ตอนที่ 437 อุ้มเธอกลับบ้าน
เคนโด้ถีบไอ่แก่ทิ้งอย่างเท่เลย แล้วก็แกะเชือกออกให้พริมแล้วกอดเธอเอาไว้ “เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”
พริมซึ้งจนร้องไห้ เธอพยายามส่ายหัว“ไม่มี คุณชาย ฉันสบายดี สบายดีจริงๆ”
“งั้นก็ดีแล้ว”มั่นใจแล้วว่าพริมไม่เจ็บอะไร เคนโด้ถึงโล่งอก แล้วหันไปจ้องที่ไอ่แก่
ไอ่แก่เมื่อกี้โดนเคนโด้ผลักจนล้มลงไป เขาลุกขึ้นแล้วหันไปมองหน้าเคนโด้ไว้“เธอออกมาจากไหนเนี่ย?ถึงกล้ามายุ่งเรื่องบ้านของฉัน!พูดมา เป็นพวกเดียวกันกับอิหนูนี่หรอ?!”
เคนโด้ไม่มองไอ่แก่เลยแม้แต่นิดเอาการ์ดดำออกมาจากระเป๋าแล้วโยนไปที่โต๊ะที่ขาไปข้างหนึ่ง “ที่บัตรนี้มีตังอยู่หนึ่งล้าน ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอกับพริมไม่มีสัมพันธ์กันอีก ถ้ายังจะมาคิดร้ายกับเธอ !ฉันจะเอาคุณจนตายแน่!”
ไอ่แก่ก่ะว่าจะเอาท่าทางที่เขาเคยขู่คนออกมา แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะเอาการ์ดดำนั้นออกมาจริงๆ
ไอ่แก่อยู่ที่บอนมาหลายปี เขารู้ว่าในบัตรนี้วงเงินขั้นต่ำอยู่ที่หนึ่งล้าน
ไอ่แก่ดีใจขึ้นมาทันที รีบไปเก็บบัตรที่ตกไว้ แล้วจูบบัตรนั้น“ดีมากเลย ตอนนี้ได้กำไรแล้ว!”
แต่เคนโด้ไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มพริมที่มีแต่แผลขึ้นแล้วเดินออกจากที่นี่ไป
ตลอดทางเคนโด้ขับร๔อย่างเดียว ไม่ได้พูดอะไรเลย
ดังนั้พริมก็นั่งอยู่ที่หลังรถ ในใจก็รู้สึกผิดต่อเคนโด้ เธอเป็นแค่ลูกคนจน ไม่มีอนาคตที่ดีแน่นอนยังไงก็ต้องโดนขายทิ้งไปเป็นกะหรี่ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณชายถึงยอมเสียเงินเยอะขนาดนั้นเพื่อช่วยเธอ เงินพวกนี้เธอหาทั้งชาติก็คืนไม่หมดหรอก
คิดได้แบบนี้ พริมก็แอบมองเคนโด้ที่ไม่พูดอะไร แล้วในใจเธอก็ขอบคุณเขามาก
ในการขอบคุณนั้นก็รวมไปด้วยความชอบและความหวังสูง
เคนโด้เหมือนว่าจะสงบแต่ในใจกลัวจนจะตายไป
ยังดีว่าเขาไปได้ทัน ถ้าเขาช้าไปสักแป๊ปนะ พริมก็น่าจะไปเป็นของเล่นของพวกเหี้ยพวกนั้นแล้วแน่เลย!
แล้วถ้าเขาคิดถึงเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เคนโด้ก็จะอยากจะไปฆ่าไอ่พวกนั้นทิ้ง
รถขับกลับบ้านอย่างช้าๆ เขาช่วยพริมเปิดประตูรถ แล้วก็อุ้มเธอเข้าบ้าน
พริมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยพูดว่า“คุณชายฉันเดินเองได้ายปล่อยฉันลงมาเถอะ ”
เคนโด้ก้มลงไปมองพริม แล้วก็เดินไปไม่สนใจเธอ ไม่คิดที่จะปล่อยเธอลงมาด้วยซ้ำ
พริมเห็นว่าไม่มีการตอบรับจากเคนโด้ เลยไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาเลยอยู่เฉยๆอยู่ที่อกของเคนโด้เหมือนแมว
เขาทั้งสองเข้าไปที่ห้องรับแขก เคนโด้ถึงปล่อยเธอลงมา
เขามองพริมแบบรู้สึกผิด แล้วพูดแบบอ่อนน้อมว่า “เหมือนฉันจำได้ว่าฉันพูดตั้งแต่ครั้งที่แล้วแล้วว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ เธอยังจะไปไหนอีก ?ไม่ต้องไปไหนแล้วรู้ไหม ทำให้ฉันหาเธอไม่เจอเลย ตอนนี้ฉันหิวแล้วไปทำกับข้าวได้แล้ว”
พูดเสร็จเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งดูหนังสือพิมพ์ที่โซฟาต่อ
พริมซึ้งจนร้องไห้ เธอคิดว่าคุณชายเกลียดเธอ เขาเลยหนีออกไป
แต่ตอนนี้มาฟังคำพูดที่คุณชายพูด ที่จริงเขาหาเธอมาโดยตลอด
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดไปเองหมดเลย แต่ถ้าคุณชายเกลียดเธอจริงๆ คุณชายก็สามารถตัดเธอออกจากชีวิตเขาได้
แล้วอีกอย่างหลังจากกลับมาที่บ้าน คุณชายก็ไม่ได้ถามเธอเรื่องเกี่ยวกับเธอหนีออกไป คุณชายไม่ได้ด่าแทบจะไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ อย่างนี้เธอก็ติดหนี้บุญคุณของคุณชาย ชาตินี้ก็ใช้ไม่หมดหรอก
ใช่แล้ว คุณชายบอกว่าเขาหิวแล้ว เธอจ้องรีบไปทำกับข้าวให้เขากิน เขาดีกับเธอมาก จะให้เธอเป็นหมูเป็นหมาให้เขาเธอก็ยอม
พริมคิดได้แบบนี้ เลยรีบเช็ดน้ำตาแล้วไปทำกับข้าวที่ห้องครัว
รอจนพริมไปที่ห้องครัว เคนโด้ถึงวางหนังสือพิมพ์ลง เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นหว่งพริมขนาดนั้น เหมือนว่าถึงขั้นที่เขากังวลจนหัวใจจะหยุดเต้นเลย
ค่อยยังชั่วที่พริมกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว เรื่องนี้น่าดีใจมากกว่าได้ลูกค้ารายใหญ่อีก
ได้ยินเสียงถ้วยชามที่ห้องครัวดังขึ้นมา แล้วก็มีกลิ่มหอมโชยมา เคนโด้ถึงรู้สึกว่า นี้ถึงเป็นชีวิตที่เขาต้องการ
ผ่านไปแป๊ปเดียว พริมที่ขยันก็ยกกับข้าวมาเต็มโต๊ะเลย
เธอจัดโต๊ะเสร็จ ก็ไปยืนอยู่ข้างๆ “คุณชาย กินข้าวได้แล้ว”
“อืม”เคนโด้ตอบกลับ แล้วลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วนั่งลงไปที่โต๊ะกินข้าว ”มานั่งกินด้วยกัน”
พริมพยักหน้า แล้วก็นั่งลงมากินข้าวทีละคำ น้ำตาก็ไหลลงมาตาม เธอรู้สึกขอบคุณเคนโด้มากๆ
เคนโด้ก็สังเกตเห็นพริม ร้องไห้ เลยหยุดกินแล้วถามเธอว่า“ทำไม กับข้าวไม่อร่อยหรอ?”
พริมพยายามส่ายหน้า “ไม่ ฉัน คือฉัน……มีฝุ่นเข้าตา”
“อ๋อ ครั้งหน้าปิดหน้าต่างให้ดีด้วย ไม่ต้องให้ฝุ่นเข้าตาอีก กินข้าวดีๆ”เคนโด้พูดเสร็จก็ตั้งใจกินข้าวต่อ
เขาโต้รุ่งมาแล้วหนึ่งคืน แล้วก็ไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันแล้ว ดังนั้นข้าวมื้อนี้เขากินได้อร่อยมาก
ตอนนี้พริมก็นั่งอยู่ที่หน้าของตัวเองอย่างปลอดภัย บวกด้วยกับข้าวที่อร่อย เคนโด้เลยกินจนท้องพอง ถึงลุกขึ้นมาแล้วเดินขึ้นไปทำงานที่ห้อง
พริมเก็บถ้วยชามให้เสร็จแล้วไปอาบน้ำ เช็ดแผลของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วนอนอยู่ที่ห้องของตัวเอง แล้วทบทวนเรื่องเมื่อคืน
ถ้าสมมุติว่าวันนี้คุณชายไม่มา เธอก็คงจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว
แต่โชคดี โชคดีที่เขามา
ดีมากจริงๆ
พริมยิ้มแบบอายๆ แล้วเอาหน้าหมุดไปที่ผ้าห่ม แล้วก็เข้านอนอย่างดี
เคนโด้กำลังยุ่งกับเรื่องที่พริมหายไป แต่คณพศกลับพอใจกับชีวิตช่วงนี้มาก
เขาดูไม่ผิดจริงๆว่ากาก้าเป็นคนที่ทำงานได้ดีมาก จัดการเรื่องทุกเรื่องได้เรียบร้อย ทำงานได้ดีมากเกินคาด
คณพศค่อยๆเอางานให้เธอทำ ทุกครั้งที่งานเสร็จคณพศก็พอใจมาก
ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เมษาทำให้เกิดเรื่อง ครั้งนี้คณพศแทบจะเอาบรรพบุรุษของกาก้าหาออกมาหมดเลยว่าเคยมีประวัติไม่ดีหรือป่าว
หลังๆมา คณพศยิ่งไว้ใจและเชื่อใจกาก้า เพราะเธอทำงานได้ดีมากไม่มีอะไรที่ต้องกังวล
โดยเฉพาะกาก้ารู้ว่านารากำลังท้องอยู่ เธอนี่บอกให้คณพศว่ารีบกลับก่อน ไปดูแลนาราให้ดีในช่วงนี้ นั้นแหละเป็นสิ่งที่สามีควรทำ
สำหรับคณพศทำงานเป็นยังไงไม่เกี่ยว สำคัญที่สุดก็คือคนนั้นจะทะนุถนอมนาราเหมือนเขา
