเลย
