ตอนที่ 390 แขกที่คาดไม่ถึง
ด้วยไหวพริบของมิราจึงเข้าใจในทันที เข้าไปเกาะต้นขาของนาราเอาไว้ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่ชอบมิราเหรอครับ? อย่าไล่มิราไปนะ มิราจะเป็นเด็กดีจะเชื่อฟังคำพูดของหม่ามี๊ ให้มิราอยู่กับหม่ามี๊ได้ไหมครับ?”
เมื่อมองความฉลาดของมิรา นาราก็พยักหน้าอย่างไม่ต้องคิด “ได้สิ หม่ามี๊จะไล่ลูกไปได้ยังไงกัน แน่นอนว่าเว้นลูกไว้นะ”
“ผมด้วย!” คณพศเดินตามเข้ามา เกาะไหล่ของนาราแน่น “คุณนาราแสนสวยน่ารัก โปรดดูแลแขกอย่างผมด้วยเถอะครับ!
“ไม่มีทาง!” นาราว่าพลางแกะมือของคณพศออก นำตัวมิราเข้ามานั่งในรถแล้วเหยียบคันเร่งออกรถไป
ไอเสียรถพ่นใส่ตัวของคณพศ เขาไม่โกรธแต่กลับยิ้ม “ดีมาก ในที่สุดดูเหมือนว่าที่รักของฉันก็เริ่มงอกเขี้ยวเล็บบ้างแล้ว”
ยชญ์ที่อยู่ด้านหลังของคณพศส่ายหัวอย่างเศร้าใจ ความรักช่างเป็นสิ่งที่น่ากลัว คุณดูสิ เป็นบ้าไปแล้วหนึ่ง
“ไปเถอะ พวกเรามาเริ่มต้นวันแห่งการอยู่ใต้ชายคาของคนอื่นได้แล้ว” คณพศเดินไปยังรถที่ยชญ์เพิ่งซื้อมา เขาก้มลงเอาเข้าไปนั่ง ก่อนขับไปยังทิศทางที่นาราจากไปอย่างอารมณ์ดี
นาราที่พามิรามาด้วย กลับมาถึงบ้านอย่างราบรื่น
ช่วงนี้เพราะเธอต้องดูแลคณพศ และอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด จึงไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว
เธอเปิดห้องนอน แล้วเปิดหน้าต่างระบายอากาศ เพิ่งจะนั่งลงสูดหายใจบนโซฟา ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
นาราไม่ต้องคิดก็รู้ว่าข้างนอกประตูนั้นคือใคร เธอส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนไปเปิดประตูอย่างหงุดหงิด “คณพศ ทำไมคุณ….”
“นารา ฮ่าๆๆๆ เธอจริงๆ ด้วย ยอดไปเลยที่รัก!”
เมื่อเปิดประตูออกคนๆ นั้นรีบปรี่เข้ามากอดนาราทันที กระตือรือร้นจนแทบจะล้มทับเธอไปแล้ว
นารารีบทรงตัว มีลมพัดผ่านปลายจมูกไป เธอตั้งสติ เธอตกตะลึงเมื่อพบว่าผู้ที่เข้าสวมกอดเธอนั้นคือไลลาที่ไม่ได้พบกันมานาน
“พระเจ้า ไลลา? ทำไมถึงเป็นเธอไปได้?” นาราจ้องมองไลลาอย่างตะลึงงัน เธอรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่
ไลลากอดนาราแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วร้องไห้ออกมา “ฮือๆ นารา ในที่สุดฉันก็หาเธอเจอ ดีจังเลย”
นาราฟังน้ำเสียงของไลลาไม่ปกติ จึงรีบพาเธอมานั่งที่โซฟา ถามด้วยความกังวล “ไลลา เธอเป็นอะไรไป?”
“ฮือๆ นารา หมดหนทางแล้ว” ไลลาร้องให้พลางเอ่ยกระซิบ “ฉันหย่ากับเคลลี่ลั่วแล้ว ไม่สิ ควรจะบอกว่า ฉันถูกเขาทอดทิ้งไปแล้ว!”
“หา?” นาราไม่ค่อยเข้าใจ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? แล้ว พวกเธอไปแต่งงานกันเมื่อไหร่น่ะ?”
ไลลาร้องไห้จนจมูกแดงก่ำ ใช้กระดาษซับน้ำตาไปพลางบ่นไปพลาง “เธอหายตัวไปเป็นปี ถ้าฉันไม่บังเอิญเห็นคอลัมน์ในนิตยสาร ก็คงจะหาเธอไม่เจอเลย เธอมันใจดำ ลืมความเป็นพี่น้องของเราไม่จนหมดเลย”
เมื่อคำตำหนิของไลลาลา นาราก็รู้สึกผิดขึ้นมา ครั้งก่อนตอนที่เธอเจอไลลา ก็เป็นตอนที่เธอเพิ่งออกจากเมืองธิตกลไป
ส่วนเธอก็ไปโรมในเวลาต่อมา จากนั้นก็มาฮาวายกับเคนโด้อีก แทบจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษไปเลย การตัดความสัมพันธ์กับทุกคนไป มันเกินจะให้อภัยจริง
“ขอโทษนะ ไลลา ฉันทำเกินไปจริงๆ หลายปีมานี้ฉันไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย” นารามองไลลาอย่างรู้สึกผิด
ไลลาถึงได้ยกมุมปากอย่างพึงพอใจ “ช่างเถอะๆ ฉันรู้ว่าเธอก็ต้องมีความลับของตัวเอง ถึงได้ไม่คาดคั้นเธอไง แต่ว่านารา ครั้งนี้ฉันต้องพึ่งพาเธอ เพราะฉันไม่มีที่อื่นให้ไปอีกแล้ว”
เมื่อเห็นว่าไลลาไม่ได้โกรธตัวเอง นาราก็โล่งใจ “จริงสิ ทำไมเธอถึงหย่ากับพี่ลั่วล่ะ? ฉันยังไม่ได้ไปร่วมงานแต่งของพวกเธอเลย น่าเสียดายจริงๆ”
“พิธิแต่งงานไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือ เขาไม่เคยมีฉันในใจเลยแม้แต่น้อย” ขณะพูดน้ำตาของไลลาก็เริ่มไหลออกมา “นารา ฉันไม่กลัวจะโดนเธอหัวเราะเยาะเลย ในตอนแรกที่ฉันมีความสัมพันธ์กับเขา ก็เพราะเขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นเธอ จากนั้นฟ้าดินก็ตาลปัตร เราท้องก่อนแต่ง ในความจริงเขาไม่ได้รักฉันเลย ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันก็เป็นแค่เงาของเธอเท่านั้นเอง นั่นคือความจริง”
ไลลาพูดดังนั้น นาราที่ฟังอยู่ก็รู้สึกอายขึ้นมา เธอเหลือบมองมิราที่นั่งอยู่ข้างๆ โซฟา เมื่อพบว่าเขาไม่ได้สนใจทางนี้ จึงลูบมือไลลาและมองเธอ “ไลลา ถึงแม้หลายปีมานี้ฉันจะห่างหายจากเธอไป แต่ฉันก็อยู่กับพี่ลั่วมาถึงห้าปี ฉันรู้จักนิสัยใจคอของเขาดี เขาไม่มีทางยอมประนีประนอมด้วยเพราะอุบัติเหตุหรอก ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เขาไม่ใช่คนที่จะแต่งงานกับเธอเพราะเรื่องเด็กอย่างแน่นอน”
พูดถึงตรงนั้น นาราจึงเพิ่งรู้สึกตัว “ตายจริง ไลลา ฉันลืมไปเลยว่าที่เจอกันครั้งก่อนเธอกำลังท้อง เอาล่ะที่รัก ฉันผิดเองที่ละเลยเธอมากเกินไป ฉันไม่ได้ใส่ใจเธอมานาน เป็นความผิดของฉันเอง”
อารมณ์ของไลลาดีขึ้นมาก “ถือว่าเธอยังมีความรู้สึกอยู่บ้าง ที่จริงแล้ว ตอนที่เราเจอกันครั้งก่อนนั้น ท้องของฉันก็ใหญ่มากแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่ถามอะไรฉันเลย รู้สึกเหมือนถูกลืมไปเลย”
นาราเองก็รู้สึกผิดมาก กอดเอวของไลลาที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเพียวบางอย่างขอโทษ “ฉันผิดเอง ที่รัก อย่าถือสาฉันเลยนะ ตอนนี้ลูกของเธอเป็นยังไงบ้าง? ทำไมมีแค่เธอมาคนเดียวล่ะ?”
เธอไม่พูดถึงลูกของไลลาก็ยังไม่เป็นไร พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ใบหน้าของไลลาก็น้ำตาตกอีกครั้ง “นารา ครั้งนี้ฉันแอบหนีมา ถ้าฉันไม่ออกมา คาดว่าคณพศคงจะให้นักฆ่ามาฆ่าฉันตายแล้ว ถ้าไม่ได้ความฉลาดของฉัน ก็คงไม่ได้เจอกับเธออีกล้ว”
นาราเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เดิมทีเธอนึกว่าไลลาเพียงแค่โกรธเคลลี่ลั่วถึงได้หนีมาหาเธอ แต่กลับไม่นึกมาก่อน ว่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนักฆ่าด้วย
“ไลลา เธอเข้าใจผิดอะไรกับพี่ลั่วรึเปล่า? พระเจ้า เขาจะหานักฆ่ามาฆ่าเธอได้ยังไง? ไม่ไม่ไม่ เรื่องนี้ต่อให้ตายฉันก็ไม่เชื่อ!”
ไลลาน้ำตาไหลไม่หยุด เธอถกกางเกงของตัวเอง “นารา จริงๆ นะ ไม่เชื่อเธอก็ดูสิ”
นาราก้มลงมอง เห็นที่น่องของไลลาปรากฏรอยช้ำสีน้ำเงิน ข้างๆ นั้นยังมีบาดแผลสาหัสอยู่อีกด้วย
“นารา นี่เป็นแผลที่ถูกคนใช้ผลักตกจากระเบียง เป็นคนใช้ที่ชื่อโลลิต้าน่ะ ถึงหลังจากนั้นเคลลี่ลั่วจะบอกว่าเอาเธอเข้าคุกไปแล้ว แต่มีอยู่คืนหนึ่งที่ฉันหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเธอเรียกเคลลี่ลั่วอย่างชัดเจน จากนั้นก็ถามเขาว่าจะทำยังไงกับลูก แล้วฉันก็ได้ยินเคลลี่ลั่วพูดอย่างชัดเจน ปล่อยไว้ไม่ได้
