ตอนที่444ใช้ผ้าปิดตาเธอไว้
คนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ คือผู้ชายคนที่สั่งให้กาก้าทำสิ่งต่างๆ เขานอนหันหลังให้กาก้า ชัดเจนว่าเขายังไม่ได้นอน
กาก้าได้หยุดอยู่ที่หน้าเตียงของเขา เธอมองไปที่ผู้ชายที่รู้ว่าตัวเองเดินเข้ามาแต่ไม่ยอมหันมามอง เธอได้รู้สึกอายมาก
เธอได้หายใจเข้าลึกๆ กาก้าได้กัดฟัน เธอได้ถอดเสื้อและ ไปนอนข้างผู้ชายคนนั้น
เธอได้รู้สึกเย็นเล็กน้อย กาก้าได้หลับตาและรอให้ผู้ชายคนนี้มากอดเธอ
แต่เธอที่รออยู่สักพัก จนตัวเย็นไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่ได้ถูกกอดย่างที่คิดเอาไว้
กาก้าได้ประชด และหันหลังให้ผู้ชายคนนี้ และเอามือไปวางที่หน้าอกของเขา และลูบช้าๆ “ตะวัน ฉันคิดถึงเธอมาก ขอให้นายให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันรับประกันว่าจะทำให้สำเร็จ”
ผู้ชายคนนี้ที่นอนอยู่ตัวเขาเย็นเหมือนตัวเขาไม่มีความอุ่น เหมือนร่างที่หมดลมหายใจไปแล้ว
กาก้าที่คิดว่าเขาจะไม่ทำอะไร เธอกำลังที่จะหันกลับไปด้วยความผิดหวัง ผู้ชายคนนี้ก็ได้จับมือเธอไว้ หันตัวเข้าหาเธอและเอาผ้าปิดตาเธอไว้ และทับไปที่ตัวเธอ
การมองไม่เห็น กาก้าได้ไวต่อความรู้สึกมากขึ้น เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ได้มองทั้งร่างกายเธออย่างเย็นขา
กาก้าได้ขยับไหล่ของตัวเอง รอความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้
แต่ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่เธอคิด แต่ข้างล่างของเขาได้เข้าไปตรงนั้นของเธออย่างไร้ความรู้สึก…..แข็งและเยือกเย็น…..เหมือนดาบที่กระหายเลือด ทำให้เธอกลัวมาก….
ที่นอนที่ไม่ใหญ่ได้มีเสียงออกมาก กาก้าที่กัดฟันจนแน่ ร้องรับร่างกายที่เย็นชาของผู้ชายคนนี้
เขาเหมือนผู้ชายที่ออกมาจากนรก ไม่ว่าจะทำอะไรก็เร่าร้อนไปหมด แต่ตัวเขากลับไม่มีความร้อนเลย
แต่กาก้ากลับขาดเขาไม่ได้ เธออยากใช้หัวใจที่เร่าร้อนของตัวเองไปให้ความอบอุ่นเขา
ถึงแม้จะลงนรกไปกับเขา เธอก็จะยอม!
ทุกครั้งที่เข้าไป กาก้าก็ได้รู้สึกเหมือนกับถูกแทงเข้าไป แต่เธอก็ยอมจมนนท์
จนถึงตอนเที่ยงคืน ผู้ชายคนนี้ถึงได้หยุด และเช็ดไปหลายครั้ง และหันหลังให้กาก้า ถึงได้หลับตาและนอนหลับไป
ตอนที่ผู้ชายเอาเข้าไป กาก้าได้สลบไปหลายครั้งเพราะความเจ็บปวด
ตอนดึกๆ เธอถึงได้ตื่นมาด้วยความสะลึมสะลือ ความรู้สึกที่ไวของเธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องนอนหันหลังให้เธอเหมือนเคยแน่นอน
กาก้าได้ยิ้ม และในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความน้อยใจ
ตอนนี้เธอเป็นคนที่ต่ำมาก เหมือนผู้หญิงที่ไม่มีราคาบนท้องถนน
เธอก็อยากที่จะออกจากชีวิตผู้ชายที่เย็นขาคนนี้ เธอใจเธอกลับทำไม่ได้…..
เธอได้ถอนหายใจในใจ กาก้าได้ยื่นมือออกมา กอดไปที่เอวของผู้ชาย และแนบชิดหลังของเขา
*ถึงเขาจะยังไม่มีความอบอุ่น เธอที่กอดไปที่เขา เธอถึงรู้สึกว่าเขามีตัวคน
วันที่สอง
กาก้าที่ทำงานหนักมาทั้งคืน เธอนอนจนถึงเที่ยงวันถึงได้ตื่นขึ้นมา
เธอได้ยื่นมือไปจับที่ข้างๆ เธอ ข้างตัวเธอว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
เขาน่าจะออกไปนานแล้ว…..
กาก้าได้ถอนหายใจ และถอดผาที่ปิดตาเธออยู่ออกมา เธอก็ได้หันไปมองอีกครั้ง แต่ก็ยังเหมือนเดิม ตรงนั้นไม่มีคนอยู่ เขาได้ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว
เมื่อวานเหมือนโดดผีอำ เขาที่ปิดตาเธอไปเพื่ออะไร เธอไม่รู้เลย!
กาก้าได้ทนต่อร่างกายที่เจ็บปวดและเมื่อยล้า เธอได้ใส่เสื้อและเดินออกไปข้างนอก
อีกไม่นาน เธอจะต้องปฏิบัติภารกิจแล้ว เพื่อตัวเธอที่จะได้เป็นเจ้าสาว ถึงจะทำเรื่องที่ร้ายแรงมาก เธอก็จะยอมทำ
กาก้าได้กินของเพื่อเพิ่มแรง และได้ขับรถกลับไปถึงคอนโดที่ฮาวาย
เธอจัดการกับของตัวเองทั้งหมด ถึงได้ไปบริษัทด้วยความอ่อนแรง
คณพศที่เห็นกาก้ามาทำงานเร็วกว่าที่คิด เขาได้ตกใจเล็กน้อย และถามด้วยความเป็นห่วงไปว่า “กาก้า เธอขอลาไปสองวันไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้? พ่อของเธอที่ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง?
ใบหน้าของกาก้าได้ปรากฏใบหน้าที่พัวพัน และรอยยิ้มที่ไม่เป็นธรรมชาติ “อ่อ คุณพ่อดีขึ้นมากแล้ว คุณขอบที่เป็นห่วงนะคะ”
กาก้าที่พูดจบได้พยักหน้าให้คณพศ และรีบเดินออกไป
เห็นกาก้าที่รีบเดินออกไป คณพศรู้สึกว่าวันนี้กาก้าแปลกๆ เหมือนตั้งใจที่จะหลบหน้าตัวเขา และใบหน้าของเธอเหมือนคนที่ใจลอย
คณพศกำลังที่จะยื่นแขนออกไปเพื่อเรียกกาก้ามาถาม โทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองก็ได้ดังขึ้น เขาเลยตกใจ
คณพศที่คิดว่านาราเป็นคนโทรมา เลยรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ถึงรู้ว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
เบอร์แบบนี้ เหมือนจะโทรมาขอความช่วยเหนือจากตัวเอง หรือเป็นคนที่ขายของโทรมารังควาน
ปกติถ้าเบอร์แบบนี้โทรมาเขาจะไม่รับ แต่วันนี้เขารู้สึกอยากที่จะรับ ดูว่าใครที่กล้าโทรมาหาเขา
ส่ายที่พึ่งติด ในส่ายก็ได้มีเสียงหัวเราะที่น่ากลัวรอยมา และยิ่งหัวเราะยิ่งดัง น่ากลัวจนทำให้คนขนหัวลุก
คณพศก็ได้ขมวดคิ้ว และถามไปว่า “นายเป็นใคร? แล้วโทรมาต้องการอะไร?!”
และเสียงหัวเราะที่รอยมาแต่ก็ไม่มีคนตอบ แต่ได้ตัดสายไป
คณพศโกรธขึ้นมาทันที เขาได้รีบโทรกลับไปเบอร์เดิม แต่กลับแสดงว่าไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก ดูแล้วคนนี้ต้องมีการเตรียมการไว้ เธอได้ใช้โทรศัพท์สาธารณะ
ความรู้สึกที่ไม่ดีได้วนรอบตัวคณพศ เขาก็ไม่ได้คิดมากเรื่องของกาก้า เขาได้หยุดทุกอย่างและรีบกลับบ้านไป
ระหว่างทางที่กลับบ้าน คณพศขับรถเร็วมาก กลัวว่าจะเกิดอะไรที่ไม่ดีกับนาราขึ้น
ตอนที่เขาถึงบ้าน ยังไม่ทันที่จะจอดรถดีเลย เขาได้รีบลงจากรถ และเดินเข้าบ้านไป “นารา นารา?!”
คณพศที่ตะโกนชื่อของนารา ใจของเขากลัวมาก กลัวว่าจะไม่มีเสียงตอบรับ
“ฉันอยู่ที่นี้” นาราได้โบกมือมาจากระเบียง แสดงตัวว่าตัวเองอยู่บ้าน
คณพศถึงได้วางใจลง และเดินขึ้นชั้นสองไป
เขาที่พึ่งถึงชั่งสอง เห็นนาราที่อุ้มท้องอยู่จะดูพระอาทิตย์อยู่ที่ระเบียงความไม่สบายใจของตัวเขาก็ได้หายไป
เขาได้รีบเดินไปตรงหน้าของนารา และใช้แขนกอดไปที่ไหล่ของนารา เธออยู่นี่นี้เอง ฉันจะได้สบายใจ
นาราได้ตีไปที่มือเขา “นายทำไมถึงรีบกลับมา? เหงื่อยังไหลเต็มตัวอยู่เลย ยังไม่รีบไปอาบน้ำอีก”
ได้ยินนาราที่พูดแบบนี้ คณพศถึงพบว่า เสื้อผ้าของเขาได้เต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว
เขาได้มองไปที่นาราด้วยความไม่สบายใจ และจูบไปที่ใบหน้าของเธอ และพูดว่า “นารา ฉันคิดว่า เมื่อกี้เธอไม่อยู่บ้าน ฉันตกใจมาก ฉันรับประกันว่า ฉันจะไม่ออกจากบ้านตัวคนเดียว จะให้นายออกไปเป็นเพื่อนทุกครั้ง!”
