ตอนที่ 423 ได้โปรดอย่าไล่ฉันไป
เคนโด้เดินขึ้นถึงห้องหนังสือ เห็นห้องหนังสือที่รกยุ่งเหยิง ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ และเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้าน
เขานั่งลงที่โต๊ะทำงานแล้วเริ่มจัดการงาน
ไม่นานนักก็เกิดเสียงเคาะประตูขึ้น “เข้ามา”
พริมนำน้ำชามาให้เคนโด้ “คุณชาย ฉันชงชามาให้ค่ะ กลางคืนไม่เหมาะกับกาแฟ ไม่ดีต่อกระเพาะ”
“โอเค วางไว้เถอะ”เคนโด้จัดการงานต่อไปโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา พริมถอยออกไปแล้วปิดประตู
เคนโด้ทำงานจนดึก ดื่มชาของ พริมบ้างเป็นครั้งคราว ดูเอกสารในมืออย่างกระปรี้กระเปร่า
เช้าตรู่ เขาลุกขึ้นกลับไปยังห้องนอนแล้วเอนตัวลงนอน
วันต่อมาเขาที่ยังไม่ตื่นก็ถูกกลิ่นหอมของอาหารเช้าหลอกล่อ
เขาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็เดินลงมา เห็นอาหารที่ปราณีตจัดวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ห้องรับแขกก็เก็บกวาดจนสะอาดเอี่ยม
เคนโด้มองแผ่นหลังที่ยังคงง่วนอยู่ในห้องครัว เขากำลังคิดว่า มีใครสักคนอยู่ในบ้านก็ไม่เลวเหมือนกัน
เขาพยักหน้า เด็กสาวคนนี้ก็มากความสามารถ
“คุณชายตื่นแล้วเหรอคะ? ทานข้าวได้ไหมคะ?” พริมยกโจ๊กข้าวฟ่างออกมาจากห้องครั้ว วางบนโต๊ะที่มีเครื่องเคืองหลายอย่าง รสชาติก็เยี่ยมจริงๆ
เคนโด้กินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ เขากินโจ็กไปสองถ้วยโดยไม่ได้ตั้งใจ
เขามองที่ถ้วยของตัวเองจึงพบว่า เขาไม่ได้กินแบบนี้มานานมากแล้ว
หลายครั้งเขาไม่ดื่มเหล้าอยู่ที่บาร์ ก็กลับมากินบะหมี่ที่บ้าน ถึงยังไงก็ไม่มีนาราแล้ว เขาคนเดียวจะกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น
แต่อาหารที่เด็กสาวคนนั้นทำก็ถูกปากเขามาก เขากินอาหารเช้าแล้วจึงไปบริษัท
พริมหลังจากรอเคนโด้เดินไปแล้ว เธอก็เริ่มทำความสะอาดคฤหาสน์ เก็บกวาดทุกห้องอย่างสะอาดเอี่ยม แล้วเอาเสื้อผ้าของเคนโด้ไปซัก
เธอมองไปยังสวนของคฤหาสน์ ช่างเปล่าเปลี่ยวไม่มีดอกไม้แม้สักกระถาง เธอล็อคประตูแล้วไปที่ตลาด ซื้อดอกไม้มาหลายกระถาง ก่อนนำมาวางไว้ที่ระเบียงของเคนโด้
ปลูกดอกไม้และพืชผักเอาไว้ในสวน
เมื่อจัดการทุกอย่างแล้วเธอมองรอบคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แล้วแย้มยิ้มหวาน
ขณะที่เธอกำลังรอเคนโด้กลับมาหลังจากเตรียมอาหารเย็นเสร็จ เมื่อมองซ้ายมองขวากลับไม่เห็นว่าเคนโด้จะกลับมา
จากนั้นเธอก็ทนไม่ไหวแล้วหลับไปบนโซฟา
เคนโด้มีงานสังคมในตอนกลางคืน เขาดื่มจนเมาถูกเลขาส่งกลับมาบ้าน
เขาผลักประตูคฤหาสน์ออก ภายใต้แสงโคมไฟสลัวเขาเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะ และเด็กสาวที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา
เขาขมวดคิ้วเดินผ่านไป โดยไม่ได้แตะต้องอาหารบนโต๊ะเลย
เด็กคนนี้โง่รึยังไง เขาไม่ได้กลับมาเธอก็กินเองไม่ได้งั้นเหรอ?
เขาหันกลับไปมองเด็กสาวที่นอนอยู่บนโซฟา รับกับแสงไฟสลัว เขาจึงเพิ่งจะได้มองเด็กสาวคนนี้อย่างละเอียด
ใบหน้าเล็กๆ ของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า ผมยาวที่รวบเป็นหางม้าปัดไปข้างหลังโซฟา ใบหน้าขาวซีดของเธอดูช่างบอบบาง ไม่ถึงกับสวยเป็นพิเศษ แต่ก็ให้ความรู้สึกที่สะอาดและสดชื่น
เคนโด้ไม่ได้รบกวนเธอ ก่อนเอาผ้าห่มมาช่วยห่มให้
เด็กสาวคนนี้มีชีวิตที่ยากลำบาก ช่วยพ่อใช้หนี้ ไหล่บางๆ นี้จะแบกรับไว้ได้ยังไง ยังไม่รู้เลยว่าเธอบรรลุนิติภาวะแล้วรึยัง
เคนโด้ก้าวขึ้นชั้นบน อาบน้ำแล้วใส่ผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำ
เขาเปิดประตูห้องน้ำออกก่อนเห็นเด็กสาวที่อยู่ชั้นล่างยืนอยู่กลางห้องนอนของเขา และกำลังจ้องมองเขาอยู่
หลังจากที่เคนโด้ขึ้นมาชั้นบน พริมก็ตื่นขึ้น เธอเห็นผ้าห่มบนตัว จึงรู้ว่าคุณชายกลับมาแล้ว
แต่อาหารบนโต๊ะยังไม่พร่องไปเลย หรือเขาจะกินมาแล้ว เธอรีบเดินขึ้นมาชั้นบนเพื่อดูว่าเขาต้องการน้ำชาไหม
แต่กลับได้ยินเสียงเขากำลังอาบน้ำ เธอยืนอยู่ครู่หนึ่งขณะกำลังจะหมุนตัวเดินออกไปก็เห็นเคนโด้เดินออกมาจากห้องน้ำซะก่อน
ผมของเขาเปียกชุ่ม ส่วนล่างนั้นสวมชั้นในและห่อด้วยผ้าขนหนู ร่างกายส่วนบนตั้งแต่หน้าท้องแกร่งขึ้นไปถูกเปิดเผย
พริมมองอย่างตกตะลึง เธอไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน เธอเบิกตากว้าง มองเคนโด้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
หัวใจของเธอเต้นแรงแทบบ้า พระเจ้า คุณชายหล่อสุดๆ เธอรีบปิดจมูกตัวเอง กลัวว่าเลือดกำเดาจะไหล
“ดูพอรึยัง? ออกไปสิ!”ทันใดนั้นเคนโด้ก็พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ
ตอนนั้น พริมถึงได้สติกลับมา เธออ้าปากเหวอ แล้วหมุนตัววิ่งออกไป
แต่เพราะรีบวิ่งเกินไป ทันใดนั้นจึงชนเข้ากับประตูห้องที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง จนเกิดเสียง“ปัง——”
“โอ้ย——” พริมกรีดร้องออกมา เธอล้มลงบนพื้นแล้วกุมหน้าผากตัวเอง
เคนโด้รีบเดินเข้ามาช่วยเด็กสาวด้วยความตกใจ “ทำไมเธอเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมไม่ระวังขนาดนี้ เดินไม่มองทางได้ยังไง!”
เขาอุ้ม พริมขึ้นจากพื้นมานั่งบนโซฟา เด็กสาวปิดหน้าผากด้วยมือเล็ก น้ำตาไหลออกมา “ขอโทษค่ะ คุณชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกเลย!”
เคนโด้หมดคำจะพูดจริงๆ “ใครจะไล่เธอล่ะ!”เขาจับมือที่กุมหัวของเธอลง เห็นว่าหน้าผากของเธอมีเลือดออกถลอกปอกเปิก บนมือเล็กเปื้อนคราบเลือด
“……”เคนโด้ผงะ “แผลเธอร้ายแรงขนาดนี้ รีบไปโรงพยาบาลซะ”พูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมจะอุ้มเธอไปโรงพยาบาล
แต่ พริมก็คว้ามือของเขาไว้ “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณชาย ในบ้านมียาไหมคะ ฉันทายาก็ได้แล้วล่ะค่ะ”
เคนโด้นึกขึ้นได้ว่าตอนที่นาราบาดเจ็บครั้งก่อนมียาอยู่ในบ้าน เขารีบไปเอามาทันที เขาช่วย พริมฆ่าเชื้อที่แผลอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงทายาลงบนแผล
“แบบนี้ใช้ได้ไหม? ถ้ายังไม่โอเคก็ไปโรงพยาบาลเถอะ”เคนโด้พูดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณชาย พรุ่งนี้ก็หายแล้ว” พริมมองเคนโด้ที่ทายาให้เธอ ลมหายใจหอมสดชื่นและกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำบนตัวเขา ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้เลยทีเดียว
ตรงไหนที่ยังเจ็บอยู่กัน เธอเบิกตามองเคนโด้ที่ยังไม่ทันเปลี่ยนผ้าขนหนู
เคนโด้เห็นเธอบาดเจ็บเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะมีอารมณ์มาเคลิ้มอะไรอีก “อะแฮ่ม มองอยู่ตั้งนานแล้วนะ ยังจะมองอีก!”
พริมได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าเล็กก็แดงเห่อ “คุ…คุณชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน…ฉันโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้มาก่อน ขะ…ขะโทษค่ะ!”
เธอพูดติดติดขัดขัด นัยน์ตาดำยังเหลือบมองเคนโด้เป็นครั้งคราว
เคนโด้ลุกขึ้นยืน แล้วดึงเธอขึ้นมา มองใบหน้าขาวซีดที่ตอนนี้แดงเป็นลูกแอปเปิ้ล ดูเหมือนว่าจะแค่หน้าผากถลอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก
“งั้นก็ไปนอนเถอะ จริงสิ หลังจากนี้ถ้าฉันไม่ได้กลับมาเธอก็กินข้าวเองนะ เข้าใจไหม?”เคนโด้มองเด็กสาวที่สูงเท่าหน้าอกของเขา เธอผอมซะจนน่าปวดใจ เป็นเพราะไม่กินข้าวแบบนี้รึเปล่า
“คุณ…คุณชาย ไม่ไล่ฉันออกแล้วเหรอคะ?” พริมเบิกตากว้างด้วยความดีใจ เธอนึกว่าครั้งนี้คุณชายต้องไม่อยากให้เธอเป็นคนใช้แล้วแน่ๆ เธอโง่ขนาดนี้ แล้วยังจ้องมองร่างกายของคุณชายอีก
“ฉันไม่ได้จะไล่เธอออก”เขามองใบหน้าเล็กของเธอ “ต่อไปนี้ถ้าเธอยินดี ก็ถือซะว่าบ้านนี้เป็นบ้านของเธอ”
“……” พริมรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อล้น เธอไม่รู้เลยว่าควรจะพูดยังไง
“ทำไม? ไม่เอาเหรอ?”เคนโด้ขมวดคิ้ว
“ตกลงค่ะ คุณชาย ฉันยินดีเป็นคนรับใช้ให้คุณไปตลอดชีวิต!” พริมมองเคนโด้ที่ยิ้มจนคิ้วโค้ง ลืมไปว่าที่หน้าผากของตัวเองยังเจ็บอยู่
เป็นคนรับใช้ตลอดชีวิต ฮ่าๆ ความคิดของเด็กคนนี้ง่ายดายอะไรขนาดนี้
เขาไม่ได้พูดอะไร แล้วมองเด็กสาวที่เดินออกไปจากห้องนอนด้วยความดีใจ
เคนโด้ถึงปิดประตูลง เอนตัวลงนอน แล้วหลับฝันดีไปทั้งคืน!
