ตอนที่415 เวลานั้นเขารักผู้หญิงคนนี้มาก
ฮาวาย เคนโด้ที่ได้รับการรักษาอยู่สักพักแล้ว ขาของเขาก็ได้หายดี
วันนี้เขาและนาราไปที่บริษัทNLด้วยกัน นาราพาเขาไปรวมงานการประชุมของบริษัท ผู้ถือหุ้นที่มาร่วมงานประชุมครั้งนี้ได้มองไปที่เคนโด้ด้วยความตกตะลึง
และลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ “ผู้บริหารเคนโด้ พวกเราคิดว่าคุณ…..”
“ผู้บริหารเคนโด้ เป็นคุณจริงๆ ใช่มั้ย? พวกเราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย!”
คนพวกนี้เป็นผู้ร่วมก่อตั้งบริษัทร่วมกับเคนโด้ ตอนนั้นเคนโด้ได้พาพวกเขาเข้าร่วมแผนการNL
เคนโด้ที่หายไปหนึ่งปี ตอนนี้ได้ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน พวกเขาได้รู้สึกดีใจมาก
“อืม ผมกลับมาแล้ว ปีที่ผ่านขอบคุณพวกคุณที่ดูแลบริษัทด้วย ต่อไปนี้เราจะร่วมกันพัฒนาบริษัทให้เจริญก้าวหน้า และปี ผ่านมานักออกแบบนาราก็เหนื่อยมาก ขอบคุณที่ไม่ทิ้งNLไป”
เคนโด้ที่เผชิญกับมหันตภัย แต่ตอนที่เขากลับมาที่นี่ เขารู้สึกว่าที่นี่ถึงจะเป็นชีวิตที่ตัวเองต้องการ
ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้เขาตามหาสิ่งที่เขาต้องการจนเจอ เขามองไปที่แววตาที่ยิ้มของนารา และนึกถึงชื่อบริษัทที่ชื่อNL
ขณะนั้นพวดเขาต้องรักกันมาก และตัวเองที่หายตัวไป และเธอได้กลับไปอยู่กับคณพศ และตัวเองก็ได้พลาดเธอไป
เคนโด้ได้กลับไปที่บริษัท ทุกอย่างเหมือนไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาก็ได้เกิดอาการบ้าคลั่งอีก
เขาได้ไปทำงานกับนาราทุกวัน เหมือนทุกอย่างได้กลับไปเป็นเหมือนเดิม
ข่วงที่ผ่านมาเขาอิจฉาคณพศมาก
เขาเห็นเคนโด้ที่ไปทำงานกับนาราทุกวัน ใจของเขาตอนนี้ร้อนมาก ถึงแม้นาราจะกลับมาอยู่กับตัวเองแล้ว แต่เคนโด้ในตอนนี้ ก็เปรียบเสมือนระเบิดเวลา
วันนี้เมื่อกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว คณพศมองไปที่เคนโด้ที่นั่งบนโซฟา และขมวดคิ้ว “ถึงนายจะความจำเสื่อม แต่ร่างกายก็หายดีแล้ว บริษัทก็ดำเนินไปด้วยปกติ นายควรจะย้ายออกไปได้แล้ว นฝที่นัเป็นบ้านจองเรา นายอยู่ที่นี่ไม่รู้สึกอายบ้างหรอ?”
เคนโด้ก็ค่อยๆ หันไปมองคณพศ “ทีนี้เป็นบ้านของฉันกับนารา คนที่ควรจะย้ายออกไปคือนาย”
คณพศโกรธมาก “นาย….ที่นี่เป็นบ้านของนารา ฉันเป็นสามีของเธอ ใครที่ควรย้ายออกไปก็รู้อยู่ก็แก่ใจ!”
เคนโด้ที่ไม่กะพริบตาเลยนั้น “ฉันจำได้แค่ว่าที่นี่เป็นบ้านของฉัน”
นาราได้เดินเข้ามา และจ้องไปที่คณพศ “นายจะไล่เคนโด้ออกไปทำไม ที่นี่เป็นบ้านของเขา นายจะให้เขาไปอยู่ที่ไหน” ตอนนี้เขาก็ยังจำอะไรไม่ได้
คณพศเห็นนาราที่ข่วยพูดให้เคนโด้ทำให้ตัวเองยิ่งไม่สบายใจ เขาก็ได้ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องนอน
“นายจะทำอะไร?” นาราก็ได้รีบตามไป
คณพศได้ดึงนาราเข้าไปที่ห้องนอน “ปั้ง” ประตูก็ได้ปิดลง หันกลับไปจูบที่นารา
เขาได้จูบแรงมาก เหมือนกำลังลงโทษเธอ ทำการปล้นย่างบ้าละห่ำ!
นาราที่พยายามผลักเขาออกไป แต่เขาเหมือนภูเขาที่ทับตัวเธออยู่
จูบของเขาเกือบกำให้นาราขาดอากาศหายใจ เขาถึงได้ค่อยๆ ปล่อยนาราออกมา และอุ้มเธอไปที่เตียง
“ยังจะจ้องหน้าฉันอีกมั้ย? อืม? เธอจ้องหน้าฉันเพื่อเคนโด้คนนี้หรอ ฉันจะให้เธอรู้ว่าใครคือสามีจองเธอ” แววตาที่ลุกเป็นไฟของคณพศ
“คณพศ นายยังไม่โตอีกหรอเนี่ย เคนโด้เขาความจำเสื่อม นายจะให้เขาย้ายไปที่ไหน เพราะที่นี่เป็นบ้านของเขา” ตอนแรกที่นี่ก็เป็นบ้านของเขา นารามองไปที่คณพศมีแววตาที่โกรธ
ไอคนนี้ก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เคนโด้เป็นลูกของน้าชายฉันน่ะ
“ความจำเสื่อมแล้วอย่างไง? งั้นพวกเราย้ายออกไป! ที่นี่ให้เขาอยู่ เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอจะอยู่กับเขาแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฉันรู้สึกไม่ไงดีเลย ที่รัก….”
คณพศได้อ้อนนาราไม่หยุด
นาราได้ขนลุกไปทั้งตัว เมื่อกี้ยังโกรธอยู่เลย ตอนนี้กลับมาพูดแบบนี้
“….นายลุกขึ้นมาก่อน เคนโด้อยู่ข้างล่าง นายที่ดึงฉันมาแบบนี้มันไม่มี มารยาทเลย” แววตาสีฟ้าของเธอได้มองไปที่เขา คณพศได้ทับไปที่นารา “ฉะนนอนอยู่ที่บ้านของภรรยาฉัน ฉันต้องมี มารยาท ด้วยหรอ?”
ไม่นานคณพศก็ได้ถอดเสื้อผ้าของนารา และจูบไปที่ผิวของเธอ
ในห้องนอนที่ทั้งสองกำลังหวานอยู่นั้น เคนโด้ก็ได้ดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก
ตาของเขาที่กำลังดูทีวีอยู่ แต่ใจของเขากลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เห็นคณพศที่ดึงนาราเข้าไปที่ห้องนอน
เขารู้ว่าพวกเขาไปทำอะไร ความเจ็บปวดก็ได้ลามไปทั้งตัวของเขา เขาได้กำมือสองข้างอย่างแน่น
เขาได้บอกตัวเองว่า อย่าวู่วาม
ถ้าไม่ใช่เพราะนารา เขาฆ่าคณพศไปนานแล้ว
แต่เมื่อนึกถึงคณพศ นาราจะร้องไห้ เขาก็จะไม่ฆ่าคณพศ เขาถึงได้ค่อยๆ ปล่อยมือ มองไปที่แสงจันทร์ที่อยู่นอกหน้าต่าง
ได้เลย นารา เห็นแก่ความสุขของเธอ เธอไม่ร้องไห้น่ะ ฉันจะย้ายออกไปเอง
เคนโด้ได้ลุกขึ้นไปขั้นสอง และเดินไปที่หน้าห้องนอนของนารา ได้ยินเสียงที่คณพศพูดว่าที่รัก
เขาได้หลับตา และหันหลังกลับไป แล้วออกจากบ้านนี้ไปกลางดึก…..
วันที่สอง เคนโด้ได้บอกนาราว่า “นารา ฉันได้ซื้อบ้านใหม่แล้วน่ะ ฉันเตรียมจะย้ายออกไปแล้ว”
นาราตกตะลึงไปสักพัก “นายจะย้ายออกไปทำไม ที่นี่เป็นบ้านของนาย เคณโด้ เมื่อคืนคณพศได้ทำอะไรให้นายไม่สบายใจไหม ตอนนี้ร่างกายนายยังไม่ดีขึ้น นายก็อยู่ที่นี่ไปก่อน”
เคนโด้มองไปที่แววตาของผู้หญิงคนนี้ แววตาเธอเหมือนน้ำทะเลที่ใส
ถึงเขาจะความจำเสื่อม แต่เขารู้ว่า ตอนนั้นตัวเองต้องรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้มาก และเธอต้องเป็นที่หนึ่งในใจตัวเอง
แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมาก ฉันควรจะย้ายออกไป นารา ขอให้เธอมีความสุขตลอดไป
“ฉันหายดีแล้ว และบริษัทก็ดำเนินไปตามปกติแล้ว ฉันควรจะย้ายออกไปและตั้งใจทำงาน เธอไม่อยากให้ฉันมีความสุขหรอ?” เคนโด้ได้เข้าใกล้นารากะทันหัน มือที่ร้อนของเขาได้จับไปที่ไหล่ของนารา
“ถ้าฉันไม่ออกไปตามหา แล้วความสุขที่เป็นของฉันจะมาหาฉันเองหรอ นารา เธอสบายใจได้เลย” เขาได้ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่สดใส
เหมือนเคนโด้ตอนเมื่อก่อน ที่สดใส
เขาได้กางแขน “มานี่ นารา อวยพรฉันด้วยอ้อมกอดหน่อย!”
นาราที่จะร้องไห้แล้ว เธอได้ค่อยๆ เข้าไปในอ้อมกอดของ” เคนโด้ สองแขนได้กอดไปที่เอวของเขา เคนโด้ นายต้องมีความสุขให้มากๆ น่ะ ถ้าชาตินี้นายไม่มีความสุข ฉันก็จะไม่มีความสุขเหมือนกัน”
ในชีวิตฉัน เคนโด้เหมือนพี่ชายคนโตของฉัน เป็นคนที่เข้าใจคนอื่น เธอที่ทำให้เคนโด้เสียใจมาหลายครั้ง ถ้าชีวิตนี้เขาไม่มีความสุข ชาตินี้นาราต้องเสียใจมากแน่ๆ
“พวกเธอทำอะไรอยู่?” คณพศก็ได้ลงมาจากชั้นสอง และเดินไปหาพวกเขา รีบแยกทั้งสองคนออกจากกัน
เขามองไปที่เคนโด้ด้วยความโมโห “นายอยากตายมากใช่มั้ย!” และได้ต่อยหน้าเคนโด้ไปหนึ่งที
เคนโด้ไม่ได้หลบ และรับหมัดนั้นไปเต็มๆ
เคนโด้ได้ถอยหลังไปหลายก้าว และมองคณพศย่างเยือกเย็น
“คณพศ!” นารารีบวิ่งเข้ามา จับแขนของคณพศไว้อย่างแน่ “เคนโด้จะย้ายออกไปแล้ว เรากำลังที่จะบอกลากัน นายอย่าทำแบบนี้….”
